ผู้ส่งสาร (Source/ Sender): ควรมีคุณธรรม และจริยธรรม มีความซื่อสัตย์ในการสื่อสาร นอกจากนี้ ผู้ส่งสารควรมีทักษะในการสื่อสารและทัศนคติที่ดี มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องที่จะสื่อสาร เข้าใจระบบสังคมและวัฒนธรรมของตนเองและผู้รับสารด้วยว่าอาจมีความแตกต่างกัน เช่น ระดับการศึกษา อายุ ภูมิลำเนา เป็นต้น เพื่อให้การสื่อสารเกิดความเข้าใจที่ตรงกัน จึงจำเป็นต้องศึกษาข้อมูลในประเด็นความแตกต่างดังกล่าวของผู้รับสารให้ถี่ถ้วน

สาร (Message): ประกอบไปด้วย

• วัจนภาษา คือ ภาษาพูดและภาษาเขียน ทั้งนี้ภาษานั้นมีระดับ จึงควรเลือกใช้ให้เหมาะสมกับกาลเทศะและสถานที่ด้วย

• อวัจนภาษา คือ การใช้ภาษาท่าทาง ภาษาตา การแสดงสีหน้า การใช้น้ำเสียง ระยะห่าง และวัตถุภาษา อวัจนภาษาส่งผลต่อการรับรู้ของคนได้ไม่น้อยไปกว่าวัจนภาษา เช่น เราควรใช้การผายมือหรือประสานมือแทนการชี้นิ้ว เพื่อแสดงออกถึงความเปิดเผยและรับฟังความคิดเห็น หรือการใช้น้ำเสียง ในน้ำเสียงคนเราอาจแฝงด้วยการประชด การตำหนิ หรือแม้แต่การขอความช่วยเหลือ ดังนั้นในการสื่อสาร ผู้ส่งสารจึงควรคำนึงถึงอวัจนภาษาของตนเองด้วยเช่นกัน

ช่องทางการสื่อสาร (Channel): ได้แก่ การเห็น การได้ยิน การสัมผัส การได้กลิ่น และการลิ้มรส อย่างไรก็ตาม ในปัจจุบันมีช่องทางการสื่อสารที่หลากหลายมากขึ้นผ่านทางออนไลน์ต่าง ๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นช่องทางใดก็ตาม ผู้ส่งสารและผู้รับสารควรเลือกใช้ช่องทางเหล่านั้นให้เป็นประโยชน์และมีคุณภาพ

ผู้รับสาร (Receiver): ผู้รับสารแต่ละคนมีทัศนคติและความรู้พื้นฐานในแต่ละเรื่องแตกต่างกัน เติบโตมาในระบบสังคมและวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน นอกจากนี้ ทุกครั้งที่รับสาร ผู้รับสารควรทราบว่าในสารที่ตนรับรู้นั้น อาจมีทัศนคติ ความรู้สึก หรือความคิดส่วนตัวของผู้ส่งสารอยู่ด้วย ดังนั้น ผู้รับสารควรแยกให้ออกว่าอะไรคือข้อเท็จจริง อะไรคือความรู้สึก หรือทัศนคติส่วนตัวของผู้ส่งสาร