Η κ. Κατσαρού Ευφρ. Υπ/ντρια του σχολείου μας,καθηγήτρια φιλόλογος,έστειλε το δικό της μήνυμα για μια ουσιαστική και βαθύτερη ενασχόληση με τα προβλήματα περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος,με το βίντεο που ακολουθεί,το οποίο προβάλλει φιλοσοφικά αποφθέγματα της κατασταλαγμένης στο χρόνο ανθρώπινης σοφίας.
--------------------------------------------------------------------------
Η Μαρίνα Αδαμίδου,απόφοιτος του'98 του 2ου ΓΕΛ Αγ. Δημητρίου,καταξιωμένη αθλητική δημοσιογράφος σήμερα,καταθέτει παρακάτω τους δικούς της προβληματισμούς και τις βαθύτερες σκέψεις της για το περιβάλλον,που απροστάτευτο καταρρέει και μαζί του κι εμείς...
Nομίζω ότι γεννήθηκα για να κολυμπάω. Ανέκαθεν με γαλήνευε η Θάλλασα, και ο ήχος που έβγαινε μέσα απο αυτή. Εκεί μοιράστηκα τις πιο έντονες στιγμές τις ζωής μου, εκεί μίλησα εκεί ψιθύρισα , εκεί εξομολογήθηκα, εκεί έκλαψα. Πλάι στο νερό που νομίζω ότι γαληνεύει και την πιο σκληρή καρδιά.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε για ρωτάει, να πράττει, και να δοκιμάζει. Άλλοτε καταστρέφει, άλλοτε δημιουργεί και ξανά πάλι από την αρχή. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που μέσα στην άγνοια τους προκαλούν φθορές τις οποίες δεν μπορούν να κατανοήσουν. "Σιγά, και τι έγινε που πέταξα τα σκουπίδια μου στον ρέμα αντί για τον κάδο; Δεν έγινε και τίποτα.. Άλλωστε περισσότερο με σκουπιδότοπο μοιάζει παρά με ρέμα (ή ποτάμι, ή ακόμη και θάλασσα)"
Έχουμε φτάσει σε σημείο να μην έχουμε άποψη, αντίληψη. Λειτουργούμε σύμφωνα με το τι κάνει ο διπλανός μας, μιμούμενοι κυρίως την αρνητική του πλευρά, και σπάνια την θετική. Θα πετάξουμε τα σκουπίδια μας όχι μέσα στο κάδο, αλλά εκεί που μας βολεύει.. Θα πετάξουμε το τσιγάρο έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, γιατί όπως το ονομάζει ο περισσότερος κόσμος είναι «το μεγάλο τασάκι», ή ακόμη χειρότερα να το σβήσουμε μέσα σε μια γλάστρα, γιατί βαριόμαστε να πλύνουμε έπειτα το τασάκι.
Οι άνθρωποι έχουν πάψει να νοιάζονται για το περιβάλλον. Νομίζουν ότι ξέρει να προστατεύεται από μόνο του, και δεν έχει ανάγκη, απο φροντίδα. Ξέρει να αναπλάθεται να επιβιώνει και να συγχωρεί εκείνους που το πατάν καθημερινά με οποιονδήποτε τρόπο.
Πόσες φορές έχετε ακούσει την παροιμία «αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει;» Πολλοί υποθέτω. Όλοι όμως εννοούν την δική τους στέγη, ένα διαμέρισμα , μια έπαυλη( ανεβασμένα κοινωνικά στρώματα) κτλ. Κανείς δεν σκέφτεται όμως οτι το πραγματικό σπίτι όλων μας, είναι το περιβάλλον. Ο δρόμος που πατάς έξω απο το σπίτι σου μπορεί να μην σου ανήκει με «τίτλους» ιδιοκτησίας, σου ανήκει όμως μεταφορικά γιατι χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσες να μεταβείς στην δουλειά σου, άσε που αν είναι γεμάτος σκουπίδια και μπάζα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χτυπήσεις ή να προσβληθείς από κάποια ασθένεια. Αν καθένας απο εμάς πετούσε τα σκουπίδια του στο δρόμο, σκεφτείτε και υπολογίστε.. πόσες απο τις καθημερινές μας συνήθειες δεν θα ήταν εφικτές.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να κοιτάμε το ποτήρι μισοάδειο, και ας το δούμε μισογεμάτο.. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι υπόθεση όλων μας, όπως και είναι υποχρέωση όλων μας να φροντίζουμε το πνευματικό μας σπίτι , το οποίο το μόνο που κάνει συνεχώς είναι να μας συγχωρεί, που το καίμε, το βρωμίζουμε, και αυτό ακόμη υπομένει σιωπηλά..
Μπορεί να μην έχει φωνή, έχει όμως καρδιά. Μια καρδιά που ματώνει καθημερινά. Που θέλει να πάρει ανάσα, αλλά της την κόβουν απότομα. Και εκείνη συνεχίζει να υπομένει..Για πόσο όμως ακόμη.. Ήδη αρχίζει να πετάει αγκάθια...Οι καιρικές συνθήκες ολοένα και αλλάζουν με «ανώμαλους» ρυθμούς, οι πλημμύρες διαδέχονται η μία την άλλη, καθώς οι καμένες πλαγιές των βουνών δεν μπορούν να συγκρατήσουν το νερό.
Είναι υπόθεση όλων μας λοιπόν να σεβόμαστε.. Γιατί ως γνωστόν.. να σέβεσαι για να σε σέβονται.. Αλλιώς θα υποστείς τις συνέπειες των πράξεων σου..Υπάρχει καλύτερο μέλλον για όλους μας, αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά..!
ΜΑΡΙΝΑ ΑΔΑΜΙΔΟΥ
--------------------------------------------------------------------------
Πάντα οι άνθρωποι πίστευαν στη δύναμη,που έχει το νερό κυλώντας να παίρνει μαζί του κάθε δυσκολία,κάθε πόνο.
Το ρέμα,το ποτάμι,πάντα προχωρώντας μπροστά,όπως ο χρόνος,κατευθύνουν τον άνθρωπο προς μία ανάλογη πορεία.
ΠΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να έρθουν καλύτερες μέρες,να φύγει το κακό,να περάσει ο πόνος.
Ακολουθεί το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη "Με παρέσυρε το ρέμα".
--------------------------------------------------------------------------
Οι άνθρωποι τους πόνους και τα βάσανά τους τα ξεπερνάνε με τη στήριξη της φύσης.Ένας περίπατος πλάι στο ρέμα της γειτονιάς είναι παρηγοριά...
Στο παρακάτω τραγούδι ο Γ.Μητσάκης έχει γράψει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του πλάι σε ένα γνωστό ρέμα της Αττικής,το ρέμα της Καλλιρόης,που κι αυτό σήμερα,όπως και πολλά άλλα αττικά ρέματα,είναι γνωστά κυρίως κατ'όνομα.
Οι υποψιασμένοι πολίτες τα ανακαλύπτουν από τη βλάστηση,που όπου βρει έστω λίγο χώρο παραμένει ζωηρή.
--------------------------------------------------------------------------
Διδασκόμαστε από μύθους και ιστορίες,στις οποίες πρωταγωνιστούν στοιχεία της φύσης,ζώα,πουλιά,φυτά...
Ακολουθεί μια ιστορία πολύ διδακτική.Σχολιάζει το εξυπνοπούλι που κρύβουμε οι περισσότεροι μέσα μας κι από τη μύτη πιανόμαστε...
--------------------------------------------------------------------------
Εδώ μέσα ο καθένας έδωσε το καλύτερό του!
Έτσι κερδίσαμε όλοι!!!
Κερδίσαμε χρόνο...
γλυτώσαμε κόπο...
μα πάνω απ'όλα...
ΜΑΘΑΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ
ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΦΙΛΟΥΣ
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ
Και πάλι μια ιστορία με ζώα καταδεικνύει πως οι άνθρωποι πολλές φορές δε χρησιμοποιούμε θετικά το μεγαλύτερο δώρο που μας δόθηκε,το μυαλό μας χάνοντας πολλές φορές τα πολυτιμότερα αγαθά μέσα από τα χέρια μας...
--------------------------------------------------------------------------