บทกลอนสอนใจ

วันที่โพสต์: 6 พ.ค. 2014, 10:05:02

ขอน้อมรำลึกถึงพระคุณ ไต้ฮงกงโจวซือ

วันพฤหัสบดีที่ 8 เมษายน พ.ศ. 2553

กลอนชีวิต ไต้ฮงกงโจวซือ ชีวิตดุจภาพลวงตา ดุจฟองน้ำ ดุจไฟฟ้า เวลาผ่านไปรวดเร็วดุจลูกไฟจากหินตะบันไฟ ตะวันตกเขาชั่วเพียงเวลาดีดนิ้วใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อหลายปีก่อน ฉับพลันเมฆดำทมึนปกคลุมว่ากลับบ้านเก่า พริบตาเวลาก็ผ่านพ้น เมื่อหลุดมือทำไมจะไม่ลาลับเมื่อไม่เอาจิตแท้บำเพ็ญให้ตื่นกลับก็จะหลงทาง ไม่รู้ทิศที่สุดชีวิตเหมือนผู้เดินทาง แค่พริบตาตะวันก็บ่ายคล้อยแล้วเป็นสิ่งที่ข้าเคยประสบผ่าน ยามเด็กเห็นเลือนลางอยู่ตรงหน้าวันวานเจ็บปวดพ่อ - แม่คืนสู่ยมโลก ตนเองก็หมุนเวียนมาเป็นลูก - หลาน ข้าร้องไห้ถึงบิดา -มารดาก็จากไปแล้ว ลูก ๆ หลาน ๆ ข้าก็จำจากที่สุดชีวิตคนสุดยากจะคะเน มีเฒ่าไหนไม่ต้องร่ำลามีความมุ่งหวังเวลาก็ผ่านไปเปล่า ๆ เหมือนกับว่ามีนาก็ปล่อยให้รกร้าง มีเงินมากมายก็ไร้ประโยชน์กลาย

หลงไหลที่ไหนได้เสียโอกาสไปยากที่จะให้เวลา หวนกลับคืน ยามเจริญรุ่งเรืองใครทะนงเหมือนได้ใจจงจัดแจงอนาคตอย่าทอดทิ้ง วโรวาท ไต้ฮงกงโจวซือ พลันได้ยินเสียงมนต์กระทบโสต เช้าวันนี้เปิดโอษฐ์จิตนวกะ ขยันขันแข็งฝากคำให้จำจดเล่าธรรมบทไฉนไม่ ตั้งอาสน์ ชุมนุมมหาบัณฑิตเปิดอบรมยอดเขาคมทางวก - วนเปลืองแรงตัดสู่ทางอริยะจงระวังหนักเข้าใจชัดกบิลเมืองใจอย่าท้อ หยิบ ฉวยอมฤตทิพย์หนึ่งกา หยินหยางดุจเตาฟืนไม้ถ่านใครกันขับเคลื่อนคุมรอบกาลฝึกสำเร็จจักวาลฟ้าปาง ก่อน ร้องตะโกนเชิญสุราบนเมฆขาว ภูยอดหนาวแมนสรวงเมาคลื่นธารเหล่าทพเซียนต่างแซ่ซ้องบรรพจารย์ ศิษย์ - อาจารย์ร่วมร้องบรรเลงเพลง ราตรีหนึ่งเนิ่นนานสำหรับผู้นอนไปหลับ ระยะทางหนึ่งโยชน์ยาวไกลสำหรับผู้อ่อนล้าแล้ว สังสารวัฏยาวไกลสำหรับผู้ไม่รู้แจ้งพระสัทธรรมชีวิตนี้สั้นนัก - ชีวิตนี้น้อยนัก