«Η Παραβολή της Πίσω Αυλής»

Ζωντανή επικοινωνία του Κρύων διαμέσου του Λη Κάρολ
στο Boulder, Colorado  - 11 Ιανουαρίου 2019

 μετάφραση: Ερμήλιος Κυρίτσης

Χαίρετε αγαπητοί μου, είμαι ο Κρύων της Μαγνητικής Υπηρεσίας.  Υποσχέθηκα μία παραβολή νωρίτερα σήμερα, οπότε θα παρουσιάσω ξανά τον χαρακτήρα που ονομάζεται Γουό. Αν δεν το έχετε ξανακούσει, ο Γουό αντιπροσωπεύει τον κάθε Άνθρωπο. Δεν έχει κάποιο γένος, κατά κάποιο τρόπο είναι ένας Wo-man. Ο Γουό (Wo) είναι και τα δύο γένη. Ωστόσο στην περίπτωση αυτή θα τον λέμε «αυτός» επειδή βγάζει νόημα στην γλώσσα σας να το κάνουμε.

Κατά κάποιο τρόπο αυτή είναι μία ιστορία που ορισμένοι θ’ αναγνωρίσετε, όμως κατά κάποιο τρόπο είναι επίσης πλήρως μεταφορική. Τώρα, αγαπητοί μου, οι παραβολές έχουν πάντα ένα μήνυμα. Οι παραβολές πάντα θα είναι αλληγορίες σχεδιασμένες να συμβολίζουν άλλα πράγματα. Μερικές φορές θα εξηγούμε τι σημαίνουν οι αλληγορίες αυτές και άλλες όχι. Ωστόσο, καθώς κάνουμε το συγκεκριμένο ταξίδι, θα θέλαμε να εξηγούμε μερικά νοήματα καθώς προχωράμε.

Θα δώσω στην παραβολή αυτή μια ονομασία: «Ο Γουό και η Πίσω Αυλή του». 

Αμέσως θα νιώθετε ίσως ότι αυτή η «πίσω αυλή» δεν είναι μια εξωτερική αυλή και θα έχετε εν μέρει δίκιο. Σε λίγο θα σας πούμε περισσότερα για τα νοήματα. Όμως στον πολιτισμό του συνεργάτη μου μια εξωτερική αυλή είναι ο χώρος πίσω από ένα τυπικό Αμερικάνικο σπίτι και πολλοί που ακούνε το μήνυμα αυτό, έχουν τέτοια αυλή. Μερικοί μάλιστα έχουν ακόμα εκείνη με την οποία μεγάλωσαν.

Ας αρχίσει λοιπόν η ιστορία… Ο Γουό είχε μια πίσω αυλή και σε όλη του την ζωή ήταν πολύ σημαντική γι’ αυτόν. Όπως πολλοί από εσάς που επίσης είχατε μια αυλή, μπορεί να τη θυμάστε καθαρά από τα παιδικά σας χρόνια, αν ζούσατε εκεί αρκετό καιρό. Πολλά από τα πράγματα που συνέβησαν σε κείνη την αυλή είναι πολύ σημαντικά ως μέρος των αναμνήσεων της νιότης σας. 

Θα θυμάστε ίσως τη δική σας αυλή καθότι ως παιδιά ήταν εκεί που παίζατε. Μπορεί να θυμάστε τα πράγματα που προστέθηκαν σ’ αυτήν με τα χρόνια, όπως και κείνα που παρέμειναν ίδια. Ορισμένα από τα πράγματα αυτά αποτελούσαν τη σταθερότητά σας και ίσως βασιζόσασταν στο να παραμείνουν ως έχουν. Η αυλή στη συγκεκριμένη παραβολή συμβολίζει την πραγματικότητα του Γουό. Για εσάς, αυτή η αυλή επίσης συμβολίζει τη δική σας πραγματικότητα, το πώς σκέφτεστε και πώς χειρίζεστε τα πράγματα στη ζωή σας. 

Βεβαίως, η πραγματικότητά σας διαμορφώθηκε από νωρίς, όταν ήσασταν πολύ νέοι. Και στην περίπτωση του Γουό, τη θυμάται πολύ καθαρά. Θυμάται τη μέρα που ο πατέρας του έφερε το δέντρο. Το δέντρο ήταν ήδη αρκετά μεγάλο για τον Γουό και ο μπαμπάς έφερε έναν εξοπλισμό, που τώρα ξέρει ο Γουό ότι ήταν εκσκαφέας. Ο πατέρας του έσκαψε μια τρύπα με αυτόν και φύτεψε μέσα το δέντρο. Ο Γουό θυμάται ότι ο κύριος λόγος του δέντρου ήταν για τον ίδιο. Του άρεσε αυτό! Όταν ο Γουό ήταν σχεδόν πέντε, θυμάται τον μπαμπά του να λέει: «Αυτό θα είναι το προσωπικό σου δεντρόσπιτο και μόλις μεγαλώσεις λίγο, θα χτίσουμε αυτό το σπιτάκι μαζί». Όντως, έτσι έγινε. 

Πέρασαν μερικά χρόνια και ο Γουό έβλεπε το δέντρο να μεγαλώνει. Τα κλαδιά φάρδαιναν και μπορούσαν τελικά να σκαρφαλώνουν επάνω τους. Έτσι κάποια στιγμή ο πατέρας του και ο Γουό άρχισαν σιγά-σιγά να κτίζουν το δεντρόσπιτο. Όταν τελείωσε, ήταν γερό και εντυπωσιακό!

Το δεντρόσπιτο, αγαπητοί μου, συμβολίζει την παιδική ηλικία στην παραβολή αυτή. Στην περίπτωση του Γουό ήταν καλή παιδική ηλικία με καλές αναμνήσεις και τη θυμόταν πολύ καθαρά. Θυμόταν λεπτομέρειες όπως και πολλοί από εσάς θα θυμάστε. Θυμόταν και κάτι άλλο με το οποίο γελάει μέχρι και σήμερα. Όταν ο πατέρας του έχτιζε το δεντρόσπιτο, πολύ αργά και μεθοδικά, βρήκε τότε 2 βαρέλια πετρελαίου, σχεδόν σαν δοχεία απορριμμάτων, χωρίς καπάκι. Ο πατέρας του τα γύρισε ανάποδα, με το ανοιχτό μέρος στο χώμα, και τα έβαλε δίπλα στο δέντρο για να υποστηρίζει ένα τμήμα το δεντρόσπιτου – την είσοδο. 

Το σημαντικό με αυτό είναι ότι στα επόμενα χρόνια τα βαρέλια παρέμειναν. Ήταν βολικά οπότε έμειναν εκεί ακόμα και αφού έφυγε το δεντρόσπιτο. Ακόμη και στην ενηλικίωση του Γουό, τα βαρέλια παρέμειναν στο ίδιο μέρος. Γίνονταν τραπέζι για πικνίκ, ένα περιστασιακό τραπέζι. Με μια φαρδιά τάβλα επάνω τους γινόταν πάγκος φαγητών για το πάρτι, δίπλα στο δέντρο που ο κόσμος ήθελε να κάθεται για τη σκιά. Αν ο Γουό είχε κάποια εργασία στην αυλή, ή ήθελε να χτίσει κάτι, τα βαρέλια βοηθούσαν σε αυτό. Τα βαρέλια αυτά δε μετακινήθηκαν ποτέ. 

Είναι ενδιαφέρον που κάποιοι γείτονες το πρόσεξαν και αστειεύονταν: «Θα μετακινήσει ποτέ ο Γουό εκείνα τα βαρέλια;» Και ο Γουό τους έλεγε: «Όχι, δε νομίζω. Είναι μόνιμα». Τελικά το ανέκδοτο της γειτονιάς έγινε το εξής: «Στο μέλλον ένα εκ των δύο θα συμβεί: Ή θα γίνει υφαρπαγή των πιστών ή ο Γουό θα μετακινήσει τα βαρέλια!» Τα βαρέλια δε μετακινήθηκαν. 

Αγαπητοί μου, στην αυλή σας, στην παραβολή αυτή, έχετε επίσης βαρέλια. Δεν τα μετακινείτε ποτέ. Δεν μπορείτε να τα μετακινήσετε εύκολα και πραγματικά ποτέ δεν σκέφτεστε καν να τα μετακινήσετε, επειδή συμβολίζουν βασικές αλήθειες της πραγματικότητας σας. Ερώτηση: Στην ιστορία, ο Γουό έβαλε εκεί τα βαρέλια ή ο μπαμπάς του; Αυτή είναι μια αλληγορία για τον Γουό. Ο πατέρας του αντιπροσωπεύει κάποιο σημαντικό άτομο στη ζωή του. Εσείς έχετε το ίδιο στη δική σας ζωή. Ήταν κάποιος που σας δίδαξε πράγματα τα οποία τελικά έγιναν η αλήθεια σας, η σταθερή σας πραγματικότητα και μια πεποίθηση από την οποία δε μετακινήστε ποτέ. Ο λόγος; Χρησιμοποιείτε αυτά τα σταθερά αμετακίνητα βαρέλια, αυτή την αλήθεια, όλη την ώρα επειδή δουλεύει για εσάς και πάντα δούλευε. Το δέντρο, βεβαίως, είναι η διαρκής σας σταθερότητα και τα βαρέλια (οι αλήθειες) δεν απέχουν ποτέ πολύ από αυτό. Θα παραμείνει το ίδιο σε όλη σας τη ζωή και αποτελεί τη βασική σας ασφάλεια.

Τώρα, ας αλλάξω λίγο την ιστορία και να σας πω για το παιχνιδόσπιτο. Εδώ γινόμαστε λίγο πιο συγκεκριμένοι περί φύλου και πιο ρεαλιστικοί για τις γυναίκες που ακούνε την ιστορία. Ο Γουό είχε δεντρόσπιτο επειδή αυτό θέλουν τα αγόρια, αλλά είχε επίσης ένα ωραίο αυτόνομο παιχνιδόσπιτο, επειδή αυτό θέλουν τα κορίτσια. Ο πατέρας του με φίλους του/της έφτιαξαν ένα παιχνιδόσπιτο. Θυμάστε που σας είπαμε ότι ο Γουό είναι Wo-man; Ο Γουό είναι αμφότερα τα φύλα στην παραβολή αυτή. Οπότε πρέπει να θεωρούμε ότι είναι επίσης ένα μικρό κορίτσι. Ο/η Γουό ήθελε επίσης ένα παιχνιδόσπιτο. Τώρα τιμούμε επίσης την ιδέα των λεπτομερειών σχετικά με το φύλο στην ιστορία, και τι επιθυμούν συνήθως τα παιδιά διαφορετικών φύλων. Η αυλή είναι πλήρης και με τα δύο – ένα δεντρόσπιτο κι ένα παιχνιδόσπιτο.

Η πίσω αυλή επίσης συμβολίζει το εσωτερικό παιδί του Γουό και όλων εσάς. Είναι το μέρος όπου γίνονταν τα πάρτι καθώς μεγαλώνατε, σηματοδοτώντας την πρόοδο της ζωής σας. Το δεντρόσπιτο και το παιχνιδόσπιτο είναι εκεί που παίζατε «το σπίτι», ή εκεί που παριστάνατε ότι ετοιμάζετε γεύματα. Ήταν οχυρό, σπίτι, χώρος δουλειάς. Ήταν πολλά πράγματα. Η αυλή τότε γίνεται η παιδική σας ηλικία, η ζωή σας και το σύστημα πεποιθήσεων σας. Το δέντρο; Εξακολουθεί να μεγαλώνει και να υποστηρίζει οτιδήποτε. Από αυτό κρατιέστε επειδή υπάρχουν ορισμένα πράγματα στη ζωή που πρέπει να ξέρετε ότι είναι συμπαγή και αμετάβλητα.

Το δέντρο ήταν εκεί καιρό μετά που το δεντρόσπιτο ξηλώθηκε. Βασιζόταν σε αυτό το δέντρο στη ζωή του και κείνο μεγάλωνε και μεγάλωνε, και αρκετά σύντομα έγινε τεράστιο. Ουσιαστικά ήταν σχεδόν όσο η ίδια η αυλή! Έγινε σαν στέγαστρο φυλλωσιάς, όπως στο δάσος, σκιάζοντας ολόκληρη την αυλή. 

Ο Γουό πήγαινε στην πίσω αυλή σαν ενήλικας, έπιανε το ποτό του με το καλαμάκι του, και καθόταν εκεί στην καρέκλα του. «Αυτή είναι ζωή!» Το μυαλό του γαλήνευε και σκεπτόταν: «Αυτό είναι καλό και όλα γύρω μου είναι καλά». Καθόταν και αναπολούσε με το νου του, «Αγαπώ αυτό το δέντρο και τα βαρέλια. Σας ευχαριστώ αναμνήσεις που είστε εδώ. Το δεντρόσπιτο πάει αλλά το παιχνιδόσπιτο είναι ακόμη εδώ. Ευχαριστώ και γι’ αυτό. Μετείχα σε όλο αυτό και αποτελεί τη ζωή μου». 

Τώρα, ο Γουό ήταν ρεαλιστής και του συνέβησαν επίσης αρνητικά πράγματα στην αυλή του. Αλλά ήταν ένα καλό και ισορροπημένο άτομο και δεν σκεφτόταν πολύ τέτοια πράγματα. Θυμάται τα ποντίκια. Δεν του αρέσει να το σκέφτεται ούτε να λέει: «Έχουμε ποντίκια», και φυσικά ξέρει ότι δεν είναι από τη δική του αυλή. Έρχονται πάνω ή κάτω από τον φράκτη, από την αυλή του γείτονα. Ο Γουό δε θα το πει αυτό στο γείτονα επειδή του αρέσει και τον εκτιμά. Ο Γουό σκέφτεται: «Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν τα λες στο γείτονα και στους φίλους σου. Δεν τους λες για τα ποντίκια τους, δεν τους λες πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους ή ότι δεν έχουν αίσθηση των χρωμάτων ή ότι δεν έχουν γούστο. Απλώς τους αγαπάς». Οπότε ο Γουό ένιωθε πάντα ότι χρειάζεται να αντιμετωπίζει τα ποντίκια με τον τρόπο του. Έρχονταν και έφευγαν, και αν και δεν ήξερε αν έρχονταν κάτω ή πάνω από τον φράκτη, απλώς πάντα τα αντιμετώπιζε.

Τα ποντίκια, φυσικά, συμβολίζουν τις προκλήσεις στη ζωή. Είναι τα πράγματα που βλέπετε και δε θέλετε να αντιμετωπίσετε, αλλά το κάνετε ούτως ή άλλως. Μερικές φορές, σε κάποιες αυλές, υπάρχουν απλώς πάρα πολλά ποντίκια. Τότε είναι που ένα άτομο μπορεί να μπει σε δυσλειτουργία και άγχος. Τότε είναι που οι Άνθρωποι αποκτούν κακή υγεία. Ωστόσο ο Γουό είχε μια καλή, ισορροπημένη αντίληψη της ζωής. Ήταν ένας καλός Γουό-μαν (Wo-man) και αντιμετώπιζε τα ποντίκια όσο καλύτερα μπορούσε – κυρίως με το να μην τα σκέφτεται. 

Και μετά ήταν τα φίδια. Ο Γουό δεν είχε ιδέα πώς έμπαιναν τα φίδια στην αυλή του, αλλά καταλάβαινε ότι τα φίδια πάνε κάτω από τους φράχτες, οπότε έτσι το κάνουν – έξυπνα φίδια. Ευτυχώς δεν ήταν πολλά, αλλά όταν τα έβλεπε τα φοβόταν. Μισούσε τα φίδια και δεν ήθελε πάρε-δώσε μαζί τους. Έμπαινε στο σπίτι να κρυφτεί και καλούσε κάποιον άλλο να πάρει τα φίδια. Και όταν τελείωνε, έβγαινε έξω.

Στην ιστορία αυτή το φίδι συμβολίζει το φόβο από κάτι που δεν μπορείτε να διορθώσετε. Ήταν ο φόβος του θανάτου, αθεράπευτης ασθένειας ή ο φόβος για οτιδήποτε είναι πέρα από τα ποντίκια. Ο Γουό έλεγε: «Ξέρω πώς να αντιμετωπίζω αυτά τα πράγματα. Απλώς τα ξεφορτώνομαι, δεν τα σκέφτομαι και τότε επιστρέφω τελικά στο σημείο να μπορώ να καθίσω στην καρέκλα με το ποτό μου και να το σιγοπίνω λέγοντας, “Είμαι εντάξει, είμαι εντάξει”». 

Η Μεγάλη Αλλαγή

Όλα ήταν καλά και σταθερά μέχρι μια συγκεκριμένη ημερομηνία, που τότε ήρθε ο σεισμός. Ο Γουό μπορεί να θυμηθεί ότι καθόταν εκεί, σιγοπίνοντας το ποτό του, ξέροντας ότι όλα είναι μια χαρά, μέχρι που χτύπησε ο εγκέλαδος. Ω, έκανε βοή μεγάλη και ταρακούνημα, και ένιωσε στο μεγάλο δέντρο δίπλα του να σπάζει κάτι που ακούστηκε σαν πυροβολισμός. Ένα-δυο κλαδιά έσπασαν και έπεσαν πάνω στο παιχνιδόσπιτο, κάνοντάς το να πάρει ελαφρά κλίση. Τα πάντα διαταράχτηκαν γύρω του και ήταν τρομακτικό για λίγο. Ο Γουό χάρηκε που δεν τραυματίστηκε και είδε ότι ούτε οι γείτονές του είχαν τραυματιστεί. Κοίταξε γύρω και αν και όλοι φαίνονταν ασφαλείς, υπήρχαν κάποιες μείζονες αλλαγές και προφανείς ζημιές. 

Ο Γουό κοίταξε γύρω για να εκτιμήσει την κατάσταση όλων. Το δέντρο φαινόταν λίγο διαφορετικό, το παιχνιδόσπιτο είχε πάρει μια κλίση, αν και έμοιαζε να είναι εντάξει. Αλλά χρειαζόταν βοήθεια για να ξέρει στα σίγουρα.

Σύντομα ήρθαν οι επιθεωρητές. Επιθεωρητές είναι εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια στις πίσω αυλές. Αυτοί φτιάχνουν τους κανόνες. Στη συγκεκριμένη ιστορία συμβολίζουν τις αρχές. Όμως αυτή είναι μια παραβολή, οπότε οτιδήποτε είναι πιθανόν. Μερικές φορές η εξουσία σάς ωθεί να κάνετε πράγματα το οποία μετά γίνονται μια αφύπνιση. Ενίοτε η εξουσία δεν είναι στ’ αλήθεια αυτό που φαίνεται. Αυτό ήταν το είδος της εξουσίας που μπορεί να επιφέρει αλλαγή. Τώρα, ετοιμαστείτε για το εξής: Ορισμένοι από τους γείτονες του Γουό ΔΕΝ βίωσαν το σεισμό! Οπότε, δεν είναι περίεργο που ήταν μια χαρά. Αυτό σας λέει κάτι για τα ανείπωτα πράγματα σε μια παραβολή, έτσι δεν είναι; 

Βλέπετε, σαν εκείνους που ίσως ακούν ή διαβάζουν αυτό, ο Γουό ήταν μια γηραιά ψυχή. Ο Γουό ήταν ένας καλός Wo-man. Ο Γουό είχε συνείδηση έτοιμη να εξελιχθεί και ήταν ένας φίνος πνευματικός και πράος Γουό-άνθρωπος. Αυτός ο σεισμός ταρακούνησε την αυλή του, αλλά δεν έγινε καν αισθητός από κάποιους γείτονες του. Μήπως μερικοί το καταλαβαίνετε αυτό; 

Οι επιθεωρητές ήρθαν και είπαν στον Γουό: «Ας μιλήσουμε για το δέντρο». Ο Γουό αμέσως αντέδρασε: «Αν μου πείτε ότι το δέντρο πρέπει να φύγει, τότε εσείς πρέπει να φύγετε. Το δέντρο παραμένει ό,τι και να γίνει». Οι επιθεωρητές ήταν ευγενικοί και προσπάθησαν να καθησυχάσουν τον Γουό. Είπαν: «Όχι Γουό, το δέντρο μπορεί να μείνει. Είναι γερό δέντρο. Όμως είναι πολύ βαρύ για να είναι ασφαλές». Τότε έδωσαν ένα μάθημα στον Γουό για το πώς η Γαία φροντίζει τα δέντρα της. Υπενθύμισαν στον Γουό ότι στα δάση της Γαίας, τα δέντρα κλαδεύονται φυσιολογικά μέσω πυρκαγιών, εντόμων, ή οτιδήποτε είναι φυσικό για να επιτρέψει στα δέντρα να επιβιώσουν. Όμως, εάν ένας Άνθρωπος φυτεύει δέντρο εκτός του περιβάλλοντος του δάσους, εκείνο το άτομο είναι τότε υπεύθυνο γι’ αυτό που θα έκανε φυσιολογικά η Γαία. Το δέντρο χρειάζεται να κλαδεύεται τακτικά για υγεία και μακροζωία. «Γουό, θα έπρεπε να το κλάδευες όλο αυτό το διάστημα, οπότε τώρα είναι ασταθές και χρειάζεται να δουλευτεί».

Αγαπητοί μου, εάν καταλαβαίνετε την παραβολή μέχρις εδώ, βλέπετε ότι ο Γουό έχει περάσει από μια μεταβολή και ότι το «κλάδεμα του δέντρου» σημαίνει ότι η πραγματικότητά του χρειάζεται να προσαρμοστεί στην ενέργεια στην οποία ζει, όχι στην ενέργεια του παρελθόντος. Ανάλογα με το ποιος είναι εδώ και ποιος ακούει, το κλάδεμα του δέντρου σημαίνει ότι ίσως χρειάζεται να επανεκτιμάτε την πραγματικότητα σας σε τακτική βάση. Ο Γουό δεν το έκανε αυτό και οι περισσότεροι δεν το κάνουν ποτέ. «Το δέντρο» ήταν πάντα απλώς «το δέντρο»· και ξαφνικά έγινε κάτι που χρειάζεται να προσεχτεί. 

Ο Γουό είπε: «Καταλαβαίνω, αλλά δε θέλω να βλέπω. Θα με διαβεβαιώσετε ότι το δέντρο θα είναι ακόμα ζωντανό όταν τελειώσετε;» Και απάντησαν ευγενικά: «Ναι Γουό - όχι απλώς ζωντανό, αλλά σε μια νέα κατάσταση όπου θα ζήσει για δεκαετίες, ακόμα και πέρα από τη δική σου ζωή. Γουό, το δέντρο είναι το δέντρο. Είναι ένα όμορφο δέντρο και δε θα το πληγώναμε ποτέ. Απλώς θα το κλαδέψουμε ώστε να μεγαλώσει καλύτερα».

Όταν το κλάδεμα τελείωσε, ο Γουό επέστρεψε, χωρίς να ξέρει τι θα έβλεπε πηγαίνοντας στην αυλή του. Άνοιξε την πίσω πόρτα και έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας. Δεν το κλάδεψαν, το σκότωσαν! Φυσικά δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ο Γουό δεν είχε δει ποτέ ένα μεγάλο δέντρο κλαδεμένο έτσι, οπότε δεν γνώριζε τι να περιμένει. Δεν υπήρχε πια στέγαστρο και φαινομενικά δεν υπήρχαν πια κλαδιά. Φαινόταν σαν όλα να έχουν φύγει.

Φυσικά με τον καιρό το δέντρο εξακολουθούσε να αναπτύσσεται και νέα ανάπτυξη αντικατέστησε την περίεργη εμφάνιση του κλαδεμένου δέντρου. Επίσης ο Γουό συνειδητοποίησε αργότερα ότι δεν έπεφταν πια ζωύφια στο ποτό του (κάτι που συνέβαινε πάντα με το πυκνό φύλλωμα)! Ούτε υπήρχαν πλέον έντομα με κεντρί (τα οποία επίσης ζούσαν στη φυλλωσιά). Ο Γουό παρατήρησε κάτι ακόμη: Η ωραία σκιά της φυλλωσιά είχε φύγει και τώρα χρειαζόταν γυαλιά ηλίου - είχε πολύ φως! 

Ας μη χάσετε τώρα το νόημα της αλληγορίας. Καθώς κλαδεύετε την πραγματικότητα στην οποία εξαρτιόσασταν στο παρελθόν, θα μπει περισσότερο φως στη ζωή σας και πολύ λιγότερος εκνευρισμός και άγχος από μια παλιά φυλλωσιά φαινομενικά προστατευτικών κλαδιών. Η φυλλωσιά δε σας έδινε σκιά. Ήταν μια φωλιά για μια αμετάβλητη στάση που περιέκλειε τη δική της ανάπτυξη αρνητικότητας. Σας εμπόδιζε από το φως και την υπέροχη νέα αλήθεια. Ήταν ένα ακλάδευτο δέντρο.

Οι επιθεωρητές, οι οποίοι θεωρούνταν περισσότερο σοφοί παρά εξουσιαστικοί, τότε είπαν: «Ω Γουό, ελπίζω να μη σε πειράζει αλλά για το κλάδεμα έπρεπε να μετακινήσουμε τα βαρέλια». Ο Γουό πρασίνισε.

«Ω Θεέ, μετακινήσατε τα βαρέλια;» διαμαρτυρήθηκε ο Γουό. Και απάντησαν «Ναι». Ο Γουό κοίταξε γύρω μήπως είχε συμβεί η υφαρπαγή των πιστών και ίσως δεν το είχε πάρει χαμπάρι (το αστείο της γειτονιάς). Μετακίνησαν τα βαρέλια!

Οι επιθεωρητές συνέχισαν… «Γουό, όταν μετακινήσαμε τα βαρέλια προσέξαμε κάτι. Το ήξερες ότι είχες μια φωλιά φιδιών μέσα εκεί;» 

Ο Γουό δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Τι; Τα φίδια ήταν κάτω από τα βαρέλια;» 

«Ναι Γουό», αποκρίθηκαν οι επιθεωρητές. «Ήταν κάτω από τα βαρέλια όλο τον καιρό. Κοίταξες ποτέ κάτω από αυτά; Πόσα χρόνια ήταν εκεί Γουό; Υπήρχαν πολλά πράγματα εκεί που ζουν μόνο στο σκοτάδι, τα οποία χρειαζόταν να καθαρίσουμε. Φαινόταν λες και τα βαρέλια δεν είχαν μετακινηθεί επί δεκαετίες». Τότε ο Γουό συνειδητοποίησε ότι σε όλη του τη ζωή ποτέ δεν είχε κοιτάξει κάτω από τα βαρέλια. Από εκεί έρχονταν τα φίδια τόσο καιρό. 

Δείτε τη μεταφορά αγαπητοί μου. Οι αλήθειες και οι ιδέες που ποτέ δε θα αγγίζατε - τα απόλυτα πράγματα στη ζωή σας - είναι εκείνα που «ο πατέρας σας» έβαλε εκεί για εσάς. Εάν τα είχατε μετακινήσει θα ήταν σχεδόν χλευασμός στη μνήμη του. Απλώς δε μετακινείτε τα πράγματα που είναι τόσο σημαντικά για εσάς. Μήπως δεν είναι ο πατέρας σας, αλλά ο πάστορας ή ο ιερέας ή ο καθηγητής σας που τόσο σεβόσασταν; Το βλέπετε; Αυτά τα βαρέλια δεν μετακινούνται επειδή είναι φόρος τιμής στη μνήμη τους. Ναι, κάτω από τα βαρέλια ήταν τα φίδια, επειδή δε μετακινήθηκαν ποτέ. 

Τα πράγματα σε μια παλαιότερη ενέργεια μπορεί να αφορμίσουν, να πολυκαιρίσουν, ακόμη και γίνουν αναληθή με νέες ανακαλύψεις και νέο σκεπτικό. Εάν κολλήσετε στο παρελθόν, ακόμη κι αν οι ιδέες προήλθαν από εκείνους που αγαπάτε και σέβεστε, κλείνετε τον εαυτό σας σε μια ντουλάπα παλιού τρόπου σκέψης. Όσο περισσότερο δεν μετακινείτε τα βαρέλια, τόσο πιο εύκολο είναι  να συνεχίσετε με ένα παλιό πρότυπο σκέψης. Ορίστε η αλήθεια: Ο Θεός είναι ο ίδιος σήμερα, αύριο και για πάντα. Όμως η ανακάλυψη μας της σχέσης μας με τον Θεό αλλάζει καθώς το φως γίνεται μεγαλύτερο.

Οι επιθεωρητές δεν είχαν τελειώσει. «Γουό, λυπάμαι που στο λέω, αλλά αυτό το παιχνιδόσπιτο πρέπει να το ξεφορτωθείς. Θα μπορούσαμε να το φτιάξουμε αλλά θα κοστίσει πολύ. Θα ήταν καλύτερα να το ξεφορτωθούμε. Θα έπρεπε να φτιαχτεί εξ ολοκλήρου. Δεν έχει θεμέλια, καθότι είχε φτιαχτεί για σένα σαν παιδικό παιχνίδι. Θα σου πέσει στο κεφάλι». Ο Γουό ήταν μουδιασμένος με την ιδέα. Ωστόσο, λογικά κατάλαβε και τους είπε να προχωρήσουν. Έτσι το απομάκρυναν και καθάρισαν εκεί μετά. 

Όταν ο Γουό ήρθε την άλλη μέρα, είχε απομακρυνθεί το σπιτάκι. Συνάντησε τους επιθεωρητές, τους οποίους άρχιζε να συμπαθεί όλο και περισσότερο, και συζητούσαν πώς είχε πάει το έργο.

«Ξέρεις Γουό, ήταν δυσκολότερο απ’ όσο νομίζαμε να βγάλουμε το παιχνιδόσπιτο». 

«Γιατί αυτό;» ρωτάει ο Γουό.

«Επειδή είχες μια φωλιά ποντικών εκεί μέσα. Πόσο καιρό είχες να πας μέσα εκεί; Γιατί το κρατούσες εφόσον δεν το χρησιμοποιούσες;» 

Ο Γουό παρέμεινε σιωπηλός. Τα ποντίκια δεν έρχονταν από την αυλή του γείτονα. Έρχονταν από το παιδικό του παιχνιδόσπιτο. 

Θέλω να προσέξετε αυτή την αλληγορία, αγαπητοί μου, καθότι κάποιοι έχετε ακόμη την ανάμνηση του «παιχνιδόσπιτου» και δεν θα πάτε εκεί. Κάποιος στην πορεία σάς είπε: «Εάν πρόκειται να είσαι ενήλικας, τότε να φέρεσαι σαν ενήλικας. Μείνε μακριά από τα παιδιάστικα πράγματα. Πάψε να γελάς σαν παιδί ή να ενθουσιάζεσαι σαν παιδί.  Μην κάθεσαι στα χέρια και στα γόνατα σαν παιδί. Τώρα είσαι ένας υπεύθυνος ενήλικας και πρέπει να παραμερίσεις πράγματα της παιδικής σου ηλικίας και να μην ασχοληθείς ξανά με αυτά».

Αγαπητοί μου, ακούστε! Εάν πηγαίνετε στο εσωτερικό σας παιδί σε τακτική βάση και το κάνετε μέρος τους ενήλικου προτύπου σας, θα σας σώσει τη ζωή! Το εσωτερικό σας παιδί είναι το ποιος είστε. Αυτή είναι η ομορφιά του να είστε παιδί. Η αθωότητα ενός παιδιού είναι πολύτιμη και αγνή. Πηγαίνοντας σε κείνο το μέρος του εσωτερικού παιδιού και παίζοντας σε τακτική βάση, σας κάνει νεότερους και διώχνει μακριά τα τρωκτικά της κατάθλιψης και του άγχους. Είναι το πιο εξισορροπητικό πράγμα που μπορεί να κάνει ο Άνθρωπος – να γελάει και να διασκεδάζει σαν να ήταν και πάλι παιδί.

Ο Γουό συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πάει ποτέ στο παιχνιδόσπιτο σαν ενήλικας. Ο Γουό ήταν γηραιά ψυχή και ισορροπημένος, αλλά είχε αγνοήσει αυτά τα πράγματα και τα άφησε απλώς να παλιώσουν, θεωρώντας ότι ήταν υπερβολικά παιδιάστικα. Του είχε μείνει η ανάμνηση αλλά δεν είχε ξαναπάει εκεί στην πραγματικότητα του. Ούτε γελούσε και ιδιαίτερα, όπως συνειδητοποίησε τώρα. Η αλληγορία των ποντικιών και των φιδιών είναι φανερή, καθότι χωρίς να φροντίζει καθόλου αυτά τα πράγματα, ο Γουό τους επέτρεπε να παραμένουν στο σκοτάδι. Επέτρεπε στην άγνοια να μεγαλώνει εκεί, η οποία χρειάζεται το σκοτάδι για να υπάρχει.

Οι επιθεωρητές έφυγαν και ουσιαστικά του έλειψαν του Γουό. Ήταν σαν να ήσαν καθοδηγητές και όχι επιθεωρητές. Είχαν βοηθήσει τον Γουό να βρει τον εαυτό του μετά το σεισμό. Φυσικά οι επιθεωρητές δεν είχαν σχέση με την εξουσία αλλά με τον Θεό εντός και την ενδοσκόπηση μιας αφυπνιζόμενης συνείδησης. Ήταν η αρχή της «ενότητας» όπου όλα τα πράγματα γίνονται ορατά για αυτό που είναι.

Με τον καιρό, ο Γουό βρέθηκε στην αυλή να κάθεται στην ξαπλώστρα του, με το ποτό του, το καλαμάκι του και τα γυαλιά ηλίου. Ο ήλιος ήταν λαμπερός αλλά αυτό του επέτρεψε να δει κάτι άλλο αμέσως – χρώμα! Τα λουλούδια εμφανίζονταν, λουλούδια που δεν είχε δει σε όλη του τη ζωή.  Το νέο φως στην αυλή του του πρόσφερε τόση άνεση και ζεστασιά.

Ο Γουό συνειδητοποίησε ότι όλα τα πράγματα ήταν εντάξει. Το δέντρο; Μπορούσε ακόμα να το αρπάξει και να κρεμαστεί επάνω του, και ακόμη τον υποστήριζε όπως πάντα. Τα νέα κλαδιά ήταν θαυμάσια και πολύχρωμα και έδιναν διαφορετικό είδος σκιάς. Ήταν κλαδιά που αναπτύσσονταν στην τρέχουσα ζωή του Γουό. Ήταν τα κλαδιά του Γουό και όχι εκείνα του παρελθόντος του. Το δέντρο ασφάλειάς του προήλθε από τις δικές του ιδέες, τις δικές του διαισθητικές ανακαλύψεις περί πραγματικότητας. Επίσης δε φοβόταν να τα κλαδεύει τακτικά. Δεν ήταν πλέον του πατέρα του το δέντρο.

Στο μυαλό του Γουό το παιχνιδόσπιτο και το δεντρόσπιτο ήταν ακόμα εκεί. Μπορούσε να τα θυμάται και να γελάει και να στριγκλίζει με ευχαρίστηση, ενθυμούμενος τις ατέλειωτες ώρες που έπαιζε εκεί. Μάλιστα τα σχεδίασε ξανά με τη νέα φαντασία του, να είναι πιο αξιόλογα απ’ ότι ήταν.

Τα βαρέλια; Οι επιθεωρητές δεν τα είχαν πάρει. Απλώς τα μετακίνησαν. Οπότε ο Γουό τα πέταξε. Άλλωστε ποιος θέλει παλιά βαρέλια στην πίσω του αυλή; 

---------------------

Αυτή είναι η παραβολή, αγαπητοί μου,

Πώς είναι η αυλή σας; Πόσοι από εσάς νιώσατε τον σεισμό; Τώρα να σας δώσω άλλο ένα μυστικό. Ο σεισμός είναι διαφορετικός για όλους σας. Ήταν χθες για ορισμένους, ήταν το 2012 για μερικούς, είναι αύριο για άλλους. Η αλληγορία του σεισμού είναι κάτι που ταρακουνά τα θεμέλια των πεποιθήσεων σας, αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι αρνητικό. Μπορεί να φύγετε από το μέρος αυτό και να τα καταλάβετε όλα αυτά προτού πάτε για ύπνο απόψε. Μπορεί επίσης να ξεκινήσετε ένα ταξίδι ανακάλυψης, όπου αυτά τα πράγματα σιγά-σιγά θα αποκαλυφθούν. Κάθε άτομο είναι μοναδικό.

 Θα μπορούσατε να έχετε μια βαθιά επιφοίτηση καθώς κάθεστε εδώ. «Αναγνωρίζω την αυλή μου και δεν είναι όμορφη. Δε θέλω ένα σεισμό να με ταρακουνήσει. Θέλω απλώς να δουλέψω με ένα κλαδεμένο δέντρο». Αυτή είναι η δήλωση μια σοφής γηραιάς ψυχής που καταλαβαίνει το εξής: «Δεν χρειάζεται να φτάσω στο μηδέν για να το καταλάβω. Είμαι έτοιμος/η για αποκάλυψη τώρα, καθώς έχω αυξημένη επίγνωση του ποιος/α είμαι και ποιος/α ήμουν. Πνεύμα δείξε μου νέο φως στη ζωή μου». 

Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι με θέματα στη ζωή τους, που θα τους φέρουν σε θέση να πρέπει να αντιμετωπίσουν πράγματα που δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν. Μερικοί θα φωνάζουν στον Θεό: «Τι λάθος έχω κάνει; Γιατί μου συμβαίνει εμένα αυτό;»

Απευθύνομαι σε κάποιον από το ακροατήριο.

«Είμαι καλό άτομο. Είμαι καλή γηραιά ψυχή και τα πράγματα που διδάσκονται εδώ. Γιατί να μου συμβαίνει αυτό;» 

Και η απάντηση είναι επειδή είσαι πολύ ισχυρογνώμων και το ξέρεις. Είναι επειδή χρειάζεσαι να ταρακουνηθείς για να αφυπνιστείς από αυτό, και θα βγεις στην άλλη πλευρά με φως. Είναι επειδή το δέντρο χρειάζεται να κλαδευτεί αλλά όχι να καταστραφεί. Ξέρεις για τι μιλάω, αγαπητέ μου. Αλλά είναι κυρίως επειδή ο Θεός σε αγαπάει τόσο πολύ, που σου δίνεται η ευκαιρία να ζήσεις περισσότερο με χαρά και υγεία, και να κάνεις μια διαφορά στον πλανήτη. Ο Θεός γνωρίζει το όνομά σου. Αυτό ισχύει για κάθε Άνθρωπο. Είστε απόλυτα, κομψά διαφορετικοί με κάθε τρόπο, όμως όλοι έχετε μια πίσω αυλή και μια επιλογή να την αλλάξετε.

Αναλογιστείτε αυτά τα πράγματα υπό το φως των αλλαγών στον πλανήτη και των αλλαγών που ίσως προκύπτουν στη συνείδησή σας. Επιστρέφω στο πρωινό μήνυμα: Όταν αρχίζετε να αναλύετε ποιοι μπορεί να είστε στον πλανήτη και γιατί μπορεί να είστε εδώ,  οι απαντήσεις είναι πανέμορφες και βαθιές. Υπάρχει μεγαλείο στις απαντήσεις και υπάρχει μεγαλοπρέπεια σε όλες τις συνειδητοποιήσεις, όταν αρχίζετε να απαντάτε μία-μία τις ερωτήσεις.

Αυτό είναι το μήνυμα του Κρύων και ήταν επί 30 χρόνια. Απλώς το λέμε λιγάκι διαφορετικά κάθε φορά. [Χαμόγελο]

Κι έτσι είναι.

ΚΡΥΩΝ