อันดับแรกก่อนคือ การรับรู้ว่าใจของเรามีกำแพงที่สูงชั้น กั้นเราออกจากโลกข้างนอกนั้น    กำแพงดังกล่าวนี้นอกจากยังสูงแล้ว มันยังเป็นกำแพง 2 ชั้นเสียด้วย    กำแพงชั้นแรก เราจะเรียกมันว่า “กำแพงอีโก้” ที่จะดีดกลับทุกอย่างที่เป็นมากกว่าตัวเราออกไป    การยอมรับว่าสมอง Amygdala ที่เป็นตัวขับเคลื่อนอีโก้ของเรามักจะไม่สามารถเข้าถึงแนวคิดใหม่ ๆ ได้    Amygdala ของเรารู้เพียงว่า “ผู้ล่า ย่อมฉลาดกว่าเรา” และถ้ามันเป็นอย่างนั้นเราต้อง “สู้มันกลับหรือหนีไป (Fight or Flight)”    Amygdala เป็นสมองที่ตัดสินอะไรแบบง่าย ๆ เร็ว ๆ เพราะมันเกี่ยวข้องกับความอยู่รอด มันไม่สามารถพูดภาษาแห่งปัญญาที่ต้องการศัยการเปิดกว้างได้     การที่เราไม่เข้าใจถึงกลไกของ Ego จึงนับได้ว่ามันเป็นโศกนาฏกรรมของกระบวนการ Open minded    เมื่อข้ามกำแพงชั้นที่ 1 มาได้แล้ว เราก็จะมาถึงกำแพงชั้นที่ 2 ซึ่งเราจะเรียกกำแพงชั้นนี้ว่า “กำแพงจุดบอด” โดยการที่เราจะข้ามกำแพงนี้ได้นั้น เราต้องตระหนักรู้ว่าโลกนี้มันยังมีสิ่งที่ “เราไม่รู้ว่าเราไม่รู้”    สิ่งที่เราไม่รู้ว่าเราไม่รู้ แปลว่ามันย่อมเป็นสิ่งที่เราไม่เคยพบ ไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยินมาก่อน    หากเราสามารถที่จะตระหนักได้ว่าโลกนี้มันมีของแบบนั้นอยู่ นั่นก็นับได้ว่าเป็นก้าวกระโดดแรกที่เราจะกระโจนข้ามกำแพงที่สูงขั้น 2 ชั้นนั้นได้    

การจะข้ามกำแพงทั้ง 2 ชั้นนี้ได้ กุญแจสำคัญคือคำว่า “ไร้เดียงสา” เพราะด้วยการยอมรับว่า ตนเองนั้นช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกินที่ไปเชื่อว่า การปกป้องตนจากโลกข้างนอกย่อมดีดว่าการเปิดความคิด จะสร้างผลลัพธ์แบบดีดกลับ สามารถที่จะดักทางความคิดเราได้อย่างชาญฉลาด ทำให้เราได้มาซึ่งตัวเร่งที่จะทำให้เกิดการเปิดกว้างอย่างสุดขั้วได้    สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการทำความเข้าใจว่าสติปัญญาที่แท้จริงอยู่ที่การรับข้อมูลก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ    อีกเรื่องไร้เดียงสาที่จะต้องยอกรับให้ได้ก็คือ การไม่ไร้เดียงสากับแนวคิดที่ว่า “บุคคลที่ยิ่งใหญ่มีคำตอบทั้งหมดและไม่มีจุดอ่อน”    แทนที่จะทำอย่างนั้น อยากให้เราเน้นย้ำถึงความอ่อนน้อมถ่อมตนที่จำเป็นในการยอมรับความเป็นไปได้ที่ว่า ใคร ๆ ก็จะผิดพลาดกันได้    การ Focus พลังเพื่อการเปลี่ยนแปลงจะนำทางสู่การเปิดกว้างในการแสวงหาความรู้ในที่สุด

ที่น่ากังวลเรื่องหนึ่งของการเปิดใจคือ การระบุว่าใครกันที่กำลังปิดใจอยู่ โดยเราสามารถที่จะระบุผู้ที่กำลังปิดได้ได้จากการสังเกตุการมีอยู่ของสิ่งเหล่านี้ได้แก่

• เขาคนนั้นรู้สึกไม่ดีเมื่อถูกสอบถามและท้าทาย

• เขาคนนั้นพูดก่อนถามเป็นประจำ

• เขาคนนั้นอยู่ให้คนอื่นเข้าใจว่าเขารู้สึกอย่างไรมากกว่าจะพยายามที่จะเข้าใจเรื่องราว

• เขาคนนั้นชอบที่จะพูดเพื่อป้องกันตนเองเอาไว้ก่อน เช่น การพูดว่า ผมอาจจะพูดผิดก็ได้ แต่ผมก็จะขอพูดก็แล้วกัน หรือการ Disclamer ในรูปแบบต่าง ๆ 

• สะกัดกันไม่ให้คนอื่นได้พูด

• มีปัญหาในการถือแนวคิดที่มากกว่า 1 เอาไว้ในใจ

• ขาดความนอบน้อม ถ่อมตน

กระนั้น โครงสร้างที่ดี ย่อมปูทาง ยกระดับของเราให้เป็นผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการเปิดใจได้ด้วย โดยขั้นตอนสุดท้ายของการเดินทางนี้ จะเกี่ยวข้องกับการยกระดับตนเองและผู้อื่นไปสู่ระดับที่สูงขึ้นของการเปิดใจกว้าง    เราควรเรียนรู้ที่จะใช้ความเจ็บปวดเป็นสัญญาณในการไตร่ตรองตนเอง รวมถึงรักษาความสงบในสถานการณ์ที่ท้าทาย    การตระหนักถึงจุดบอดและอคติของเรากลายเป็นสิ่งจำเป็น รวมถึงการทำสมาธิก็ทำหน้าที่เป็นเครื่องมือในการปลูกฝังการตระหนักรู้ในห้วงความคิดของตนเองเช่นกัน    การมีวิธีการคิดที่มีหลักฐานเชิงประจักษ์ มีหลักเหตึ หลักผลจะช่วยเสริมการเติบโตของเราให้ได้เป็นผู้ที่มีใจเปิดกว้าง อารีย์       อยากให้เราใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ความช่วยเหลือ ชี้แนะผู้อื่นในการเดินทางสู่การไปเป็นผู้เปิดใจ    และเราควรจะเข้าใจดีว่า เมื่อใดกันควรหยุดทะเลาะในการอภิปราย ซึ่งนั้นจะเป็นเครื่องหมายของสติปัญญาที่แท้จริง เพราะท้ายที่สุด มันไม่เป็นไรที่เราจะพูดว่า เราเห็นตรงกัน ว่าเราเห็นไม่ตรงกัน