Καθώς οι γιορτές πλησιάζουν η Ειρήνη Κωνσταντινίδου μοιράζεται μαζί μας τη συζήτηση που έκανε με τη γιαγιά της, κα Φωτεινή Καράμπελα, για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά στην Πόλη, τα χρόνια που η γιαγιά ήταν παιδί.
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ……«ΠΟΛΗ»
- Πώς ήταν η ζωή σου σαν παιδί, γιαγιά, ειδικά τις μέρες των Χριστουγέννων;
- Η ζωή μας στην Πόλη, ειδικά στο μέρος που μέναμε εμείς, μια φτωχική περιοχή, ήταν τελείως διαφορετική σε σχέση με τη ζωή που ζείτε εσείς στις μέρες μας.
Κατ’ αρχήν τα σχολεία έκλειναν για 15 μέρες λόγω κακοκαιρίας, οπότε μπορούσαμε να έχουμε ελεύθερο χρόνο να περάσουμε με την οικογένειά μας. Το βράδυ της ημέρας των Χριστουγέννων,
9.00 – 12.30 μ.μ. πηγαίναμε εκκλησία. Μέχρι το τέλος της λειτουργίας δεν τρώγαμε τίποτα. Όταν γυρίζαμε στο σπίτι, ξημερώματα, απολαμβάναμε μία απλή αλλά γευστική κοτόσουπα που ετοίμαζε η μητέρα μου. Την επομένη, την ημέρα των Χριστουγέννων, έφτιαχναν διάφορα φαγητά, όπως τυροπιτάκια, και κρεατικά με ρύζι ή μακαρόνια. Το γλυκό μας ήταν οι κουραμπιέδες, καθώς μελομακάρονα και υπόλοιπα γλυκά δεν υπήρχαν.
-Πως περνάγατε σαν οικογένεια την Πρωτοχρονιά;
-Την Πρωτοχρονιά στολίζαμε πάντα το δέντρο μας, το οποίο είχε ύψος λιγότερο του μέτρου. Το είχε φτιάξει η μητέρα μου από σύρμα και πράσινο γκοφρέ. Τα στολίδια μας ήταν πολύ απλά, χειροποίητα.
Εκείνη την ημέρα επίσης φτιάχναμε και βασιλόπιτες, 6 έως 12 κιλά, που τις ψήναμε στο Φούρνο της γειτονιάς (μαγαζί) καθώς τα περισσότερα σπίτια δεν διέθεταν δικό τους. Το φλουρί ήταν ένα απλό μεταλλικό νόμισμα.Περιμέναμε να αλλάξει ο χρόνος και έπειτα τις κόβαμε. Το πρώτο κομμάτι ήταν πάντα της Παναγίας και το δεύτερο του σπιτιού.
-Τι δώρα παίρνατε εσείς;
-Παιχνίδια δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή, πράγμα πολύ στενάχωρο για ένα μικρό παιδί. Τα παιχνίδια μας αποτελούσαν δημιουργίες των γονιών μας,για παράδειγμα μία κούκλα φτιαγμένη από ύφασμα με βαμμένο το πρόσωπο. Τα λεγόμενα ‘‘κουζινικά’’ ήταν ένα ποτήρι, ένα πιάτο, ένα κουτάλι… που δανειζόμαστε από την κουζίνα μας. Μια φορά θυμάμαι, η θεία μας, είχε βρει ένα πλαστικό τηλέφωνο.Αφού τελειώσαμε το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, μας έδωσαν το τηλέφωνο, το οποίο βέβαια δε λειτουργούσε, καθώς ήταν ψεύτικο. Όμως η θεία μας έκανε δήθεν πως μιλούσε με μακρινούς μας συγγενείς. Χρησιμοποιούσε όλο το χιούμορ και την φαντασία που διέθετε και δημιουργούσε φανταστικές συνομιλίες. Εμείς ως παιδιά ξεκαρδιζόμασαν στα γέλια δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε!
-Λέγατε τα κάλαντα όπως και σήμερα;
Εκείνη την εποχή δε λέγαμε τα κάλαντα, καθώς οι γονείς μας δεν μας άφηναν να βγαίνουμε στους δρόμους μιας και ζούσαμε πάντα με τον φόβο των Τούρκων. Η θεία μου βέβαια, είχε φτιάξει δικά της, με στίχους σατιρικούς, που τα λέγαμε μεταξύ μας και στους συγγενείς μας.
Συνειδητοποιούμε λοιπόν, πως αν και ζούσαμε φτωχικά, αν και στερηθήκαμε σημαντικά πράγματα ως παιδιά και βιώσαμε πολύ φόβο, καταφέραμε τελικά να περάσουμε όμορφα, καθώς είχαμε αγάπη στις καρδιές μας, χιούμορ στην καθημερινότητα και ήμασταν ικανοποιημένοι κι ευγνώμονες για όσααγαθά είχαμε, έστω και αυτά τα λίγα.
-Σε ευχαριστώ πολύ, γιαγιά, για το χρόνο και κυρίως τις αναμνήσεις που μοιράστηκες μαζί μου.
-Εγώ σε ευχαριστώ,αγαπημένη μου, που μπόρεσα να μοιραστώ μαζί σου αυτές τις εμπειρίες ζωής!
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ……«ΠΟΛΗ»
- Πώς ήταν η ζωή σου σαν παιδί, γιαγιά, ειδικά τις μέρες των Χριστουγέννων;
- Η ζωή μας στην Πόλη, ειδικά στο μέρος που μέναμε εμείς, μια φτωχική περιοχή, ήταν τελείως διαφορετική σε σχέση με τη ζωή που ζείτε εσείς στις μέρες μας.
Κατ’ αρχήν τα σχολεία έκλειναν για 15 μέρες λόγω κακοκαιρίας, οπότε μπορούσαμε να έχουμε ελεύθερο χρόνο να περάσουμε με την οικογένειά μας. Το βράδυ της ημέρας των Χριστουγέννων,
9.00 – 12.30 μ.μ. πηγαίναμε εκκλησία. Μέχρι το τέλος της λειτουργίας δεν τρώγαμε τίποτα. Όταν γυρίζαμε στο σπίτι, ξημερώματα, απολαμβάναμε μία απλή αλλά γευστική κοτόσουπα που ετοίμαζε η μητέρα μου. Την επομένη, την ημέρα των Χριστουγέννων, έφτιαχναν διάφορα φαγητά, όπως τυροπιτάκια, και κρεατικά με ρύζι ή μακαρόνια. Το γλυκό μας ήταν οι κουραμπιέδες, καθώς μελομακάρονα και υπόλοιπα γλυκά δεν υπήρχαν.
-Πως περνάγατε σαν οικογένεια την Πρωτοχρονιά;
-Την Πρωτοχρονιά στολίζαμε πάντα το δέντρο μας, το οποίο είχε ύψος λιγότερο του μέτρου. Το είχε φτιάξει η μητέρα μου από σύρμα και πράσινο γκοφρέ. Τα στολίδια μας ήταν πολύ απλά, χειροποίητα.
Εκείνη την ημέρα επίσης φτιάχναμε και βασιλόπιτες, 6 έως 12 κιλά, που τις ψήναμε στο Φούρνο της γειτονιάς (μαγαζί) καθώς τα περισσότερα σπίτια δεν διέθεταν δικό τους. Το φλουρί ήταν ένα απλό μεταλλικό νόμισμα.Περιμέναμε να αλλάξει ο χρόνος και έπειτα τις κόβαμε. Το πρώτο κομμάτι ήταν πάντα της Παναγίας και το δεύτερο του σπιτιού.
-Τι δώρα παίρνατε εσείς;
-Παιχνίδια δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή, πράγμα πολύ στενάχωρο για ένα μικρό παιδί. Τα παιχνίδια μας αποτελούσαν δημιουργίες των γονιών μας,για παράδειγμα μία κούκλα φτιαγμένη από ύφασμα με βαμμένο το πρόσωπο. Τα λεγόμενα ‘‘κουζινικά’’ ήταν ένα ποτήρι, ένα πιάτο, ένα κουτάλι… που δανειζόμαστε από την κουζίνα μας. Μια φορά θυμάμαι, η θεία μας, είχε βρει ένα πλαστικό τηλέφωνο.Αφού τελειώσαμε το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, μας έδωσαν το τηλέφωνο, το οποίο βέβαια δε λειτουργούσε, καθώς ήταν ψεύτικο. Όμως η θεία μας έκανε δήθεν πως μιλούσε με μακρινούς μας συγγενείς. Χρησιμοποιούσε όλο το χιούμορ και την φαντασία που διέθετε και δημιουργούσε φανταστικές συνομιλίες. Εμείς ως παιδιά ξεκαρδιζόμασαν στα γέλια δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε!
-Λέγατε τα κάλαντα όπως και σήμερα;
Εκείνη την εποχή δε λέγαμε τα κάλαντα, καθώς οι γονείς μας δεν μας άφηναν να βγαίνουμε στους δρόμους μιας και ζούσαμε πάντα με τον φόβο των Τούρκων. Η θεία μου βέβαια, είχε φτιάξει δικά της, με στίχους σατιρικούς, που τα λέγαμε μεταξύ μας και στους συγγενείς μας.
Συνειδητοποιούμε λοιπόν, πως αν και ζούσαμε φτωχικά, αν και στερηθήκαμε σημαντικά πράγματα ως παιδιά και βιώσαμε πολύ φόβο, καταφέραμε τελικά να περάσουμε όμορφα, καθώς είχαμε αγάπη στις καρδιές μας, χιούμορ στην καθημερινότητα και ήμασταν ικανοποιημένοι κι ευγνώμονες για όσααγαθά είχαμε, έστω και αυτά τα λίγα.
-Σε ευχαριστώ πολύ, γιαγιά, για το χρόνο και κυρίως τις αναμνήσεις που μοιράστηκες μαζί μου.
-Εγώ σε ευχαριστώ,αγαπημένη μου, που μπόρεσα να μοιραστώ μαζί σου αυτές τις εμπειρίες ζωής!
Α3, Ειρήνη Κωνσταντινίδου