Kontrolery i sensory ruchowe w roli cyfrowych instrumentów muzycznych. Między technologią, kompozycją a ekspresją wykonawczą

Autor w swoim wystąpieniu przyjrzy się zjawisku kontrolerów ruchowych wykorzystywanych w utworach nowomedialnych w roli cyfrowych instrumentów muzycznych. Rozważy ich zalety i różnice w względem standardowych kontrolerów oraz określi warunki, które muszą zostać spełnione, aby można było faktycznie mówić o wykorzystaniu cyfrowego instrumentu muzycznego w danym dziele.

Wystąpienie wyznaczy granice między urządzeniem sensorycznym, kontrolerem ruchowym a cyfrowym instrumentem muzycznym. Ich modularna natura, określana przez badacza i kompozytora Atau Tanakę mianem „systemów niedomkniętych” (ang. open-ended systems), zostanie szczegółowo omówiona, podobnie jak rodzaje sensorów ruchowych i ich zastosowanie we współczesnej muzyce artystycznej. Omówieniu i analizie posłużą przykłady zarówno z twórczości własnej autora, jak i innych uznanych twórców (m.in. Alexandra Schuberta, Wojciecha Błażejczyka).

Zostanie zaproponowane holistyczne ujęcie wykonawstwa muzyki elektronicznej i elektroakustycznej, w którym instrument – odpowiednio zaprogramowany i posiadający określony potencjał wyrazowy – współtworzy dzieło wraz z wykonawcą, który ten potencjał realizuje na scenie w danym dziele i układzie mediów, nie zapominając przy tym o performatywnych korzeniach wykonawczej sztuki muzycznej.

W takim ujęciu twórca nowomedialny jawi się jako osoba kompetentna technologicznie i zdolna do modyfikowania interakcji na linii człowiek-komputer (ang. Human-Computer Interaction, HCI) – aspekcie, który odgrywa coraz większą rolę w dziedzinie kompozycji komputerowej oraz produkcji muzyki.