Kinks uitgebreid verslag

De oprichting (versie 1)

Begin jaren zestig besloten twee broers uit Muswell Hill (Noord-Londen), Ray en Dave Davies, een professionele band te beginnen. Eind jaren vijftig hadden de broers in de pub The Clissold Arms hun debuut gemaakt als duo. Terwijl oudere broer Ray vervolgens de kunstacademie bezocht, probeerde Dave met buurtgenoot en vriend Peter Quaife een band op te richten. De naam van de groep wisselde voortdurend en was vaak afhankelijk van diegene die een optreden wist te regelen. Af en toe werden ze door Ray bijgestaan op de piano. Nadat in de zomer van 1963 Ray definitief toetrad tot de band en drummer Mick Avory werd aangenomen noemde de band zich The Ravens, wat men in het voorjaar van 1964 op advies van manager Larry Page veranderde in de Kinks.

De oprichting (versie 2)

In de pers staat vaak dat Peter Quaife met Dave Davies de Kinks hebben opgericht. Peter zegt echter dat dit helemaal niet kan. Hij zat namelijk in de klas met Ray Davies, hij kende Dave niet eens van school, hij was immers 3-4 jaren jonger, dan werd niet naar hem gekeken. De vriendschap met Ray leidde tot de oprichting van de Kinks.

De muziekleraar op school vroeg ons, nadat hij ons gitaar zag spelen, om een combo te formeren en te spelen voor een schooldansfeest. Ray noemde toen zijn broer Dave en Peter noemde een vriend van hem, John Start, die kon drummen. Dat was de basis voor de Kinks.

Naamgeving

Ze kregen optredens. Het publiek vond hun niet goed spelen. Ze noemden zich the Ravens.

John Start moest al snel de band verlaten voor familiezaken. Er kwam een vacature als drummer.

Na een advertentie kwam Mick Avery bij de groep terecht, hij had even gespeeld bij de Rolling Stones.

De naam werd meteen gewijzigd in THE KINKS.

Volgens Ray was de naam afgeleid van een uitspraak van Page nadat hij Ray op een dag in een eigenaardige kledingcombinatie de studio zag binnenlopen: 'You look like a Kink!'

Het succes

Manager Larry Page bezorgt The Kinks een platencontract bij Pye, waar de groep onder leiding van de jonge Amerikaanse producer Shel Talmy de eerste singles Long Tall Sally en You Do Something To Me opneemt. Deze platen doen weinig, maar met de derde single "You really got me" is het in augustus '64 wél raak. De plaat stormt naar de eerste plaats van de Britse hitparade.

Na de nog vrij brave merseybeat lijkt het Engelse poppubliek rijp voor een ruiger imago en een rauwer, op rhythm & blues geënt geluid. Met nummers als All day and all of the night + Till the end of the day slaan de Kinks deze ruige weg in.

Het bijbehorend onaangepaste gedrag van de groepsleden zorgt ervoor dat in 1965 de eerste Amerikaanse tournee voortijdig wordt beëindigd en dat het de groep door de American Federation of Musicians tot '69 verboden wordt in de Verenigde Staten op te treden. Hierdoor blijft een doorbraak van The Kinks aan de overkant van de oceaan vooralsnog uit.

Terwijl andere groepen zich na 1966 liever bezig houden met mystiek en drugscultuur, blijven de Kinks liever nuchter. Het zijn harde werkers, met een flexibele opstelling, die zodoende in staat zijn zichzelf muzikaal steeds te vernieuwen.

Met de singles See my friend + Tired of waiting for you zet de groep een muzikale koerswijziging in, waarbij de vier-akkoordenrockers worden vervangen door melodieuze gitaarliedjes waarin de scherpe tong van Ray Davies het Swinging London van 1966 op de korrel neemt.

Met de singles Dead end street, Mr. Pleasant, Waterloo sunset, Sunny afternoon, Dandy, Dedicated follower of fashion, Days bereiken de Kinks hun creatieve hoogtepunt. In deze periode schreef Ray ook nog de eerste grote solo-single voor zijn broer; Death of a clown.

Hoewel de singles sterk verkopen, in heel Europa, verkopen de albums van de Kinks niet goed. Ray Davies besluit dan ook om voorlopig geen singles meer te maken en zich te concentreren op het tv-stuk Arthur, waarvoor hij het verhaal en de muziek schrijft.

Groepssamenstelling wijzigt

In 1969 wordt Peter Quaife vervangen door John Dalton en de groep wordt kort daarna uitgebreid met toetsenman John Gosling. In deze nieuwe bezetting maken The Kinks de hitsingles Lola + Apeman + Celluloid heroes waarmee de groep weer volop in de belangstelling staat.

De single Celluloid Heroes reikt weliswaar niet hoog in de hitparades, maar kan zo in het rijtje Kinks-klassiekers worden bijgeschreven.

Het dubbele live-album "One for the Road" bevat het tien jaar oude Lola in live-versie, waarmee het opnieuw naar de eerste plaats van de hitparades klimt.

In de jaren tachtig en negentig was het Kinks-materiaal nog erg populair, maar veel nieuw materiaal kwam er niet meer.

(laatst bijgewerkt op 17-04-12)