เรื่อง นายแรง

       มีผัวเมียคู่หนึ่งมีโลกออกมาพอเกิดมาแล้วโลกคนนี้มันผิดปกติไปกว่าคนอื่นๆ คือมันกินอาหารมื้อหนึ่งได้มากทะใบบัว เลี้ยงโลกนั้นมาจนหมดทรัพย์สมบัติไม่เทจะให้กินไหร พ่อแม่คิดว่าไม่เท่เลี้ยงลูกอย่างไรได้พออายุมันใหญ่ราว 10 ปี กะเลยคิดกันสิงคนผัวเมียว่า เรานี้อีทำอย่างไรจึงเลี้ยงลูกคนนี้รอง เพราะมันกินอาหารมาก แต่แรกมันกินทะใบบัว พอใหญ่มามันกินสองทะใบบัว เม้อหนึ่งกะพ่อแม่ก็เลยปรึกษากันสองคนผัวเมียว่า โลกคนนี้เราอย่าไว้เหลย ถ้าเราอีเอาไปทุ่ม เหอว่าฆ่ามันมือเสียชาวบ้านก็นินทาว่าพ่อแม่มันฆ่าลูกได้ เราจะต้องคิดฆ่าทางออ้อมพ่อกะจึงพาโลกไปโด้นไม้ แกมีวิธีจะฆ่าโลกแน่เพราะเลี้ยงไม่ไหวโลกมันกินมากเหลือเกิน กะเลยพอไปถึงต้นไม้โค่นไม้บากหน้าพอบากหลังเสร็จก็เลยใช้โลกให้โลกนั้นบอกว่า ใอ้บาวเข้าไปรับไม้ตะเนื้อไม้พ่ออีช้ำ พอโลกเข้าไปรับไม้กะตีโลกนั้นจมดิน กะพ่อนั้นเข้าใจว่าโลกตายแล้วกะคิดว่ามันหมดไป แล้วแหละ ไม่ต้องเลี้ยงแล้วมันตายแล้ว กะเลยกลับบ้านมาบอกเมีย ว่าโลกตายแล้วเมียกะไม่เสียใจ กะเลยค่ำเข้านอนกัน พอตอนดึกโลกที่ชื่อนายแรงนั่นแหละกะแบกต้นไม้ทั้งใบทั้งต้นกลางคืนเดินพามาถึงกะตั้งที่หน้าเริน พ่อ พ่อเหอ นี่แนะ ไม้ผมเอามาแล้ว ตั้งตรงไหนอะพ่อ กะพ่อว่าเอ้าเสียงมันไม่ตายที กะบอกโลกว่าตั้งไว้หน้าเรินแนะ พ่อแม่กะเลยเลี้ยงโลกต่อจนโลกนี้มันใหญ่ มันหากินได้เองทำงานเลี้ยงตัวมันเองได้ งานกะทำได้มากเพระตัวมันแรงมาก วันนั้นมันไปเที่ยวขุดแลนเอามากิน พอขุดแลนได้ แล้วมันกะจัดการแกงแลน ตั้งทะใหญ่โตเป็นทะใบบัว มันกะตั้งแลนนั่นอยู่เม้อวันตั้งแลนมันกะต้องเอาเครื่องครบโดยใช้ใครมาเอาใครที่เขาใครนี้มันตั้งทะไว้ชะรัดพังกิ่ง เพราะตัวมันใหญ่มันชื่อนายแรง มันกะเลยเอื้อมมือมาเอาที่กงหรา ที่เขาใคร่พอดีมือมันติดเลือดแลนหิดหนึ่งมันก็เลยเอาเชือดไว้ที่เขาเลือดแลนมันแกงแลนเสร็จแล้วก็เลยได้กินกัน.

แหล่งที่มา : นายมุล สงแย้ม บ้านเลขที่ 20 หมู่ 7 ตำบลกงหรา อำเภอกงหรา จังหวัดพัทลุง

ต้นฉบับ