ยิ่งเร็วยิ่งช้า

เรื่องเล่ามีอยู่ว่า....

ชายหนุ่มคนหนึ่ง... อยากจะเป็นนักฟันดาบที่เก่งกาจ

จึงไปหาอาจารย์สอนฟันดาบที่เก่งที่สุด แล้วถามอาจารย์ว่า...

เขาจะใช้เวลากี่ปีจึงจะเก่ง

อาจารย์ตอบว่า.... " ๗ ปี "

เขาชักจะเรรวน เพราะว่า ๗ ปี มันเป็นเวลามิใช่น้อย

จึงบอกกับอาจารย์ว่า...

เขาจะพยายามให้สุดฝีมือ เขาจะใช้ความสามารถทั้งหมด

เพื่อศึกษา และฝึกฝน ทั้งกำลังใจ และกำลังกาย

เขาจะใช้เวลาฝึกสักกี่ปี

อาจารย์ก็บอกว่า... " ถ้าอย่างนั้นต้องใช้เวลาสัก ๑๔ ปี "

ชายหนุ่มก็โอดครวญขึ้นมาอีกว่า บิดาของเขาแก่มากแล้ว จะตายอยู่รอมร่อแล้ว

เขาจะพยายามอย่างยิ่งยวด ให้บิดาทันได้เห็นฝีมือดาบของเขาก่อนตาย

เขาจะแสดงฝีมือฟันดาบให้บิดาได้ชื่นชม เพื่อเป็นการสนองคุณบิดา

เขาจะต้องใช้เวลาสักกี่ปี

อาจารย์ก็บอกว่า... " ถ้าอย่างนั้นต้องใช้เวลาสัก ๒๑ ปี "

แทนที่เวลาจะน้อยลง กลับเพิ่มขึ้น

เขาเริ่มไม่พอใจอาจารย์ แต่ไม่รู้จำทำอย่างไร

เพราะอาจารย์คนนี้ เก่งที่สุดในประเทศแล้ว

จึงจำใจเรียนกับอาจารย์อย่างซังกะตาย

ส่วนอาจารย์ก็ไม่เรียกไปสอนให้ฟันดาบ

แต่กลับบอกให้เขาไปทำงานอยู่ในครัว ให้ตักน้ำ ผ่าฟืน ต่าง ๆ นา ๆ

หลายวันต่อมา...

อาจารย์ก็ผลุนผลันถือดาบสองมือ วิ่งเข้าไปในครัว

แล้วก็เอาดาบจ้วงฟันชายหนุ่มอุตลุตเป็นการใหญ่

เขาก็ต่อสู้ ปกป้องตัวเอง ด้วยมือเปล่า หรือใช้ของที่มีอยู่ในครัวแทนดาบ

เขาต่อสู้ ปัดป้องคมดาบจากอาจารย์อยู่สักพักหนึ่ง

แล้วอาจารย์ก็กลับไป...

หลายวันต่อมา...

อาจารย์ก็ทำอย่างนั้นอีก

เค้าก็ต่อสู้ ปัดป้องคมดาบจากอาจารย์อีก

เป็นอย่างนี้เรื่อยไป...

วันนึง...

อาจารย์ก็บอกกับเค้าว่า...

"กลับไปได้"

ชายหนุ่มเคารพอาจารย์แล้วเดินจากไป ตอนนี้...เขาเรียนจบหลักสูตรแล้วโดยไม่รู้ตัว แต่เค้ารู้ว่าปัจจุบันนี้เค้าได้ทุกอย่างแล้ว

ในกาลต่อมา...ปรากฎว่าชายหนุ่มคนนี้ กลายเป็นนักฟันดาบลื่อชื่อของญี่ปุ่น

ข้อคิดจากเรื่องนี้คือ...

ยิ่งอยาก ยิ่งยาก ปฏิบัติยิ่งทุกข์ เพราะเลิกอยาก จึงเลิกบ้า เลิกเอา จึงไร้ทุกข์ ไม่ได้ทำตามตัณหาอีก สุดท้ายจึงได้ทุกสิ่ง (ทั้งๆที่ไม่ได้อยากเอา)