5.1 ความหมายของ Polymorphism (พหุสัณฐาน) 

Polymorphism หรือ พหุสัณฐาน เป็นแนวคิดในหลักการเขียนโปรแกรมเชิงวัตถุ (Object-Oriented Programming: OOP) ซึ่งหมายถึงความสามารถของวัตถุ (Object) ในการทำงานหลากหลายรูปแบบได้ โดยการใช้เมธอดเดียวกันแต่ให้ผลลัพธ์แตกต่างกันไปตามบริบทของการเรียกใช้งาน

Polymorphism มีสองรูปแบบหลัก คือ

1. Compile-time Polymorphism (หรือเรียกว่า Method Overloading): เกิดขึ้นระหว่างการคอมไพล์โค้ด

2. Run-time Polymorphism (หรือเรียกว่า Method Overriding): เกิดขึ้นระหว่างการรันโปรแกรม

ประเภทของ Polymorphism

1. Compile-time Polymorphism (หรือ Static Polymorphism):

   • เกิดขึ้นเมื่อเมธอดหรือฟังก์ชันถูกเลือกใช้ในระหว่างการคอมไพล์

   • การ Method Overloading (การโอเวอร์โหลดเมธอด) และ Operator Overloading (การโอเวอร์โหลดตัวดำเนินการ) เป็นตัวอย่างของ compile-time polymorphism

   • เมธอดที่มีชื่อเดียวกันแต่มีพารามิเตอร์ที่แตกต่างกันสามารถใช้งานได้ในโปรแกรม

2. Runtime Polymorphism (หรือ Dynamic Polymorphism):

   • เกิดขึ้นเมื่อเมธอดถูกเลือกในระหว่างการรันโปรแกรม

   • การ Method Overriding (การเขียนทับเมธอด) เป็นตัวอย่างของ runtime polymorphism

   • เมธอดที่ถูกเขียนทับในคลาสย่อยจะถูกเลือกใช้ตามประเภทของอ็อบเจกต์ที่กำหนดในตอนรันโปรแกรม

ประโยชน์ของ Polymorphism:

1. ลดความซับซ้อน (Simplicity):

   • ทำให้โค้ดเรียบง่ายขึ้น เนื่องจากเราสามารถใช้เมธอดที่ชื่อเดียวกันในการจัดการกับอ็อบเจกต์ที่หลากหลายประเภทได้

   • เพิ่มความสามารถในการขยายโปรแกรมได้ง่าย

2. เพิ่มความยืดหยุ่น (Flexibility):

   • สามารถสร้างฟังก์ชันหรือเมธอดที่สามารถทำงานกับอ็อบเจกต์จากหลายๆ คลาสได้

   • การเขียนโปรแกรมที่รองรับการขยายหรือการเปลี่ยนแปลงได้ง่ายขึ้น

3. ส่งเสริมการใช้ซ้ำ (Reusability):

   • สามารถใช้เมธอดที่มีชื่อเดียวกันในหลายๆ คลาส ซึ่งช่วยลดการเขียนโค้ดซ้ำ