Ik was uitgeput. ‘s avonds was ik thuisgekomen en gooide mijn tas op de bank en plofte naast de tas neer. 1996. Docent Mechanica op het Haagse hogeschool. Een digitaal tentamen dynamica voor een groep van 80 studenten was net afgelopen. Vier collega’s hadden me geholpen om de studenten die verspreid waren over 5 computerzalen te begeleiden en toezicht te houden. Onze systeembeheerder ook. Ik vergeet zijn naam nooit meer: Harry van de Pas; Haagse Harry. Ik had hemel en aarde bewogen om iedereen mee te krijgen in dit experiment met een digitale toetsafname op deze schaal. Iedereen was echter gefrustreerd geraakt. Moest ik op iemand boos worden? Op de techniek? Op Harry? Op mezelf? De wet van Murphy?

Toen de studenten de toets startte schakelde het daarnet nog zo soepel draaiende Windows 3.1 in één keer terug naar de allerlaagste versnelling . Na 30 seconden waren de beeldschermen nog steeds zwart, iedereen bleef rustig. Maar na een minuut ontstond lichte paniek bij studenten, mijn collega’s en mezelf: gaat dit wel goed? Na drie minuten werd de toestand penibel: bij geen enkele student verscheen de toets op het scherm. Seconden duurden uren, minuten duurden dagen. Na vijf minuten was de penibele situatie omgeslagen naar grote consternatie en na zeven minuten werd de noodtoestand afgekondigd! Pompen of verzuipen. Wat is hier aan de hand! We zochten in de navolgende tien minuten naar een ‘great escape’. We vonden die niet. En ja, we verzopen met z’n allen. De hele toets werd afgeblazen, studenten gefrustreerd naar huis, docenten in verbazing achterlatend. Ik was uitgeput en ging maar naar huis. Wat kun je anders doen.

Daar en toen heb ik besloten dat ik - als ik de kans kreeg - mijn toekomstige collega-docenten dit leed zou besparen. Ik zou de weg te effenen voor het afnemen van digitale toetsen zonder calamiteiten. Dat leek me een heel positief en nobel streven: digitalisering heeft de toekomst toch? Ik heb er mijn levenswerk van gemaakt. En niet zonder succes denk ik: de VU bezit één van de grootste en beste zalen voor het afnemen van digitale toetsen en ik ben gepromoveerd op het onderwerp toetsing. Bijna 99 procent van die toetsen op de VU verloopt zonder grote calamiteiten.

Het is alleen dat ene overblijvende procent waar het venijn in zit. En daar zit ‘m de crux voor mij: blijf positief! Bij papieren toetsen gaat ook wel eens iets fout. Bij alles wat met techniek te maken heeft gaat wel eens iets fout. Geloof maar dat iedereen van de ondersteuning bij IT, SOZ en FCO die daar mee bezig is z’n stinkende best doet en baalt als er iets misloopt. I know! Neem elkaar niet direct de maat. Beschuldig alleen met mate. Er is niemand is overleden. Al doende zal het steeds beter gaan. Het is alleen maar de wet van Murpy! Remember! Plof daarna maar in de bank.

Maar wat raakt me echt?