* * *

Κάποτε, ένα πρωινό του Ιούλη

Ανακάλυψα

Στη γαλάζια δροσιά των ουρανών

Μια χρυσαφένια αμμουδιά

Από τότε κολυμπώ να τη φτάσω…

* * *

Однажды в июльское утро

я заметил

в синей прохладе небес

золотистую отмель

и с тех пор я плыву к ней.

ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Ο γλάρος πετά ανάλαφρά

παραφυλάει το θήραμά του

Γνωρίζει την αγάπη;

Ένας σοφός σκυμμένος πάνω απ΄το βιβλίο του,

Όπως ο ήλιος πάνω απ’ τη θάλασσα

Γνωρίζει τη σιωπή…

Και μια γριά με σάπια μαντίλα

Τι να θυμάται;

Ξεράθηκαν τα χρόνια πάνω της

Απ’ τους ανέμους

Που βομβούν ακόμα, στις φλέβες μιας ολόκληρης ζωής

Η νέα ίσως αρθρώσει κάτι

Άσβεστη φλόγα καίει μέσα της

Εναέριων μετωπικών συγκρούσεων

Γεμάτων φεγγαριών και χαμένων λεμβοδρομιών…

Θα μπορούσα να ρωτήσω την καρδιά μου

Που έτσι κι αλλιώς διψάει για αγάπη

Παντού αλιεύοντας το έντονο φως…

Δεν ξέρω: νάναι αυτή που

στον σκληρό μου ώμο

λαγοκοιμάται νωρίς το πρωί

σκεπασμένη μόνο

μ’ ένα νήμα απ’ τα μαλλιά της ...

Пробужденье:

Чайка на лёгком крыле,

следя за своей добычей,

что знает она о любви?!

Мудрец, склонённый над книгой,

как солнце над морем,

только о ней и молчит…

И старуха в истлевшей косынке

немногое вспомнит —

всё высохло в ней от времён —

от ветров,

гудевших в венах всю жизнь…

Может, девушка скажет

хоть что-то? —

но в ней столько искр,

столкновений воздушных фронтов,

полных лун и регат заблуждений!...

Я бы мог расспросить своё сердце —

но оно так и жаждет любви,

повсюду ловя её блики...

И я не знаю: Она ли

на жёстком моём плече

дремлет в предутренней неге,

укрывшись

лишь прядью волос…