Памяць

Сёння Колас разам з намі

Леснічоўка ў Альбуці,

Смольня, Ляды ды Ласток…

Тут, дзе Нёман віры круціць,

Родны Коласаў куток.

У Акінчыцах – калыска,

У Мікалаўшчыне – музей.

Тут да Прыстанькі так блізка

І – да велічных падзей.

Пра сябе паэт гаворыць,

Што пад зоркаю святой

Нарадзіўся пад шум бору

Позняй восеньскай парой.

Так! Жыла сям’я Міхала,

Працавітаю была.

Усё прырода ёй давала

І паэта зберагла.

Прызнаваўся Пятрусь Броўка,

Як ён Коласа вітаў,

Калі той паленцы лоўка,

Па-сялянску ў грудок клаў.

Потым – шчырыя размовы,

Заклапочаны настрой…

Бо праходзіў час жыццёвы

Перад самаю вайной.

Ад’язджаў Колас з пенатаў

У Клязьму – рускі гарадок.

З фронту не прыйшоў дахаты

Любы Юрачка-сынок.

Ад Радзімы адарваны,

Хаця ёй толькі і жыў,

Пра адважных партызанаў

Колас думаў і тварыў.

Спахмурнелы, пахудзелы,

Прыгадаў ён Талаша…

Сэрца вераю гарэла,

І надзеяю – душа.

Смерць раптоўная Купалы

Пагражала: дух зламлю!..

Скрозь фашысцкая навала

Угрызалася ў зямлю.

Не зламілі ўсё ж Якуба;

Ён – вялікі жыццялюб.

Сіла ёсць у старца-дуба, –

Жартаваў пясняр Якуб.

Вершы не дзеля спакусы

Костусь добрыя складаў.

Ён за годнасць беларусаў,

Як вяшчальнік, выступаў.

Так хацеў ён новых хатаў

І абноўленых палёў,

Каб сыны, сыны салдатаў

Не спазналі больш баёў.

Ён – змагар за Чалавека! –

Славіў працу на Зямлі.

Шмат герояў у паэта

Пафаса і Дабрыні.

Край свабодны! – Край навекі

Аднавіўся, расквітнеў.

Час мінуў, мінулі здзекі;

Новы чуецца напеў.

Сёння Колас разам з намі –

Да яго шляхі вядуць.

І злучае са шляхамі

Нашы сэрцы зноў Альбуць!

Карпуць Яўген

(г. Стоўбцы)