ಮೌನದಲಿ ಮಾತ ಹುಡುಕುತ್ತ.

೧.ಬೆಳಗಾಗುವುದೇ ಬೇಡ!

ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಬಾನಿನ ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ

ಪೂರ್ಣ ಚಂದಿರ ಬಂದಿತ್ತು ;

ಅದರ ಕೆಳಗೆ, ಎಲ್ಲೋ ಬಲು ಕೆಳಗೆ,

ರೋಹಿಣಿ ಹೊಳೆದಿತ್ತು.

ಒಸಗೆಯ ಕೋಣೆಯ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ

ಕುಳಿತಿದ್ದವು ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ;

ಸುತ್ತಲು ಬಗೆ ಬಗೆ ತಿನಿಸು, ಹಣ್ಣು,

ಹೂವಿನ ನರುಗಂಪು.

ತೆರೆದ ಕಿಟಕಿಯಿಂದೊಳಗೆ ಬಂದಿತ್ತು

ಮೆಲ್ಲಗೆ ತಂಬೆಲರು ;

ಗಂಡಿಗೆ ಒರಗಿದ ಹೆಣ್ಣು ಹೇಳಿತು -

'ಸುಖಮಯವೀ ಬದುಕು'.

ಕಿಟಕಿಯ ತುಂಬಾ ಚಂದಿರ, ತಾರಗೆ

ದೂರದಿ ಯಾವೂದೊ ಹಾಡು ;

ಮುತ್ತಿಕ್ಕುತ ಗಂಡಿಗೆ ಅದು ನುಡಿಯಿತು -

'ಚಂದಿರನಂತೀ ಬದುಕು'.

ಚಂದಿರನಡಿಯಲಿ ಚಲಿಸಿತು ಮೋಡ,

ಹೊಳೆಯಿತು ತಾರಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲು ;

ಹೆಣ್ಣು ಹೇಳಿತು ಸಂತಸದಿಂದ -

'ಬೆಳಗಾಗುವುದೇ ಬೇಡ!'

೨.ಯಾರದೀ ಚೆಲುವು ?

ಸಂಜೆಗತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ನಿಂತಿದ್ದೇನೆ,

ಗೋಧೂಳಿಯಲ್ಲಿ. ಬಾಂದಳದ ಸೀಮಾರೇಖೆ

ಕೆಂಪಾಗಾಗಿದೆ. ಕರೆಯುತ್ತಿದೆ ಬಾನು, ಬುವಿ

ಕೂಡುವುದೆ ಇಲ್ಲ ; ನಾನು ಸರಿದಂತೆ ಸರಿಯುವುದು

ಕಿತ್ತಳೆಯ ಹಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಬೆಳಕ ಚೆಲ್ಲುತ್ತ.

ಎಲ್ಲಿಂದಲೊ ಕೇಳಿಬಂತು ಯಾವುದೊ ಹಾಡು,

ಶತಕೋಟಿ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಚೆಲ್ಲಿದಾಕಾಶದಲಿ.

ನಾನೊಂಟಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದೇನೆ ನಗುನಗುತ,

ಬಳಿಗೆ ಬಂದಳು ಚೆಲುವೆ ಹೊಸಪತ್ತಲವನುಟ್ಟು.

ನನ್ನ ಸುತ್ತಲು ಇದ್ದ ಮಂದಿ ಎತ್ತಲೊ ಹೋಗಿ

ಮೌನ ಆವರಿಸಿದೆ ; ಕನವರಿಸುತಿದೆ ಪೃಥ್ವಿ.

ಬೀದಿ ದೀಪದ ಕೆಳಗೆ 'ಚೆಲುವ ಹಾಡುವುದಿಲ್ಲ

ನೀವೇಕೆ?' ಎಂದವರು ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ;

'ಹಾಡಿದವಳೂ ನಾನೆ' ಎನ್ನುತಿದೆ ನಿನ್ನೊಲವು.

ಹೊಳೆಯಂಚಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೇನೆ ನಗುನಗುತ,

ಚೆಲುವು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ತುಂಬ.

ಕೆಂಪು ತಾವರೆಗಳಲಿ ನಡೆದು ಬರುತಿದೆ ಒಲವು ;

ನಾನು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ -' ಯಾರದೀ ಚೆಲುವೆ'ಂದು?

ಉತ್ತರವೆ ಇಲ್ಲ. ಸಣ್ಣ ದನಿಯಲ್ಲಿವಳು

ಹಾಡುವುದ ಕೇಳಿಹೆನು. ಪುಟವ ತೆರೆದಿದೆ ಹಳೆಯ

ಪುಸ್ತಕಗಳಂಚಿನಲಿ ದೇಶಕಾಲಾತೀತ

ಚೆಲುವು ಕಣ್ಮಿಂಚಿನಲಿ. ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಲಿದೆ

ನೀಲಿಯಾಕಾಶದಲಿ. ಕೈ ಬೀಸಿ ಕರೆಯುತಿದೆ

ನನ್ನೊಲವು. ಕೇಳಿ ಬರುತಿದೆ ಜನ್ಮಜನ್ಮಾಂತರದ

ಹಾಡು. ದೂರ ಪರ್ವತಗಳಲಿ ಧಾರೆ ಧಾರೆ...

೩.ಅತಿಥಿ.

ಶ್ರಾವಣ ಸಂಜೆಯಲಿ ನಾ ನಿನ್ನ ಕಂಡಾಗ

ಕಣ್ಣೀರು ಇಳಿದಿತ್ತು ಕೆನ್ನೆಯಲ್ಲಿ ;

ನೀನು ನೋಡುತ ನಿಂತೆ ಭಾವವಿಗ್ರಹದಂತೆ

ನನ್ನ ಮನಸಿನ ಹೂವ ತೋಟದಲ್ಲಿ.

ರಾಜಧಾನಿಯ ಮೇಲೆ ಬಂಜೆಮುಗಿಲಿನ ಕೆಂಪು,

ದೂರದೂರಕೆ ಹಕ್ಕಿ ಕೊರಳ ಇಂಪು ;

ನೀನು ಮೆಲ್ಲನೆ ಬಂದೆ, ನುಡಿಯ ಹೂಗಳ ತಂದೆ,

ಚೆಲುವ ಹಾಡಿದೆ ನಾನು ವಿಸ್ಮಯದಲಿ.

ನಾನು ಎಲ್ಲೋ ಇದ್ದೆ, ಹಾಡು ತುಂಬಿತು ನಿದ್ದೆ

ನನ್ನ ಅಮರಾವತಿಯ ಸೀಮೆಯೊಳಗೆ ;

ಕನಸ ವೀಣೆಯ ಮಿಡಿದು ಸಪ್ತಸ್ವರಂಗಳನು

ನೀ ತಂದೆ, ಹೂಗಳನು ಸುತ್ತ ವೆಲ್ಲಿ.

ಎಲ್ಲೆಲ್ಲು ಮೌನ, ನಿಶ್ಯಬ್ದತೆಯ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು,

ಮೌಮ ಆವರಿಸಿತ್ತು ಮೇಳದಲ್ಲಿ ;

ಬಂಗಾರದುಂಗುರವ ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಒತ್ತಿ

ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ನಿಂತೆ ಮೌನದಲ್ಲಿ.

ತನ್ನ ಸರದಿಯ ಮೇಲೆ ಇರುಳು ಒಮ್ಮೆಗೆ ಬಂತು,

ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಕಂಡೆ ಬಾನ ತುಂಬ ;

ನಿಶ್ಯಬ್ದತೆಯೆ ಮೌನವಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತು,

ಸೇತುವೆಯ ದಾಟುತ್ತ ಮುಂದೆ ಹೋದೆ.

ಮೌನವನು ಕಲಕಿತ್ತು ಎಲ್ಲೊ ದೂರದ ಕೊಳಲು,

ನೀನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ;

ನಿನ್ನ ತುಟಿಯಂಚಿನಲಿ ಹೊನ್ನ ತಾವರೆ ಅರಳಿ

ಹೊಸ ಲೋಕ ಬಂದಿತ್ತು ನನ್ನೊಲವಿಗೆ.

ಅಹುದಹುದು, ನಾನು ನಿನ್ನನು ಸೆಳೆದು ಅಪ್ಪಿದೆನು,

ನವ್ಯ ನಂದನವನದ ಸೀಮೆಯಲ್ಲಿ ;

ಚೆಲುವಿನ ನಿರಭ್ರ ಆಕಾಶದಲಿ ಶತಕೋಟಿ

ನಕ್ಷತ್ರಮಾಲೆಯನು ನಾನು ಕಂಡೆ.

ಕೆಂಪು ಕಪ್ಪಾಗಿತ್ತು, ಕಪ್ಪು ಮೋಡಗಳಲ್ಲಿ

ಸುಳಿದು ಮರೆಯಾಗಿತ್ತು ತಟ್ಟೆಮಿಂಚು ;

ನಿನ್ನೊಡನೆ ನಾನು ನನ್ನದೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ

ತೆರೆದ ಬಾಗಿಲು ದಾಟಿ ಒಳಗೆ ಹೋದೆ.

ಕಿಟಕಿಯನು ತೆರೆಯುತ್ತ ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳ ಕರೆದೆ,

ದೀಪಗಳನಂಟಿಸಿದೆ ಕೋಣೆಯಳೊಗೆ ;

ಲೆಕ್ಕವಿಟ್ಟಿಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಒಲಿದು ಬಂದವರ,

ನನ್ನ ಮನೇಗೆ ನಾನು ಅತಿಥಿಯಾದೆ.