Δεν έχω οξυγόνο: Αγώνας για Ανάσα

Μια νύχτα. Δύο τρένα. 57 νεκροί, χιλιάδες ερωτήματα. Ποιος φταίει; Γιατί χάθηκαν; Θα μπορούσε να μην έχει συμβεί; Αυτή είναι η Ελλάδα του 2025, η μεγάλη πατρίδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας; «Ζούμε σε μια καταπληκτική χώρα», είπαν κι εμείς γελάσαμε και συνάμα κλάψαμε. Mε αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, είναι καιρός να συζητήσουμε για τη δικαιοσύνη, την ύψιστη αρετή, που αξίζει και οφείλουμε να παλέψουμε όλοι για να μην αλλοιωθεί. Εκείνη τη νύχτα, ήμασταν όλοι σε αυτό το τρένο.

Μας μιλήσανε για δικαιοσύνη, μας είπανε πως θα αποδοθεί...Τι είναι όμως η δικαιοσύνη πραγματικά; Και το κυριότερο, από ποιον ασκείται και με τι όφελος; Επιτρέψτε μου να παραθέσω τον ακριβή ορισμό: «Η δικαιοσύνη ορίζεται ως αγαθό που δεν στοχεύει στην ευδαιμονία όποιου την ασκεί, αλλά στον άλλον άνθρωπο. Κατά συνέπεια είναι η κρατίστη των αρετών γιατί δεν ασκείται για ίδιο όφελος, αλλά προς χάριν τρίτου». Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη, είναι πάντα και αδέκαστη; Έχει τη δυνατότητα να κλείνει τα μάτια στο δίκαιο του ισχυρού και να προασπίζεται το δίκαιο των πολλών; Αξίζει, άραγε, όλη αυτή η κουβέντα περί δικαίου, αν αυτό είναι «προαποφασισμένο» προς όφελος των λίγων; Σε αυτό το σημείο, θέλω να τονίσω πως η δικαιοσύνη, εξ ορισμού, έχει χρέος να προστατεύει τα δικαιώματα όλων, να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη ζωή. Οφείλει να αποτελεί απόλυτο στόχο κι όχι μέσο στα χέρια των ισχυρών. Σε μια δημοκρατία, πυρήνας είναι ο λαός, πυρήνας είμαστε εμείς. Είναι δηλαδή ευθύνη όλων μας να απαιτήσουμε το δίκαιο, αυτό που θα κάνει τον καθένα να νιώθει ασφαλής, να αντιμετωπίζεται ισότιμα και να απολαμβάνει τα ίδια αγαθά με όλους.

Η δικαιοσύνη, λοιπόν,  για να υφίσταται, θέλει σθένος και σωφροσύνη. Σπαθί και ζυγαριά. Χρειάζεται πυγμή και όραμα. Χρειάζεται όλους μας, με συνείδηση και διάθεση να τη διατηρήσουμε και να φροντίσουμε για την προστασία της. Γιατί όταν βάλλεται ένας, βαλλόμαστε όλοι. Κι όταν σκοτώνονται 57, οι φωνές μας ξεπερνούν τον σιδηροδρομικό σταθμό, φεύγουν από τα όρια του μεμονωμένου και ανοίγουν δρόμους για μια γενικότερη συνειδητοποίηση: πως η διεκδίκηση των δικαιωμάτων, η απαίτηση του δικαίου και της διαφάνειας είναι υποχρέωση, ηθικό χρέος και  είναι σημαντικό να είναι πυξίδα όλων στη ζωή. Χωρις τη δική μας συμμετοχή, δεν θα υπάρχει συμμετοχή. Η απάθεια μεταφράζεται εύκολα ως αδιαφορία, η αδιαφορία ως ανοχή και η ανοχή εξυπηρετεί το συμφέρον κάθε εξουσίας που θέλει να αποποιηθεί των ευθυνών της, είτε φυσικών, είτε ηθικών. Έτσι, αποτελεί καθήκον όλων μας να παλεύουμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή για την αλήθεια, για τη δημοκρατία, για τη δικαιοσύνη, καθώς έτσι μόνο θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, αποδεσμευμένοι από την αδικία, θέτοντας τα θεμέλια για έναν κόσμο δικαιότερο, με ανθρωπιά.

 Γι΄ αυτό αξίζει όλες και ολοι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, να συγχρονίσουμε τις καρδιές μας και να μην σταματήσουμε να παλεύουμε για οξυγόνο, για ελευθερία και δικαιοσύνη. Τέλος στην καταπίεση. Οι δρόμοι θα θυμούνται τους αγώνες μας. Πατώντας γερά στο έδαφος και κοιτώντας περήφανα τον ουρανό, την ιστορία τη γράφουμε εμείς, ο καθένας από εμάς. Κι όσο έχουμε συνείδηση των δικαιωμάτων μας, τόσο πιο κοντά θα φτάνουμε στη δικαιοσύνη. Αργά μα σταθερά, σαν μια πορεία, θα γίνουμε ελεύθεροι. Αργά μα αποφασιστικά, θα αναπνεύσουμε.