Οι εφτά μάσκες

Ότι φοβάσαι κυνηγάς, ζαλίζεσαι στα φώτα

παράμερα με τις σκιές, τη λύτρωση ζητάς

πάλι μου λες πως μ' αγαπάς, πως θα 'ναι όλα σαν πρώτα

πως τον καλό σου εαυτό για πάντα θα φοράς.

Το ξέχασες που σ' αγαπώ, πως μ' αγαπάς θυμάσαι

και είναι μια συνήθεια να ζητάς πάντα πολλά

δεν ξέρω που θα είμαι εγώ, μα ξέρω θα λυπάσαι

που τίποτα από 'δω και μπρος δεν θα 'ναι όπως παλιά.

Όλα τα παλάτια μου τα γκρέμισα για σένα

κι αν μέσα στα ερείπια αναμνήσεις κατοικούν

ποτέ δεν το μετάνιωσα που πίστεψα ένα ψέμα

και όσα μέσα στην καρδιά κρατάω μου αρκούν.

Σε σκέφτομαι χαράματα που θα 'σαι πια μονάχη

την ώρα που τις μάσκες τις εφτά δεν θα φοράς

ακάλυπτη κι απρόσωπη στου ύπνου την αγκάλη

χαμογελώντας στον Μορφέα αγάπη θα ζητάς._