Η δύναμη της θέλησης και οι δυνατότητες του ανθρώπου

Ημερομηνία δημοσίευσης: 31 Ιουλ 2013 5:28:59 πμ

Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΚΟΛΥΜΒΗΤΡΙΑΣ ΠΟΥ ΚΟΛΥΜΠΗΣΕ ΣΤΟΝ ΔΙΑΠΛΟΥ ΤΟΥ ΤΟΡΩΝΑΙΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

[… Χωρίς σχόλιο σας μεταφέρω αυτούσια της αφήγηση της Ανθούλας Παπαργυρίου: «Βρίσκεσαι επιτέλους στο σημείο εκκίνησης. Έχεις κοιμηθεί ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ. Οι συνοδοί σ΄έχουν ετοιμάσει, ο κόσμος σου έχει ευχηθεί, παραμένουν 3 άτομα πλάι σου μέχρι να δοθεί η εκκίνηση κι εσύ για να μη δείξεις την αγωνία σου, για να ξεχάσεις όλα τα «αν», για να ηρεμήσεις την καρδιά σου που κοντεύει να σπάσει, γελάς, τραγουδάς, χορεύεις, ζητάς από το φορητό τζουκ μποξ, που είχες πλάι σου όλη την προηγούμενη μέρα να σου τραγουδήσει το «The eye of the tiger», να νιώσεις καλύτερα. Κι έρχεται η στιγμή. Δίνεται η εκκίνηση. Γυρνάς τελευταία στιγμή πίσω, χαμογελάς και φωνάζεις: «Θα τα πούμε απέναντι!». Πιο πολύ για να το πιστέψεις εσύ, ενώ ταυτόχρονα σκέφτεσαι: «Πώς μου ήρθε να το κάνω αυτό; Ακόμα τα 26 χλμ. δεν μπορείς να τα ορίσεις στο μυαλό σου. Κι όμως μπαίνεις μέσα. Ξεκινάνε οι πρώτες χεριές. Σε βρίσκει το σκάφος σου. Οι συνοδοί σου χαμογελάνε. Και το ταξίδι ξεκινάει. Γίνονται οι πρώτες στάσεις. Ζητάς να πιάσεις κουβέντα: «Ρε παιδιά, πείτε κάτι, έπεσε πολλή ησυχία εδώ μέσα». Συνειδητοποιείς πως ό, τι και αν σου πούνε είσαι μόνος εκεί μέσα. Εσύ και το μυαλό σου. Σιγά σιγά σκέφτεσαι και γελάς. Σκέφτεσαι και νιώθεις ευτυχία. Τα νερά είναι απίθανα. Κάθε που σταματάς κι άλλοι άνθρωποι έχουν ρωτήσει για σένα. Σου δίνει δύναμη. Κι εκεί που είναι όλα καλά ξάφνου έχεις να διαχειριστείς ένα απίστευτο κάψιμο. Το αλάτι τα έχει κάψει όλα. Και τότε, μια άλλη δύναμη σε σπρώχνει και ξεκινάς ξανά, δεν κολυμπάς απλά, σπας το θαλασσινό κρύσταλλο με κάθε σου χεριά και σκέφτεσαι: «Θεέ μου σε ευχαριστώ για όλο αυτό. Θάλασσα σε αγαπώ». Οι συνοδοί σού δίνουν γαλήνη. Κι όμως όσο πλησιάζεις θυμώνεις. Θυμώνεις, γιατί βλέπεις την ακτή και δεν φτάνεις. Δεν φτάνεις ποτέ. Και ξαφνικά έχεις να παλέψεις και με την ανυπομονησία. Νιώθεις ότι τα πνευμόνια σου καίγονται. Νομίζεις ότι θα κοπεί η ανάσα σου. Θες να κλάψεις. Αναρωτιέσαι: «Κι αν ανέβαινα στο σκάφος;». Αλλά ούτε στιγμή δεν το σκέφτεσαι στα σοβαρά. Προσπαθείς. Φέρνεις πρόσωπα στο νου σου που αγαπάς. Σου χαμογελούν. Και η εικόνα είναι τόσο έντονη! Ξεχνιέσαι. Βρίσκεις τρόπο να μη σε επηρεάζει τίποτα. Σε κοιτούν οι συνοδοί με αγωνία. «Καίγονται τα πάντα μέσα μου» λες. Σε κοιτάζει ο βαρκάρης: «Ανθή μου, κουράγιο λίγο ακόμη, πιάσαμε μέση και η μπουνάτσα συνεχίζεται, είσαι καταπληκτική, συνέχισε έτσι». Θες να ανέβεις στο σκάφος και να τους αγκαλιάσεις όλους. «Μα πότε φτάσαμε στη μέση;» αναρωτιέσαι.

Και συνεχίζει: «Αυτό δεν το είχες προβλέψει. Ξαφνικά δεν ορίζεις το σώμα σου. Νιώθεις ένα μούδιασμα από πάνω μέχρι κάτω. Τα βάζεις με τον εαυτό σου, είσαι γεμάτη αγωνία, μήπως εγκαταλείψεις τώρα στο τέλος. Και αρχίζεις να κάνεις νοερά ασκήσεις γιόγκα. Ηρεμείς, χαλαρώνεις. Ο άλλος συνοδός σου κάνει αστεία. Ξεχνιέσαι. Και τα τελευταία χιλιόμετρα φεύγουν. Ζητάς από τον συνοδό σου, που πλήγωσες, να μπει μέσα. Να κολυμπήσει μαζί σου τα τελευταία χλμ. Προσπαθείς να βρεις έναν τρόπο να ζητήσεις συγγνώμη. Ζητά συγγνώμη από το έναν, τα βάζεις με τον άλλον που απέμεινε στο σκάφος… Κι έρχεται η στιγμή. Πατάς ακτή. Σου φάνηκε ένας αιώνας και ταυτόχρονα 1 ώρα μόνο. Πέφτεις σε αγκαλιές που κλαίνε από συγκίνηση κι ανακούφιση. Το ταξίδι έχει τελειώσει γι΄αυτούς. Για σένα όμως συνεχίζεται, στο μυαλό, την ψυχή και την καρδιά σου. Νιώθεις περήφανη που πάλεψες με το νου σου και τον νίκησες»

*Μεταγραφή άρθρου από την εφημερίδα: «GOALNEWS», Περικλής Στέλλας, Τρίτη 16 Ιουλίου 2013, σελ. 39.

*Για την υπόδειξη του άρθρου ευχαριστούμε τον γυμναστή και φίλο του Ομίλου: Μπεκάκο Βαγγέλη.