เรื่อง สัตว์แหลงได้

          นิทานเรื่องนี้นานมาแล้ว ตั้งแต่สมัยสัตว์แหลงได้ มีตากับยายสองคน อยู่ชายเลไปสร้างหน้ำอยู่ชายเล ทีนี้อาชีพก็หาปลา หาปู หาหอย เล็กๆ น้อยๆ แต่ส่วนมากยายนั้นอยู่เริน ทีวันนี้พอดีตาหาหอยเสียบที่นี้ตานุ่งผ้าถุงไปหาหอยเสียบ กลัวผ้าถุงจิเปียกกะแคว็ดจ้อน แคว้ดจ้อนข้างหลังขึ้นหมด โก้งโค้งหาหอย โค้งโค้ง ไอ้โน่นก็ยานนะรังนุ พอดีเสือเดินผ่านมาแหละ เสือเดินผ่านทีนี้ไม่หาญหวย กดนิ่งนึกกลัวเสือขบเสือเห็นไอ้นั่นยาน “อิ ลูกไอไหร” เสือไปคลำแล “ลูกไอไหรสักที” คลำรัง ทีนี้ตากำมลั๋งที่กลัว ไม่ที่ทำพรื่อตดแตก ทีนี้ไม่หาญตดดังๆ หีบเอาแข็งแพ็ก ตดดังฉี๊ด “อะ ลูกฉี๊ด แก่อยู่เหลย เหม็นอยู่นิ” เสือว่า “แก่อยู่เหลย ลูกฉี๊ด อย่าเอา” เสืออะเดินพ้น พอเสือพ้น ข้างตากะแล่นหลบขึ้นบ้านพลางพ้น ตั้งแต่นั้นมาตาไม่ไปหาหอยเสียบ ไม่บอกยาย ถ้าบอกยาย เดี๋ยวยายจิไม่หาญไปหาหอย ที่นี้อยู่มาหลายวัน ยายลงไปหา กะเหมือนตานั่นแหละหล่าว แคว็ดจ้อนหมด โก้งโค้งคุ้ยหอยเสียบอยู่หล่าว เสือหลบมาดานนี้ “สุกได้แล้ว หลายวันนี้ว่ะ วาซือแก่อยู่เหลย” มาถึงกะยายโก้งโค้ง “อึ เข้าไปแล” ยายยืนนิ่ง “อิ ใครเอาไปไหนเสียแล้ว ลูกไอนั่น วาซือ ใครมาเด็ดนิ” คลำแล “อิ วั่นเปียกอยู่นี่ว่ะ พึ่งเด็ดใหม่ๆ”. 

แหล่งที่มา : นายนิตย์ จินดากุล อายุ ๓๕ ปี อาชีพรับราชการครู อยู่บ้านเลขที่ 69 หมู่ที่ 6 ตำบลทุ่งพลา อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี 

ต้นฉบับ