อุปัฏฐากหลวงปู่มั่นตอนป่วยเป็นวัณโรค
วันที่โพสต์: 6 พ.ค. 2015, 7:28:10
"ท่านเป็นวัณโรคหรือะไร วัณโรคหรือพ่อแม่ครูอาจารย์มั่น ที่ไอ ขากเสลด ไอ กลางคืนไม่ได้นอน ตอนท่านไม่ได้นอนเราก็ไม่ได้นอน เพราะติดกับท่านอยู่ตลอด ใครก็ว่ากลัววัณโรคกลัวติด ใครพูดปรารภกันภายนอก เราหรือไม่มีละใส่ปั๊วะเลย ให้มันยกมาทั้งโคตรวัณโรคให้มันยกมากูไม่สนใจกับมันเหมือนพ่อแม่ครูอาจารย์ นี่กูตายแทนได้ ว่าอย่างนี้เลย เราเอาอย่างนี้ละ เรามันจริงมันจังเอาทุกอย่าง ถ้าลงว่าอะไรแล้วขาดเลยเรา ไม่เสียดาย นี่พ่อแม่ครูอาจารย์มั่นทั้งองค์เราเคารพสุดหัวใจเรา เราจะไปสนใจมากยิ่งกว่าสนใจพ่อแม่ครูอาจารย์มั่นนะ เอาจริงเอาจังมาก เวลาดึกไอ หนาว หนาวเข้ามาไอ เอาสำลีใส่กาละมังแล้ววางหยิบ เราห่อกว้าน ๆ เสลดกว้านออกจากปากท่าน เอาสำลีมาไว้นี่เลย เราเป็นผู้ปฏิบัติ พระองค์ไหน ๆ
เราก็ไม่ได้ประมาทท่านก็ไม่กล้าจะทำ เห็นเราทำด้วยความตั้งใจ พระก็รออยู่ข้างนอก แต่เราเป็นวงในเอาเป็นเอาตายเข้าว่าละ วัณโรคไอ.. พ่อแม่ครูอาจารย์มั่น เป็นวัณโรค เขาว่ามันติดได้ นี่เห็นเราคลอเคลียกับพ่อแม่ครูอาจารย์มั่นอยู่ มีคนนอก ๆ เขามาถามแต่พระเณรไม่กล้าพูดเพราะเคารพใช่ไหมล่ะ มีแต่ญาติโยมนอกๆ เขามาถาม ไอ้โรคอันนี้เขาว่ามันติดกันแล้วท่านอาจารย์เกี่ยวข้องกับหลวงปู่มั่นอยู่ตลอดเวลามันจะไม่ติดเหรอ ให้มันยกโคตรมาเราก็ไม่กลัวมัน ว่าอย่างนี้
เราไม่ได้รักวัณโรคณเลิกอะไรยิ่งกว่ารักพ่อแม่ครูอาจารย์ เอาอย่างนี้ละเรา เรามันเป็นคนขวานผ่าซาก ว่าอย่างไรเอาจริง ๆ เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วย พูดหาอะไรว่ากลัวจะติดอย่างนั้นกลัวจะติดอย่างนี้ เอาตายเข้าว่าเลยเรา กลางคืนท่านไม่นอนเราก็ไม่นอนติดอยู่นั้นเลย ตลอดรุ่งก็ตลอดรุ่ง ท่านเชื่อใจบ้าง เราก็บอกเวลาท่านเคลิ้มหลับไปเราไปอยู่ข้างๆ เดินจงกรม เวลาท่านตื่นขึ้นให้ไปบอกผมนะ เดินจงกรมอยู่ท่านนอนป่วยอยู่นี่ ท่านก็เป็นจริงๆ พอตื่นลืมตาขึ้นมา “ท่านมหาไปไหน” นั่นละท่านไว้ใจ เพราะเราเอาจริงเอาจังทุกอย่างกับท่าน เป็นอย่างนั้นละ ความรักความเคารพเลื่อมใสความพึ่งเป็นพึ่งตายอยู่กับท่านทั้งหมดเลย นิสัยอย่างนี้นี่มันจริงทุกอย่าง
ว่าอะไรจริงทุกอย่าง คอขาดขาดเลย เรื่องพ่อแม่ครูอาจารย์นี่ยิ่งแล้ว อย่างพ่อแม่ครูอาจารย์มั่นนี่ แหม เรารักเราสงวนเทิดทูนสุดหัวใจ เพราะอย่างนั้นการปฏิบัติรักษาท่านเราจึงไม่ได้อยู่ห่าง ติดกับท่านตลอด ยิ่งกลางคืนท่านไอเราก็ไม่นอน นี่ละเขาว่าวัณโรคมันติดกัน มีคนภายนอกเขามาถาม พระท่านไม่อาจหาญละ “ท่านคลอเคลียกันอยู่กับท่านอาจารย์มั่นไม่กลัวติดวัณโรค” ให้โคตรมันมาเราก็ไม่กลัว เราไม่ได้กลัวเราไม่ได้รักมันเหมือนพ่อแม่ครูอาจารย์มั่น เราว่าอย่างนี้ อันนี้เป็นตายแทนได้เลย มันเป็นจริงๆ นะเรา เป็นอย่างนั้นละ ถ้าว่าอะไรขาดสะบั้นไปเลย ไม่ได้มีเหยาะๆ แหยะๆ นะ อะไรก็ตามเวลาท่านป่วยเราก็ต้องอยู่กับท่านตลอด ท่านไม่นอนเราก็ไม่นอน หลวงปู่มั่น ไปสุทธาวาสก็เสียที่นั่นเลยนะ พักบ้านภู่ ท่านไม่ให้ท่านออกไปข้างนอก “ทางนี้ไม่เหมาะ เพราะไม่มีตลาดตเล” ท่านบอกหมด “แล้วสัตว์ทั้งหลายจะตายเพราะเราคนเดียวนี้มากมาย ออกไปข้างนอกมีตลาดพอแบ่งเบากันบ้าง” ท่านว่า หากแบ่งเบาบ้าง เมื่อมันหลีกไม่ได้เอาหนักเป็นเบา ท่านให้ไปตายสุทธาวาสท่านสั่งขาดเลย ที่อื่นไม่ได้ ที่นี่เขาไม่มีตลาดสัตว์จะตายจำนวนมากมายเท่าไร ท่านว่าอย่างนั้น ท่านสั่งไว้นะ เราก็ปฏิบัติตามนั้นนะ.." พระธรรมเทศนา
โดยพระมหาบัว ญาณสัมปันโน วัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี