Wirtuozeria z melancholią w tle, czyli  kilka refleksji wykonawcy o "Po jesieni" na skrzypce solo Wojciecha Widłaka

Współczesna twórczość na skrzypce solo to raczej peryferie kompozytorskich dokonań skoncentrowanych daleko częściej na innych gatunkach muzycznych. Nie mniej jednak, z perspektywy instrumentalisty-wykonawcy, ta część twórczości stanowi ważny obszar badawczy wzbogacający i rozwijający pod wieloma względami warsztat i wyobraźnię skrzypka, a przy tym, zauważmy, solowy utwór skrzypcowy, sam w sobie, stanowi dla muzyka – wykonawcy interpretacyjne wyzwanie.

Przedmiotem rozważań w moim wystąpieniu będzie kompozycja na skrzypce solo Po jesieni Wojciecha Widłaka (ur. 1971), skomponowana w roku 2010. Narracja kompozycji stawia wykonawcy określone wymagania, częściowo inne niż w przypadku dzieł reprezentujących muzyczną tradycję, co bezpośrednio wynika z jej cech stylistyczno-estetycznych i wyrazowych stanowiących podłoże kreacji wykonawczej, a więc „fizycznego” bytu dzieła, który Mieczysław Tomaszewski określił jako „fazę realizacji artystycznej – przedmiot fizyczny, tekst dźwiękowy, powoływany do życia przez wykonawcę”.

Proponowany referat będzie zatem refleksją wykonawcy o istocie dzieła w kontekście kreowania jego interpretacji artystycznej. Założonym celem jest odczytanie intencji kompozytora, zarówno w sferze cech konstrukcyjnych, jak i ekspresywnych kompozycji oraz zreferowanie ich oddziaływania na kształtowanie koncepcji interpretacji wykonawczej.