Het Witte Huis te Rotterdam

100 JAAR 'HET WITTE HUIS'

Opkomst en ondergang van de Heren Van der Schuit

door J.J. van der Schuit (1999)

HOOFDSTUK I

HIEP, HIEP, HOERA, ER IS ER EEN JARIG

Het is zaterdagavond 12 september 1998 en wij (mijn vrouw Joke en ik) bevinden ons in een grote feesttent op het festivalterrein bij 'Het Witte Huis' in Rotterdam. 'Het Groot Niet Te Vermijden Orkest' speelt 'Lang zal ze leven' en zij danken de Luftwaffe dat deze in 1940 'Het Witte Huis' niet hebben platgebombardeerd. De lezer zal het wel niet direct begrijpen, maar wij zijn getuigen van één van de programma's van het festival 'Het Kloppend Hart van Rotterdam' ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van Europa's eerste wolkenkrabber 'Het Witte Huis' aan de Wijnhaven in Rotterdam.

Onze aanwezigheid in Rotterdam heeft alles te maken met Het Witte Huis en de opdrachtgevers tot de bouw van dit markante gebouw, namelijk mijn naamgenoten de gebroeders Gerardus Hendricus (Gerrit) en Hermanus Marinus (Herman) van der Schuit.

Sinds een aantal jaren ben ik al op zoek naar alles wat met dit gebouw en deze Heren Van der Schui(j)t te maken heeft. Ruim een jaar geleden wist ik nog niet zoveel van deze personen. De volgende gegevens waren toen bekend.

De wortels van genoemde Gerrit en Herman van der Schuit liggen in een oud Werkendams schippersgeslacht. Zij zijn twee van de vele nakomelingen van de Werkendamse rijsschipper Johannes van der Schuit (1749-1814) en diens vrouw Maria de Gelder (1754-1838). Dit echtpaar kreeg elf kinderen, waarvan er vier jong zijn overleden. Opvallend is dat alle vijf de zonen van Johannes en Maria ook het beroep van schipper zijn gaan uitoefenen. Eén van deze zonen was Abraham van der Schuijt (1788-1868), de grootvader van onze hoofdpersonen.

Deze Abraham verliet omstreeks 1810 het dorp Werkendam en trad als varensgezel in dienst van de 's-Hertogenbossche marktschipper Gerardus Hendrikus van Hemert. In 1817 trouwde Abraham met één van de dochters van zijn patroon, Hermina van Hemert (1791-1871). Mede dankzij dit huwelijk werd Abraham in 1822 aangesteld als één van de zes beurtschippers op het veer van 's-Hertogenbosch op Rotterdam en in 1824 werd hij zelfs deelgenoot in de 's-Hertogenbossche Stoomboot Sociëteit. Deze Sociëteit was in 1824 één van de eerste ondernemingen die een concessie kreeg om een binnenlandse veerdienst (van Rotterdam op 's-Hertogenbosch vice versa) met een stoomvaartuig te gaan bedienen.

Uit het huwelijk van Abraham en Hermina van Hemert zijn twaalf kinderen geboren, waarvan er vier jong zijn overleden. Twee kinderen uit dit huwelijk, Abraham en Johannes, kregen nationale bekendheid met hun Stoombootreederij J. & A. van der Schuijt, gevestigd te Rotterdam en 's-Hertogenbosch.

Een andere zoon van Abraham en Hermina is Adrianus van der Schuijt (1830-1906). Adrianus trouwde in 1855 in Utrecht met Maria Strous (1831-1901). Het gezin van Adrianus en Maria bestond bestond uit 9 kinderen, waarvan er één jong overleed. Gerrit en Herman kwamen op 3 april 1864 en 30 mei 1867 te Amsterdam ter wereld. Vader Adrianus was oorspronkelijk van beroep meester smid, maar later ging hij over op de fabricage van stoomwerktuigen en hij wordt verder nog vermeld als scheepsbouwmeester en machinefabrikant. Vanaf 1882 woonde het gezin in Rotterdam aan de Oosterstraat 24-26.

Opvallend is dat alle kinderen bij hun geboorte door vader Adrianus bij de Burgerlijke Stand werden aangegeven met de achternaam Van der Schuit, terwijl zij zich zelf later allen Van der Schuijt of Van der Schuyt zouden noemen. Een eigenaardig detail, maar 'what's in a name' zult u zeggen.

Zowel Gerrit als Herman stonden bij mij te boek als kooplieden en firmanten van de Handels-vennootschap G.H. van der Schuijt & Co. gevestigd te Rotterdam. Blijkens een mededeling in de Staatscourant van 1895 werd de doelstelling van deze vennootschap in dat jaar gewijzigd in: ‘uitoefening van alle daden van koophandel zowel binnenlands als buitenlands'. Met dit soort ruime doelstellingen kon men dus alle kanten op.

Volgens het Bevolkingsregister woonden Gerrit en Herman vanaf 6 augustus 1897, tezamen met hun jongere zuster Maria Wilhelmina Magdalena (roepnaam Marie) en Lamberta (roepnaam Bertha), in een statig nieuwbouwpand aan de Avenue Concordia 70 in de Rotterdamse wijk Kralingen.

Uit krantenberichten was mij gebleken dat het Gerrit en Herman en hun Handelsvennootschap niet altijd voor de wind was gegaan, want op 9 december 1903 werd door hen aan de rechtbank te Rotterdam een verzoek gedaan om uitstel van betaling, welk verzoek door de rechtbank werd afgewezen. De rechtbank verklaarde vervolgens de firma en haar individuele leden G.H. en H.M. van der Schuyt op 21 december 1903 in staat van faillissement op grond van de staat van de boedel. De aanwezige schuld bedroeg volgens taxatiën totaal ƒ 2.140.000,=, een niet onaanzienlijk bedrag voor die tijd. Uit het faillissementsdossier komt naar voren dat het een omvangrijke boedel betreft en door de rechtbank werden zelfs drie curatoren aangesteld.

Tot de boedel behoorden, behalve huisraad en kantoorinventaris, ook diverse onroerende goederen, pandbrieven en aandelen in meerdere ondernemingen, waaronder ƒ 250.000,= in onderpand gegeven aandelen in de Naamloze Vennootschap 'Het Witte Huis'. Door de curatoren werden op kosten van de gefailleerden ook de faillissementen aangevraagd van de Stoombootmaatschappij 'Maasland' en de 'Maatschappij West-Varkenoord',

vermoedelijk eveneens ondernemingen van Gerrit en Herman van der Schuijt. Uiteindelijk wordt door de curatoren op 14 november 1906 een uitdelingslijst opgemaakt en het faillissement beëindigd. De schuldeisers eisten in totaal een bedrag van ƒ 1.411.999,93 op, terwijl de baten slechts ƒ 8.633,14 bedroegen.

De aandelen in de N.V. 'Het Witte Huis' waren door de curatoren reeds op 10 februari 1904 met toestemming van de rechter-commissaris in eigendom overgegaan aan de pandhouders Mol en Verhoeven te Tilburg. Deze bezaten namelijk een vordering op de firma van ƒ 269.511,16.

Omtrent de waarde van deze aandelen wordt door de rechter-commissaris in zijn register het volgende opgemerkt: "Uit verstrekte inlichtingen is gebleken dat de aandelen weinig of geen waarde hebben en het niet aannemelijk is dat zij nog wel waarde zullen krijgen".

De oorzaken van het enorme faillissement van Gerrit en Herman van der Schuijt bleven echter onduidelijk. Opvallend was wel dat op 1 december 1903 eveneens het faillissement werd uitgesproken van de architect Willem Molenbroek, zijnde de ontwerper van 'Het Witte Huis'. Als gevolg van de deconfiture van hun ondernemingen moesten Herman en Gerrit hun woning aan de Avenue Concordia 70 in Kralingen verlaten. Zij vertrokken volgens het Bevolkingsregister van Rotterdam op 9 april 1904 naar 's-Gravenhage. Aldaar werden zij op 1 mei 1904 ingeschreven op het adres Groothertoginnelaan 137, zijnde tevens het woonadres van hun oudere broer Andries van der Schuijt die daar vanaf 1904 tot en met 1908 ingeschreven stond als koopman en exporthandelaar. Opgemerkt wordt dat in het pand Avenue Concordia 70 thans het hotel-pension ‘Barendregt’ met 14 kamers is gevestigd

Gerrit van der Schuijt overleed volgens een krantenknipsel op 1 juli 1916 te Charlottenburg op 52 jarige leeftijd en was blijkbaar ongehuwd gebleven. Zijn broer Herman vertrok omstreeks 1910 naar Nederlandsch-lndië en begon daar een nieuw leven en stichtte een gezin. Herman overleed op 21 maart 1945 in Batavia in een Japans krijgsgevangenkamp. Hij liet drie (erkende) kinderen na uit een relatie met Ong Tjap Nio.

Medio 1997 realiseerde ik mij dat het in september 1998 precies 100 jaar geleden zou zijn dat Het Witte Huis in opdracht van Gerrit en Herman van der Schuijt werd gebouwd en dat deze gebeurtenis wel eens bijzondere aandacht zou kunnen krijgen. Tot op dat moment wist ik eigenlijk niet zoveel over het gebouw en de bouwers. Van de Heren Herman en Gerrit had ik geen enkele portretfoto of afbeelding en het gebouw had ik zelfs nog nooit bezocht. Ik was wel in het bezit van een oude foto van het gebouw met daarop een dakreclame van Van Nelle Koffie en de wetenschap dat het ontworpen was door ene Willem Molenbroek en dat het gebouwd werd door de aannemer Johannes Hendrikus Stelwagen voorde prijs van ƒ 127.900,=.

Genoeg reden om eens navraag te doen bij nog in leven zijnde familieleden. In het verleden had ik al eens contact gehad met Heleen Langlois van den Bergh uit Den Haag, kleindochter van Grada Maria Hermina (roepnaam Gerda) van der Schuijt, zijnde een jongere zuster van onze Gerrit en Herman. Van deze Heleen (voluit: Hélène Hortense Gerarda, geboren in 1937) wist ik dat zij belangstelling had voor genealogie. In 1993 had ik van haar al eens de memoires ontvangen van de hiervoor reeds genoemde Andries van der Schuijt over diens belevenissen op Sumatra in de jaren 1893-1897.

Zo gezegd zo gedaan en in juli 1997 heb ik gebeld met 'tante' Heleen. Zij bleek inmiddels verhuisd naar de omgeving van Deventer en had na het overlijden van haar ouders alle familiepapieren doorgenomen. Zij had ook diverse foto's van de familie Van der Schuijt aangetroffen, waarop ook onze Gerrit en Herman zouden voorkomen. Heleen was bereid om mij en mijn vrouw te ontvangen en afgesproken werd om elkaar op de jaarlijkse boekenmarkt van Deventer op zondag 3 augustus te ontmoeten.

Het werd een heel bijzondere ontmoeting. Mijn vrouw Joke en ik werden die dag door Heleen met haar autootje opgehaald bij het station van Deventer en meegenomen naar haar woonplaats. Ik zeg bewust woonplaats, want het betreft een landgoed van meerdere hectaren bossen en huisjes en in één van die buitenhuisjes woont Heleen. Na een hapje en een drankje op het terras kwamen de foto-albums van de Van der Schui(j)ten op tafel. Prachtige portretten van haar grootouders (Gerda van der Schuijt en Max Langlois van den Bergh) en vele foto's uit Indië van onze Herman met zijn kinderen en zijn broer Andries. Zelfs een portretfoto van Gerrit van der Schuijt kwam tevoorschijn, waarbij Heleen opmerkte dat hij een handicap bezat, namelijk een bochel. Verder wist zij nog dat Gerrit de laatste jaren van zijn leven in Parijs had gewoond.

Heleen was bereid om mij de foto's mee te geven om deze te laten kopiëren. Na nog een hapje en een drankje werden wij door Heleen teruggebracht naar het station in Deventer. Wat een geluk, dankzij Heleen konden wij ons een beeld gaan vormen van de hoofdpersonen van dit verhaal.

Ondertussen werd door ons op boekenmarkten en bij boekhandelaren gezocht naar gegevens over de bouw- en bewonersgeschiedenis van 'Het Witte Huis'. Zo ook in Hoorn, toen wij daar een winkeltje binnenliepen. Ik hoor mijn vrouw Joke nog zeggen: "Wie weet vinden we hier wel een boek over Het Witte Huis" en nog geen twee tellen later stond zij triomfantelijk met een boekje in haar handen getiteld: 'Op het Witte Huis sta je hoger'. Vraagprijs: slechts vijf pieken, een koopje dus.

Het boekje werd in 1978 geschreven door Freek Faro en Hans Verschoor naar aanleiding van een grondige renovatie van het toen 80-jarige gebouw in opdracht van de toenmalige eigenaar, de Westermeijer Groep. Het blijkt een prachtig boekwerkje te zijn vol met oude foto's en illustraties van het 45 meter hoge en 10 verdiepingen tellende gebouw. Ik lees ondermeer dat in juni 1897 met de bouw van Het Witte Huis werd begonnen en dat de officiële opening op 8 september 1898 plaatsvond in het bijzijn van een groot aantal notabelen.

De architect Willem Molenbroek (1863-1922) en de aannemer J.H. Stelwagen (1856-1918) komen in het boek uitgebreid aan bod en hun portretten ontbreken dan ook niet. Tot mijn teleurstelling echter geen portretten of bijzonderheden over de initiatiefnemers, alleen hun namen worden genoemd: G.H. en H.M. van der Schuyt, zakenlieden en oprichters van de Naamloze Vennootschap 'Het Witte Huis'. Het ontbrak de samenstellers toen blijkbaar aan informatie over onze hoofdpersonen Gerrit en Herman; zelfs hun voornamen en leeftijden worden niet genoemd !

Maar niet getreurd, we weten nu dankzij Faro en Verschoor in ieder geval toch iets meer over het ontstaan van het gebouw. Bij hen rees evenwel toch de vraag door wie en hoe men tot de realisatie van zo’n gebouw in Amerikaanse stijl was gekomen. Waren dit de Heren Van der Schuyt of was het de architect Willem Molenbroek ? Volgens de schrijvers heeft Molenbroek Amerika niet bezocht, maar wel het ontwerp voor het gebouw geleverd.

Volgens de schrijvers van 'Op het Witte Huis sta je hoger' leek de verhuur van de kantoorruimtes aanvankelijk voorspoedig, maar bleek dit optimisme wat voorbarig te zijn, want al spoedig zou de N.V. 'Het Witte Huis' in financiële moeilijkheden zijn gekomen, in september 1899 zou de verhuursituatie zo slechts zijn geweest dat de maatschappij gedwongen was een obligatielening van ƒ 500.000,= uit te schrijven om de tekorten te dekken.

In de navolgende jaren verbeterde de exploitatie niet en in 1906 vroegen de (verenigde) obligatiehouders het faillissement van de N.V. aan. Er kwam echter een minnelijke schikking tot stand in 1907 door de oprichting van de 'Maatschappij tot exploitatie van Het Witte Huis'.

In de meidagen van 1940 heeft Het Witte Huis nog een belangrijke rol gespeeld bij de verdediging van Rotterdam. Op 10 mei 1940 installeerden Nederlandse mariniers twee zware mitrailleurs in de raamopeningen van de zevende en achtste verdieping van Het Witte Huis en beheersten zo de toegang tot de Willemsbrug en de spoorbrug over de Maas. Tot aan het bombardement van 14 mei hebben de militairen aldus een Duitse doorstoot over de Maasbruggen weten te voorkomen. Het bombardement op Rotterdam heeft het grootste deel van de omgeving van Het Witte Huis weggevaagd, maar door een wonder bleef de wolkenkrabber gespaard. Na de oorlog raakte Het Witte Huis flink in verval. De opvallende witte kleur van de gevels had plaats gemaakt voor een grauwe tint. In 1962 werd zelfs de belvédère op het dak voor het publiek gesloten en in de zeventiger jaren moest ook de Van Nelle-reclame van het dak verdwijnen. Alleen het hoogst noodzakelijke onderhoud werd nog verricht. Verscheidene keren zag het er naar uit, dat het zou worden gesloopt.

In 1975 verkoopt de ‘Maatschappij tot exploitatie van Het Witte Huis’ het kantoorgebouw aan Clearbrook Property Holdings Ltd. Deze Engelse maatschappij heeft het plan om het kantoorgebouw in zijn oorspronkelijke luister te herstellen. In juni 1975 wordt door het Rotterdamse gemeentebestuur echter een principebesluit genomen om de Katendrechtse prostitutie en alle andere prostitutiekernen in de stad te doen verhuizen naar het gebied rond de Wijnhaven. Van Het Witte Huis wilde men zelfs een eroscentrum maken. Clearbrook Property Holdings Ltd. spant hierop een gerechtelijke procedure aan tegen de Gemeente Rotterdam. Begin 1976 wordt duidelijk dat de plannen van de Gemeente niet doorgaan, maar het vertrouwen van de Clearbrook in de Gemeente is dan inmiddels tot nul gereduceerd en men besluit tot verkoop.

Het in vervallen staat verkerende pand wordt door de Rotterdamse onroerendgoedmagnaat Tom Westermeijer in 1977 gekocht voor 2,5 miljoen gulden en vervolgens ingrijpend gerenoveerd tot een kantorencomplex. Kosten van deze restauratie 2,4 miljoen gulden. De renovatie in 1978 heeft het pand van een zekere ondergang gered. In 1982 heeft de Westermeijer-groep het pand verkocht aan de huidige eigenaar BOM Oil, een Belgische oliemaatschappij van het benzinemerk Avia.

HOOFDSTUK II

HET BOEK VAN JORIS BODDAERT

Begin 1998 verschenen er in een aantal plaatselijke Rotterdamse bladen artikelen over de viering van het 100-jarig bestaan van Het Witte Huis.

Er zou zelfs een Stichting zijn opgericht om diverse festiviteiten te gaan organiseren. Verder wordt het verschijnen van een boek aangekondigd over de historie van Het Witte Huis, geschreven door de bekende Rotterdamse "stadschroniqueur" Jhr. J.W.R. (Joris) Boddaert.

Voldoende redenen voor mij om de Stichting '100 Jaar het Witte Huis' aan te schrijven onder vermelding van de bij mij aanwezige gegevens over de familie Van der Schui(j)t. Helaas kreeg ik op deze brief geen enkele reactie.

In augustus 1998 werd ik toch enigszins nieuwsgierig naar de inhoud van het aangekondigde boek. Ik besloot om de Stichting maar eens te bellen en kreeg ene Matty van den Berg aan de lijn. Zij deelde mij mede dat er enige problemen waren ontstaan tussen de Stichting en de schrijver Joris Boddaert. Door de Stichting was besloten om een eigen boek uit te geven, een zogenaamd Kunstboek rond Het Witte Huis. Joris Boddaert zou volgens mededeling binnenkort voor eigen rekening een boek gaan uitgeven.

Mijn nieuwsgierigheid werd alleen maar groter en ik besloot dan ook om op vrijdag 14 augustus Joris Boddaert maar eens te bellen. Ik trof het wel, want hij was net bezig met het afwerken van zijn boek over Het Witte Huis en het verhaal over de Van der Schui(j)ten moest nog worden geschreven.

Hij was daarvoor in afwachting van een redactionele bijdrage van Leo Barjesteh Waalwijk van Doorn. Deze bijdrage moest in het komende weekend gereed zijn, want de zaak moest daarna naar de drukker.

Joris Boddaert was blij en verrast met mijn telefoontje en uitermate verheugd over de bij mij aanwezige gegevens. Met name was hij nog niet in het bezit van portretfoto's van de bouwers Gerrit en Herman van der Schuijt en krantenknipsels van hun faillissement in 1903. Ik begreep van Joris dat de uitgave van het boek, ondanks zijn conflict met de Stichting, uiteindelijk tot stand was gekomen dankzij een financiële bijdrage van de voormalige eigenaar van Het Witte Huis, de projectontwikkelaar Tom Westermeijer.

In het weekend van 15/16 augustus en ook daarna volgden nog diverse telefoongesprekken tussen mij en Joris Boddaert. Als dank voor mijn bijdragen werden mijn vrouw en ik door Joris uitgenodigd om de presentatie van zijn boek bij te wonen.

In het Algemeen Dagblad waren inmiddels mededelingen verschenen over de komende festiviteiten rond het 100-jarig bestaan van Het Witte Huis op 11 t/m 13 september onder de naam 'Het Kloppend Hart van Rotterdam'.

Wij (mijn vrouw Joke en ik) besloten om het festival twee dagen mee te vieren. Zodoende waren wij op vrijdagmiddag 11 september 1998 aanwezig in het prestigieuze Restaurant Old Dutch aan de Rochussenstraat 20 te Rotterdam en aanwezig op de receptie ter gelegenheid van de presentatie van het boek 'Het Witte Huis 1898-1998' geschreven door Joris Boddaert. Wij waren uiteraard bijzonder benieuwd naar de inhoud van het door hem samengestelde boek.

Om 17.00 uur opende Joris Boddaert de bijeenkomst en begon met de volgende woorden:

"Dames en Heren, ik wil het hebben over Van der Schuijt, dat is de grote man; niet Molenbroek de architect, maar Van der Schuijt. Van der Schuijt is een soort Westermeijer uit de vorige eeuw, een projectontwikkelaar avant la lettre. Gerrit en Herman van der Schuijt, die hebben het idee geponeerd om het gebouw te stichten en de leuke ontdekking in het boek is, dat Gerrit van der Schuijt in 1896 in New York is geweest. Daar is hij rond gaan kijken en daar heeft hij het model ontdekt. Dus, Gerrit van der Schuijt, dat is de belangrijke man (...)".

Nadat aan de financiers van het boek de eerste nummers waren uitgereikt, kregen de overige aanwezigen de gelegenheid om een door de auteur gesigneerd boek in ontvangst te nemen. Het moet gezegd worden: het is in alle opzichten een bijzonder boek geworden met prachtige foto's van Het Witte Huis.

Tot op heden was door diverse historici steeds aangenomen dat het idee en het ontwerp voor de bouw van Het Witte Huis afkomstig was van de architect Willem Molenbroek (1863-1922). Niet alleen het initiatief, maar ook het idee en het model voor de bouw blijken afkomstig van Gerrit van der Schuijt. De verdere uitwerking daarvan en het ontwerp zijn uiteraard wel van de hand van de briljante Willem Molenbroek.

Kort voor het verschijnen van zijn boek had ik Joris Boddaert het telefoonnummer gegeven van Gerrit van der Schuyt, de 76-jarige nog in leven zijnde zoon van Herman van der Schuijt. Dankzij telefonische informatie van deze Gerrit van der Schuyt was Joris Boddaert te weten gekomen dat zijn oom Gerrit van der Schuijt in New York was geweest en dat deze daar het idee had opgedaan om ook in Rotterdam een wolkenkrabber te bouwen naar Amerikaans voorbeeld.

Ik heb kort geleden zelf ook nog gesproken met 'neef Gerrit van der Schuyt en deze vertelde mij het volgende: "Ik weet zeker dat mijn oom Gerrit toentertijd in New York is geweest. Hij is daar samen met zijn broer Andries, dus ook een oom van mij, naar toegegaan. Ik heb dat zelf zowel van mijn vader als van mijn oom Andries gehoord." En desgevraagd vertelde hij verder:

"Ik heb van hen ook gehoord dat er in Amerika familie van ons woonde; ik weet daar geen namen van. Mijn oom Gerrit had volgens mijn vader grote belangstelling voor architectuur. Mijn vader en mijn oom Gerrit hebben na hun faillissement nog een tijd in Parijs gewoond aan de Rue des Poissonnières. Zij dreven daar een handelsonderneming en deden toen zaken met mijn oom Andries; wat voor zaken zij deden weet ik niet. Mijn oom Gerrit had een zwakke gezondheid en verbleef veel in een Kurhaus in Duitsland. Mijn vader Herman is omstreeks 1910 vanuit Parijs naar Indië vertrokken waar ik in 1922 geboren ben. Mijn vader was hard voor zichzelf, maar een rechtschapen man. Ik heb mijn oom Andries ook erg goed gekend. Hij werd in 1922 administrateur en later super-intendant van de vezelonderneming "Mento Toelakan" in Solo op Midden-Java en is daar in 1940 aan longkanker overleden; hij heeft vreselijk geleden".

Betreffende Andries van der Schuijt (1859-1940) is bekend dat hij van 1893 t/m 1897 als technisch assistent werkzaam was in Noord-Sumatra voor de Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot Exploitatie van Petroleumbronnen in Nederlandsch-Indië en dat hij eind 1895 met ziekteverlof tijdelijk naar Holland kwam. Andries arriveerde omstreeks 25 januari 1895 in Rotterdam en vertrok eind juni 1896 weer naar Sumatra.

Indien Gerrit en Andries inderdaad naar New York zijn geweest, dan moet dat geweest zijn in de periode dat Andries in Nederland was met ziekteverlof, in casu in het voorjaar van 1896. Bekend is dat er in die tijd zeer frequent vanuit Rotterdam naar New York werd gevaren. Helaas zijn de passagierslijsten van de Holland-Amerika-Lijn uit die periode in de jaren zestig verloren gegaan en dus niet meer voor ons raadpleegbaar. (Gerardus Hendricus is daadwerkelijk in New York geweest. Uit een New York Passenger List van Ellis Island blijkt, dat op 21-2-1895 de 30-jarige G.H. v.d. Schuyt met het s.s. Majestic vanuit Liverpool in New York is gearriveerd. Het register bevatte geen andere Van der Schuyten, zodat moet worden aangenomen dat Gerardus Hendricus in z'n eentje naar de States is gereisd.)

In het boek 'Het Witte Huis 1898-1998' komt opnieuw de vraag op: "Welk Amerikaans gebouw heeft er model gestaan voor het ontwerp van Het Witte Huis?" Als één van de mogelijkheden wordt genoemd het 'Netherland Hotel' in New York op de hoek van Fifth Avenue en 59th Street (gebouwd in 1892 en afgebroken in 1926). We weten nu dat Gerrit van der Schuijt vermoedelijk omstreeks 1895 in New York is geweest. Misschien hebben hij en zijn broer Andries toen wel gelogeerd in het Netherland Hotel; wie zal het zeggen? Misschien heeft Joris Boddaert ons wel onbewust het antwoord op deze vraag gegeven met zijn opmerking: "De gelijkenis van het Netherland Hotel en Het Witte Huis is zó frappant, dat je haast niet meer van toeval kunt spreken".

Startpagina