บทที่ 3 การโปรแกรมด้วยภาษาไพทอน

จุดประสงค์การเรียนรู้

1.ออกแบบและเขียนโปรแกรมที่มีการใช้งานตัวแปร

2.ออกแบบและเขียนโปรแกรมที่ทำงานแบบมีทางเลือก

3.ออกแบบและเขียนโปรแกรมที่ทำงานแบบวนช้ำ

4.เขียนโปรแกรมเพื่อแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์หรือวิทยาศาสตร์

รู้จักไพทอน

การเขียนโปรแกรมไพทอนจะใช้เครื่องมือช่วยในการพัฒนาโปรแกรมที่เรียกว่า ไอดีอี (Integrated Development Environment: IDE) ซึ่งประกอบด้วยเครื่องมือแก้ไขโปรแกรมต้นฉบับ (Source Code editor) เครื่องมือแก้ไขจุดบกพร่องของโปรแกรม (debugger) และเครื่องมือช่วยให้โปรแกรมทํางาน หรือรันโปรแกรม (run) ไพทอนไอดีอีโดยทั่วไปจะทํางานตามคําสั่งได้ใน 2 โหมด คือ

1. โหมดอิมมีเดียท (immediate mode) ในโหมดนี้ผู้ใช้จะพิมพ์คําสั่งภาษาไพทอนลงในส่วนที่เรียกว่า เชลล์ (shell) หรือคอนโซล (Console) ที่ละคําสั่ง และตัวแปลภาษาไพทอน (python interpreter) จะแปลคําสั่ง หากไม่มีข้อผิดพลาดจะทํางานคําสั่งดังกล่าว พร้อมแสดงผลลัพธ์ทันที แต่หากคําสั่ง

มีข้อผิดพลาดก็จะแสดงข้อผิดพลาด (error message) แจ้งผู้ใช้งาน

2. โหมดสคริปต์ (script mode) ในโหมดนี้ผู้ใช้ต้องพิมพ์คําสั่งไพทอนหลายคําสั่งประกอบกันให้เป็น โปรแกรมที่สมบูรณ์ แล้วบันทึกเป็นไฟล์ไว้ก่อน เพื่อที่จะสั่งให้ตัวแปลภาษาไพทอนทํางานตามคําสั่ง ทั้งหมดในโปรแกรมตั้งแต่คําสั่งแรก จนถึงคําสั่งสุดท้ายต่อเนื่องกันไป ถ้าหากต้องการตรวจสอบความ ถูกต้องของคําสังสามารถใช้โหมดอิมมีเดียทในการทดสอบได้

คำสั่งแสดงผลในโปรแกรมภาษาไพทอน

print() เป็นคำสั่งชนิดฟังก์ชัน (function) ทำหน้าที่แสดงสิ่งที่อยู่ภายในเครื่องหมายวงเล็บ ( ) ออกทางจอภาพ ให้สังเกตผลลัพธ์ที่ได้ว่าไม่มีเครื่องหมาย ""

ตัวอย่าง

ชนิดข้อมูลพื้นฐาน

โปรแกรมภาษาไพทอนมีการแบ่งประเภทของข้อมูลออกเป็นหลายประเภท โดยมีประเภทข้อมูลพื้นฐาน คือ

●ข้อมูลประเภทข้อความ (string data type)

●ข้อมูลประเภทจำนวน (numerical data type)

การตั้งชื่อตัวแปรในไพทอน

ชื่อตัวแปรจะประกอบด้วยตัวอักษร ตัวเลข หรือเครื่องหมายขีดเส้นใต้เท่านั้น โดยต้องขึ้นต้นด้วยตัวอักษรหรือเครื่องหมายขีดเส้นใต้ นอกจากนี้ตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวพิมพ์เล็กและตัวพิมพ์ใหญ่จะถือว่าแตกต่างกัน ดังนั้น ตัวแปรชื่อ count และ Count จึงเป็นตัวแปรคนละตัวกัน

ชื่อตัวแปรที่ตั้งขึ้นจะต้องไม่ซ้ำกับคำหลัก (keyword)

ที่ไพทอนใช้เป็นคำสั่ง โดยคำหลักมีดังต่อไปนี้