Νικητής

Πάει καιρός, που είμαι φιμωμένος

που δεν μπορώ ν' ανοίξω τα φτερά μου

σαν προορισμός, πάντα αγαπημένος

που μένει μόνο στα όνειρά μου.

Πάλεψε ο χρόνος με το χειμώνα

και με τον ήλιο πάλεψε και βγήκε νικητής

τον παρακολουθώ, μέσ' από μια κρυψώνα

χαράζω το σημάδι μου στο φως της χαραυγής.

Χαράζω με πέτρα, φιγούρα πρώτη

κάτω απ' τον ήλιο ψιλή γραμμή

πόσο δυνατή φαντάζει η νιότη

στο φώς που ρίχνει χαραυγή.

Χαράζω στην πέτρα φιγούρα κι άλλη

κάτω απ' τον ήλιο γλυκιά μορφή

όλοι χωρούν μες την αγκάλη

που 'χει μπροστά της ανοιχτή.

Χαράζω με πέτρα, φιγούρα μικρή

κάτω απ' τον ίσκιο, ανάμεσά τους

λάμπει σαν ήλιος μες την αυγή

φωτίζει ολομιάς τα πρόσωπά τους.

Θα χαράξω πολλά σημάδια από πέτρα

άλλα μεγάλα κι άλλα μικρά

κι απ' την κρυψώνα θα βγω μια μέρα

ελεύθερος να κοιτάξω μακριά.

Κλείνω τα μάτια, ένα ρίγος νιώθω

σαν με την πέτρα ακουμπώ τον βράχο

γεμίζω με δύναμη΄ -και μ' ένα πόθο

χαράζω πάνω του, ότι θέλω να' χω._

(c) rigas (στίχοι)