Embedded Files
ΝΕΑΝΙΚΗ (περί το 1898) ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΚΟΣΜΑ ΣΠΑΝΙΔΟΥ
ΝΕΑΝΙΚΗ (περί το 1898) ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΚΟΣΜΑ ΣΠΑΝΙΔΟΥ
[Ιδιόχειρη, κατοχής Νίνας Σπανίδου. Μεταγραφή στο μονοτονικό από τον ΚΚΖ, με διατήρηση τόνου στο ήτα μονοφωνηέντου Δοτικής: το πρωτότυπο τηρεί υπογεγραμμένη και δασυνόμενο ρω.]
Ειμί πατρός μεν Παναγιώτου μητρός δε Γεθσημανής ούσης εκ της οικογενείας των Δζολοζογλέων των επ' αρετή, φρονήσει, και ειλικρινεία διαπρεψάντων και διαπρεπόντων. Ηρξάμην εξ ετών ων να μαθητεύω. Εν τω αλληλοδιδακτικώ σχολείω έμαθον τας πρώτας Ελληνικάς λέξεις, αδελφός, αδελφή, πατήρ, μήτηρ· λέγω δε τας πρώτας Ελληνικάς λέξεις, διότι οι εν τω πατρίδι μου Έλληνες ορθόδοξοι καθώς και οι εν άλλαις πόλεσι της Μικράς Ασίας απώλεσαν την χρυσήν αυτών γλώσσαν και ηναγκάσθησαν να ανταλλάξωσιν αυτήν με χαλκήν Τουρκικήν γλώσσαν, ούσαν κράμα τριών γλωσσών, της Τουρκικής, Αραβικής και Περσικής.
Η πατρίς μου είναι μία μέχρι σήμερον ασήμαντος πόλις της Μικράς Ασίας της επαρχίας Πισιδίας απέχουσα πέντε ώρας της Σπάρτης, κειμένη προς νότον αύτης και ονομαζομένη Βουρδούριον, όπερ έχει δέκα οκτώ χιλιάδας κατοίκων, ων τέσσαρες χιλιάδες είναι Έλληνες ορθόδοξοι καί τρεις χιλιάδες Αρμένιοι, οι δε λοιποί Τούρκοι. Οι Έλληνες ομιλούσι την Τουρκικήν, ενώ οι Αρμένιοι ομιλούσι και την Τουρκικήν και την Αρμενικήν. Αγνοώ πώς [ουτοι] οι Έλληνες [αντί] να αφομοιώσωσι προς εαυτούς τους κατακτητάς και κατά την γλώσσαν και κατά τα ήθη και έθιμα, καθώς εις τους Ρωμαϊκούς χρόνους, καθ' ους οι κατακτηταί μετά πόθου εσπούδαζον την Ελληνικήν γλώσσαν, την παιδείαν, ήθη και έθιμα, συνέβη να αφομοιωθώσιν οι εν τη πατρίδι μου Έλληνες προς τους κατακτητάς Τούρκους· οίτινες δια να κατορθώσωσι τούτο τίς οίδε τίνας βασάνους μετεχειρίσθησαν· αφού μάλιστα, καθώς διηγούνται, εγλωσσοκόπησαν τους κατοίκους της Σύλλας πλησίον του Ικονίου κειμένης διά να μη ομιλούσι την Ελληνικήν. Τούς Έλληνας χαρακτηρίζει ευφυία και φιλεργία, εν τούτοις είναι αμαθέστατοι εις τόσον βαθμόν ώστε δεν γνωρίζουσιν εις ποίαν εθνικότητα ανήκουσι. Ομολογουμένως και εγώ μέχρι της δεκάτης πέμπτης ηλικίας καίτοι εφοίτων τακτικώτατα εις το σχολείον και ήμην ο άριστος της τάξεώς μου δεν εγνώριζον τί εστί Έλλην. Τούτου δε αιτία είναι ότι οι κατά καιρόν διδάσκαλοι ήσαν εντελώς απροπαράσκευοι· αφού και μαθητής του Ελληνικού σχολείου έκαμνε και κάμνει μέχρι της σήμερον τον διδάσκαλον.
Εν τοιαύτη παχυλή αμαθεία και ασυνειδησία ευρισκομένη η πατρίς μου έχει πάσας τας προς ανύψωσιν ελπίδας εις ημάς τους ενταύθα εις το διδασκαλείον σπουδάζοντας, οίτινες ήλθομεν να σπουδάσωμεν το θείον τούτο έργον με τον πόθον, καθώς γενήσεται δήλον, να ανυψώσωμεν την πατρίδα εκ της χαμηλής θέσεως, εν ή κείται και να εμπνεύσωμεν τον εντελώς ελλείποντα Ελληνισμόν και τον πατριωτισμόν πρώτον, είτα δε τα άλλα συναισθήματα. Η πατρίς μου δείται χειραγωγών, ίνα οδηγήσωσιν αυτήν εκ του μεσαίωνος εις τον παρόντα αιώνα και τοιούτοι και νομίζω και πέπεισμαι ότι θα είμεθα ημείς οι μέλλοντες διδάσκαλοι, οίτινες προύθεντο αυτόν τον σκοπόν ερχόμενοι ενταύθα εις την εστίαν των φώτων το πάλαι του κόσμου όλου νυν δε της Ανατολής της ούσης θυγατρός αυτής, ήτις, καθώς μήτηρ αγαθή πλουσίως παρέχει το γάλα αυτής εις το τέκνον, ούτω και αύτη η εστία των φώτων, δηλονότι αι Αθήναι, συνδράμη πνευματικώς τε και υλικώς εις πνευματικάς και υλικάς ανάγκας αυτής ού μόνον λόγω αλλά και έργω.
Κατά το δέκατον πέμπτον έτος της ηλικίας μου απεπεράτωσα τα σχολεία της πατρίδος μου. Επειδή δε οι γονείς μου δεν ηδύναντο να με εκπαιδεύσωσι, διότι μόλις ηδύναντο να πορίζουσι τα προς το ζειν, ανέλαβε να με συντηρήση ο εκ μητρός θείος ο αξιοσέβαστος Ιωάννης Δζολόζογλου εις ον έδοξε να με στείλη εις την Σπάρτην την απέχουσαν της πατρίδος μου ως είπομεν ανωτέρω πέντε ώρας, ένεκα οικονομικών λόγων. Εν τή Σπάρτη υποστάς εξετάσεις εκρίθην άξιος της πρώτης τάξεως του ενταύθα γυμνασίου. Ότε δε μετά τας εξετάσεις εις το τέλος του σχολικού έτους αριστεύσας και βραβευθείς επανήλθον εις την γενέθλιόν μου πόλιν, εύρον τους γονείς και συγγενείς μου διαφωνούντας· οι μεν έλεγον, αφ' ου αποπερατώσω το γυμνάσιον να σπουδάσω εις τας Αθήνας την ιατρικήν, οι δε έλεγον να σπουδάσω την ιατρικήν εις Κων/πολιν, οι δε γονείς μου μη δυνάμενοι να αποφανθώσι θετικώς, διότι εστερούντο των προς την συντήρησίν μου μέσων, ανέθεσαν εις τον ρηθέντα θείον μου να αποφανθή γνώμην και να ποιήση ότι βούλεται, ούτος δε μετά πολυήμερον σκέψιν εύρεν ότι μόνον ο διδάσκαλος εδύνατο να ωφελήση την πατρίδα μάλλον των άλλων, προς τούτο απεφάσισε να με σπουδάση το διδασκαλικόν επάγγελμα. Διό έγραψε εις τας Αθήνας δια να μάθη από ποίαν τάξιν του γυμνασίου δύνανται να έλθωσι εις το διδασκαλείον και πόσας τάξεις έχει αυτό, μαθών δε τα καθέκαστα επέστειλεν ημίν από το Δενιζλί, ένθα διέμενε και διαμένει ως σιτέμπορος, ότι θα με στείλη εις τας Αθήνας δια να σπουδάσω εν τω διδασκαλείω. Την χαράν, την οποίαν ησθάνθην ότε ήκουσα τη θεάρεστον ταύτην είδησιν δεν δύναμαι να εκφράσω δια λέξεων. Εχάρην σφόδρα επί τή αγγελία ταύτη -- ουχί δε διότι θα εγενόμην διδάσκαλος-- διότι θά ηρχόμην εις τας Αθήνας, τας οποίας εφανταζόμην ως θεών, μουσών κατοικίαν, (το πραγματικόν όμως ήτο πολύ κατώτερον της φαντασίας) -- αλλά τουναντίον ελυπούμην διότι θα εγενόμην διδάσκαλος πρώτον μεν διότι δεν εγνώριζον τον προορισμόν του διδασκάλου, δεύτερον δε διότι έβλεπον ότι οι διδάσκαλοι ευρίσκοντο εν πολύ χαμηλή διανοητική αναπτύξει.
Τήν πρώτην Σεπτεμβρίου εξεκίνησα εκ της πατρίδος μου διευθυνόμενος προς το Δενιζλί ένθα, ως είπομεν ανωτέρω, διαμένει ο συντηρητής μου ο Ιωάννης Δζολόζογλου, ούτινος το όνομα χρυσοίς γράμμασι γραπτέον εν τη βίβλω των ευεργετών της πατρίδος· αφού δε διέμεινα εντάυθα επι πέντε ημέρας, δια σιδηροδρόμου ήλθον εις την Σμύρνην ένθα διέμεινα τρείς ημέρας, εξ αυτής δε εκκινήσας δι ατμοπλοίου έφθασα εις τον Πειραιά. Ω το παράδοξον! Κίνησις, ευγένεια, πολιτισμός πληρούσιν αυτόν και ουδείς φεσοφόρος εφαίνετο, τούτο ιδών εγώ αμέσως κατέρριψα το φέσι, όπερ εφόρουν μέχρι της ώρας εκείνης, και εφόρεσα τον πίλον, ον είχον προμηθευθή από της Σμύρνης. Διά σιδηροδρόμου δε ήλθον εις τας Αθήνας.
Έδωκα ενταύθα τας συστατικάς επιστολάς εις τόν αντάξιον βλαστόν της Μικράς Ασίας, της κοιτίδος της φιλοσοφίας, θρησκείας και των λοιπών επιστημών και τεχνών, εις τον πατέρα δηλονότι των ενταύθα Μικρασιατών και αξιοσέβαστον κύριον Μ. Ευαγγελίδην, όστις με ωδήγησεν αμέσως εις το διδασκαλείον ίνα με συστήση εις τον τότε διευθύνοντα το διδασκαλείον σεβαστόν κύριον Βρατσάνον και ίνα μάθη πότε θά γίνη η εξέτασις των μελλόντων να δώσωσι εισαγωγικάς εξετάσεις εις την πρώτην τάξιν.
Την υπό του τότε διευθυντού του διδασκαλείου ορισθείσαν ημέραν υποστάς εξετάσεις και κριθείς άξιος της πρώτης τάξεως, ενεγράφην υπο του κηδεμόνος αμέσως εις αυτήν, εν ή προσπαθήσας όσον το επ' εμοί διά [να] [μην] [είμαι] προδότης της τύχης, ήτις ηξίωσέ με να είμαι τέκνον της τοιαύτης αγλαού χώρας ως της Μικράς Ασίας της ανατολής ηλίου και κατοικίας Μουσών, και του έθνους όπερ ως πολυχείμωνες ποταμοί υπερεκχειλίσαν διέδωκε εις την απάσαν οικουμένην τον πολιτισμόν, το φώς και τον χριστιανισμόν, και [τελευταίον] προδότης του διδασκαλικού επαγγέλματος, ούτος συνεργούντος θεού και υποστάς εξετάσεις κατά το τέλος του σχολικού έτους 1897 εκρίθην άξιος της δευτέρας με βαθμόν 9 13/32. Νύν δε όσον μοι δυνατόν επιμελούμενος των μαθημάτων και εις την εν τή συνοικία Πλάκα οδώ Διογένει αριθμώ 1ω οικίαν οικών διατελώ.
[Translation by CKZ]:
[Translation by CKZ]:
My father was Panayiotis and my mother Gesthemane, hailing from the family of Dzolozoglu, distinguished in virtue, prudence, and sincerity. I started school at six. In my mutual teaching school, I learned my first Greek words: brother, sister, father, mother; my first Greek words, since the Greek orthodox in my birthplace, just as in other towns in Anatolia, have lost their golden language and were forced to trade it for the brass Turkish language, a blend of three, Turkish, Arabic, and Persian.
My birthplace is an insignificant, to this day, town of Anatolia, in the province of Pisidia, five hours from Isparta, lying in its south; called Burdur, with 18 000 inhabitants, of which 4 000 are Greek orthodox and 3 000 Armenians, and the rest Turks. The Greeks speak Turkish, while Armanians speak Turkish and Armenian. I don't know how these Greeks, instead of assimilating their conquerors in language and custom, as in Roman times, when the conquerors gladly studied the Greek language, culture and customs, they, the Greeks of my home town, happened to be assimilated into the conquering Turks -- who, in order to achieve this, who knows what tortures they applied; since, as they say, they cut the tongues off the inhabitants of Sille, near Konya, so they would not speak Greek.
Greeks are characterized by intelligence and industriousness; however, they are ignorant to such a degree that they don't even know which nation they belong to. Admittedly even I, until my fifteenth year, even though I attended school regularly, and I was best in class, did not know what a Greek is. The reason for this is tht the teachers at that time were completely unprepared; even today, it is a student of junior high school who serves as a teacher. In such gross ignorance and cluelessness, my country has placed all its hopes for improvement to us students of the techers' college, who come to study this God's work, striving, as will become evident, to elevate our birthplace out of its low place and to inspire in it Hellenism, completely lacking at present, and patriotism, first, and only then the remaining sentiments.
My country needs guides to lead it out of the middle ages into the present century [!], and I am confident we, future teachers, are going to fit the bill, coming with this goal in mind to the center of light in the entire world back then, and now in the East, its daughter; as the good mother provides her child with plentiful milk, so does this center of culture, Athens, will minister, spiritually and and materially, to its spiritual and material needs, not just in word, but also in action.
At fifteen, I finished the schools of my birthplace. Since my parents could not provide for my further education, as they could barely support themselves, my maternal uncle, the esteemed John Dzoolozoglu took over that task and decided to send me to Isparta, five hours away, as stated, from home, on financial grounds. In Isparta, I was examined and placed in the first class of the local Lyceum [high school]. When, at year's end, having passed my examinations with distinction, I returned to my birthplace, I found my parents and relatives in disagreement among themselves. Some suggested I study medicine in Athens, after finishing high school. Some suggested studying medicine in Constantinople. My parents, unable to decide, as lacking in means of support for me, left it to my aforementioned uncle to decide and do as he wishes; and after deliberating for several days, he concluded that only a teacher can help the country better than the other options, and thus decided to have me study to become a teacher. He thus wrote to ask after which class of the high school one could register at teachers' college, and how many years that study requires. After having been informed, he let us know from Denizli, where he is still living trading grain, that he will send me to Athens to study at the teachers' academy.
I cannot express in words the joy I felt when I heard the godsent news. I was extremely joyful at the news--not because I would become a teacher--but because I would come to Athens, which I pictured as the abode of gods and muses (reality was below my imaginings) -- but because, on the contrary, I was sad I would become a teacher; first, because I did not understand the mission of a teacher, and, second, because I was well aware of the low intellectual standards of teachers.
The first of September, I started out from my home town to Denizli, as stated, where my provider, John Dzolozoglu, lives--whose name ought to be written in golden letters in the book of national benefactors; after five days there, I came to Smyrna by train, and thence, by steamship, to Piraeus. What marvel! Traffic, politeness, cultured manners suffuse the city, and not a fez-wearer in sight; seeing this, I took off the fez I was wearing until then, and I put on the hat I had gotten in Smyrna. I then came to Athens by train.
I gave my letter of reference there to the worthy son of Anatolia, cradle of philosophy, religion, and the rest of the sciences and arts, which is to say the father of Anatolians here, the esteemed Mr M Evangelithis, who led me to the teachers' college to introduce me to its director at the time, the esteemed Mr Vratsanos, inquiring when the entrance exam for candidates to the first class was scheduled for. On the specified day, examined and judged fit for the first class, I was registered at once in it by my guardian; in which, having striven to my utmost to not betray my fortune, which graced me to be a son of such a glorious land as Anatolia, the land of the muses, and the nation which, like overflowing winter rivers spread culture, light, and christianity to the entire world; and, finally, to not betray the teaching profession, god willing, taking the examinations at the end of the school year 1897, I was promoted to the second grade with grade 9 13/32. An now, dedicated to my course as much as possible, I reside in the Plaka district at Diogenes St 1.
Google Sites
Report abuse