Deze collectieve behandeling vereist onderscheiden ruimten. Dit begrip kunnen we het beste verstaan vanuit de novelle van Edgar Allan Poe, de gestolen brief, door Lacan besproken. De politie kan de bewuste brief niet vinden al steekt hij hen de ogen uit. De brief bevindt zich immers net niet daar waar zij hem willen opsporen. De analytische ruimte kan evenmin door de psychotherapeut worden geïncarneerd. Vele psychoanalisten beweren dat het onmogelijk is om binnen een instelling een analytische therapie te voltrekken wanneer de analist deel uitmaakt van het collectief. Zij verwarren echter topografie met topologie, het imaginaire met het symbolische, objectieve neutraliteit met waarachtige neutraliteit. De analytische ruimte op zich is een volledig andere. Ze is een modaliteit van de grote A(ndere); ze is (-1), zoals Lacan zegt: 'Er moet in elke structuur een dynamiek van de ''+(-1)" functioneren, opdat er een punctuele en precieze herkenning zou plaatsvinden ten aanzien van het multireferentieel systeem'. Dat vereist bijzonder rigoureuze materiële voorwaarden. De I.P. moet inderdaad levenswijzen scheppen die toelaten dat elke patient in zijn eigen singulariteit kan worden verzorgd, d.w.z. in zijn verschillend zijn van de ander. 'Enkel op die manier kan ik voor de ander bestaan.' Uiteraard is dit zeer komplex wanneer men weet dat een van de grondstoornissen van de psychotische mens juist de stoornis is van 'het-met-de-ander-zijn'.