SISTEM PENGELASAN DDC (Dewey Decimal Classification)
Dewey Decimal System
Pengelasan Perpuluhan Dewey, singkatannya DDC, ialah sistem untuk mengatur pengetahuan. Pada dasarnya, ia boleh digunakan untuk mengklasifikasikan pengetahuan dalam apa jua bentuk, sama ada teks, muzik, imej atau sumber pengetahuan lain, bercetak atau digital. Ia adalah alat organisasi pengetahuan am yang disemak secara berterusan supaya ia seiring dengan pengetahuan. Sistem ini diilhamkan oleh Melvil Dewey pada tahun 1873 dan pertama kali diterbitkan pada tahun 1876.
Sistem Dewey Decimal ialah sistem klasifikasi yang digunakan oleh perpustakaan untuk menyusun buku melalui subjek. Setiap buku dikeluarkan nombor penanda rak, biasanya terdapat pada tulang belakang buku, dan disusun dalam susunan berangka. Ia adalah sistem yang menggunakan tatatanda perpuluhan mudah untuk membahagikan pengetahuan yang direkodkan kepada 10 kelas utama, 100 bahagian dan 1,000 bahagian.
Sistem ini penting kerana ia digunakan oleh kebanyakan perpustakaan untuk menyusun sumber maklumat mereka (buku, jurnal, dsb.) dalam kumpulan subjek tertentu, supaya ia mudah diakses oleh pengguna. Dengan kata lain, nombor ini pada item (buku, majalah, audio-visual, dll.)
Gambaran Keseluruhan Pengelasan Perpuluhan Dewey
KERANGKA KONSEPTUAL
4.1 DDC dibina berdasarkan prinsip yang kukuh yang menjadikannya ideal sebagai pengetahuan am alat organisasi: notasi bermakna dalam angka Arab yang diiktiraf secara universal, baik- kategori yang ditakrifkan, hierarki yang dibangunkan dengan baik, dan rangkaian perhubungan yang kaya di kalangan topik. Dalam DDC, kelas asas dianjurkan mengikut disiplin atau bidang pengajian. Dekat tahap paling luas, DDC dibahagikan kepada sepuluh kelas utama, yang bersama-sama meliputi keseluruhannya dunia ilmu. Setiap kelas utama dibahagikan lagi kepada sepuluh bahagian, dan setiap satu bahagi kepada sepuluh bahagian (tidak semua nombor untuk bahagian dan bahagian telah digunakan).
4.2 Struktur utama DDC dibentangkan dalam Ringkasan DDC. Ringkasan pertama mengandungi sepuluh kelas utama. Ringkasan kedua mengandungi seratus bahagian. The ringkasan ketiga mengandungi seribu bahagian. Tajuk yang berkaitan dengan nombor dalam ringkasan telah disunting untuk tujuan menyemak imbas, dan tidak semestinya sepadan tajuk lengkap yang terdapat dalam jadual.
4.3 Sepuluh kelas utama ialah:
(000) Sains komputer, maklumat & kerja am, (100) Falsafah & psikologi, (200) Agama, (300) Sains sosial, (400) Bahasa, (500) Sains, (600) Teknologi, (700) Seni & rekreasi, (800) Sastera dan (900) Sejarah & geografi
Kelas 000 ialah kelas yang paling umum dan digunakan untuk kerja-kerja yang tidak terhad kepada mana-mana satu khusus disiplin, cth., ensiklopedia, surat khabar, terbitan berkala am. Kelas ini juga digunakan untuk disiplin khusus tertentu yang berurusan dengan pengetahuan dan maklumat, cth., computer sains, perpustakaan dan sains maklumat, kewartawanan. Setiap kelas utama yang lain (100-900) terdiri daripada disiplin utama atau kumpulan disiplin yang berkaitan.
Kelas 100 merangkumi falsafah, parapsikologi dan okultisme, dan psikologi. Kelas 200 berbakti kepada agama. Kelas 300 merangkumi sains sosial. Kelas 300 termasuk sosiologi, antropologi, perangkaan, sains politik, ekonomi, undang-undang, pentadbiran awam, masalah sosial dan perkhidmatan, pendidikan, perdagangan, komunikasi, pengangkutan, dan kastam. Kelas 400 terdiri daripada bahasa, linguistik dan bahasa tertentu. Sastera, iaitu disusun mengikut bahasa, terdapat dalam 800. Kelas 500 ditumpukan kepada sains semula jadi dan matematik. Kelas 600 ialah teknologi. Kelas 700 merangkumi seni: seni secara umum, seni halus dan hiasan, muzik, dan seni persembahan. Rekreasi, termasuk sukan dan permainan, juga dikelaskan dalam 700. Kelas 800 merangkumi kesusasteraan, dan termasuk retorik, prosa, puisi, drama, dll. Rakyat kesusasteraan dikelaskan dengan adat dalam 300. Kelas 900 ditumpukan
Sumber rujukan :
1. https://www.oclc.org/content/dam/oclc/dewey/versions/print/intro.pdf
2. https://www.google.com/search?q=ddc+classification&client