De I.P. poogt dus de middelen aan te bieden opdat iedereen zich telkens weer een absolute subjectieve ruimte zou kunnen eigen maken, ruimten die dikwijls onbewoond zijn en verlaten. Hoe moet men deze ruimten opnieuw scheppen?

De schizofreen heeft dikwijls elke ruimte verloren. Hij is de incarnatie van het 'nergens'. Het gaat er niet om objectieve ruimten te verdelen en elke patiënt een individuele plek aan te bieden, maar het gaat om een levensruimte, analoog aan de scène van het fantasma. Het is deze ruimte die altijd bedreigd is en die gevaar loopt uit elkaar te spatten. Bij fenomenen zoals de depersonalisatie bijvoorbeeld, herkennen we goed de perplexiteit bij het afgrenzen van de ruimte. Een vorm van transitivisme dringt in het bestaan binnen en iedereen wordt in vraag gesteld, op een imaginaire wijze...