BERLANGA (COMEDIA CORAL)

COMEDIA CORAL

Características:

• Non segue a estrutura clásica das películas: personaxes principais e secundarios.

• Historias entrecruzadas nun punto da película ( clímax)

• Trátase dun tipo de películas nas que se representan, simultaneamente, unha ou varias historias protagonizadas por personaxes igual de importantes. (Como nun coro).

• Comedias satíricas e de enredo (ton social, románticas, de humor negro, musicais).

• Diálogos:

• Non avanzan a acción.

• Posibles problemas:

• Ao inserir demasiados personaxes facendo que non se pode profundar nos mesmos.

• Revístese de azar o resultado do cruzamento dos personaxes.

• Pode pasar que se preste demasiada atención a un dos personaxes en prexuízo dos

outros.

• Unha das películas máis importantes do xénero é Vidas cruzadas ( Short Cuts, 1993) do director Ro bert Altman. Outros directores tan dispares como , Quentin Tarantino, Alejandro González Iñárritu, Clint Eastwood, Paul Haggis ou Luís García Berlanga

Unha película coral é aquela que non ten un só personaxe principal senón varios cuxas historias se entrecruzan.


Un dos mestres da comedia coral é un cineasta español, Luís García Berlanga.

A comedia coral rompe a estrutura clásica do cinema con protagonistas principais mediante unha trama con moitos personaxes ou a acumulación de pequenas historias. etimológicamente, toma a definición da forma musical do coro, pero no cinema diferénciase por que hai unha serie de personaxes igualmente importantes, e en que os seus destinos entrecrúzanse nun punto da película ( CLIMAX). Doutra banda o dicionario do cinema defíneo como « entrecruzamiento de crónicas dramáticas.»

En definitiva, unha película coral é un tipo de película ou xénero cinematográfico na que a tensión narrativa divídese en varios personaxes facendo que normalmente non haxa un protagonista único na obra. Trátase de que a partir dun incidente, varios personaxes tomen un camiño común, que poden cruzarse ou non ao final da película.

Os diálogos dunha película coral reflicten o ambiente da película pero non avanzan a acción debido a que ape- nas posúe argumento, por exemplo en Plácido de Luís García Berlanga (1961). O espectador identifícase con todos e ningún dos personaxes que perden ou gañan peso argumental segundo requíreo o guionista. O feito de utilizar tantos personaxes pode chegar a confundir ao espectador polo que é moi difícil conseguir unha película coral.

Dous dos problemas máis frecuentes neste tipo de xénero é o que se causa ao inserir demasiados personajes facendo que non se pode profundar nos mesmos, e outro o revestir de azar o resultado do cruzamento dos personaxes. Aínda que tamén pode pasar que se preste demasiada atención a un dos personaxes en prexuízo dos outros.





BERLANGA o 12 de xuño cumple 100 anos


CONTEXTO HISTÓRICO (1921-2010)

Vive os difíciles anos da postguerra. As diferenzas sociais son numerosas e moitos intelectuais e cineastas da época trataron de reflectilas nas súas obras, como unha crítica ao sistema. Doutra banda, temos o cinema que se está realizando nunha Europa que apenas acaba de despedir á Segunda Guerra Mundial. O pesimismo, as dificultades para sobrevivir e o protagonismo no personaxe de baixa extracción social cobran unha importancia vital. Os directores de cinema senten que necesitan contar esa realidade, e facer un cinema de denuncia, ancorado ao día a día de miles de cidadáns que loitan por seguir adiante.

INFLUENCIAS

• O neorrealismo italiano. ‘Ladrón de bicicletas‘ De Sica e ‘Roma, cidade aberta‘ Rossellini, a película que máis lle impactou na época foi “Os inútiles” de Fellini,

• O cinema francés de René Clair

• Os clásicos da comedia muda, sobre todo Chaplin e Keaton.

• As comedias Frank Capra, as lecturas de Rilke, Neruda ou Giraudoux

• O teatro de Valle Inclán, Jardiel Poncela ou Miguel Mihura, o rocambolesco, o surrealismo, o esperpen-

to que tanta e tanta influencia tivo sempre

CARACTERÍSTICAS DO CINEMA DE BERLANGA:

• Cinema realista que filma a dureza social de España.

• Utiliza o humor acedo e enxebre.

• Denuncia o abuso das clases dirixentes do franquismo.

• Reflicte o mundo rural.

• Gran diversidade de personaxes. Persoas que pertencen ou a unha clase moi humilde ou se moven en ambientes selectos, que serven de “cronistas” da evolución- involución do noso país e do seu socie-

dade.

• Desde un punto de vista técnico, o tipo de cinema Berlanga irá evolucionando e adaptándose ás dife-

rentes historias: comezando cun estilo moi próximo ao neorrealismo e acabando coa marca da casa que foron eses larguísimos planos secuencia de máis de sete minutos, como o de “Nacional III“. Cando se realizan planos de longa duración, prodúcese unha montaxe interna mediante o uso do paneo, travelling, ou zoom para presentar o punto de vantaxe continuamente cambiante que, dalgunha maneira, é comparable cos cambios de vista ofrecidos pola edición xa que o plano secuencia non pode editase posteriormente senón que se monta completo sen posibilidade de intercalar outros planos. Todo dentro dun toque “ fallero” e “enxebre”. Adoita utilizar unha trama estruturada en pequenos episodios.

• A profundidade de campo permítelle potenciar o desprazamento dos personaxes no encuadre en detrimento do cambio de plano e os movementos de cámara e, por tanto da montaxe en postproducción; permitíndolle a Berlanga ademas a simultaneidade de varias accións e a entrada en primeiro plano do cadro a personaxes e obxectos, provocando situacións de gran intensidade dramática, cómica ou efectos de sorpresa. Berlanga e Azcona consideraban que era a mellor maneira de levar a cabo a súa visión da vida e da España da época, para que os actores interpretasen da mellor forma os personaxes que creaban. Este estilo potencia a interpretación dos actores cunha concepción teatral. A falta de montaxe externa e de elipsis fai que teña que estar moi pendente do ton e ritmo interno da escena, conformando secuencias realistas e moi vitalistas onde podemos ver moitos personaxes en cadro falando os uns cos outros, en diversos planos, pisándose os diálogos os uns aos outros, danlle ao filme un toque de realidade o cal non tería se optase por unha montaxe fragmentado das escenas.

• Uso de exteriores naturais, xa sexan pobos enteiros, cárceres, leiras, palacios e demais lugares.

• Foi un defensor da liberdade de acción e pensamento do individuo e do prohibido prohibir. O

director, a través das súas películas, sempre loitou contra o fascismo ou calquera forma de represión en particular e de todo tipo de poder establecido en xeral, contra a Igrexa e contra a Escola.

• O Mediterráneo tamén é parte esencial da carreira de Berlanga.

• Crítica continua á igrexa como piar do Franquismo.

• Crítica a política: atacando non só os excesos da ditadura franquista en unión coa Iglesia, tam-

bién lanzando dardos de ironía e sarcasmo aos funcionarios e políticos de todas as épocas

• Critica o comportamento dos medios de comunicación.

• A escola como centro de coñecemento e saber pero das clases que queren dominar á sociedade,

polo que están infestadas de elementos autoritarios ao servizo do político e o eclesial.

OBRA CINEMATOGRÁFICA

• Década dos 50: Benvido Míster Marhsal, Noivo á vista (1953), Calabuch (1956) historia dun prestixioso científico nuclear refuxiado na pequena localidade de Calabuch tras cansarse de que as súas investigacións fosen empregadas en intereses militares. O filme foi premiado no Festival de Venecia. “Os Xoves, Milagre” (1957)

• Os anos 60 comezaron con dous das súas obras máis importantes, “Plácido” (1961), e “O Verdugo” (1963), A Boutique, 1967.

• Década dos 70: destaca a Escopeta Nacional, 1977.

• Década dos 80: o seu cinema se trivializa, roda A vaquilla, 1984, a serie Nacional en 1978, 1980 e

1982, a frouxa “Mouros e Cristiáns” (1987); “Todos ao Cárcere” (1993), e “Paris Tombuctú” (1999). O soño dunha mestra, 2002. Tenta manter o ton divertido e o enfoque crítico e ácrata que caracteriza a mellor obra do director e guionista valenciana.