Jan Manni
MARITIEME CV
Mijn wens om naar zee te gaan ontstond al heel vroeg in de lagere schooltijd. Uiteraard wilde ik stuurman worden. Maar op mijn 13e ongeveer werd ik tot mijn paniek brildragend. Radio Holland evenwel bracht uitkomst. Het zal meerderen zo vergaan zijn.
Parallel aan dit alles groeide ik op in de kerk en zat uiteindelijk tot over mijn oren in het kerkelijke jeugdwerk. Het jaar 1957 werd ik mij ervan bewust dat mijn uiteindelijke roeping in de kerk zou liggen. Mijn bedoeling was om tijdens het varen als R.O. staatsexamen Gymnnasium te doen via de L.O.I., maar mijn toenmalige predikant vond dat dat veel te lang zou gaan duren.
Hij had – denk ik- gelijk.
Dus viel het voor mij wel heel moeilijke besluit om af te zien van varen. Toen ik de heer Leijenaar meldde, dat ik wel examen zou doen maar niet meer zou gaan varen verklaarde hij me regelrecht voor gek en meende dat daarmee de zaak gesloten was. Maar dat was dus niet zo, ondanks de bijzondere zegeningen die me bij R.H. volgens hem ten deel zouden vallen.
Het betekende voor mij negen jaar studeren aan de toen Theologische Hogeschool in Apeldoorn. (Nu TUA Apeldoorn) Daarna ben ik – inmiddels getrouwd - drie jaar predikant geweest bij de boomkwekers in Boskoop.In 1971 werd ik beroepen door de kerk van Amsterdam-Centrum om uitgezonden te worden als koopvaardijpredikant in Hamburg, waarheen we met toen 2 kinderen vertrokken. Daar was ik verbonden aan het Nederlands Zeemanshuis “de Top” aan de Venusberg –als opvolger van ds. M. Baart.
Helaas zorgden rationalisatie en automatisering aan boord voor kortere ligtijden in de haven. Bovendien werden de bemanningen ook steeds minder Nederlands. Een eigen Nederlands zeemanshuis in Hamburg zat er niet meer in. Zodoende ging we als gezin weer terug naar Nederland en werd ik gemeentepredikant in Assen, waar we nog twee kinderen kregen.
In 1978 verruilden we dat voor Rotterdam met zijn Rehobothkerk.
En daar zijn we tot ons aller vreugde gebleven tot op vandaag. Inmiddels ben ik weliswaar emeritus maar dat betekent in de kerk niet zo heel veel (gelukkig). Wij hoeven niets, maar mogen alles. Dat is zegen en bedreiging tegelijk.Intussen was ik door de generale synode van de Christelijke Gereformeerde Kerken benoemd in het deputaatschap zeevarenden en rolde zo door naar de Nederlandse Zeemanscentrale waar ik al jaren bestuurslid van ben.
Zodoende heb ik nog steeds met koopvaardijpredikanten en zeemanstehuizen te maken. Op dit ogenblik ben ik bij gebrek aan beter voorzitter van de club, maar hoop wel op een wat jongere opvolger. Per slot van rekening ben ik inmiddels iets ouder geworden
Jan Manni