lapaz
Lima - Parque Lauca - San Pedro de Atacama - NP Eduardo Avaroa - Salares de Uyuni - Potosi - Sucre - La Paz Copacabana - Puno - Cuzco
Maandag 1 augustus 2005, dag 14
Vandaag vliegen we van Sucre naar La Paz. Een vlucht van slechts 50 minuten. La Paz is een grote stad, de regering is hier gezeteld. Het vliegveld ligt op 4600 meter, vandaar dat het wordt afgeraden om je vakantie hier te beginnen. Ons hotel ligt in het centrum en ligt gelukkig een paar honderd meter lager. Sanne legt ons uit wat de mogelijkheden vanuit La Paz zijn: de Takesi trail wandelen, fietsen naar Coroico, de ruïnes van Tiahuanaco bezoeken of naar 's werelds hoogstgelegen skipiste op de Chacaltaya (5700 meter). Natuurlijk kunnen we ook in La Paz blijven en één van de vele markten bezoeken. Wij hebben vooraf al besloten dat we de Takesi trail gaan lopen. Deze trail duurt tweeënhalve dag en zal op dag 16,17 en 18 plaatsvinden. We hebben vandaag en morgen dus nog vrij. Daan en Esther zijn erg geïnteresseerd in de fietstocht naar Coroico. Wij hebben hier ook over gelezen en het lijkt ons gaaf, maar de weg naar Coroico wordt ook wel "de weg des doods" genoemd. Manon zegt dus steeds dat het niet verstandig is. Daan en Esther laten ons een filmpje op internet zien. Dit is echt heel gaaf! Esther weet te vertellen dat wanneer we met de bus terug omhoog gaan, dat we dan aan de bergkant blijven rijden en dat het dalende verkeer altijd moet uitwijken. Dit is een hele geruststelling, wij rijden dus niet langs de afgrond. We twijfelen nog even en vragen raad aan Sanne. Zij zegt dat zij het niet kan doen omdat ze reisleidster is en fit met de Takesi trail mee moet. Wanneer zij reisgenoot zou zijn en zij zou eenmalig in Bolivia zijn, dan zou zij het zeker doen. Dit trok ons over de streep dus wij gaan op zoek naar een boekingskantoortje. We kiezen voor Mountain Madness, het ziet er betrouwbaar uit en de fietsen zien er ook goed uit.
De rest van de middag lopen we over de heksenmarkt. Hier verkopen ze allerlei geneeskundige kruiden en ook lamafoetussen. Het is een kleurrijke markt waar schitterende indianen rondlopen. We kopen wederom meerdere souvenirs waaronder ook een gelukspotje/talisman. Dit zou ons rijkdom, geluk en een goed huis bieden. Geluk kunnen we de komende dagen wel gebruiken. Deze talisman gaat dus mee op de fiets!
Dinsdag 2 augustus 2005, dag 15
Om 08.00 uur vertrekken we naar het kantoor van Mountain Madness. Hier krijgen we regenbroeken, een helm en handschoenen. Daarna gaan we naar La Cumbre, het beginpunt op 4600 meter. De eerste 34 km bestaat uit asfalt. Die afdaling gaat echt heel erg hard. We halen gewoon vrachtwagens in. Na die 34 km begint "the death road", een grindweg waar jaarlijks 26 voertuigen in het ravijn storten. De weg is op sommige stukken net zo breed als een vrachtwagen. Het is niet een eenrichtingsweg dus sommige stukken zijn verbreed. De vrachtwagens moeten hier op elkaar wachten. Dit wordt op echt gevaarlijke stukken aangegeven door vrouwen met een groen waaier. Tijdens de afdaling moeten we soms afstappen om tegemoetkomende vrachtwagens een vrije doorgang te bieden. Op die momenten kunnen we van de omgeving genieten. Tijdens het fietsen is dit te gevaarlijk. Op sommige stukken fietsen we langs watervallen en hoe lager we komen, des te subtropischer de omgeving wordt. We lunchen bij een monument waar in 2001 een israëlisch meisje naar beneden is gefietst. Des te lager we komen, des te stoffiger wordt het ook. We krijgen mondmakers tegen het stof. Na 64 km fietsen zijn we 3334 meter afgedaald. Bij het eindpunt is een zwembad en douches. De douches zijn echt heerlijk. Na de douche staat er een buffet voor ons klaar. Om 18.00 uur beginnen we aan de gevreesde terugreis. Het eerste gedeelte gaat heel mooi, maar dan komt er ineens een vrachtwagen om de hoek. Wij zaten voorin en hadden twee vrachtwagen zien rijden. Peter zei:"Het waren er toch twee?" Manon:"Ik geloof het ook." Esther: "Nee!" Op hetzelfde moment: "WHAAHH!!" Toch wel een tweede vrachtwagen. We staan ongeveer bumper aan bumper, maar het is goed gegaan. Zo rijden we toch wel enigszins gespannen verder. We hebben nog een paar keer een niet zo fijne ontmoeting met een tegenligger maar om 21.00 uur komen we veilig in het hotel aan.
Woensdag 3 augustus 2005, dag 16
Om 8.00 uur vertrekken we voor de Takesitrail. Eerst gaan we nog naar "Valley of the soul". Dit is een erg hoge bergwand met verticale groeven veroorzaakt door regen en wind. 's Avonds durven er geen mensen te komen vanwege de enge geluiden van de wind. Het is wel mooi maar niet echt spectaculair.
Om 11.00 uur beginnen we aan de wandeling van de Takesitrail. De eerste drie kilometer is een klim van 300 meter. Wij zijn echt bekaf! Het klimmen is lastig maar de hoogte maakt het héél zwaar. Bij elke bocht denken we: "nu loop ik in één keer naar de volgende bocht" Toch blijkt dit onmogelijk. Na anderhalf uur afzien zijn we op de top. Supercool!! Letterlijk ook. We zijn bij de eeuwige sneeuw en het waait behoorlijk. We zoeken wat beschutting achter de rotsen en genieten van een lekkere welverdiende snikkers. We kijken fantastisch uit over het dal en aan de andere kant van de berg ligt een mooi meer. Na de korte pauze lopen we naar het meer waar we een goede lunch krijgen voorgeschoteld. Na de lunch lopen we verder naar het dorpje Takesi. Dit bestaat uit een paar huizen van klei en riet. Echt heel primitief. De mensen zijn volledig zelfvoorzienend. Indrukwekkend om te zien. Na nog een half uur wandelen komen we aan op onze overnachtingsplek. Onze tenten staan al klaar. We moeten alleen nog even het matje neerleggen en de slaapzak uitrollen. Als we daar klaar mee zijn staat het eten al klaar: heerlijke spagetti. Wat een luxe zo in the middle of nowhere. Om 20.45 uur ligt iedereen in z'n tent.
Donderdag 4 augustus 2005, dag 17
Na een goede nachtrust staat voor vandaag een wandeling van 18 kilometer op de planning. Het is voornamelijk dalen langs heel mooie bloemen, varens en watervallen. Onze lunch nuttigen we op een plek met een fantastisch uitzicht.
Om 17.00 uur zijn we op de tweede overnachtingsplek. Na een lange dag wandelen is het heerlijk om de voeten even op te frissen in de rivier. We eten weer heerlijk. Het is ongelooflijk wat die mensen kunnen bereiden met bijna niets. Na het eten zitten we gezellig rondom het kampvuur met een beetje sterke drank, maar om 22.30 uur is het toch echt tijd om te gaan slapen.
Vrijdag 5 augustus 2005, dag 18
Om 7.00 uur ontbijt. Daarna nog een uur lopen. We lopen richting een mijn waar een busje klaar staat om ons weer naar La Paz te brengen. De ezels met onze bagage zijn natuurlijk al veel eerder over. De eigenaar loopt dezelfde route weer terug, dus 15 uur lopen voornamelijk bergop. Die man verdient respect. Zijn vrouw een zoontje gaan met ons mee in de bus.
We lunchen in het hotel waarna we vertrekken richting Copacabana.
Bedankt voor het bekijken van onze pagina's!
Plaats een bericht of vraag in ons gastenboek/contactformulier, we zullen dan zo snel mogelijk reageren.