ks. Kazimierz Lutosławski

Lutowsławski Kazimierz

Ks. Kazimierz Lutosławski urodził się w 1880 roku w Drozdowie koło Łomży. Powołanie do życia kapłańskiego młodego Kazimierza dojrzewało powoli, choć "od zawsze" pragnął on pomagać i służyć ludziom.

Początkowo studiował medycynę w Zurichu. W 1913 roku złożył egzamin doktorski. Po krótkich praktykach w Warszawie, wyjechał do Anglii, aby dalej studiować medycynę. Napisał wtedy podręcznik do nauki języka angielskiego. W 1909 roku w młodym lekarzu dokonał się przełom duchowy - ostateczne rozeznanie powołania i podjęcie decyzji poświęcenia życia Bogu.

Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1912 po trzyletnich studiach filozoficznych i teologicznych w seminarium we Fryburgu. W roku 1914 obronił tam również doktorat z teologii.

Od początku ks. Lutosławski związany był z powstającym na ziemiach polskich skautingiem. W lipcu 1911 roku założył w Kosowie w Galicji (gdzie przebywał na rekonwalescencji po przebytej chorobie) dwa zastępy skautowe.

Ks. Kazimierz Lutosławski był tym, który wywarł olbrzymi wpływ na oblicze ideowe polskiego harcerstwa, pogłębiając jego wymiar religijny i etyczny. Odkrył w skautingu wspaniałe narzędzie wychowawcze dla odrodzenia moralnego narodu i pogłębienia jego formacji religijnej. Uczestniczył czynnie w wypracowaniu tekstu prawa i przyrzeczenia harcerskiego. Opracował - w odpowiedzi na konkurs ogłoszony w pierwszym numerze "Skauta" lwowskiego z dnia 15 października 1911 r. - krzyż harcerski, który stał się odznaką polskiego harcerstwa. Czuwał nad tym aby skauting stał się przede wszystkim narzędziem formacji wewnętrznej.

Pod koniec 1911 roku działalność harcerska ks. Lutosławskiego przeniosła się do Warszawy gdzie założył i prowadził jedną z pierwszych drużyn. Przyjaźnił się z Olgą i Andrzejem Małkowskimi.

W latach 1913-1914 opublikował w Krakowie pod pseudonimem ks. Jan Zawada książkę "Czuj Duch", "Jak prowadzić pracę skautową" oraz "Śpiewnik polskiego skauta".

Po wybuchu I wojny światowej przeprowadził się do Moskwy. Angażował się tam w pracę skautową. W 1918 roku wrócił do Warszawy i kontynuował pracę harcerską. Został posłem na Sejm z ramienia Związku Ludowo-Narodowego.

Zmarł po krótkiej chorobie 5 stycznia 1924 roku. Miał 44 lata.

(Materiał pochodzi z http://www.harcerz.bmk.net.pl/)