ความละอายและความไม่ทนต่อการทุจริต เป็นการสร้างสังคมที่ไม่ทนต่อการทุจริต เป็นการปรับเปลี่ยนสภาพสังคม โดยเริ่มตั้งแต่กระบวนการกล่อมเกลาในทุกช่วงวัย เพื่อสร้างวัฒนธรรมต่อต้านการทุจริตและปลูกผิงความพอเพียง มีวินัย ชื่อสัตย์สุจริต ความเป็นพลเมืองดี มีจิตสาธารณะ เพื่อให้เด็ก เยาวชน ผู้ใหญ่เกิดพฤติกรรมที่ละอายต่อการกระทำความผิด ดังนั้น เราต้องแยกแยะให้ได้ว่า พฤติกรรมใดที่จะต้องมีความละอายต่อการทุจริตและพฤติกรรมใดที่ไม่ควรทนต่อการทุจริตแล้วนำไปปฏิบัติ เพื่อให้การทุจริตลดลงจากสังคมปัจจุบัน
คำว่า “ความละอาย” และ “ความไม่ทน” ได้มีการให้ความหมายไว้ ดังนี้
พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554ให้ความหมายของคำว่า ละอาย หมายถึง การรู้สึกอายที่จะทำในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควร เช่น ละอายที่จะทำผิด ละอายใจ
ความละอาย เป็นความละอายและความเกรงกลัวต่อสิ่งที่ไม่ดี ไม่ถูกต้อง ไม่เหมาะสม เพราะเห็นถึงโทษหรือผลกระทบที่จะได้รับจากการกระทำนั้น จึงไม่กล้าที่จะกระทำ ทำให้ตนเองไม่หลงทำในสิ่งที่ผิดนั่นคือ มีความละอายใจ ละอายต่อการทำผิด
ความไม่ทนต่อการทุจริต หมายถึง การแสดงออกต่อการกระทำที่เกิดขึ้นกับตนเอง หรือบุคคลที่เกี่ยวข้องหรือสังคมในลักษณะที่ไม่ยินยอม ไม่ยอมรับในพฤติกรรมที่เป็นการประพฤติชั่ว ประพฤติไม่ดีไม่ชื่อตรง คดโกง ฉ้อโกง
ปัจจุบันปัญหาการทุจริตในประเทศไทย มีแนวโน้มหนักหน่วง และรุนแรงมากขึ้น การทุจริตมีรากฐานมาจากทัศนคติของผู้คนในสังคม ค่านิยมแบบนิยมพวกพ้อง และเครือญาติ ระบบอุปถัมภ์ความสัมพันธ์ในเชิงผลประโยชน์ จนเกิดการทุจริตในรูปแบบต่าง ๆ ดังนั้น การสร้างสังคมที่ไม่ทนต่อการทุจริตจึงเป็นการปรับเปลี่ยนทัศนคติ วัฒนธรรม เพื่อสร้างความเข้มแข็งในทางคุณธรรมของสังคม จำเป็นต้องปลูกฝังคุณธรรมให้ผู้คนในสังคมเกิดความละอาย และความไม่ทนต่อการทุจริต เพื่อเป็นการแก้ปัญหาสังคมไทยที่ยั่งยืน ในฐานะที่ผู้เรียนเป็นส่วนหนึ่งของสังคม เมื่อพบพฤติกรรมที่เป็นการทุจริต ผู้เรียนควรจะเป็นผู้ที่แสดงถึงความเป็นผู้มีความไม่ทนต่อการทุจริตได้ เช่น กรณีตัวอย่างต่อไปนี้
1) เมื่อพบว่าเพื่อนปฏิบัติตนเป็นผู้ทุจริต ต้องแจ้งครู ผู้ปกครอง หรือผู้เกี่ยวข้อง เพื่อไม่ให้เพื่อนกระทำผิด
2) เมื่อพบบุคคลอื่น ๆ ไม่ปฏิบัติตนในการเข้าแถวรับบริการต่าง ๆ ในสังคม ควรแจ้งให้ปฏิบัติให้ถูกต้องด้วยวาจาที่สุภาพ