Περίπατος στο ρέμα!

Η Πικροδάφνη είναι παιδότοπος για τα παιδιά της γειτονιάς μας. Βρίσκουν καταφύγιο στις όχθες της, συναντώντας τη φύση μέσα στην πόλη. Το γυμνασμένο μάτι όμως ξεχωρίζει και τα φυτά που "ξεφεύγουν" από τις αυλές και βρίσκουν το χώρο τους κοντά της. Είναι φορές που κάποιος γείτονας έχει φροντίσει να βάλει το χεράκι του σε αυτή τη"μετοίκηση" και το αποτέλεσμα ξαφνιάζει ευχάριστα.

Όσοι μένουν κοντά αλλά κι όσοι πηγαίνουν να την συναντήσουν, έχουν τη μοναδική ευκαιρία να ζουν την αλλαγή των εποχών μέσα στο αστικό περιβάλλον. Το Φθινόπωρο τα δέντρα (πλάτανοι, όστριες κλπ.), ρίχνουν τα φύλλα τους και δημιουργούν μια πανδαισία χρωμάτων, που δύσκολα φαντάζεται ο πολίτης της πρωτεύουσας ότι είναι τόσο κοντά του. Αλλά και την Άνοιξη ακόμα μεγαλύτερη χρωματική παλέττα όχι μόνο γιατί γεμίζει ο τόπος αγριολούλουδα αλλά και γιατί τα νέα βλαστάρια και τα ανεπτυγμένα κλωνάρια εναλλάσσονται σε όλους τους τόνους του πρασίνου.

Αν κάποιος δει φωτογραφία του ρέματος από αυτό το τμήμα, δύσκολα μπορεί να πιστέψει ότι πρόκειται για ρέμα μέσα στην Αττική. Δίνει την εντύπωση ποταμού ή ρέματος σε κάποια ελληνική επαρχία.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΥΛΟΣ ΖΟΥΛΑΚΗΣ

Το μάτι ξεκουράζεται καθώς ανοίγεται η εικόνα σε βάθος. Ο καθρέφτης εντυπωσιάζει και μια διάθεση να κατέβει στην όχθη μεγαλώνει μέσα στην ψυχή του κατοίκου μιας τόσο υποβαθμισμένης περιοχής, όπως ο Άγιος Δημήτριος. Αλλά κι από ψηλά αν σταθεί, πάνω στο καθόλου αξιόλογου αισθητικά αλλά μάλλον όπως όπως "χυμένου" τσιμεντένιου μικρού γεφυριού, ξεχνιέται κι απολαμβάνει τα φώτα που παίζουν με το νεράκι, τους ήπιους ήχους του φυσικού περιβάλλοντος παρά την κίνηση των διερχομένων οχημάτων και της πόλης.

Αυτό είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο του ρέματος. Βρίσκεται στην οδό Ξάνθης, η οποία στην ουσία της είναι δρόμος πλάι στο ρέμα και προχωρεί παράλληλα προς αυτό. Κατά μήκος της οδού αυτής, που είναι ασφαλτοστρωμένη και χτισμένη πυκνότατα, και από τη μία πλευρά, μπορείς να βλέπεις το ρέμα στο οποίο οδηγούν τα αδιέξοδα κάθετα στενά. Κάποια στιγμή η Ξάνθης, που είναι έτσι κι αλλιώς στενή, γίνεται ακόμα στενότερη στρωμένη με τσιμέντο κι όχι άσφαλτο και συναντάς το ρέμα σε όλο του το μεγαλείο. Κινείσαι παρόχθια και υπάρχει χώρος ελάχιστος για να σταθείς, να κατέβεις και να αντικρύσεις την παραπάνω εικόνα. Περνώντας το γεφυράκι κατεβαίνεις σε ένα υπέροχο πλάτωμα γεμάτο φτέρες, που από μόνες τους φυτρώνουν πολύ κοντά η μία στην άλλη κι είναι κομμένες χωρίς ιδιαίτερο σχεδιασμό μαζί με τα ξερόχορτα, ενώ θα μπορούσαν να κοσμούν το χώρο και να τον σκιάζουν δίνοντας δυνατότητα στον περιπατητή να απολαύσει τη φυσική ομορφιά και να ακούσει τον ήχο των νερών και των μικρών ζώων και πουλιών. Ένας μικρός παράδεισος, που αυτή τη στιγμή έχει όψη πρόχειρου σκουπιδότοπου.

Ένα μεγάλο τμήμα χυμένου και σπασμένου τσιμέντου δημιουργεί καταρράκτη κι αυτός είναι ο λόγος, που πάντα ακούγεται το νερό.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΥΛΟΣ ΖΟΥΛΑΚΗΣ

Τεράστιο ενδιαφέρον υπάρχει, όταν βρέχει. Το νερό πολύ περισσότερο είναι χάρμα και για τα μάτια και για τα αυτιά. Αν είναι άνοιξη ξεπλένει τα φρέσκα αγριόχορτα και τα νέα φύλλα των δέντρων και των θάμνων. Τα χρώματα ζωηρεύουν καταπληκτικά. Τα κοτσύφια που κελαηδούν συμπληρώνουν όλη αυτή τη μοναδική εμπειρία. Τα χελιδόνια που πηγαινοέρχονται σε γεμίζουν χαρά. Τα σπουργίτια, που βουτάνε στο νερό, σε εκπλήσσουν ευχάριστα. Φυσικά όλο και κάποιος γλάρος φτάνει ως εκεί μιας κι η θάλασσα απέχει πια ελάχιστα. Η μυρωδιά από τα αγριολούλουδα γίνεται ζωηρότερη. Το κόκκινο της παραπαρούνας φεγγοβολάει κι η μαργαρίτα μοιάζει ήλιος.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΥΛΟΣ ΖΟΥΛΑΚΗΣ

Αλλά δεν είναι μόνο η ανοιξιάτικη βροχή, που κάνει γοητευτικό το τοπίο αλλά και οι βραδιές με φεγγάρι. Το καλοκαίρι ειδικά που ακούγονται και τα βατράχια, νοιώθεις πως ακούς τον κόσμο στ' αλήθεια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΥΛΟΣ ΖΟΥΛΑΚΗΣ

Είναι πολύ εύκολο να φτάσεις ως το νερό, γιατί είναι προσβάσιμη η ακτή μετά τις φτέρες. Τότε οι τεράστιες άσπρες χοχάλες σου γεννούν την επιθυμία να ισορροπήσεις στοιχηματίζοντας με τον εαυτό σου αν θα γλυτώσεις και δε θα βραχείς.