1.วัฒนธรรมทางดนตรีพื้นบ้านภาคกลาง ดนตรีพื้นบ้านภาคกลางส่วนใหญ่ ประกอบด้วยเครื่องดนตรีประเภทตี และเป่าเรียกรวมเป็นเครื่องตีเป่า ซึ่งถือเปนเครื่องประโคม ดั้งเดิมที่เก่าแก่ที่สุดและพัฒนาจนกลายเป็นวงปี่พาทย์ในปัจจุบัน แต่เดิมวงปี่พาทย์นั้นใช้ปี่และ กลองเป็นหลักต่อมาใช้ระนาดและฆ้องวงและเพิ่มเครื่องดนตรีให้มีจํานวนมากเพื่อให้เสียงดังขึ้น การบรรเลงวงปี่พาทย์ไม่นิยมบรรเลงเพื่อประกอบการละเล่นต่างๆ แต่นิยมบรรเลงในพิธีกรรม การแสดง และการประกวดประชันเพื่อให้เป็นที่ยอมรับของคนในสังคม เพลงบรรเลงของวงปี่พาทย์ ประกอบด้วยเพลง โหมโรง เพลง หน้าพาทย์ เพลง เรื่อง เพลง หางเครื่อง และเพลง ภาษา เพลง บรรเลงทั้ง 5 ประเภทเป็นการบรรเลงที่เป็นแบบแผน ไม่ว่าจะบรรเลงเดี่ยวหรือหมู่ ล้วนแต่ใช้แบบ แผนนี้ทั้งสิ้นเพื่อเป็นการอวดฝีมือ ของนักดนตรีนั่นเอง ดนตรีพื้นบานภาคกลางถือเป็นการถ่ายเท ระหว่างวัฒนธรรมราษฎรกับวัฒนธรรมหลวงซึ่งเป็นการผสมผสานจนเกิดเป็นเอกลกัษณ์ของวง ดนตรีพื้นบ้านภาคกลางที่ต่างจากภาคอื่นๆ

2.วัฒนธรรมทางดนตรีพื้นบ้านภาคเหนือ เครื่องดนตรีพื้นบานภาคเหนือยุคแรกส่วนใหญ่ จะเป็นเครื่องดนตรีประเภทตี แต่เดิมเรียกว่าท่อนไม้กลวง ต่อมาจึงมีการนําหนังมาหุ้มจนกลายเป็น กลอง และได้พัฒนาเป็นเครื่องดีดและสี ซึ่งเกิดการประดิษฐธนูเพื่อเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการล่าสัตว์ โดยการดีดสายหนังให้ลูกดอกปักลงไปในสิ่งต่างๆ ตามที่ต้องการ มนุษย์จึงเกิดการเลียนแบบเสียง ของการดีดสายหนังจนเกิด เป็นเครื่องดนตรี เช่น พิณเพียะ ซึง ซ้อชนิดต่างๆ สะลอ เป็นต้นจากนั้น มนุษย์ได้ประดิษฐ์เครื่องเป่าขึ้น เช่น ขลุ่ยและปี่ ซึ่งเกิดจากการฟังเสียงกระแสลมที่พัดผ่านปาก ปลองคูหาถ้ําหรือเสียงลมกระทบทิวไผ่ต้นไม้ต้างๆเป็นต้น

3.วัฒนธรรมทางดนตรพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ วัฒนธรรมทางดนตรีพื้นบ้าน ภาคตะวันออกเฉียงเหนือแบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม ดังนี้ - ดนตรีกลุมวัฒนธรรมหมอลํา เป็นคนกลุ่มใหญ่ที่สุดในภาคอีสาน มีการขับรอง และเป่าแคนประกอบ พิณเปนเครื่องดนตรีที่ได้รับความนิยมรองลงมา จนกระทั่งปัจจุบันนิยมเล่น โป่งลางกันอย่างแพร่หลายมากยิ่งขึ้น

- ดนตรีกลุมวัฒนธรรมกันตรึม เป็นดนตรีขับร้องที่เรียกว่า เจรียง ซึ่งเป็นเครื่อง ดนตรีของชาวสุรินทร์ บุรีรัมย์ และศรีสะเกษ

-ดนตรีกลุ่มวัฒนธรรมโคราช เพลงโคราช เป็นการแสดงเช่นเดียวกับลิเกของภาค กลาง ซึ่งเป็นการขับรองโต้ตอบกันระหว่างหมอเพลงชายกับหมอเพลงหญิง

4.วัฒนธรรมทางดนตรีพื้นบ้านภาคใต้ วัฒนธรรมทางดนตรีพื้นบ้านภาคใต้ ได้แก่วัฒนธรรมทางดนตรีทีเ่กี่ยวกับสิ่งศักดิ์สิทธิความเชื่อเรื่องภูตผีปีศาจ อํานาจเร้นลับ เพื่อให้เกิด คุณประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง ได้แก่ การเล่นมะตือรีในหมู่ชาวไทยมุสลิมและการเลนตะครึมในหมู่ ชาวไทยพุทธ เป็นต้น

-วัฒนธรรมทางดนตรีที่เกี่ยวของกับประเพณี ในบั้นปลายของชีวิตเมื่อถึงแกกรรมก็ อาศัยเครื่องดนตรเีปนเครื่องไปสู่สุคติ ดัจะเห็นจากการเล่นกาหลอในงานศพเพื่อออนวอนเทพเจ้า ให้นําร่างของผู้เสียชีวิตไปสู่ภพภูมิที่ดี

-วัฒนธรรมทางดนตรีที่เกี่ยวของกับการดํารงชีวิต ชาวพื้นเมืองภาคใต้นิยมประโคมปัด และประโคมโพนเป็นสัญญาณบอกกล่าวแก่ชาวบ้าน เพื่อให้ชาวบ้านทราบว่าที่วัดมีการทําเรือพระ สําหรับใช้ชักลากในเทศการชักพระ

-วัฒนธรรมทางดนตรีที่เกี่ยวของกับการเสริมสร้างความสามัคคี เช่น กรือโตะและบ้านอ ชาวบ้านจะรวมกันทําขึ้นมาเพื่อใช้เล่นสนุกรวมกัน และใช่แข่งขันกับหมู่บ้านอื่น เป็นต้น