Reünie 21

 Nog nooit is er zo’n lange stilteperiode vóór een reünie geweest, dan voor die van april 2023. In die van oktober 2022 was overeengekomen dat Jim e.e.a. zou regelen, maar het blijft maar stil vanuit de Zaanstreek.

Verontruste reünisten Wim en Arie zien begin april de oude traditie in gevaar komen en besluiten actie te ondernemen. We gaan Jim vragen of er al iets te melden valt over een in aanmerking komende horecagelegenheid en andere info.

Intussen is het zaak uit te zoeken wie er al zo aanwezig zal zijn. De spoeling is weliswaar nogal dunner geworden t.o.v. de 2011 reünie bij Arthur Spee (17 man), maar de 10 moet onder gunstige omstandigheden toch haalbaar zijn, mede dankzij de komst van Wim de Ruijter.

Jim zit intussen niet stil en reserveert een tafel voor 8 á 10 man bij brasserie Tsar,  behorende bij het Zaan hotel vlak bij NS station Zaandam.
Telefonische navraag bij de reünisten levert echter een paar afzeggingen en een twijfelgeval op. Frits is de 13e druk bezig in Kootwijk, Wim de Ruijter is sinds kort uit het ziekenhuis, Henk Tromp krijgt familiebezoek uit het buitenland en de reden van afwezigheid van Hajo Steegstra en Henk Willekes is nagenoeg bekend. Joop Borghmans kan nog niet met zekerheid zeggen of hij acte de presence geeft.

Te elfder ure komt Henk Tromp met de mededeling, dat hij waarschijnlijk toch  aanwezig zal kunnen zijn. De groep zal dan uit zeven man bestaan en tot acht man kunnen worden uitgebreid als Joop besluit ook deze reünie te gaan bijwonen.

Op die regenachtige donderdag de 13de zijn Wim en ik de eersten die de weg van Zaandam CS naar brasserie Tsar hebben gevonden, waar we in de toegangsdeur door een lieftallig meisje welkom worden geheten en binnen stuiten op organisator Jim, die zich al aan de netjes gedekte tafel voor acht personen heeft genesteld. In afwachting van de komst van de overige vier wordt vast de koffie besteld.

Jim verhaalt over zijn leven en carrière in de Oost, zijn reizen met de Waterman, zijn werk bij de Australische coastguard en op kuststation VIS. Een avontuurlijk leven en interessante carrière, die na zijn terugkeer naar Nederland bij IBM werd voortgezet. Intussen is Jan Manni gearriveerd en is het wachten op HHH (Henk, Herman en Herman).
Dit trio heeft waarschijnlijk Jim’s wegwijzer niet gelezen/ontvangen, want ze blijken te staan bij het Intel Hotel (óók groen) aan de andere kant van het station. Tegen twaalven zien we het trio arriveren en is de bezetting 100%. Nadat ook zij de koffie op hadden, werden de eerste biertjes en porties kip dumplings besteld.

Henk T. doet namens zijn vrouw Kristel de groeten, waarop Wim vraagt hoe zij aan die naam komt. Er volgt een uitgebreide uitleg in combinatie met hoe zij elkaar hebben leren kennen. Voorbij komen achtereenvolgens de termen camping, net over de grens, vriendin in tent, brommer etc. Over dat laatste wordt nader ingegaan met het benoemen van de merken Kaptein Mobylette, Solex, Kreidler, Berini-eitje en Puch. We blijken daar allemaal op te hebben gereden.

Om ca. half een wordt de lunch besteld en komt het treurige bericht binnen op mijn telefoon dat Henk Willekes dinsdag de 11e is overleden. Daar werden we wel even stil van. Zijn gezondheidstoestand was bij ons allen bekend, maar toch schrik je er van! Een alom gewaardeerde collega en vriend is niet meer.

De bestelde lunches (verdacht veel uitsmijters) worden hierna driftig  aangevallen onder het genot van koffie voor de een en een biertje voor de ander. Het buitenshuis lunchen wordt door sommigen aangegrepen iets te bestellen, wat ze thuis niet    krijgen. Henk bestelt stiekem vis en Herman V. smult vandaag eens lekker van wit brood onder zijn uitsmijter. Wim en ik nemen fish and chips, wat  achteraf teveel fish en teveel chips blijkt te zijn. Het surplus aan fish wordt uitgedeeld onder enkele
liefhebbers;  de patat gaat retour.
Zoals bij elke reünie worden ook hier de problemen in dit land behandeld en uiteraard opgelost. Vandaag is het hedendaagse voetbal met zijn wangedrag van spelers en “supporters” aan de beurt. De oplossingen die RK6A aandraagt, zullen echter zoals gewoonlijk worden genegeerd en blijven de problemen bestaan.

De reünie te Zaandam wordt als zeer goed en gezellig beoordeeld, zodat er stemmen opgaan de oktober reünie wederom in brasserie Tsar te houden. De menu- en drankenkaart is zeer uitgebreid, de bediening door het lieftallig meisje is prima, de bereikbaarheid is uitstekend door het nabije NS-station, de privé parkeergelegenheid en het grote terras (mocht het in oktober mooi weer zijn).

Het voorstel wordt unaniem aanvaard en Jim gaat ogenblikkelijk een reservering plaatsen voor 12 oktober. We zijn dan al vanaf 11.00 uur welkom!

Wim vraagt aandacht voor een idee dat hij heeft. Waarom maken we geen collage met foto’s en namen van de RK6A-ers die ons zijn ontvallen? Die collage zetten we dan bij de volgende reünie op een tafel, zodat we het idee hebben toch voltallig aanwezig te zijn. Gedacht wordt aan Frits, die toegedacht wordt goed te zijn in dat soort dingen.

De HHH’s en Jan vinden het tegen half vier mooi geweest en geven aan te gaan vertrekken. Hiertoe ga ik afrekenen bij het lieftallige meisje. De mij gepresenteerde rekening rond ik met een leuke tip (want ze is nu eenmaal lieftallig) naar boven af en zeg: “Maak er maar tweevijfenzestig van”. Uit de kassa laat zij dus een bon verschijnen met € 256. Ik zeg tegen haar: “Ik zei toch 265?”
Dat staat er toch, zegt ze twee vijf zes! Ze is dus niet alleen lief, maar ook een beetje dom; een combinatie die eigenlijk nòg leuker is!

Zij en de toegesnelde mannelijke collega zien geen kans er een bonnetje van 265 euri uit de kassa te krijgen, dus los ik dat zelf maar vliegensvlug op door een biljet van €10 op de toonbank te leggen. Ze bleven in verwondering achter!

Jim, Wim en ik blijven nog wat nazitten, waarbij Wim en ik aan de whisky gaan en Jim het verhaal van zijn neef Hugo vertelt. Deze Hugo van Lawick was een wildlife-fotograaf, die meewerkte aan o.a. de TV-serie Luipaard op schoot. Deze Hugo was getrouwd met de antropologe Jane Goodall, beroemd om haar inzet voor chimpansees in Tanzania.

Jim vindt het op een gegeven moment welletjes en vertrekt, dus nemen Wim en ik er nog maar eentje. Ergens gaan dineren zien we niet zitten na de uitgebreide lunch, dus besluiten we een haringkraam te gaan zoeken. Rondom het station is geen visnegotie te vinden, zodat we richting winkelcentrum gaan. Nergens vislucht, dus ik spreek een leuk meisje aan, dat echter de Nederlandse taal niet machtig is.

We krijgen de indruk in Hongkong of Nairobi rond te lopen, want nergens wordt Nederlands gesproken. Eindelijk zien wij een met een telefoon spelende jonge vrouw zitten, die na enig doorvragen niet alleen Engels en Spaans maar ook Nederlands spreekt. “Een viswinkel? Ja daar verderop ergens, maar die is na 18.00 gesloten”, zegt haar telefoon. “Probeer haring met uitjes”, zegt Wim. Haar telefoon zegt “AH”, maar daar bedanken we voor en haar ook.

Terug sjokkend naar het station zijn wij het eens, dat een NS-station zonder een haringkraam in de buurt eigenlijk niet kan. Neem een voorbeeld aan Leiden; kom je het station uit, moet je oppassen de haringkraam niet omver te lopen.

Wim’s trein blijkt op het punt van vertrekken te staan, dus volgt een gehaast afscheid. Mijn trein is net vertrokken, dus ik heb nog een klein half uur die ik benut om buiten het station op een bank in het zonnetje de reünie te overdenken. Het bericht van Henk’s overlijden blijft door mijn hoofd spelen; Henk heb ik eigenlijk pas goed leren kennen tijdens de reünies, de meesten van ons trouwens.

Hij werd – wat mij betreft tenminste – beschouwd als de eminent grise van RK6A; een zeer gewaardeerd collega en goede vriend. RK6A verloor zijn steunpilaar.       

                  Startpagina                 Reünie's