Ερμής
Η βασική θέση για την κατανόηση της λεκτικής μαγείας
είναι πως δεν υπάρχει ένας αντικειμενικός
εξωτερικός υλικός κόσμος παρά μόνον ένας
λεκτικός μηχανισμός που σταθεροποιεί
τα αντικείμενα στην αύρα μας !!!
Αναζητώντας την ετυμολογία της λέξης Ερμής (έρως και μήτηρ)… Το θέμα της συνείδησης (2) το έχουμε προσεγγίσει μαθηματικά όταν μετασχηματίσαμε τον αρ.2 σε 4/2 = (5-1)/2 = (ρίζα5-1)Χ(ρίζα5+1)/2. Ο πολύ ενδιαφέρων αυτός μετασχηματισμός δείχνει το κηρύκειο του Ερμή. Με τους δύο όφεις (θετικό και αρνητικό) ή ρίζες (θετική και αρνητική) της χρυσής τομής (ρίζα5+1)/2. [Η χρυσή Αφροδίτη ως χρυσή τομή γεννήθηκε προδίδοντας-προμηθε(ύοντ)ας την λύση της εξίσωσης της γνώσεως της Μονάδας-Εαυτού Χ-1/Χ=1 όταν αποκόπηκε το γεννητικό μόριο 1/Χ του Ουρανού από το Αδαμάντινο δρεπάνι του Κρόνου-Χρόνου]. Είναι ο μυστηριακός Ερμαφρόδιτος του αγώνα του εσωτερικού ανθρώπου ενάντια στα πάθη του, που καθορίζει την μύησή του.
Οι δύο ρίζες-όφεις αντιπαλεύουν στην μεγάλη μάχη, Μάχα-μπαράτα ή Αρμαγεδδώνα ή Τρωικό πόλεμο μέσα στην ίδια την αιθερική ουσία της συνείδησης (2) στον σκορπιό (αλχημικός διαχωρισμός).
Η συγκρουσιακή κατάσταση αναζητά το ουδέτερο έδαφος (4) του νοητικού δικαστηρίου όπου οι δύο αντιτιθέμενες δυνάμεις θα συναντηθούν ώστε να αποκαλύψουν τα πρόσωπά τους… Όπου ο Θωθ-Ερμής της Σοφίας εμφανίζεται ως Ιανός με δύο πρόσωπα: ο λευκός Όσιρις και ο σκοτεινός αδελφός του Σηθ.
Πρόκειται λοιπόν για τον αγώνα της θέασης του αοράτου (Άδη/ Άδηλου), ήτοι για την ανάπτυξη της οράσεως-συνείδησις
Έτσι προβάλει η ετυμολογία του Ερμή από το «έρμα», το βάρος των στοιβαγμένων λίθων-λαθών που προσδίδει σταθερότητα και ισορροπία στην βάρκα μηνίσκο πλοίο της ψυχής… ή ως ένας θυσιαστικός βωμός του γάμου-φόνου των αντιθέτων φύλων (Κάιν και Άβελ - Eva)
Το ζώδιο των διδύμων και της παρθένου της εξωτερικής κυριαρχίας του Ερμή-Λόγου αντιστοιχούν στην αλχημική φάση της απόσταξης της πρώτης ύλης μετά την πύρωση (κριός και λέων) πριν οδηγηθεί στον λεπτότερο διαχωρισμό των δύο συνθετικών ακτίνων (προσωπικότητας και ψυχής) στην μάχη του σκορπιού, όπου ο Άρης-λίμπιντο μεταμορφώνεται/αντικαθίσταται από τα νοητικά πυρά/όπλα του Ερμή
Η μάχη του σκορπιού συνίσταται στην ικανότητα της διάκρισης μεταξύ των φωνών της γης-προσωπικότητας 666 από την φωνή του ποταμού της ψυχής 777.
Στην πολικότητα των ουράνιων ιχθύων Αφροδίτης και Έρωτος, των αρχαιότερων θεών «προβάλει» η τελική αντίθεση μεταξύ πνεύματος και έρωτος-ψυχής σε μια τελική μοναδιαία συνθετική ισσορπία. Είναι η στιγμή που οι πρώτοι αριθμοί εκφρασμένοι ως κυκλικοί αριθμοί μέσα στον λωτό της ψυχής (9) «Δέπας» δείχνουν την πνευματική Μονάδα ως ένα όριο από εννιάρια 0,99999… σχηματισμένο από δύο συμπληρωματικούς αριθμούς (βλ. 2/13=153+846=999, 1/7= 142+857=999)
ΤΑ ΡΩ (ταρώ?) ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (1972) - Οδυσσέας Ελύτης
2. Διαβάζω μέσα στο νερό
το άλφα το βήτα και το ρω
Τα δυο γυμνά σου πόδια
τους κήπους με τα ρόδια
18. Ο που ξέρει ελληνικά
πέντε κι έξι έντεκα
Κι ο που ξέρει μόρτικα
δύο αλλ' αλλιώτικα
Το άστρο της πίστης-έρωτος του ταρώ 17=1+7=8 (Ο Ερμής της όγδοης σφαίρας-αιώνος του Άδη, ο ταχυδρόμος στην ποίηση του ενορατικού Μ. Χατζιδάκι)
Ένας όμορφος θρήνος για την Αφροδίτη και τον πνευματικό Έρωτα (Άδη/'Αδωνι)
Η αλληγορία των δύο ιχθύων: της Αφροδίτης και του Ερμή-Έρωτος που έπεσαν στην θάλασσα κυνηγημένοι από τους Τιτάνες είναι η αλληγορία της ερωτικής εμπειρίας του διαλογισμού…
Κούντου (Κάντου) λούνα βίνι! Τραγουδούν-καντάρουν οι βλάχοι, ήτοι : όταν βγαίνει το φεγγάρι! …
Το θέμα των νοητικών φωτισμών είναι ιδιαίτερα δύσκολο σε οποιαδήποτε περιγραφή προσέγγιση. Για όποιον δεν έχει επιτύχει την «ανατολή του φεγγαριού του», (η θεοσοφική νοητική μονάδα), δηλ. τον νοητικό διαχωρισμό-θάνατο των Διόσκουρων: ονειρευτή και ονειρευόμενης προσωπικότητας, (στον ύπνο του) με επακόλουθο την αυτοπαρατήρηση της προσωπικότητάς του στο ξυπνητό του… Δείχνοντας πόσο λίγο κατανοούμε τα «παράλογα» του ύπνου της Περσεφόνης στην ποιητική των Γκάτσου-Χατζιδάκη…
Το θέμα που διαπραγματευόμαστε σχετίζεται με την ανάλυση της περίφημης πλατωνικής φράσης από τον Σοφιστή: «τί ποτε βούλεσθαι σημαίνειν όποταν όν φθέγγησθε» , που συγκεφαλαιώνει την φιλοσοφία του μεγάλου στοχαστή. Σε ελεύθερη μετάφραση: «το Είναι κάνει τα όντα νοητά. Η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι να δίνει νόημα στο Είναι των όντων».
Ας ξεκινήσουμε την εξωλογική μελέτη μας στην έννοια του χρόνου και της υλικής ουσίας με την αναγκαία πρώτη παρετυμολογική επίσκεψη στην ρίζα «κντλ»:
.Κούντου (Κάντου) λούνα βίνι!... Σε σύντμηση των αρχικών = .ΚουΝΤαΛίΝι = η 7 ΚάΝΤηΛος λυχνία των εβραίων, το ουράνιο τόξο των 7 ακτίνων ή απλά η θεά Ίρις που στολίζει την Ήρα-Αύρα ή Εντελέχεια του Αριστοτέλη… (Κάνδυς = ο χιτών-αύρα και Κανδάκη = η βασίλισσα μητέρα των Αιθιόπων)
.Κάνδυλος = κοίλωμα, άρα κύπη, κύπελο, "κούπα", λύχνος .Κandela=κανδήλι, η ψυχή
.Κάνδυλος- Κάνδαυλος = είδος εδέσματος από μέλι, γάλα, τυρί και λάδι, δηλ. η Αμβροσία-φως των υπερβορείων γευμάτων
.Κάνδαρος = ο άνθραξ (ο έφλεκτος πατέρας στην αλχημεία)… Ησίοδος
.Κόνδυλος = εξόγκωμα κυοφορίας, ένας αποθηκευτικός όγκος στην φυτολογία και ορυκτολογία
.Cunda στην σανσκριτική είναι μια αναφορά στο λευκό φως της σελήνης και τον ομώνυμο σιδερά (Ήφαιστο που κρύβει η σελήνη) που πρόσφερε χοίρο-κάπρο ως τελευταίο γεύμα στον κ. Βούδδα…
Πέρασε ένας αιώνας αφότου οι υπαρξιστές και ειδικά ο Χάιντεγκερ μας ζάλισαν στην κυριολεξία, με την νοητική τους αδυναμία να ελέγξουν κατ΄ ελάχιστο τον αναπνευστικό ρυθμό της σκέψης τους και να διαβούν την μικρότερη πύλη των μυήσεων δίχως προβλήματα … Να ξυπνήσουν δηλ. μέσα στον ύπνο τους και να διαχωρίσουν τον δεύτερο παρατηρητή, μια δεύτερη ανάκλαση του κατοπτρικού ΕΝΙΑΊου αιθέρα ή ΕΊΝΑΙ.
Αντί να διαβεί λοιπόν την Πύλη μεταξύ του τρισδιάστατου και του τεραδιάστατου κόσμου το πρωτοπόρο άγιο Γερμανικό έθνος με την τεχνολογία της επερχόμενης εποχής του υδροχόου, παγιδεύτηκε μαζί με τον ναζιστή Χάιντεγκερ στην γοητεία του θανάτου και την δήθεν μελέτη του μηδενός ή Μη Όντος. Υποκύπτοντας στην παλαιά πλάνη των Ατλάντων εβραίων-φοινίκων με το δίλλημα πως προκειμένου να διασώσουν την μητέρα-προσωπικότητα (υλική ουσία) αφήνουν να πεθάνει το παιδί (ο Χριστός, ο δεύτερος παρατηρητής της ουράνιας συνείδησης)…
Ευτυχώς όσα απέτυχε να δείξει ο Χάιντεγκερ και ο ψυχολογικός υπαρξισμός του 20ου αιώνα, τα έδειξε η λογική θεωρία της σχετικότητας του συστήματος των δύο παρατηρητών, που δραπέτευσε από την Γερμανία μαζί με τον Αϊνστάιν και τον Κουρτ Γκέντελ στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον…
Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την ιστορία της φιλοσοφίας του Είναι ή Παρμενίδειου Όντος. Υπενθυμίζουμε πως το Ένα είναι η άτμητη Διάρκεια, πριν την εμφάνιση του Λόγου (δηλ. της διαιρετότητας που είναι σύμφυτη με το διαλυτικό πυρ της ουσίας).
ο Πρόκλος ορίζει τον χρόνο-ουσία ως τον ρυθμό της ασυνειδησίας μας. Όπως προηγουμένως ο Αριστοτέλης ταύτισε τον χρόνο με τον υλικό κραδασμό της ουσίας, ακολουθώντας τους Ατομικούς φιλοσόφους που αναγνώρισαν στα διαχωρισμένα άτομα της ύλης το μοναχικό Παρμενίδειο Ον. Για να ακολουθήσει ο νεοπλατωνικός Γνωστικισμός με τις αγγελικές Ιεραρχίες-Αιώνες των 7 ηλιακών συστημάτων ή 7 περιόδων του πίνακα των στοιχείων ...
Ο Καρτέσιος συνεχίζοντας την ψυχολογική ερμηνεία της ύλης των πυθαγόρειων εννεάδων του Πλωτίνου και του Πρόκλου. Όρισε τον χρόνο μαζί με την Ύπαρξη ως διάστημα μεταξύ δύο σκέψεων (cogito). Επειδή όμως η αλλαγή σκέψης συνδέεται με τον ρυθμό της αναπνοής, ο χρόνος συνδέεται με το πουλί-ψυχή «Κάαλα-Χαμσα» της αναπνοής (Καάλα=χρόνος) του Ινδουισμού...
Η σχέση σκέψης και αναπνοής προσεγγίζεται ικανοποιητικά με
το παράδειγμα του τραίνου που χρησιμοποίησε ο κ.Γκουρτζίεφ, για να δείξει πως ο εαυτός είναι άθροισμα διαφορετικών πνοών ή βαγονιών-συνειδήσεων-στοιχείων (κραδασμών tattwas, κανονικών στερεών-ουσιών και των μείξεων τους). Με την αναπνοή να λειτουργεί όπως οι αντικρουστήρες μεταξύ των βαγονιών, αποτρέποντας τις μεταξύ τους συγκρούσεις, δίνοντας την ψευδαίσθηση ενός ενιαίου τραίνου-εαυτού
Ο διαχωρισμός τους επιτυγχάνεται μόνον μετά τον πολλαπλασιασμό των παρατηρητών ή επιβατών του τραίνου στην αναπνευστική παύση, δηλ. στην εκκλησία του Δήμου. Εκεί στην Αγορά-Άργος οδηγούνται αναπόφευκτα σε «ιερά προσκυνήματα» της αγελάδας Ιούς ή πολύχρωμης ουσίας δια μέσου του Αδαμ-Κάδμου ή Λόγου, στους διαφορετικούς στοιχειακούς κόσμους-χρόνους ή Βούδδες που συντίθενται στον κεντρικό γήινο αιθερικό Βούδδα Κρόνο-χρόνο**
... Ο μεταφυσικός Υπαρξισμός των σουφιστών-σοφιστών ?! Γκουρτζίεφ-Ουσπένσκυ επανέφερε το παράδειγμα της φενάκης του πλατωνικού σπηλαίου ή κινηματογράφου. Με την ύπαρξη των δεσμωτών του τρισδιάστατου σπηλαίου, να ευρίσκονται σε άμεση αναπνευστική εξάρτηση με τις εντυπώσεις που παρελαύνουν εμπρός τους. Αγνοώντας πως είναι ο νους τους με τα ταχύτατα Κενταυρικά αρχέτυπα της παιδικής τους ηλικίας αυτός που δημιουργεί την δήθεν πραγματικότητα του κόσμου, όπως η διαδοχή των στιγμών (καρέ) μιας κινηματογραφικής ταινίας...
.Από τον αναπνευστικό χρόνο διαδοχής των καρέ πρόκυψε ο ακόλουθος πίνακας της εικόνας.
Ο πίνακας βρίσκεται σε αναλογία με την ζωή των Μεγάλων δομηικών Όντων ή κοσμικών στοιχείων (Βουδδών) της Θεοσοφίας .................................
** Η μελέτη για τον τρόπο που συντίθενται οι κοσμικοί αναπνευστικοί ρυθμοί tattwas (τα 5 στοιχεία) στον γήινο χρόνο, ακολουθεί τον ρυθμό των πανσελήνων και σχετίζεται με την ταχύτητα του Φωτός ή πτώση του Εωσφόρου (την χρυσή τομή ή Αφροδίτη- (αιγυπτιακή Μαατ)......................................................
Σημ η χρυσή τομή μας είναι γνωστή ως σταθερά της λεπτής υφής (137), ο αρ.137 αφορά την σύνδεση των φωτονίων (φως της ψυχής, η φυλλοθεσία των 9 πετάλων της) με το ηλεκτρομαγνητικό πλέγμα των ατόμων (υλικές αισθήσεις). Η γωνία των 137 μοιρών της χρυσής τομής. (223/137=Φ, 137+223=360)
Χρειάζεται να επέλθει λοιπόν διαχωρισμός μεταξύ του φυσικού παρατηρητή που μετέχει στο τραίνο της μαζικής πλάνης-συνείδησης του dasein ή τρισδιάστατου όντος(κατά Χάιντεγκερ-Γκουρτζίεφ) και της ψυχής που μετέχει στο Dasein (D κεφαλαίο) του τετραδιάστατου Όντος της μυθολογικής συνύπαρξης ανθρώπων και θεών-Βουδδών-πλανητών ή βαγονιών μιας θεοσοφικής αλύσσου …
Ρ και Μ
Η αναζήτηση της ετυμολογίας του ονόματος του Ερμή μας οδήγησε στο ρήμα είρω=λέγω,συνδέω αλλά και την στην λέξη έρμα =σώρευση λίθωνή λαθών. Όμως το «άθροισμα» των εννοιών στο αιθερικό πλέγμα των αρχετύπων οδηγεί τον παιδικό νου στην «άρθρωση» του λόγου. Η ομιλία εμφανίζεται όταν συγκεντρωθεί ένας ικανός αριθμός ιδεών στον παιδικό νου.ΤΡΑΜ στην σανσκριστική είναι η ρίζα-μάντραμ του στοιχείου της γης (βλ. τρμ=μήτρα και τιμωρία)… Η γη είναι ακριβώς η σώρευση λίθων ή καλύτερα νοητικών λαθών (σπερμάτων του κάρμα-μοίρας)
To Κάρμα=δράση του μοιραίου λαμβάνει χώρα κατά την σταθεροποίηση του υλικού τοπίου σε έναν χρονικό ορίζοντα γεγονότων που ορίζει ο σημειακός παρατηρητής με το εγώ της προοπτικής του. Ο Ερμής-Αέρας (οκτάεδρο/σβούρα) δηλώνει την σταθερότητα εξαιτίας του στροβιλισμού του αέρα (σπιν των ηλεκτρονίων)… Που αντιστοιχεί στον στροβιλισμό της σκέψης/ομιλίας που σταθεροποιεί το πλέγμα των ιδεών-αντικειμένων στον τριδιάστατο αιθερικό καθρέφτη της αύρας μας
Οι λέξεις που περιέχουν τα γράμματα ρ+μ δείχνουν την σωρευτική-συνθετική ιδιότητα του Ερμή ως συλλέκτη ψυχών-εμπειριών ή σχέσεων (ψυχοπομπού).
Ο υστερικός «τρόμος» αφορά την ενστικτώδη θηλυκή δημιουργική αρχή (υστέρα=μήτρα) στον άξονα παρθένου-ιχθύων (σεληνιακών πατέρων και ζωικών μορφικών σχεδίων)
Οι λέξεις έρμα-τρόμος-μήτρα-τιμωρία-μοίρα-κάρμα-ντάρμα-δέρμα-τέρμα-κέρμα-σπέρμα-μορφή δείχνουν την σωρευτική αρχή της βαρύτητας η οποία πρωτοεμφανίζεται στους 24 νόμους/γράμματα του αστρικού πεδίου και βαίνει αυξανόμενη δημιουργώντας τους κόσμους των υλικών κολάσεων ή αυξανόμενης βαρύτητας των παθών της σκέψης. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε την σημασία των 24ων διαιρετών του αρ. 360 που προτάθηκε από τους βαβυλώνιους ιερείς ως μέτρο του μαγικού κύκλου (μάγισσας Κίρκης-Cyrcle), δηλαδή του μαγικού κύκλου που εγκλωβίζει στην κυκλική μήτρα/χοίρο την υλική μορφική εκδήλωση (μήτρα=δέλφαξ=χοίρος) τους συντρόφους του Δύσμοιρου=Ο-Δυς-Ευς...
Αντίθετη της βαρύτητας είναι η έλξη των ά-μορφων ανώτερων κόσμων (η «ελαφρύτητα» του φτεροπόδαρου Ερμή). Υπενθυμίζουμε ότι ο αέρας/Ερμής έχει στον βουδισμό ως ριζικό μάντραμ, το στερητικό «α» άλφα ή άλεφ καθώς η «ελαφρύτητα» ορίζεται μόνον ως στερητικό της μορφής δηλ. ά-μορφος, α-βαρής, α-όρατος. Ο αιθέρας ως συνείδηση/παρατηρητής είναι εξ ορισμού μη ον άρνηση της ύλης . Ο παρατηρητής δεν μετέχει στο σύστημα που παρατηρεί
Μερκαμπά, το ά(ρμ)α της ψυχής: το θε(ρμ)όν και το ψυχρόν
Αναζητώντας την ετυμολογία του ονόματος του Ερμή στην πραγματικότητα ερευνούμε τον απόκρυφο λόγο των μαγικών επωδών (μάντραμ). Η μελέτη αυτή διαφέρει από τις καβαλλιστικές τεχνικές: την αριθμομετρία (την αριθμητική ερμηνεία των λέξεων), την τεμούρα (αναγραμματισμούς), το νοταρικόν (την δημιουργία λέξεων από ακροστοιχίδες απόκρυφων προτάσεων), οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από τους αλχημιστές ως κώδικες αλγορίθμων για την μετάδοση πληροφοριών (απόκρυφων χυμικών/ψυχικών τύπων). Όπως το V.I.T.R.I.O.L = Visita Interiore Terrae Rectificando Invenies Occultem Lapidem (αναζήτηση της φιλοσοφικής λίθου στο κέντρο της γης.
Το πυρ στο πρώτο κέντρο της βάσης, φιλοσοφικής λίθου/γης ) ή το
Ι.Ν.R.Ι = Ignis Natura Renovatur Integra (αναγέννηση της φύσης δια του πυρός) Επειδή η επιστήμη της γεφύρωσης του κοινού νου με τον απόκρυφο λόγο αφορά την συνειδητή επανάληψη της αυτοδιδασκαλίας που δώσαμε στον εαυτό μας κατά το ξεπέρασμα του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Τότε δηλαδή που χρησιμοποιήσαμε τις ωθήσεις του επιθετικού απεκκριτικού αιθέρα της λεκάνης «απανα-Δία» για να εκφωνήσουμε τις λέξεις ενεργοποιώντας τον αιθέρα του λαιμού «ήλιο-ουντανα» και να σταθεροποιήσουμε τον «φυσικό κόσμο» χάρις στον «Ερμή-σαμανα» που συνδέει τις λέξεις με τα αντικείμενα χάρις στην διαρκή κίνηση της σκέψης που συνδέει στην περιοχή του ομφαλού-ηλιακού πλέγματος, το ωοειδές των δύο ακτίνων (ψυχής -προσωπικότητας) με την φυλετική αιθερική ροή των 7Χ7 γραμμών Έτσι πίσω από τον συνδυασμό των γραμμάτων Ρ+Μ βρίσκεται το μάντραμ ΡΑΜ του πυρός στο ηλιακό πλέγμα. Το μάντραμ αυτό είναι ενεργό και στην χριστιανική κουλτούρα κρυμμένο πίσω από το ιερό όνομα της (Μαρ)ίας, μητέρας του Χριστού (το φόβητρο των δαιμόνων). Σύμφωνα με τους γνωστικούς προφέρεται Ραμ-ίο. Σχετίζεται επίσης με το λατινικό mare (m) = θάλασσα (πυρός)
Μια άλλη ενδιαφέρουσα συσχέτιση βρίσκουμε ανάμεσα στον λατινικό αναγραμματισμό του Ερμή σε Mercury, την εβραϊκή Μερκαμπά και τον αριθμό 7 το ά(ρμ)α της ψυχής του ταρώ (αποδίδεται στο ζώδιο των διδύμων-Ερμή). Μερκαμπά είναι η μελέτη επάνω στο όραμα του Ιεζεκιήλ (το ουράνιο άρμα ή καβαλιστικό δένδρο). Η τετρακτύς του αρ. 10=1+0=άπειρο Αλλά το πιο ενδιαφέρον σημείο στην μελέτη του ε(ρμ)ή είναι το Θε(ρμ)όν και το ψυ(χρ)όν (το κρύο ψυχικό πυρ) εκ του ψύχω=ψυχή. Η ψυχή εμφανίζεται δηλαδή ως η πρώτη αιτία κατά την οποία το ρεύμα του λόγου-ήχου της δημιουργίας πολώνεται σε θερμές και ψυχρές περιοχές προαγγέλλοντας την αίσθηση της αφής/Ηφαίστου και το δερμα της μορφής μετά την γέννηση του φωτός που φυλάσσει η σφραγίδα της μορφής. Ας σημειώσουμε ότι το αλχημικό άλας (salt) με σύμβολο το Θ (βλ. Θωθ-Ερμής) έχει κοινή ρίζα με το seal=σφραγίδα (της μορφής). Ο υιός-συνείδηση και η μήτρα-μορφή είναι το ίδιο
Ο Ερμής-Χριστός ο ποιμένας των αιθερικών βοδιών-Βουδών
Μετά από την προσέγγιση των εννοιών θε(ρμ)ού-ψυ(χρ)ού ως φυγόκεντρου/θερμού και κεντρομόλου/ψυχρού ρεύματος της δημιουργίας. Ο ονοματοθέτης μας υποχρεώνει να αντιληφθούμε την συνθετική λειτουργία της ακτίνας της προσωπικότητας στο πρόσωπο του Ερμή. Ο Ερμής/ομιλία είναι αυτός που φυλακίζει το Προμηθεϊκό πνεύμα της Αφροδίτης στον Καύκασο της ύλης και εγκλείει τα πρότυπα των παρελθουσών φυλών (2ης και 3ης): Ιξίωνα και Σίσυφο στα Τάρταρα του χρόνου (εκτός της εκδήλωσης) Ο σπινθηροβόλος νοητικός Ερμής της 4ης ακτίνας είναι τελικά ο μυστηριώδης Αντίχριστος 666 που συμπληρώνει τα κρίσιμα νοητικά υποπεδία στα πρόσωπα των Καβείρων/Βουδών: Πλούτωνα-Δήμητρας/Περσεφόνης-Ερμή. Οπόταν η ερμητική συνείδηση καταφέρει να εισέλθει μαζί με τον φυλετικό ποταμό στον Άδη της κόπρου του αίματος και αφού την καθαρίσει, αναλαμβάνει ως καλός ποιμήν του ψυχρού πνευματικού πυρός, Χριστός. Τον έλεγχο των πολύχρωμων βουδικών ουσιών/αγελάδων για να της οδηγήσει στον επόμενο κύκλο του σπειροειδούς…
Το μόνιμο άτομο και η αποτύπωση του πέλματος του κ. Βούδα (βλ. ρεφλεξολογία)
Το σύμβολο του αιθερικού κραδασμού έχει σχήμα παρόμοιο με ωού, αυτιού, εμβρύου, νεφρού ή πέλματος. Η παραδοσιακή συσχέτιση της περιοχής των πελμάτων με το ζώδιο των ιχθύων, οδηγεί την σκέψη μας στην μελέτη της εικονογράφησης του πέλματος του κ. Βούδα… Ο πενταγωνικός αιθέρας/πέλμα ή χέρι αποτυπώνεται στις 5 σβάστικες ή τριπέταλα άνθη που ευρίσκονται χαραγμένα επί των 5 δακτύλων. Στο κύριο μέρος του πέλματος υπάρχουν συστηματοποιημένα γύρω από έναν ρόδακα 32, 108, ή 132 μικρότερα σύμβολα. Οι αριθμοί αυτοί είναι αναφορές στις προσεγγίσεις επί του μονίμου ατόμου. Η ανατολική μελέτη των τριαδικών πολικοτήτων (γιν-γιάγκ) προσεγγίζεται σε συστήματα: 8,16,32 ή 64 τριγράμμων. Ο αρ. 108 συνδέεται με τις 108 μοίρες/ενσαρκώσεις της γωνίας/αγγέλου (angle) του πενταγώνου. Ο αρ. 132 = 66+66 = 108+24. 24=8+16 είναι τα πέταλα του ρόδακα/τσάκρα στο κέντρο του πέλματος
Το σύμβολο των δύο ιχθύων ευρίσκεται στις λατρευτικές απεικονίσεις των πελμάτων στους βουδιστικούς ναούς. Η μελέτη για την κύστη του ιχθύος (μέτρο του ιχθύος ή οφθαλμός του Ώρου 666) είναι γνωστή στην αρχαιοελληνική γραμματεία (βλ. Αρχιμήδης, Πυθαγόρας) αλλά παραμένει άγνωστη στην επίσημη χριστιανική θεολογία. Που παραμένει εξαιτίας της γεωμετρικής της άγνοιας για την φύση του πενταγωνικού αιθέρα (2Χ360-54=666) εγκλωβισμένη σε δεισιδαιμονίες για την φύση του Αντί-χριστου ή φυγόκεντρου ρεύματος της δημιουργίας Όμως οι μυημένοι συγγραφείς των ευαγγελίων έχουν συμπεριλάβει υπέροχες αναφορές για την αφύπνιση του πυρός στο πρόσωπο του Ωάννη/Ιωάννη του ανθρώπου ιχθύ, σύμβολο της κληρονομημένης σοφίας από την πρώτη φυλή των Ελλόπων Ελλήνων* (χωρίς φωνή)
Ωάννης ή Ιανός/Ερμής ή Ιωάννης
Βαβυλωνιακή θεότητα, πού της αποδίδεται ό εκπολιτισμός της Ασσυρίας και της Βαβυλωνίας. Κατά το θρύλο βγήκε από το πρωτόγονο αιθερικό Αυγό και είχε την όψη, ανθρώπου ψαριού. Ο Ιωάννης (ο αγαπημένος) εμφανίζεται δίπλα στον Χριστό στον μυστικό δείπνο, όπου η σάρκα και το αίμα/πνεύμα (άρτος και οίνος) ενώνονται στο πρόσωπο του προ-δότη θρόνου του Λέοντα της μορφής/συνείδησης (Ιούδα), μετά την απόκρυφη τελετή του Νιπτήρος των πελμάτων… (βλ. τον μυστικό δείπνο του Πέλοπα-Έλλοπα. Όπου ο προσφέρθηκε από τον Τάνταλο ως γεύμα στους θεούς)Ο (Π)έλοψ (υιός του Τάνταλου) είναι η Πύλη των Ελλόπων (Ιχθύων) της Ελληνικής πρώτης φυλής. Το (προπατορικό) αμάρτημα του Πέλοπα ήταν ότι κέρδισε τους αγώνες στην Ολυμπία (Πίσα) με άδικο τρόπο, αφού είχε βάλει τον Μυρτίλο, τον ηνίοχο του βασιλιά Οινόμαου (υιός του Άρη και της πλειάδας Στερόπης=χωρίς όραση) να βγάλει τη σφήνα από το άρμα του (βλ. ψυχή και γόρδιος δεσμός του κάρμα*) για να χάσει επίτηδες με αντάλλαγμα το μισό βασίλειο. Κατόπιν, όμως δεν έδωσε στον Μυρτίλο το μισό βασίλειο και τον πέταξε από ένα γκρεμό στη θάλασσα. Σύμφωνα με μία εκδοχή, το Μυρτώο Πέλαγος ονομάστηκε έτσι από τον Μυρτίλο. Πριν πεθάνει ο Μυρτίλος πρόλαβε να τον καταραστεί, αυτόν και τους απογόνους του. Εξαιτίας του πολλές κατάρες βρήκαν το λαό του και ιδίως τα δύο παιδιά του Ατρέα και Θυέστη…
*(σπέρμα είναι ο δεσμός του κάρμα στο άρμα της ψυχής)
*Η Βρετανική εγκυκλοπαίδεια αναφέρει τον Ωάννη ως Γιουνάν (Έλλην). Ο Ωάννης εκ του πρωταρχικού Ωού. Επίσης το όνομα Ενώχ/Ερμή του τρισμέγιστου φαίνεται ότι σχετίζεται «Ένώχ –Νώε - Ένο – Ώεν – Ώάν – Ωάννες»
Ελλοπία υπάρχει στις Θήβες και στο Λιόπεσι (Το τοπωνύμιο Λιόπεσι,υποδηλώνει μιά καταγωγή από την Ιλλυριακή,Ελλοπία). Στην εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσας από την Πελασγική, πού διασώζεται στην Αρβανίτικη.Ληόπεσι σημαίνει,Ε-ΛΛΟΠΕΣ-ΙΑ.
Αλλά οί Αρβανίτες πρόφεραν όταν έπρεπε το παχύ Λ,πράγμα πού δεν συμβαίνει με τούς νεοέλληνες. Βλέπε:Lopë=αγελάδα καί sy=μάτι
Εντυπωσιακό είναι ότι η σύγχρονη πρωτεύουσα της ηπείρου είναι τα Γιάννενα (από την μονή του προδρόμου ή καλύτερα της χριστιανικής εκδοχής του Προμηθέα/Ωάννη του πολιτισμού Ιωάννη)
Η Ελλάς είναι το σημείο της παγκόσμιας φυσικής Σχολής, όπου η μεγάλη νοητική μάχη των κερματισμένων Ελλήνων οδηγεί στην πύλη των μεγάλων μυήσεων της Αιγύπτου
Είναι αλήθεια ότι δεν βρέθηκε άλλος λαός στην γνωστή γη πλην των αρχαίων Ελλήνων που να κατόρθωσε να απεικονίσει τον χάρτη της αστρολογικής ψυχής του στον πολιτικό χάρτη της εποχής του… (βλ. τους αστρολογικούς ομφαλούς των Δελφών, της Δήλου και των Σάρδεων).
Τα Μαντεία-χρηματιστήρια και η εφέλκυση της πράνα
Ότι ο αιθέρας της συνείδησης του παρόντος (πρανα) εφελκύεται στο πυρώδες περιβάλλον των σχέσεων στις μεγαλουπόλεις του εμπορίου το δείχνει το όνομα του Ερμή της κερδίας-καρδίας του νοητικού θώρακα.
Όσοι ταξιδεύουν και διατηρούν κάποια συνείδηση, διηγούνται τις τρομερές μεταβολές που υφίσταται η προσωπικότητά τους καθώς διαλύεται στην κυριολεξία ως άλας μέσα στην θάλασσα των νέων κοινωνικών σχέσεων που εμβαπτίζεται… Έτσι τα ταξίδια γίνονται ένα σημαντικότατο εργαλείο για να αντιληφθεί κάποιος την διαφορά μεταξύ προσωπικότητας και ψυχής στην νεότητα του. Όχι όμως για να αντιληφθεί και την ίδια του την ψυχή, πράξη που προϋποθέτει την σωματική ακινησία. (Το πρώτο κινούν ακίνητο κατά τον Αριστοτέλη).
Λ.χ Όσοι μεταβαίνουν στην "ψυχική" Ινδία διατηρώντας επίγνωση της ηλιακής προσωπικότητας τους. Την παρατηρούν να αλλάζει μια θέση οπισθοδρομώντας στην ζωδιακή κατάταξη καθώς αυτή ισορροπεί σε νέα θέση μεταθέτοντας το ηλιακό κέντρο βάρους της. (Στην Ινδία η αστρολογική φυλετική σκεπτομορφή ακολουθεί την πραγματική μεταβολή του εαρινού σημείου που βρίσκεται στις πρώτες μοίρες των Ιχθύων και όχι στην μηδενική του Κριού…).
Το γεγονός της παγκοσμιοποίησης ή πλανητικής θέασης των πραγμάτων μας φέρνει πλέον αντιμέτωπους με την τελετουργική επιστήμη των τριγώνων της αιθερικής γαιωδεσίας για την ανάπτυξη συνειδητών σχέσεων. Η απόλυτη ακρίβεια των γωνιών που χρειάζεται να εγκατασταθούν στο αιθερικό πλανητικό δίκτυο είναι αυτές που θα διασφαλίσουν την σταθερότητα του πνευματικού ρυθμού. Γεγονός που το γνώριζε ο σοφός αρχαιοελληνικός κόσμος που ίδρυε πόλεις και ιερά με ιδιαίτερη προσοχή για τον τόπο και τον χρόνο της ίδρυσης τους.
Έχουμε αναφέρει ότι το πιο γνωστό στην αρχαιότητα χρηματιστηριακό Μαντείο (στην Απολώνια αστρική Πύλη) της Δήλου βρίσκεται στο μέσον της απόστασης Ρώμης-Ιερουσαλήμ στην αιθερική γραμμή Παρθένου-Ιχθύων που περνά από τα πιο σημαντικά ηλιακά ιερά του αρχαίου κόσμου (Δελφών, Δωδώνης, Σουνίου, Ρόδου), καθορίζοντας την μετέπειτα χριστιανική θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Παρόμοια η Κωνσταντινούπολη ιδρύθηκε (8/11/324 μ.χ ) με τις υποδείξεις του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Σώπατρου στο ζώδιο του σκορπιού. Γεγονός που οδήγησε την χριστιανική θρησκεία να λάβει ανάλογα χαρακτηριστικά. Ο Σώπατρος φαίνεται ότι χρησιμοποίησε για τον «Πολισμό» της στην περιοχή του σκορπιού τον ομφαλό των Δελφών, και την Ομηρική Λακωνική νοητική αιθερική γραμμή της ωραίας Ελένης των Διδύμων αδελφών (της επίγνωσης των πολικοτήτων), που δημιουργεί ένα ορθογώνιο τρίγωνο συνδέοντας: Τον Ταΰγετο, την πλατωνική Αθηναϊκή Ακαδημία που λατρευόταν κρυφά η Ελένη, το Ίλιον της Τροίας, την Κωνσταντινούπολη και την Ιερουσαλήμ. (Η καταστροφική νοητική γραμμή της Ελέπολις - Ελένης φαίνεται πως ευθύνεται για την άλωση της Πόλις από τους Σταυροφόρους που πήγαιναν να ελευθερώσουν την Ιερουσαλήμ….). Αλλά και για τον θάνατο του ίδιου του Σώπατρου που κατηγορήθηκε για μαγεία ως υπάιτιος του λοιμού της Κωνσταντινούπολις...
Το ισχυρότερο παράδειγμα αιθερικής γαιωδεσίας αφορά το χρυσό αρμονικό τρίγωνο, ελεγχόμενο από την Δήλο… που σχηματίζεται μεταξύ των Δελφών, των Σάρδεων και τον ναό του κριόμορφου Δία στην αιγυπτιακή έρημο (Σίβα).
Ο Μ. Αλέξανδρος (ως μυημένος μαθητής του Αριστοτέλη) εκστρατεύοντας στην Ασία (με συνοδεία UFO !!!) μετά το προσκύνημα στον ναό της Σίβα, ουσιαστικά εγκαθίδρυσε την σωτηριολογική αιθερική γραμμή των Ιχθύων αφυπνίζοντας την σχέση καρδίας (ηλιακής δεδηλωμένης ή Δήλου) και πλανητικής κεφαλής (Ινδίας).
Ο Διδάσκαλος Δίας επόπτης της ανθρώπινης εξέλιξης, είναι πιθανόν να μετακόμισε στην Ινδική χερσόνησο μαζί με τον Αλέξανδρο αναλαμβάνοντας το δύσκολο έργο της ενοποίησης των φυλών ή 7 κέντρων της Ινδικής πλανητικής κεφαλής…
Ίσως στο εγγύς μέλλον όταν η παγκόσμια οικονομία θα ελέγχεται πιθανά από 3 οικονομικοθρησκευτικά κέντρα Μαντεία, όπως και στον αρχαιοελληνικό κόσμο, να ανακαλύψουμε και πάλι την ισχύ των ζωδιακών ρυθμών που εγκαθίστανται γύρω από ένα σύστημα 3ων μαντείων-ομφαλών ή πύρινων νομισμάτων. Τα έθνη δηλαδή θα ορισθούν ξανά ζωδιακά με γεωδαιτική ακρίβεια ως προς τους τρεις λωτούς και τα πύρινα νομίσματα/τρίγωνα των Μαντείων…
Το σύμβολο του Ερμή. ο αρ. 1 Μάγος-Έρως του ταρώ (ο ταύρος/άλεφ επάνω στον σταυρό)
Η αιτία που μας απασχολεί ο Ερμής στην διάρκεια του ζωδίου των ιχθύων οφείλεται στο γεγονός, ότι Αυτός είναι ο πρώτος από τους συνθετικούς πλανήτες (με το τριπλό σύμβολο: o, c, +) που προσεγγίζει η ανθρώπινη συνείδηση των τρι-εγκέφαλων όντων (με αίσθηση, αντίληψη και ιδεοποιητική ικανότητα ή κλοπή…). Ο Άδης-Πλούτων ο οποίος οφείλει το όνομά του στον πλούτο του υπεδάφους όπου διαμένει. Γίνεται γνωστός-ορατός από Άδη-λοςκαθώς η συνείδηση-Ερμής της κερδίας-καρδίας αρχίζει να κερδίζει-λεηλατεί την εμπειρία του ασυνειδήτου, φανερώνοντας τις κρυμμένες διαστάσεις των συνειδητών ονείρων πέραν των τριών γνωστών του χώρου της εγρήγορσης.
Ο τριπλός Ερμής (τρισμέγιστος) είναι στην πραγματικότητα η εξέλιξη της όρασης (ΡΑΜ) του πυρός στο ηλιακό πλέγμα που ο ανθρώπινος νους αντιλαμβάνεται ως θεό ή χώρο-χρόνο των τριών διαστάσεων. Οι αθροιζόμενες αισθήσεις μας είναι το αντικείμενο της ψυχολογικής γεωμετρίας ή θεολογίας που διαμορφώνει την αντίληψη του χώρου. Η κατανόηση του γεωμετρικού-εγωμετρικού θέματος δίνει τον βαθμό της μύησης στο μυστήριο της τριαδικής θεότητας...
Η λειτουργία του ιδεοποιητικού εγκεφάλου σχετίζεται με τις διεργασίες στην οραματική σκέψη του ερωτευμένου, ο οποίος κοσμεί με τις ανυπόστατες ακόμη λανθάνουσες αρετές την μορφή της αγαπημένης του… Έτσι το δίπολο των ιχθύων Αφροδίτης και Έρωτος των αρχαιοτέρων θεών της μυθολογίας μεταβάλλεται στο δίπολο της Σοφίας-Πίστης των Γνωστικών.
Η πίστη αφορά την ικανότητα για έλεγχο των αοράτων. Έτσι η πίστη-έρως είναι εκείνη η κατάσταση η οποία ανάγει την λογική της ορατής μορφής στην φαινομενολογία του αοράτου πνεύματος.
Η απλή μαθηματική διαδικασία μας είναι γνωστή μέσα από τα σύμβολα του αστρολογικού αποκρυφισμού:
1. Ο ηλιακός πνευματικός κύκλος
2. Ο σεληνιακός ψυχικός μηνίσκος
3. Ο γήινος υλικός σταυρός/ταύρος ή τετράγωνο που πρόβαλε μετά τον οριζόντιο διαχωρισμό της ψυχής (Θ) σε κάθετο (Τα) την εποχή της τρίτης φυλής
Από τους ανά δύο συνδυασμούς των τριών αυτών συμβόλων πρόκυψαν:
4. Ο Κρόνος με τον υλικό σταυρό της μορφής πάνω από τον μηνίσκο (συστολή-νόμος οικονομίας)
5. Ο Δίας με τον ψυχικό μηνίσκο να κυριαρχεί της ύλης (διαστολή-έφεση-έρως)
6. Ο Άρης με τον σταυρό (γενετήσιο βέλος) επάνω από τον κύκλο να οδηγεί τυφλά την ενστικτώδη δημιουργική δύναμη του πνεύματος
7. Η Αφροδίτη (πρόνοια) με τον κύκλο της θείας οικονομίας ή ειμαρμένης να ελέγχει τον υλικό δημιουργικό σταυρό
Και οι δύο καταστάσεις του ταύρου: α) της ελεύθερης ουσίας που οδεύει προς τον ουρανό όταν ο μηνίσκος κυριαρχεί υπεράνω του κύκλου και β) της εμπαθούς ουσίας που πέφτει όταν ο αντεστραμμένος ταύρος οδεύει με τα κέρατα του μηνίσκου κάτω, προς την ύλη (βλ. ταύρος ή σταυρός)
Η τριαδική ανθρώπινη συνείδηση εμφανίζεται και εξελίσσεται μαζί με τον πλανήτη Ερμή, ο οποίος στο σύμβολό του φέρει και τις τρείς αρχές.
Αναλυτικά οι συνδυασμοί κύκλου μηνίσκου σταυρού όταν μετέχουν από μία φορά σε τριάδες-συνειδήσεων είναι:
8. Ο Ερμής (η ψυχή-μηνίσκος επάνω από τον κύκλο και τον σταυρό) της υλικής συνείδησης των σχέσεων στην μορφή αποτελεί εξέλιξη του γενετήσιου Άρη, καθώς το εμπαθές πυρ του αποτυγχάνει να αποκαλύψει την δόξα της ουράνιας-πρόνοιας ή Αφροδίτης. Το σύμβολο διαβάζεται και ως ο ταύρος (μηνίσκος και κύκλος) επάνω στον σταυρό. Γι αυτό συχνά αναφέρεται ως Ερμής ή σταυρωμένος Χριστός
9. Ο Ποσειδώνας είναι ο μηνίσκος/νους των ψυχικών οραματισμών-ερώτων που κυριαρχεί του δημιουργικού σταυρού και της πνευματικής βούλησης. Το σύμβολο διαβάζεται και ως η σελήνη υπεράνω του Άρη (νοητική οκτάβα του Άρη).
10. Ο Ουρανός είναι ο σταυρός των γεννήσεων υπεράνω του μηνίσκου και του κύκλου. Πρόκειται για την ανεξέλεγκτη δημιουργική ουράνια τρέλα που ανάγκασε τον Κρόνο-Χρόνο να χρησιμοποιήσει την (Αδαμ)άντινη ουσία που του προμήθευσε η Γαία (σταυρός) ρίπτοντας το πνεύμα-ψυχή (ταύρο ή κύκλο-μηνίσκο) στην ύλη των τριών διαστάσεων. Το σύμβολο διαβάζεται και ως αντεστραμμένος Πλούτων…
11. Ο Πλούτων είναι η τυφλή πνευματική βούληση (κύκλος) που κυριαρχεί ευρισκόμενος υπεράνω της ψυχής-μηνίσκου και του σταυρού. Πρόκειται για την ανελέητη αλλά δίκαιη κρίση των ψυχών από τον Πλούτωνα. Το σύμβολο διαβάζεται και ως αντεστραμμένος Ουρανός (βλ. πρώτη-έβδομη ακτίνα)
Υπάρχει ακόμη η εκδοχή με τον κύκλο υπεράνω του σταυρού και του μηνίσκου δηλαδή ως Αφροδίτης υπεράνω του σεληνιακού μηνίσκου ή ως αντεστραμμένος Ποσειδώνας. Πρόκειται για μια απόκρυφη σύνοδο που λατρεύει ο αραβικός κόσμος
Και ο σταυρός υπεράνω του αντεστραμμένου ταύρου (η περίπτωση απορρίπτεται επειδή ταύρος = σταυρός). Ενδέχεται όμως να έχει την σημασία όπως κι ο Ερμής (ταύρος στον σταυρό) της σύνθεσης των ενεργειών που είναι οι τρεις σταυροί του καβαλιστικού δένδρου. Ο Ερμής-Χριστός είναι το δένδρο/Άμπελος των ιδεών ή ο σταυρός-ταύρος-βόδι ή Βούδας / υδράργυρος που αποθεώνεται καταλύοντας τον Άδηλο κόσμο του Πλούτωνα...
Ερμής + Πλούτων = Ιανός
Όπως είδαμε οι συνδυασμοί των τριών συμβόλων: κύκλου, μηνίσκου και τετραγώνου σε δυάδες και τριάδες παρέχουν 6 και 6 περιπτώσεις.
Στην πρώτη εξάδα των ανά δύο συνδυασμών, τα σύμβολα του ήλιου και της σελήνης (κύκλου, μηνίσκου) δεν δηλώνουν πλανήτες αλλά ζώδια*. Συγκεκριμένα δηλώνουν το σύμβολο του ταύρου με τα κέρατα-άκρες του σεληνιακού μηνίσκου προς τα άνω και του κριού με τα κέρατα προς τα κάτω.
Επί πλέον παρατηρήσαμε τον αναγραμματισμό του ταύρος σε σταυρό… ως το σημείο της γης.
Μας εξηγούν δηλαδή ότι τα σύμβολα του ταύρου και του κριού (κύκλος + μηνίσκος) είναι ισοδύναμα του σταυρού και των δύο φορών του: ανοδικής και καθοδικής, που οι ανατολικοί ονομάζουν Suavastika & Swastika της βουδικής ενέργειας. Ο αποσυμβολισμός αυτός συμφωνεί και με την γραμματολογική των (κρ) και (τρ) όπου δηλώνεται η ροή προς τα (Κ)άτω για τον (κρ)ιό και η ροή (Ταυ) για τον ταύρο… Επί πλέον μαθαίνουμε ότι ο αιγυπτιακός σταυρός Ανκχ (βλ. σύμβολο της Αφροδίτης-Ίσιδας) πρόκυψε κατά την έξοδο του Ταυ από τον κύκλο… οπότε εμφανίστηκε η ύλη. (βλ. την ιεραρχική έξαρση της Αφροδίτης στο κρυσταλλοποιό Αιγόκερω).
Σίγουρα όλες αυτές οι πληροφορίες οδηγούν σε σύγχυση τον αδαή, ενώ αποκαλύπτουν την μυητική διαδικασία στον λογικά-μαθηματικά σκεπτόμενο… Ο κριός δηλώνει την πνευματική βούληση για έξοδο και έναρξη της μορφικής εκδήλωσης με τον ταύρο να ελέγχει ως θυρωρός την οικονομία της εξερχόμενης ή της εισερχόμενης ουσίας…
Η κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο κατά το οποίο, δύο αντικείμενα που δημιουργούνται μαζί (για παράδειγμα δύο ηλεκτρόνια) μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν στείλουμε το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και κάνουμε κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, είτε πρέπει να δεχτούμε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής.
Η κβαντική διεμπλοκή είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται σε πειράματα, όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες.
Προέκταση της κβαντικής διεμπλοκής, με την προϋπόθεση πως συνέβη η μεγάλη έκρηξη, είναι πως τα πάντα, αφού δημιουργήθηκαν μαζί, είναι ακόμα συνδεδεμένα μεταξύ τους, «ακουμπούν» υπό μία έννοια ακόμα το ένα το άλλο. Έτσι ο χώρος εμφανίζεται σαν ένα κατασκεύασμα που δίνει την ψευδαίσθηση πως υπάρχουν χωριστά αντικείμενα. Υπό την έννοια αυτή, η κβαντική διεμπλοκή κάνει να καταρρέει η εμπειρία μας για τον χώρο.
Ο κβαντικός εναγκαλισμός (διεμπλοκή) αναφέρει ότι σε ένα σύστημα το οποίο αποτελείται από ένα ή περισσότερα υποσυστήματα, δεν μπορούμε να αποδώσουμε μια συγκεκριμένη κβαντική κατάσταση στο κάθε υποσύστημα τη στιγμή που τα αντίστοιχα σωμάτια δεν έχουν δικές τους ιδιότητες. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μέτρηση του ενός, επιφέρεται αυτομάτως η αλλαγή των ιδιοτήτων του άλλου, όσο μακριά και αν είναι το ένα από το άλλο.» (Βικιπαίδεια)
Στην διατύπωση αυτή της ομάδας του Αϊνστάιν για την διεμπλοκή αναγνωρίζεται η αποφατική προσέγγιση του Αριστοτέλη για το αδιαχώριστο «μορφής και ουσίας» ή αδιαίρετο της αγίας τριάδας. Ο Αϊνστάιν δηλαδή αναγνώρισε στον μικρόκοσμο των ατόμων αυτό που ισχύει στον μεγάκοσμο των μορφών, αλλά που η επιστήμη δεν μπορεί να θεμελιώσει: ότι «ένας είναι ο θεός εντός του οποίου είμαστε και κινούμαστε»… Οι μορφές δηλαδή ως κβάντα (ποσότητες) μεταφέρουν την ενέργεια του χώρου…
Το ζώδιο και ο αρχάγγελος του ταύρου μας βοηθούν να εμβαθύνουμε στην σχέση του χώρου-ουσίας με τις μορφές-ποσότητες, για αυτό και προκαταβολικά τον ευχαριστούμε.
Ο Ταύρος-σταυρός είναι μία κατάσταση που περιγράφεται με το ρήμα έχω, δηλαδή με τον σταυρό του (Χ). Είναι ο σταυρός-τετράγωνο στην δράση της σβάστικα, που στολίζει το ακίνητο σημείο στο στήθος του κ. Βούδα. Το μάτι του ταύρου είναι η «νήσος των Κυκλώπων». Το ακίνητο σημείο από το οποίο εκπορεύονται οι Μορφές ή φωτεινές νοητικές Ακτίνες ή μαγικά τετράγωνα του φωτός.... Στα Ουπανισάντ αναφέρεται ως η νήσος στο μέσον της νοητικής λίμνης που εμφανίζεται στο μέσον του πυρός που ανάβει στην διάρκεια των πανσελήνων. Εκεί ευρίσκεται ο θρόνος του Λέοντος της ΜηΤέΡας Κυβέλης ή Κυβήβης (ο βόμβος των μελισσών ή ηχητικός κραδασμός) έδρα για τους κοσμικούς φύλακες της μορφής. (Ανάμεσα στους ήχους των ζώων κυριαρχεί ο Λέων και ο Ταύρος με τον βρυχηθμό τους. Έτσι η ΜηΤέΡα Κυβέλη (η Ηλιακή Αγελάδα-Βούδας) έχει λέοντες ως στηρίγματα στο άρμα-θρόνο της).
Το ίδιο ζήτημα εμφανίζεται και στους συνδυασμούς των συμβόλων σε τριάδες. Εδώ υπάρχουν επίσης δύο συνδυασμοί που δεν ανταποκρίνονται σε φυσικούς πλανήτες.
α) Ο κύκλος υπεράνω του σταυρού και του μηνίσκου (ο αντεστραμμένος Ποσειδών) που θα αποδώσουμε στον απόκρυφο πλανήτη Ήφαιστο. β) Ο σταυρός υπεράνω του κύκλου και του μηνίσκου, ο αντεστραμμένος Ερμής ως απόκρυφη εκδήλωση του Κρόνου… (αδιαπέραστου δακτυλίου των γεγονότων)
Σ αυτές τις αποδόσεις μας οδηγεί η ομηρική διήγηση όταν εμφανίζει τον Ποσειδώνα να εκλιπαρεί τον Ήφαιστο για να ελευθερώσει τον Άρη από τα αιθερικά δεσμά στην κλίνη της Αφροδίτης. (Ο Ποσειδών είναι η νοητική οκτάβα του Άρη). Ενώ ο ηλιακός άγγελος Απόλλων προτείνει στον Ερμή (ο μηνίσκος επάνω από το σύμβολο της Αφροδίτης) να αντικαταστήσει τον Άρη στην κλίνη της Αφροδίτης.
Ο Ερμής δηλαδή θα γίνει η νοητική οκτάβα της Αφροδίτης… (βλ. Ερμαφρόδιτος της αυτοπαρατήρησης) στο μορφικό ερωτικό δίπολο μητέρας-υιού (Αφροδίτης και Έρωτος)
Όσον αφορά το σύμβολο του Ηφαίστου (Η Αφροδίτη επάνω από τον σεληνιακό μηνίσκο) δείχνει την πασίγνωστη εικόνα της παρθένου Μητέρας του φωτός να πατά στον σεληνιακό μηνίσκο. Για αυτό άλλωστε στην εσωτερική αστρολογία η σελήνη στην παρθένο λέγεται ότι κρύβει τον Ήφαιστο…
Ο Ερμής-Χριστός κατά την δευτέρα παρουσία ταυτίζεται με τον κριτή Πλούτωνα και καταργεί το σεληνιακό Λίμπο (Άδη) της αναμονής ανάμεσα στις διαδοχικές ενσαρκώσεις
Μετά από αυτά τα σχόλια όσοι ερευνούν την μυητική εσωτερική αστρολογία αντιλαμβάνονται ότι στο ζώδιο της κύστης ή αστρικού οφθαλμού 666 του ιχθύος. Γίνεται αντιληπτό το παιχνίδι των τριών τετραγωνικών ριζών: (ρίζα 2, Ερμής), (ρίζα 3, Κρόνος), (ρίζα 5, Αφροδίτη) οπότε αποκαλύπτεται η δόξα της ουράνιας Αφροδίτης. Η κρυφή οικονομία της θεϊκής πρόνοιας ως νόμος της Ειμαρμένης στους αγνούς οφθαλμούς του προσκυνητή του ερωτικού μόνιμου ατόμου
*σημ. (Η φυσική συνείδηση δεν μπορεί ακόμη να ανταποκριθεί στις ενέργειες του κοσμικού αστρικού πεδίου των 5 ζωδιακών ιεραρχιών, από τους ιχθείς έως τον καρκίνο ώστε να μορφοποιήσει τους απόκρυφους πλανήτες-σημεία, που διαχειρίζονται νοητικά αυτές τις ενέργειες. Έτσι οι τριπλοί συνθετικοί πλανήτες θα αποκαλύπτονται σταδιακά δια μέσου του ερωτικού Υδραργύρου, Ερμή - πράσινου Βούδα της Δράσης/τιμωρίας. Τα υπόλοιπα μέλη/χρώματα της Βουδικής οικογένειας των Ολυμπίων Θεών ή Καβείρων παραμένουν απόκρυφα)
o, c, +
Επειδή έχουμε αφήσει μετέωρες κάποιες νύξεις, καλόν είναι να τις αναπτύξουμε.
Παρατηρήσαμε λοιπόν ότι η ημισέληνος του νοητικού φωτός ,c, υπεράνω ή υποκάτω του κύκλου και του σταυρού-γάμου των πολικών αντιθέτων δείχνει την κατεύθυνση της νοητικής έρευνας.
Έτσι στις απλές περιπτώσεις συνδυασμών (σταυρού ,+, και ημισελήνου , c ) του Δία (c,+) και του Κρόνου (+,c), δηλώνει την μεταβολή της γενετήσιας λίμπιντο σε νοητική έφεση για την περίπτωση του Δία. Αντίθετα η περίπτωση του Κρόνου (+,c) δηλώνει την αποτυχία της μεταβολής της λίμπιντο σε πολιτισμένη συμπεριφορά (τέχνη) και την κυριαρχία της βίας-λαγνείας των πολικοτήτων (σταυρού), δηλαδή την νοητική συσκότιση ή μόλυβδο της αλχημείας.
Αν τώρα τοποθετήσουμε τον κύκλο της πνευματικής-ηλιακής βούλησης (η νόηση είναι νοητική-σεληνιακή) επάνω από τον Δία (ο,c+) προκύπτει το σύμβολο του Πλούτωνα.
Αντίθετα αν υποβιβάσουμε την βούληση ,o, κάτω από τον σταυρό (c,+,ο) προκύπτει ο έτερος ολύμπιος αδελφός ο Ποσειδών. Που δηλώνει τον ψυχικό μυητή εφόσον η ψυχή-μηνίσκος κυριαρχεί των αναγεννήσεων-πολικοτήτων ,+, και της βούλησης ,ο.
Στην περίπτωση του Ηφαίστου (ο,+,c) που το σύμβολο είναι ο αντεστραμμένος Ποσειδών ή η ηλιακή βούληση υπεράνω του Κρόνου (ο,+c) δείχνει την θετική έκφραση του Κρόνου ως εκείνου που επιμένει να φωτίζει το κοσμικό ασυνείδητο που είναι η ύλη
Ανακεφαλαιώνουμε:
(οc+) Πλούτων
(cο+) Ερμής
(ο+c) Ηφαιστος
(c+ο) Ποσειδών
(+cο) Ουρανός
(+οc) Άγνωστος ή αντεστραμμένος Ερμής (666)
Το Ζήτημα του αντεστραμμένου Ερμή ενδέχεται να είναι η νοητική-εσωτερική έξαρση του Ερμή στο ζώδιο του Κριού. Θέση που η θεολογία αποτυπώνει θαυμάσια στο περιστατικό του μαρτυρίου του αποστόλου Πέτρου
O Πέτρος (ο θεμέλιος λίθος της ζωδιακής εκκλησίας) συμβολίζει το ηλιακό ζώδιο του Κριού (ο,c) με την καθοδική έκφραση της βουδικής ενέργειας (swastika) των σεληνιακών τάττβας.
Κυνηγημένος λοιπόν ο Πέτρος έφευγε από την Ρώμη … Όμως βγαίνοντας από την Ρώμη, είδε τον Χριστό να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση κρατώντας έναν σταυρό. Ο Πέτρος περίεργος τον ρώτησε "Πού πηγαίνεις Κύριε;/Quo vadis, Domine?" κι Εκείνος του απάντησε "Πηγαίνω στη Ρώμη για να σταυρωθώ ξανά / Romam vado iterum crucifigi"(Πραξ. Απ). Τότε ο Πέτρος κατάλαβε ότι έπρεπε να υπομείνει το μαρτύριο και επιστρέφοντας στη Ρώμη παραδόθηκε. (ROMA=AMOR). Μάλιστα, ζήτησε να τον σταυρώσουν ανάποδα, γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο να υπομείνει μαρτύριο παρόμοιο με αυτό του Χριστού.
Το όλον ζήτημα γίνεται ακόμα πιό ενδιαφέρον όταν το θέμα τοποθετείται στον ομφαλό-ζωδιακό της Δήλου (σημείο άφιξης του ηλιακού αγγέλου Απόλωνα, βλ. δεύτερο καββαλιστικό δένδρο του ουράνιου ανθρώπου)
Η Δήλος ευρίσκεται στο μέσον της γραμμής Ιερουσαλήμ-Ρώμης, διερχόμενη από τον έτερο ομφαλό των Δελφών (βλ. το πρώτο καββαλιστικό δένδρο). Η γραμμή αυτή ταυτίζεται με τον άξονα της Παρθένου του φωτός -Ιχθύων ή σχεδίων της ενσάρκωσης (βλ. Ωάννης-Ιωάννης-Έλλοψ της πρώτης ρίζας φυλής)
(ROMA=AMOR) δηλαδή η ισχύς = Ρώμη της δημιουργίας εκπολιτιζόμενη από τους Έλληνες του πνευματικού Ποσειδώνιου (Ψ)υχρού πυρός επιστρέφει ως AMOR = ισχύς της αγάπης
Οι γάμοι του φεγγαριού και η αγελάδα από το Λιόπεσι/Ελλοπία (Lopë=αγελάδα καί sy=μάτι στα ιλλυρικά ή αρβανίτικα, δηλαδή η Ευρώπη)
Χάρις στο κωμικό έργο του πολυπράγμονα τυχοδιώκτη Ερμή, Πιερ Ωγκιστέν Καρόν Μπωμαρσαί, ο «κουρέας της Σεβίλλης» και «μια τρελή μέρα ή οι γάμοι του Φίγκαρο» δημιουργήθηκαν δύο σημαντικές όπερες που σηματοδότησαν την εξέλιξη της μουσικής.
Όταν ο ευφυέστερος των συνθετών Τζοακίνο Ροσσίνι επισκέφτηκε την ενσάρκωση του αρχαγγέλου με το πρόσωπο της αστραπής στον ναό της μουσικής, που κατευθύνει την δημιουργία, δηλαδή τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. Για να του ζητήσει την γνώμη του για το έργο του, εκείνος του είπε:
_Α… ο κουρέας της Σεβίλλης… πολύ ωραία συνεχίστε σε αυτήν την κατεύθυνση
Ο Ροσσίνι* όμως δεν μπόρεσε να συνεχίσει, γιατί δεν είχε κατέβει από τον ουρανό όπως ο Μότσαρτ. Το έργο λοιπόν του Μεγάλου Διδασκάλου της μουσικής συνεχίστηκε από τον δεύτερο που συνοδεύει πλέον τα τυπικά στις συνελεύσεις των τεκτόνων.
Η υπόθεση του «κουρέα της Σεβίλλης» αφηγείται τα τεχνάσματα των οποίων μετέρχεται ο κόμης Αλμαβίβα προκειμένου τελικά να νυμφευτεί την αγαπημένη του Ροζίνα, που ο ηλικιωμένος κηδεμόνας της, Ντον Μπάρτολο, προορίζει για τον εαυτό του. Με την βοήθεια του κουρέα Φίγκαρο, ο οποίος μπαινοβγαίνει χωρίς δυσκολία στην κατοικία του Ντον Μπάρτολο, ο Αλμαβίβα επιτυγχάνει.
Στον αποσυμβολισμό του έργου όμως έχουμε την κάθοδο στον Άδη του «Ντον Μπάρτολο» για την απελευθέρωση της ψυχής «Ροζίνα» με την βοήθεια του Ερμή (Φίγκαρο)…
Στην συνέχεια του έργου ο Ερμής (Φίγκαρο) ως ακόλουθος του κόμη Αλμαβίβα (Ουρανού) επιχειρεί να νυμφευτεί την Σουζάνα που επιθυμεί όμως και ο κόμης… Μετ΄ ολίγον όλοι ευρίσκονται ενώπιον των πειρασμών του κήπου των ερώτων ή χορού των μεταμφιεσμένων δηλαδή του χορού των Καρνείων (Καρναβαλιστών) ή μεταμορφώσεων του Διονύσου/Απόλλωνα.
Όπως ήταν επόμενο, μόνον η ενσάρκωση ενός αγγέλου όπως ήταν ο Μότσαρτ, θα είχε την αγνότητα για να ανταπεξέλθει στον μοναδικό συγκερασμό του λόγου με την μουσική που απαιτεί ο δημιουργικός έρως… (μαντρίκα γιόγκα)
Ας επιστρέψουμε όμως τώρα στην πρωτεύουσα της σύγχρονης Ιλλυρίας, τα Ιωάννινα του Βαβυλωνιακού Ωάννη/ιχθύ στον ομφαλό των Σάρδεων, της κυρά-Φροσύνης και την άλλη όπερα «την απαγωγή από το Σεράι».
Στον αποσυμβολισμό της "opera grande" ή μεγάλου έργου της αλχημείας, έχουμε τις δεξιόστροφες πυρώσεις και τις αριστερόστροφες αποστάξεις των πολλαπλών μετακινήσεων των ιδοευρωπαϊκών ρευμάτων: Την απαγωγή της Ευρώπης από τον καθοδικό Ταύρο Μίθρα-Μωάμεθ/Μπαφομέθ/Δία της φυλής του Κάδμου.
Το αλχημικό-γεωγραφικό κλειδί είναι απλό και έχει χαράξει ανεξίτηλα τον αιθερικό κόσμο. Οι άτλαντες: Άραβες Σημίτες-Πελασγοί μεταφέρονται δια της ελληνικής υποφυλής στο ωροσκόπιο της ευρώπης του ομφαλού της Ρώμης (ζωδιακός Λέων, ισχύς-roma). Ακολουθεί νέα πύρωση με την κατάκτηση της Ελλάδος (γελάδας, κοσμικής παρθένου του φωτός) από τις φυλές του Λατίου. Στην συνέχεια οι πανούργοι Έλληνες "αποστάζουν", κατακτούν εσωτερικά δια του Ερμή-πολιτισμού τον Βυζαντινό κόσμο. Αντιστρέφουν την ισχύ σε αγάπη (amor) αναγεννώντας το αρχαιοελληνικό ενδιαφέρον των ανθρωπιστικών σπουδών. Ταυτόχρονα ο ομφαλός της Ρώμης μεταλαμπαδεύεται στον ομφαλό της Βρεττάνης, γεννώντας τον μύθο της Άρκτου-Αρθούρου των Κελτικών λαών της ΒΔ.Ευρώπης. Ακολουθεί η πύρωση της ιμπεριαλιστικής δυτικοευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και η απόσταξη (φιλοσοφική αναστροφή) της ινδουϊστικής θεοσοφίας, που γεννά τον προτεστανισμό της νέας Ρώμης της Βρετανικής κοινοπολιτείας αλλά και του Γερμανικού έθνους και του ελευθεροτεκτονισμού των ιδρυτών των Η.Π.Α. Έτσι η αλχημική αναζήτηση της Ευρώπης (ευρείας όρασης) μεταλαμπαδεύτηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη αναπτύσοντας την σπειροειδή εξέλιξη του ν(ο)ήματος του χριστιανικού βουδισμού (γνωστικισμού) που θεμελίωσε ο Αλέξανδρος στην Ινδική του Απόλλωνα-Βούδα… Που πραγματώθηκε δια των Αρείων (θερμών) χαρακτηριστικών της ανώριμης Ρώμης και όχι δια του (ψυχρού) Ποσειδώνιου πυρός της ελληνικής φιλοσοφίας...
Ο Σεθ έχει την μορφή του σεληνιακού όνου-υδροχόου με ουρά το κέρας της Αμαλθείας (νους των ερώτων) και είναι ο Ιεχωβά/Κρόνος, Δίας /Χρόνος των ερμητικών κατατμήσεων που δημιουργούνται με τις ζωδιακές ουσίες να σωρεύονται στον αστρικό οφθαλμό 666 ως κόπρος.
Επί του όνου εισέρχεται για να δοξαστεί/πεθάνει ο Χριστός του ψυχρού πνευματικού πυρός, προ-δωμένος από την σφραγίδα του πυρός, Ιούδα της μορφής, στον μυστικό δείπνο του Πέλοπα της πρώτης ρίζας φυλής των Ιδεών... στον Υδροχόο
Ο Νοών ας εννοήσει… την Ελλοπία, την ελληνική ουτοπία του κόσμου των Πλατωνικών ιδεών της πρώτης ρίζας φυλής, που εξέφρασε ο Μότσαρτ στα ρετσιτατίβο των οπερών του.
Ο Rossini που δεν ανήλθε στον ουρανό των ιδεών ως υπερβολικά πανούργος-έξυπνος έλεγε ότι ο Μοτσαρτ υπήρξε το είδωλο της νιότης μου, η απελπισία της ωριμότητας μου και η παρηγοριά των γηρατιών μου.
Ο Γκουνώ κατενόησε μελετώντας τον Ντον Τζιοβάννι του Μότσαρτ ότι ο χαρακτηριστικός ρόλος του κάθε προσώπου δημιούργησε από μόνος του την μουσική του…
Ενώ ο Mozart είπε: Ούτε η υψηλή νοημοσύνη ούτε η φαντασία ούτε και οι δύο μαζί δεν συνθέτουν τη μεγαλοφυΐα. Αγάπη, αγάπη, αγάπη, αυτό είναι που κάνει τη μεγαλοφυΐα.
Ο Haydn είπε: Είναι ντροπή να μην αναγνωρίζεται η μεγαλοφυϋία του Mozart. (Πέθανε πάμπτωχος και τάφηκε σε ομαδικό τάφο !!!)
To μυστήριο των Λ και το όραμα της ενωμένης Ευρώπης
Όσο διαρκεί το ζώδιο των ιχθύων έχουμε την ευκαιρία να εμβαθύνουμε στο μυστήριο των παγκόσμιων σωτήρων Λ ή Ε(λλ)όπων ιχθύων. Όπως ήταν ο Mozart. (βλ. Ωάννες/Προμηθεύς το αιθ. Ωόν ή μόνιμο άτομο),
Η Ε(λλ)οπία τοποθετείται μαζί με την Ι(λλ)υρία στην δυτική πλευρά της βαλκανικής χερσονήσου. Από το μαντείο της Δωδώνης έως την Τεργέστη στην βόρεια Ιταλία.
Στην ελληνική μυθολογία ο Ιλλυριός ήταν ο τελευταίος γιος του Κάδμου και της Αρμονίας. Αδελφοί του Ιλλυριού ήταν ο Κέλτης και ο Γαλάτης (δηλ. οι υπόλοιποι ευρωπαίοι). Προς τα τέλη της ζωής τους, οι γονείς του Ιλλυριού, αλλά και ο ίδιος, έφυγαν από τη Θήβα και πήγαν στην Ιλλυρία, έχοντας πάρει τη μορφή φιδιών ή δρακόντων. Εκεί πέθαναν και εκεί ενταφιάσθηκαν. Τους «τάφους» τους, τους έδειχναν στους ιστορικούς χρόνους της αρχαιότητας.
Ο μύθος ανήκει στον κύκλο της γεωγραφικής αλχημείας όπου οι ινδοευρωπαϊκοί λαοί μεταναστεύουν βοηθώντας την Γαία να παράγει ή να μεταστοιχειώσει τα μέταλλα της (βλ. τους γύφτους της βόρειας Ινδίας να κυνηγούν τα μέταλλα στους ευρωπαϊκούς σκουπιδοτενεκέδες !!!). Πρόκειται για την κυρίαρχη εργασία στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Χρειάζεται να θυμηθούμε ότι η λατρεία της Αφροδίτης συνδέεται με τα κοιτάσματα του χαλκού/νοημοσύνης. Ενώ αληθεύει ότι κάτω από τα αρχαία λατρευτικά κέντρα συνήθως υπάρχουν πολύτιμοι λίθοι και μέταλλα.
Ο Ερμής είναι σύμφωνος (έχει τα ίδια σύμφωνα ρ και μ) με την λέξη όραμα. Που στην συγκεκριμένη περίπτωση σχετίζεται με τον απωλεσθέντα οφθαλμό της ενόρασης, της ουσίας/αγελάδας (Ταύρου). Δηλαδή του ερωτικού φωτισμού του αγίου πνεύματος που λαμβάνει χώρα κατά την μυητική σταύρωση-ένωση των πολικοτήτων. Την χαμένη ενόραση αναζητούν οι πεσμένες Ατλαντίδες Σημιτικές φυλές, για να εξιλεωθούν για την ύβρι της βασίλισσάς τους Κασσιόπης, επί των ιδεών/Νηριίδων… (σημ.: ότι η μορφή είναι ευγενέστερη από τις Ιδέες)
Οι ομονοούντες Έλληνες ήταν ανέκαθεν το μεγάλο όραμα για τις διαμελισμένες πόλεις κράτη της βαλκανικής. Η Ελλάς ως σύνθεση των αρχαίων πόλεων/θρησκειών όπως και η σύγχρονη ενωμένη Ευρώπη. Ακολουθούν την γραμμή που υπέδειξε το Δελφικό μαντείο-αμφικτυονία και επιδιώκει μόνιμα ο μυθικός Διδάσκαλος Σ.Ζερμαίν υποκινώντας τις δράσεις του ευρωπαϊκού τεκτονισμού. Δημιουργώντας προσωπικότητες όπως του Ναπολέοντα της γαλλικής επανάστασης και του Ρακότσκυ κατά της οθωμανικής φεουδαρχίας. Η Ευρώπη η αδελφή του Κάδμου εκ Φοινίκης, είναι η ενόραση του Βουδικού η Ερμητικού κόσμου των Ιδεών, την οποία απώλεσαν οι Κύκλωπες της δεύτερης ρίζας φυλής στην λαγνεία των Κενταύρων της τρίτης φυλής, γεγονός που οδήγησε στην απληστία των Ατλάντων-Πελασγών της 4ης φυλής...
Τον έρωτα του βάρβαρου (κοπρώδη οφθαλμού) Κύκλωπα Πολύφημου για την Γαλάτεια διασκεύασε από την ομώνυμη αγγλική όπερα του G.F.Handel (Άκις και Γαλάτεια) στα γερμανικά ο Mozart (σημ. Είναι η πρώτη όπερα σε γερμανική γλώσσα)
Γαλάτεια ("αυτή που είναι γάλα-λευκή") είναι ένα όνομα ευρέως απευθυνόμενο στο άγαλμα της Αφροδίτης που σμιλεύτηκε από ελεφαντόδοντο από τον Πυγμαλίωνα της Κύπρου, το οποίο στη συνέχεια ήρθε στη ζωή και ερωτεύθηκε• Γαλάτεια είναι επίσης το όνομα του αντικειμένου του πόθου του Πολύφημου στα Ειδύλλια VI και XI του Θεόκριτου και συνδέεται με τον Πολύφημο πάλι στο μύθο του Άκι και της Γαλάτειας στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου.
Ο Ντον Τζιοβάννι (Δον Ζουάν) όπερα του Μότσαρτ είναι μια μορφή που πρόκυψε από τον Πυγμαλίωνα όπως ο Πινόκιο και ο Κυανοπώγων (φονεύς των συζύγων): είναι ένας νέος, αλαζόνας και σεξουαλικά γόνιμος ευγενής, ο οποίος προσβάλλει και σκανδαλίζει τους υπόλοιπους, μέχρι που συναντά κάτι που δεν μπορεί να σκοτώσει, να χτυπήσει, να αποφύγει ή να ξεγελάσει. (βλ. Ήφαιστος, το πνευματικό φως πάνω από τον Κρόνο της υλικής λαγνείας)
Αναφέρομαι στον Μότσαρτ ως τον κατ εξοχήν ΈΛηνα, επειδή αυτός κατανόησε τους ελληνικούς μύθους-Ιδέες όσο κανείς άλλος στους νεότερους χρόνους. Ο Γκαίτε είπε χαρακτηριστικά ότι αυτός έπρεπε να είχε μελλοποιήσει τον Faust...Από τους μουσικοκριτικούς και συνθέτες κατονομάζεται δικαίως ως ο πέμπτος ευαγγελιστής του αιθέρα της ενόρασης. Καθώς στις παρτιτούρες και τα ρετσιτατίβο των οπερών του, κρύβεται το μυστικό των μαγικών επωδών…
«Αρμονίη αφανὴς φανερῆς κρείττων».
Η αφανής αρμονία είναι καλύτερη απ' τη φανερή. (Ηράκλειτος)
Η αναζήτηση της κρυμμένης αρμονίας στην πυθαγόρεια παράδοση ταυτίζεται με την τέχνη του χορδισμού των μουσικών οργάνων και την ανεύρεση του «πυθαγόρειου κόμματος».
Το πυθαγ. κόμμα είναι ένας μουσικός όρος που προσδιορίζει το μέτρο μιας μουσικής κλίμακας ή συστήματος και αντιστοιχεί στην φιλοσοφική έννοια του cogito ή συνειδητής στιγμής ή ενορατικής σκέψης* … που εκφράζεται στον Λόγο 63/64 γνωστό και ως αιγυπτιακό μάτι ή μάτι του Ώρου (Wajet)
Η ανάγκη της ενασχόλησής μας με την μουσική θεωρία πρόκυψε από την μελέτη της πανσελήνου με τριπλή σύνοδο Ήλιου-Αφροδίτης-Κρόνου στον σκορπιό. Μια σύνοδος που προσδιορίζει στο επίπεδο των ενστίκτων, την Ουράνια ή συνειδητή Αφροδίτη στον Ταύρο (σταυρό) και την Πάνδημο ή ασυνείδητη Αρμονία (χρυσή τομή) της Αφροδίτης στον Σκορπιό του σεληνιακού ενστίκτου…
Η κρυμμένη Αρμονία λατρεύεται στο όνομα του Ποσειδώνα και του Διόνυσου που εγκαταλείπεται στην διάρκεια της ανάπτυξης του πολιτισμού υπέρ της λατρείας της φανερής αρμονίας της Αφροδίτης και της θεονόας Αθηνάς… Γιατί η Επιστήμη (το πυθαγόρειο θεώρημα, σταυρός) φανερώνει για μια στιγμή στον νου αυτό που είναι κρυμμένο στην φύση, πριν το αποσύρει και πάλι στην ουράνια αποθήκη-θόλο του ενστίκτου.
Ο Πυθαγόρας παρατηρώντας τις μελωδικές δυνατότητες των ήχων από τα τυχαία κτυπήματα σε αμόνια και τεντωμένες χορδές αναζήτησε τον αρμονικό νόμο τους, χρησιμοποιώντας το «Μονόχορδο» της σπονδυλικής του στήλης… Ένα «όργανο που δημιούργησε ο ίδιος» !!!
Πιέζοντας την χορδή-μορφή στο μέσον (γεν. όργανα) δημιούργησε την σχέση 2/1, παράγοντας ήχους, δηλαδή νότες, που απέχουν διάστημα Οκτάβας ή «δια πασών». Στη συνέχεια διαπίστωσε ότι όταν δύο χορδές έχουν σχέση 3/2 (νεφροί) (τότε το διάστημα που σχηματίζουν οι νότες που παράγονται είναι μια 5η Καθαρή. Τα διαστήματα αυτά είναι αναλογίες οπότε όταν προσθέτουμε διαστήματα πολλαπλασιάζουμε τους λόγους τους και αντίθετα όταν αφαιρούμε, τους διαιρούμε. [Π.χ. με αφετηρία τη νότα ντο, η νότα σολ είναι 5η Καθαρή πάνω, άρα έχει σχέση 3/2. Το ρε, και πάλι, είναι μια 5η Καθαρή πάνω από το σολ, άρα σε σχέση με το ντο είναι (3/2)2 = 9/4. 9/4 όμως είναι η σχέση του διαστήματος 9ης. Για να βρούμε λοιπόν το διάστημα 2ας θα πρέπει να διαιρέσουμε (9/4) : (2/1) = 9/8. Άρα η 2η Μεγάλη δίνεται από τη σχέση 9/8.]
Με αυτό τον τρόπο ο Πυθαγόρας υπολόγισε όλα τα διαστήματα και απέδειξε ότι υπάρχουν δύο ειδών ημιτόνια: τα διατονικά (μι-φα και σι-ντο, βλ. Γκουρτζίφ-Ουσολενσκυ) και τα χρωματικά (π.χ. φα-φα#). Το διατονικό το ονόμασε λείμμα και το χρωματικό αποτομή. Τη διαφορά τους την ονόμασε Πυθαγόρειο Κόμμα, το οποίο μάλιστα είναι ίσο προς τη διαφορά (3/2)12 και (2/1)7. Κανονικά 12 πέμπτες πρέπει να ισούνται με 7 οκτάβες (στο πιάνο αυτά τα διαστήματα ταυτίζονται). Ωστόσο ο Πυθαγόρας απέδειξε πως διαφέρουν κατά το Πυθαγόρειο Κόμμα.
Βέβαια από την αρχαιότητα είχε παρατηρηθεί ότι αυτή η διαδικασία δεν κλείνει ποτέ με την αφετηρία της όσο και αν πολλαπλασιάζουμε, παρόλα αυτά η απόσταση μικραίνει χωρίς ποτέ να γίνεται 0. (πρόκειται για ακολουθία που τείενι στο μηδέν)
Ο οφθαλμός του Ώρου συχνά απεικονιζόταν με το σύμβολο Ου-τζάτ, που τώρα γνωρίζουμε ότι αποτελείται από ιερογλυφικά τα οποία αντιπροσωπεύουν τα 6 πολλαπλάσια κλάσματα του ½ ή ρίζες φυλές της θεοσοφίας. Τα κλάσματα αυτά τείνουν στο άθροισμα 63/64. Το οποίο αντεστραμμένο 64/63=8*8/7*9 ορίζει την σύμπτωση της πεντατονικής κλίμακας της Αφροδίτης με την οκτάβα του Κρόνου-Δία. Έτσι προκύπτει το μεγαλύτερο, όπως έχει αποκληθεί, μυστικό των Αιγυπτίων, ένας αριθμός που ονομάζεται Πυθαγόρειο Κόμμα. …. ή cogito- ενόραση.
Παρόμοιο είναι και το σκεπτικό που σχετίζεται με το μαγικό τετράγωνο του Κρόνου (3*3=9) που απεικονίζεται περιμετρικά στο καύκαλο της κινέζικης χελώνας του χρόνου (εξαιρουμένου του κέντρου της) ως πυξίδα των 8 κατευθύνσεων-τριγράμμων στο Φεγκ Σούι.
*Η σύνθεση όλων των ανωτέρω υπάρχει στην αντίληψη του Αριστοτέλη που συγκρίνει την μουσική με την σκέψη και μας προειδοποιεί για την μουσική που παίζει ο αυλός του σωματός μας γιατί αυτόν φοράμε… Βλ. Επίσης το καύκαλο της χελώνας με το οποίο κατασκεύασε ο Ερμής (αρμονία) την λύρα του Απόλλωνα
Ελλοπία η ελληνική ουτοπία
"Ελλοπία: λίκνο των Ελλήνων μυθικό. Χώρα φανταστική, τόπος ακαθόριστος, ου τόπος. Ελλοπία: η ελληνική ουτοπία. Δεν καθορίζει ο τόπος το ελληνικόν, αλλά ο τρόπος. Η ελληνικότητα δεν εξαρτάται από τη φυλετική προέλευση, την τοπική καταγωγή, την κρατική ταυτότητα. Συναρτάται με τη μετοχή στην ελληνική παιδεία, δηλαδή σε ένα τρόπο θέασης του κόσμου και του βίου. Τρόπο, που επιβιώνει και διατηρεί την ιστορική του συνέχεια μέσα στους ατέλειωτους μετασχηματισμούς του, καθώς τους ενσωματώνει ως διαφορετικές εκδοχές του. Ο τρόπος ο ελληνικός είναι πολύτυπος. Η πολλαπλότητα είναι θεμελιώδες γνώρισμά του. Ο ελληνικός δρόμος δεν είναι ούτε υπέρτερος ούτε κατώτερος από τόσους άλλους. Είναι απλώς διαφορετικός. Και είναι ο οίκος μας, αυτός που μας κληροδοτήθηκε. Σ' εμάς, στον καθένα και σ' όλους μαζί εναπόκειται, να αποποιηθούμε την κληρονομιά και να μείνουμε άκληροι ή να την αποδεχτούμε και να την επωμισθούμε. Να φτιάξουμε παρέες και κοινότητες και, παραμερίζοντας τη μιζέρια του νεοελληνικού μας κρατιδίου, να προσπαθήσουμε να τρυγήσουμε από τον πλούτο της πολυσχιδούς μας παράδοσης, για να την εμπλουτίσουμε με νέα μονοπάτια, νέες διακλαδώσεις, νέες εκδοχές ελληνικότητας. Ίσως να μην τα καταφέρουμε -ίσως και να είναι πια αργά. Αξίζει ωστόσο να το επιχειρήσουμε." (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Τον ορισμό της Ελλοπίας σύμφωνα με την απόκρυφη ανάλυση την έχουμε ήδη παρουσιάσει. Επειδή όμως όραση ή θεωρία σημαίνει την ικανότητα σύνθεσης των αντιθέτων. Επαναλαμβάνουμε την διδασκαλία του αιγυπτιακού οφθαλμού του ιχθύος-666 ως σύνολο των 12 ζωδιακών ιεραρχιών διαιρετών του 666 στην τομή δύο αντιθέτων κύκλων.
Την διδασκαλία της γεωμετρίας του πυθαγόρειου Αρχιμήδη και του A. Durer για την κύστη του ιχθύος και τις ρίζες του φωτός στους αρ. 2,3 και 5.
Την διδασκαλία της κ. Μπλαβάτσκυ στο έργο της για το ομοούσιο του οφθαλμού και του φωτός: "ότι η μορφή του κοίλου οφθαλμού υποδέχεται και παράγει το φως".
Τέλος όπως διδάσκει η ίδια η ερωτική εμπειρία του διαλογισμού στην «κοιλότητα» της ομαδικής μήτρας: το ενορατικό φως προβάλει μαζί με τον σπινθηροβόλο οφθαλμό στο κέντρο του μετώπου.
Τα ονόματα Ελλάς-Ελλοπία-Σελλοί-Σελένη-Ελένη-Λακωνία παραπέμπουν στην απόκρυφη λειτουργία της σελήνης ως πράκτορα της πάλαι ποτέ σεληνιακής αλύσου που διαμόρφωσε τα φωτεινά ζωικά αρχέτυπα. Αρχέτυπα που έλαβαν οι Ολύμπιοι θεοί κατά την πτώση τους στον «Δία» του κοσμικού φυσικού πεδίου της ηλεκτρικής (Αιγ)ύπτου … όταν ο τελευταίος ελευθέρωσε τον Βριάρεω-(Αιγ)αίωνα του φυλετικού ρεύματος.
Η καταστροφική Ελένη σημαίνει το αιθερικό ωόν, καλάθι των θυσιαστικών προσφορών ή την δάδα των Ερινυών που φωτίζουν την ειμαρμένη.
Το Λάμδα δωδέκατο γράμμα του αλφαβήτου είναι το πλατωνικό Λάβδωμα της ανάπτυξης του 2 και του 3 της δημιουργικής συνείδησης. Στην κορυφή της γωνίας Λ (σταυρού του κρεμασμένου 12 του ταρώ ή Ιούδα-λέοντα της μορφής) ευρίσκεται ο Απολλώνειος παντεπόπτης οφθαλμός του ιχθύος. (Βλ οφθαλμός στην κορυφή της πυραμίδας). Οπότε όλα τα παραπάνω ονόματα δηλώνουν απλά την αναζήτηση της ενόρασης του Βοδιού-αγελάδας-Ίσιδας-Ελλάδας-Ευρώπης
Ο ΕΡΜΗΣ και το ΟΡΑΜΑ, μια προσέγγιση στην ΌΡΑΣΗ
(ένα σύνολο άρθρων για το ομοούσιο του φωτός και του οφθαλμού)
Εδώ θα παραθέσω διάφορες διατυπώσεις για την ιερή γεωμετρία που συνάντησα στο διαδίκτυο. Που εκφράζουν ακριβώς την ανάγκη της ύπαρξης της έννοιας του μέτρου στις Γεω-μετρίες του Riemann, ως προϋπόθεση για την αντίληψη του ψυχολογικού χώρου ή αιθέρα του φωτός των αισθήσεων (βουδικού πεδίου). Εννοείται το "μέτρο-μήτρα" που γεννά τα αντικείμενα και την αμοιβαία σχέση τους και όλα είναι συναρτήσεις της χρυσής τομής ή αιθέρα. Που ο βουδισμός συνθέτει στην περίφημη επωδό: "ΟΜ το πετράδι στον λωτό"
Ο νόμος της ειμαρμένης ή κίνησης των διαφορετικών αντικειμένων εντός της αυταπάτης του τριαδικού (χ)ώ(ρ)ου-(χρ)όνου έχει ως μοναδική αιτία τους καθρεφτισμούς του αυτομορφικού πυρός ή Λόγου (η οικογένεια του Λωτού με το ριζικό μάντραμ ΧΡ) που εξελίσσονται σε πλατωνικά στερεά ή άτομα της ύλης-αίσθησης…
« ο Θαλής ο Μιλήσιος φέρεται να έχει μετρήσει το ύψος πυραμίδας από την σκιά της και να έχει δώσει επαρκή τύπο για τη μέτρηση του όγκου κόλουρης πυραμίδας, συνεπώς οι απαρχές αυτού που κατέληξε να είναι η "Ευκλείδεια Γεωμετρία" δεν φαίνεται να διαφοροποιούν το σκεπτικό ως προς τις γνωστές τρεις διαστάσεις...
Καταφανώς, όταν συγκεντρώθηκε και - κυρίως - δομήθηκε το υλικό της "Γεωμετρίας" από τον Ευκλείδη, η ίδια αυτή η δόμηση θα είχε ούτως ή άλλως επιβάλει το σχήμα 1-διάστατο->2-διάστατο->3-διάστατο, αφού (από την "επιστημολογία" του Σταγειρίτη) έπρεπε να περνά από το "πρότερο" (γνωσιακά κι όχι "πραγματικά") στο επόμενο. Από εκεί και πέρα, το θέμα της "διάστασης" έχει δύο εκφάνσεις: μεγαλύτερη διάσταση σημαίνει και μεγαλύτερη πολυπλοκότητα και, κάνοντας το βήμα πέρα από το επιστητό, τίθεται θέμα για την ίδια την υπόσταση της έννοιας "διάσταση"! (π.χ., στην σχετικιστική κοσμολογία η "4η διάσταση" δεν είναι παρά ένας ακόμη άξονας (κι όχι "χρόνος μονής κατεύθυνσης")...
2. οι "διάφορες Γεωμετρίες" στη σύγχρονη επιστήμη καθορίζονται από τις "συμμετρίες" τους (τους μετασχηματισμούς σχημάτων που επιτρέπουν, δηλαδή). Αυτό ισχύει και στη θεωρία Riemann - όπου ο "τύπος μιας μετρικής" καθορίζει, τελικά, ακριβώς τις συμμετρίες ("ισο-μετρίες Riemann" σ' αυτήν την περίπτωση) του χώρου. Στο "Ευκλείδειο/Hilbert-ιο" (φορμαλιστικό) μοντέλο παρουσίασης και θέσμισης "Γεωμετριών", οι "Γεωμετρίες Riemann" προϋπέθεταν μια "πολύ χοντρή για να είναι αρχική" (αξίωμα) συνθήκη: τη "διαφορισιμότητα" (δηλαδή το να μπορούμε "τοπικά" να τις βλέπουμε σαν "κλασικές" (π.χ., συνήθως, "τοπικά Ευκλείδειες").
Μια πολύ γενικότερη - όπως αποδείχθηκε μετά τη λύση του 5ου προβλήματος του Hilbert (όπως το έθεσε στο Παρίσι το 1900, καθορίζοντας εν πολλοίς την εξέλιξη των Μαθηματικών έκτοτε) - θέαση είναι αυτή που απαιτεί "απλώς" τη δυνατότητα του χώρου να "υπόκειται σε μέτρηση" και, κατόπιν, καθορίζει "Γεωμετρία" (με την τρέχουσα έννοια της επιστημολογίας - όχι του Thomas Kuhn, που μιλάει για πειραματικές επιστήμες, αλλά ίσως του WolfgangStegmüller) μέσω της "ομάδας των επιτρεπτών μετασχηματισμών" - που εφοδιάζεται μόνον με "τοπολογικές" απαιτήσεις επιβαλλόμενες από τη χωρική δομή - και καθορίζει "τί είναι αντικείμενο της Γεωμετρίας" μέσω των ιδιοτήτων που οι μετασχηματισμοί (συμμετρίες) αφήνουν αναλλοίωτες.
Η λύση του 5ου προβλήματος του Hilbert υπέδειξε ότι οι "ομάδες που φτιάχνουν Γεωμετρίες Riemann" (ομάδες Lie) είναι τέτοιες ομάδες και η "διαφορισιμότητά" τους είναι αποτέλεσμα μιας ειδικής προϋπόθεσης για την "τοπολογική ομάδα": να μην έχει, λέει, "μικρές" υποομάδες...
Στο πλαίσιο αυτό - ήδη πριν από τη γέννηση της θεωρίας ως τέτοιας με τους Felix Klein (1872) και David Hilbert (1902) - ερευνητές (όπως ο Arthur Cayley ή ο August Ferdinand Möbius) είχαν δείξει ότι, π.χ., η "Προβολική Γεωμετρία" (η Γεωμετρία των σκιών, όπου όλες οι "ευθείες" κάπου τέμνονται) φτιάχνεται από "ομάδα συμμετριών" που περιλαμβάνει αυτές της "Ευκλείδειας" και των "Υπερβολικών Γεωμετριών" (στις οποίες "άγονται πολλές παράλληλες προς ευθεία από σημείο"), ενώ η ίδια η δυνατότητα να θεσμίζουμε "Γεωμετρίες" κατέστη ισοδύναμη με τη δυνατότητα να "δομούμε ομάδες μετασχηματισμών σ' έναν χώρο" (όπου, και πάλι, η αύξηση διαστάσεων αυξάνει τις πολυπλοκότητες και μειώνει τη δυνατότητά μας να "ελέγχουμε" τ' αποτελέσματα).
3. Η "ιστόρηση" της εξέλιξης της "Γεωμετρίας" θα αποκαλύψει ότι η ίδια η ιδέα της "δυνατότητας άλλων Γεωμετριών" (πέραν της "Ευκλείδειας") φαίνεται να αποκαλύπτονταν κατά καιρούς - αποκλειστικά μέσω έλλογων πειραμάτων "αποδεικτικής" - στους "επιστήμονες" μέσω της αποκάλυψης της "δυνατότητας" της Υπερβολικής Γεωμετρίας (πρώτα, π.χ., στον Gerolamo Saccheri, κατόπιν στον Hans Christian Lambert και τον Carl Friedrich Gauss) πριν να υποδειχθεί ολοκληρωμένα από τον Janos Bόlyai ως πλήρης. Μια άλλη τάση - απενοχοποιημένη από την "απόλυτη Γεωμετρία του χώρου" του Immanuel Kant - αποκάλυψε ότι οι "κοσμικές" μετρήσεις μάλλον δεν συνάδουν προς "ευκλείδειο χαρακτήρα", τελικώς υποδεικνύοντας (Nikolai Ivanovich Lobachevskii) την Υπερβολκή ως "Γεωμετρία στη Φύση". Η "απόδειξη" αυτού του γεγονότος ως προς την σχετικιστική αντίληψη ήρθε, μέσω των Albert Einstein και Hermann Minkowski, από τον ευτυχή συνδυασμό της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας (που δομήθηκε - ήδη από το πρώτο "περί Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας" γραπτό - πάνω στους μετασχηματισμούς Lorentz) και της θεώρησης των μετασχηματισμών μέσω κατάλληλων "δομών μέτρησης ή/και στρέβλωσης" (μετρικές Minkowski).
Απ' την άλλη, οι "δομές/Γεωμετρίες" στον υποατομικό κόσμο (πολυδιάστατες υποχρεωτικά, λόγω των άπειρων παραμέτρων κίνησης που εισάγουν οι αλληλεπιδράσεις των σωματίων) συνεχίζουν σε μεγάλο βαθμό να μελετώνται υπό το πρίσμα των "Γεωμετριών Riemann", αλλά αυτό το πρίσμα περιλαμβάνει και τις Υπερβολικές Γεωμετρίες ως ειδικές περιπτώσεις...
Εντυπωσιακό: η ίδια η "μαθηματική επεξεργασία" μιας άλλης "Γεωμετρίας", της Προβολικής, επιτελέσθηκε αποκλειστικά από ζωγράφους/επιστήμονες της Αναγέννησης (π.χ., Piero della Francesca, Albrecht Dürer) πολύ πριν συνειδητοποιηθεί από τους μαθηματικούς η ίδια η υπόστασή της ως "άλλης Γεωμετρίας"!»
εικ. H ισοψυχία εις το έργο του A. Durer
Τον όρο της ισομετρίας ή ισοψυχίας ή συμμετρίας των αρετών στα πλατωνικά στερεά των αισθήσεων και ειδικά στον κύβο της όσφρησης τον έχουμε ήδη σχολιάσει. Ειδικά στην καταπληκτική σύνθεση του Α. Durer «Μελαγχολία» (Μαύρη χολή, ο χυμός της γής) με τον κουλουρισμένο σκύλο-δράκο του ενστίκτου, τον μελαγχολικό άγγελο, την σεληνιακή νυχτερίδα (η καταγωγή των Μονάδων μας από την σεληνιακή άλυσο), το παράξενο κολοβομένο κυβοειδές με γωνίες χρυσής τομής και το μαγικό τετράγωνο του Δία.
Το ομοούσιο του συνθετικού αστρικού οφθαλμού των Ιχθύων και της γέννησης του φωτός των μορφών στον Κριό (μέρος πρώτο) Όσοι από εμάς έχουν ή δεν έχουν την προ απαιτούμενη γενική ακαδημαϊκή εκπαίδευση για να παρακολουθήσουν το άρθρο. Αντιλήφθηκαν ότι δεν είναι δυνατόν να ορισθεί Γεω-μετρία χωρίς …μέτρο.
Τώρα το γιατί είναι τόσο δύσκολο να ορίσουμε την έννοια του μέτρου, αποδίδεται εύκολα στο γεγονός ότι δεν έχουμε αναπτύξει το νοητικό μας που είναι ακριβώς «το μέτρο»… Κατά το «Παν μέτρον άριστον»
Το παιδί δεν πρέπει να διασχίζει μόνο του το δρόμο, γιατί δεν έχει επίγνωση της ταχύτητας ως μέτρο της κίνησης. Με αποτέλεσμα να κινδυνεύει στις μετακινήσεις του καθώς λειτουργεί βασιζόμενο στις συναισθηματικές παρορμήσεις του και όχι στον υπολογιστικό νου των μέτρων… που καθορίζει την προοπτική του τοπίου
Η ιστορία των μαθηματικών δείχνει ακριβώς τον αγώνα των φιλοσόφων-μαθηματικών να αναδυθούν έξω από την συνηθισμένη κατάσταση της αποκρυσταλλωμένης συναισθηματικής αισθητηριακής εμπειρίας του ευκλείδειου γεωμετρικού χώρου και της οικονομίας που θέτει. Μήπως και μπορέσουν να τον κατανοήσουν μετρώντας τον και εντάσσοντας τον σε ένα γενικότερο σχεδιαστικό μοντέλο.
Δηλαδή στο απόκρυφο σύστημα των τριάδων/τριγώνων του τετραπλού αδάμαντα, καβαλιστικού δένδρου ή πυθαγόρειας τετρακτύος του Μακρόκοσμου.
Έτσι με τον όρο μη ευκλείδειες γεωμετρίες ονομάζουμε κάθε μοντέλο γεωμετρίας το οποίο στηρίζεται στα περισσότερα από τα αξιώματα της Ευκλείδειας γεωμετρίας του δισδιάστατου-τρισδιάστατου προβολικού χώρου των σκιών, αλλά δεν αποδέχεται κυρίως το 5ο αίτημα του Ευκλείδη, ότι δηλαδή από σημείο εκτός ευθείας διέρχεται μόνο μία παράλληλος.
Σήμερα οι κύριοι εκπρόσωποι αυτών των γεωμετριών είναι η υπερβολική γεωμετρία του Λομπατζέφσκι και η σφαιρική γεωμετρία του Ρήμαν.
Όταν ο χωρόχρονος καμπυλώνεται εξ αιτίας της αλλαγής της βαρύτητας που είναι η ουσία του ίδιου το συνθετικού νου, Εγώ ή Αιθέρα. Τότε το πρώτο που αλλοιώνεται είναι η προοπτική της οράσεως και ο ορίζοντας, δηλαδή οι παράλληλες σειρές των επερχομένων γεγονότων. Με άλλα λόγια όταν καταργείται το 5ο αξίωμα της παραλληλίας καταργείται η γραμμική εξέλιξη του χρόνου των γεγονότων.
Η σπουδαιότητα αυτής της ανακάλυψης είναι ανυπολόγιστη. Τα Μαθηματικά και η Φυσική συνυφαίνονταν τόσους αιώνες με αυτή την πίστη. Οι Μη Ευκλείδειες Γεωμετρίες έδειξαν ότι υπάρχουν και άλλες περιγραφές του χώρου που είναι προσιτές στην ανθρώπινη νόηση.
Ο Διαλογισμός επάνω στην φύση του συνθετικού εγώ, νου ή βαρύτητας οδηγεί σταδιακά στην κατάργηση του. Χρησιμοποιώντας δύο απλά νοητικά όπλα: την ανάλυση και την σύνθεση. Που η αλχημεία ονομάζει πύρωση (θέρμανση) και απόσταξη (εμψύχωση). Η ιστορία ονομάζει κατάκτηση και εκπολιτισμό των εθνών. Ενώ τα σύγχρονα μαθηματικά του απειροστικού λογισμού: παραγώγιση ή διαφόριση (όροι συνώνυμοι) και ολοκλήρωση που είναι αντίστροφες πράξεις.
Οι πυθαγόρειοι ονόμαζαν την διαλογιστική πρακτική ως τα δύο σκέλη του ύψιλον Υ (πύρωση=τι έκανα?, απόσταξη= τι έπρεπε να κάνω?). Το οποίο Υ αντεστραμμένο δίνει το φιλοσοφικό πλατωνικό λ ή λάβδωμα του καβαλιστικού δένδρου. Οι δύο στήλοι του Ναού (ακτίνες 2 και 3)
Ο οφθαλμός και το φως (μέρος δεύτερο)
Στον Βουδισμό τα ζώδια του τέλους του χειμώνα και της πρώιμης άνοιξης Ιχθείς και Κριός, δημιουργούν την περιοχή του βασιλείου των αρχετυπικών σχεδίων του φωτός ή βασιλείου των Ζώων. Την περιοχή των ενστίκτων, της άγνοιας και του δημιουργικού φόβου ή υστερίας της υστέρας = κοσμικής μήτρας.
Τα Τάρταρα της αναμονής της πολυδιάστατης αστρικής Γαίας τα μελετά η υπεργεωμετρία (αστρική γεωμετρία) των πολλών διαστάσεων-μέτρων, πριν εκδηλωθούν-ελευθερωθούν κάποιοι από τους φυλακισμένους Τιτάνες ή 18 σεληνιακούς κυρίους του φυλετικού ρεύματος των μέτρων στον Ευκλείδειο χώρο…
Με άλλα λόγια ομιλούμε για την κοιλότητα-δισκοπότηρο ή αιγυπτιακό οφθαλμό της δημιουργίας 666. Ο οποίος υποδέχεται σε αυτό το εαρινό σημείο τα υπόλοιπα του προηγούμενου κύκλου στους ιχθείς και ξεκινά τον επόμενο κύκλο του σπειροειδούς στον κριό…
Αν επιθυμούμε να κανοήσουμε τον αριθμό του δημιουργικού θηρίου 666 έξω από τις δυσειδαιμονίες που τον συνοδεύουν. Χρειάζεται απλά να συνθέσουμε ορισμένα σύμβολα αντιλαμβανόμενοι την πραγματικότητα που υποδεικνύουν. Έτσι το απλό σύμβολο του κύκλου με το σημείο στο κέντρο του που είναι το εκρηκτικό δημιουργικό σημείο (μιας κοσμικής εκσπερμάτωσης). Είναι ισοδύναμο με την svastica σύμβολο στον χιτώνα της θεονόας Παλλάδας Αθηνάς του (Κρ)ιού που γεννήθηκε με παλλόμενο δόρυ από το (κρ)ανίο του Δία.
Στην θεωρία της μεγάλης έκρηξης, η οποία επιτέλους, μετά από έναν αιώνα αναμονής φαίνεται να ενισχύεται καθώς μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, τηλεσκόπιο που λειτουργεί σε βάση του Νότιου Πόλου ανίχνευσε για πρώτη φορά ρυτιδώσεις στον χωροχρόνο που εμφανίστηκαν μια στιγμή μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.
Εφόσον επιβεβαιωθεί, η ανακάλυψη θα είναι «η μεγαλύτερη του αιώνα» και πιθανότατα θα βραβευτεί με Νομπέλ, σχολιάζουν ανεξάρτητοι ειδικοί. Τα σήματα που κατέγραψε το εξειδικευμένο τηλεσκόπιο BICEP στην Ανταρκτική φέρεται να είναι ίχνη από τα λεγόμενα βαρυτικά κύματα, η τελευταία ανεπιβεβαίωτη πρόβλεψη του Αλμπερτ Άινσταϊν.
Η ανίχνευσή τους αφενός θα δικαίωνε τον πατέρα της Σχετικότητας, αφετέρου θα προσέφερε στήριξη στη λεγόμενη θεωρία του πληθωρισμού, σύμφωνα με την οποία το νεογέννητο Σύμπαν πέρασε από μια φάση απότομης διόγκωσης.
Όταν οι δύο πόλοι/φύλα είναι ενωμένοι ανατέλλει το φως του αγίου πνεύματος, η τετραγωνική ρίζα του αρ.3 στην κύστη-οφθαλμό του ιχθύος (κατά τον Πυθαγόρειο Αρχιμήδη ο Λόγος 153/265. Βλ. την διπλή περίοδο του αρ 2/13=153.846). Τότε όμως ανοίγονται δύο δυνατότητες: η θετική δυνατότητα είναι ο θάνατος του εγώ και η διάλυση μέσα στην θάλασσα του πυρός της κοσμικής αγάπης (αγίου δημιουργικού πνεύματος) και η αρνητική δυνατότητα είναι ο φόνος/εκσπερμάτωση* του Άβελ (Εύας-αγάπης) από τον Κάϊν (συνείδηση του αριθμού δύο) και η εξέλιξη του φυλετικού ρεύματος
ΟΙ δύο κύκλοι της κύστης του ιχθύος που τεμνόμενοι δημιουργούν τον οφθαλμό 666=2Χ360-54 έιναι η εξέλιξη του κύκλου με το σημείο, της μεγάλης πληθωριστικής έκρηξης. Καθώς μετά την συμπλήρωση του κύκλου-μήτρας ή αξεπέραστου δακτυλίου και της εμφάνισης του δημιουργικού κέντρου της. Η περιφέρεια του δακτυλίου αντιπροσωπεύει πλέον τον άγνωστο Πατέρα ενώ το κέντρο την εκρηκτική Μητέρα και η ακτίνα τον νού-Υιό. Κατόπιν ο Έρως-Υιός-ακτίνα φθάνοντας στον αξεπέραστο δακτύλιο δημιουργεί συγκρουόμενος με τον άγνωστο κραδασμό του ορίου τον πρόδρομο της αφής και επιστρέφει προς το κέντρο διαγράφοντας νέο κύκλο.
Στην τομή των δύο αυτών κύκλων εμφανίζεται η Αφροδίτη, χρυσή τομή (γωνία 54 μοιρών) πρόδρομος της όρασης του 12θέου. Αυτή είναι η εσωτερική όραση για όσους έχουν καθαρήν την καρδίαν. Το δικοπότηρο ή οφθαλμός της δημιουργίας του ζωδιακού, πρόδρομος του Αδάμαντα ή εικοσαέδρου της Οράσεως (Ωμ το διαμάντι στον λωτό) ή ο πρότυπος Αδάμ του Μανού της εξέλιξης
Η γέννηση της σύγχρονης υπεργεωμετρίας των πολλών διαστάσεων ξεκίνησε με την αμφισβήτηση του 5ου αξιώματος του Ευκλείδη για την παραλληλία στον χώρο. Την οποία είχε αποδεχθεί στην Κριτική του Καθαρού Λόγου ο Καντ διατυπώνοντας την άποψη ότι η Γεωμετρία είναι η μελέτη του χώρου , και η γνώση μας για το χώρο δεν είναι εμπειρική αλλά μάλλον συνέπεια του τρόπου με τον οποίο είναι δομημένο το μυαλό μας. Μάλιστα η δομή του μυαλού μας είναι τέτοια ώστε η Ευκλείδεια Γεωμετρία να αποτελεί τη μόνη Γεωμετρία που αυτό μπορεί να συλλάβει. Κατά συνέπεια , ο λόγος που κάνει κάποιον να αισθάνεται μια φυσική ροπή στην κατεύθυνση της αποδοχής του 5ου Αιτήματος για την παραλληλία, του Ευκλείδη δεν οφείλεται σε πειραματικές παρατηρήσεις αλλά στη δομή του εγκεφάλου μας…
Έτσι ο εξαίρετος Γκάους παρότι είχε αντιληφθεί ως τοπογράφος ότι υπάρχει η σφαιρική γεωμετρία που υπερβαίνει το αξίωμα της παραλληλίας, (εισάγοντας την έννοια των καμπύλων τριγώνων), που ο εγκεφαλός του αντιλαμβανόταν δια της τριγωνομετρίας πολύ καλά, δεν θέλησε να συγκρουσθεί με την αποκρυσταλλώνουσα θεολογία του μεγάλου Κρόνιου φιλοσόφου Καντ. Αυτού που αποκάλυψε ότι η λογική ως διαυγές συναίσθημα είναι πρόδρομος της ενόρασης. Γιατί ενδόμυχα αναγνώριζε ότι για να αποδομήσεις τον τρισδιάστατο νου και την γεωμετρία του χρειάζεται πρώτα να δομήσεις πολύ προσεκτικά την «κομψή» αποδεικτική των σχέσεων στις τρεις διατάσεις πριν προχωρήσεις δια των καμπυλών της συναισθηματικής ενορατικής νοημοσύνης στην τέταρτη κλπ
Φανερώνεται λοιπόν ότι οι νεώτεροι ευφυείς ζωγράφοι, γεωμέτρες και τοπογράφοι, βάσισαν την αποδεικτική διαδικασία σε αυτά τα πρωταρχικά σύμβολα του κέντρου του κύκλου και της ακτίνας-ευθείας Αποδεχόμενοι το αδιάστατο σημείο ως πηγή των μέτρων, εφόσον συρόμενο γεννά την ευθεία το επίπεδο και τον τρισδιάστατο χώρο.
Όμως να που έφθασε η ώρα της αδυναμίας ορισμού του σημείου ως μέτρου καθώς η έρευνα των φυσικών επιστημών στα αστρονομικά δυσθεώρητα μεγέθη. Ομιλεί για απότομη διόγκωση του χωροχρόνου που ξεκίνησε 10 στην -34 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, ουσιαστικά τέντωσε τα βαρυτικά κύματα (του εγωικού ή αιτιατού πεδίου) και αύξησε το μήκος κύματος σε μετρήσιμα μεγέθη.
Οπότε ο χώρος/χρόνος είναι συνάρτηση "του σημείου " της στιγμιακής συνείδησης/χρονικού κλάσματος που μπορούμε να ορίσουμε και όπως λέγει ο Einstein: ο χρόνος δεν είναι ο ίδιος για όλους τους παρατηρητές… Έτσι υπάρχουν όντα/παρατηρητές που ζουν σε διάφορους χρόνους, δηλαδή σε διαφορετικές γεωμετρίες.
Τις γεωμετρίες αυτές μελετά ο ζωδιακός. Καθώς φαίνεται ότι το κάθε ζώδιο/ζώο αντιλαμβάνεται διαφορετικούς κραδασμούς του φωτός στους χρόνους της στιγμιακής του αντίληψης και διαφυλάσσει στην ψυχολογία της μορφολογίας του την γεωμετρία διαφορετικών διατάσεων...
Ο Οφθαλμός δισκοπότηρο και τα ζώα-φως (τρίτο μέρος)
Την περίπτωση του κινέζικου παιχνιδιού τάγκραμ παρόμοιο με το στομάχιον του Αρχημήδη, με το οποίο κατασκευάζουμε φιγούρες ζώων από τις τριγωνικές κατατμήσεις ενός τετραγώνου το έχουμε αναφέρει. Τον επιστημονική θεολογία του τετραγώνου του φωτός ως λόγο της ενέργειας προς την μάζα τον διατύπωσε ο ονειρικός αλχημιστής Einstein στην σύγχρονη εποχή. (Ε=mc^2).
Όμως ελάχιστοι υποψιάζονται ότι ο μαθηματικός αυτός τριαδικός τύπος της κοσμολογίας-θεολογίας περιγράφει την λειτουργία του καταστροφικού αστρικού αιγυπτιακού οφθαλμού 666 που αποκαλύπτει το τεράγωνο της ερμητικής συνείδησης 8*8.
Η σειρά ½+1/4+1/8+1/16+1/64 = 63/64 =7*9/8*8 Δείχνει τις επταπλότητες του σεληνιακού 9 μέσα στο τετράγωνο του 8 της ερμητικής συνείδησης…
Ο οφθαλμός είναι Ερμαφρόδιτος, μήτρα και φαλλός, δέχεται και εκπέμπει φως ταυτόχρονα. Την λειτουργία του αντιλαμβανόμαστε με έκπληξη στην διάρκεια του υπναγωγικού φαινομένου.
Παρατηρώντας το ονειρικό φως που παράγεται από τους τριγωνικούς σπινθήρες στην περιοχή του μετωπιαίου λοβού να σχηματοποιεί με τριγωνισμούς φωτεινές φιγούρες ζώων-ακτίνων. Που θα λάβουν χρώματα και ζωή κατά την διάλυση της συνείδησης του φυσικού φορέα μας στον φυλετικό ποταμό των ενστίκτων στο επακόλουθο όνειρο… των κολασμένων ή παραδείσιων πλανητικών τοπίων της αστρολογίας
Όποιος κατωρθώνει να διατηρεί την ισορροπία των δυνάμεων στην πύλη της φυσικής συνείδησης (τετράγωνο του φωτός) σε αυτό το μεταβατικό στάδιο. Όπου το αιθερικό του σώμα μετατοπίζεται από τον διαλυόμενο φυσικό στον μεγάλο κοσμκό διαλύτη του αστρικού φωτός (VITRIOL). Αντιλαμβάνεται την απτή μορφή του ως μήτρα- σπήλαιο των ζώων/φώτων ή ενστίκτων από την οποία ο εμπαθής Κύκλωψ Πολύφημος των επιθυμιών τα οδηγεί στην βοσκή… Αισθάνεται λοιπόν όπως ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του (καθημερινές σκέψεις και συναισθήματα) να καταβροχθίζεται από τον Κυκλώπειο τρίτο οφθαλμό. Είτε ως Ηρακλής που μεταφέροντας τις «αγελάδες» του Γηρυόνη στο ιπτάμενο δισκοπότηρο «Δέπας» ή τρίτο μάτι. Να παρατηρεί έκπληκτος τα σεληνιακά τάττβας (βουδικές ουσίες ή αγελάδες που αλλάζουν χρώματα) να κατασπαράσσονται μεταξύ τους ή να του διαφεύγουν στην άγρια θράκη των ονειρικών ενστίκτων. Καθώς η συνείδησή του δεν ήταν ικανή να τις συγκρατήσει στο τετράγωνο της (συνθετικής ακτίνας της συνείδησης). Γεγονός που τον οδηγεί και πάλι στο κυνήγι τους σε έναν νέο ζωδιακό γύρο. Βλέπε τον μύθο των αλόγων του Διομήδη ή Ρήσσου της θράκης στον άθλο του Κριού…
Ο Οφθαλμός και οι διαστάσεις (τέταρτο μέρος)
Ο άθλος στο ζώδιο του Κριού όπως ήδη έχουμε αντιληφθεί είναι παρόμοιος με εκείνον στο ζώδιο των ιχθύων αλλά και εκείνον του ταύρου. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Ηρακλής φόνευσε μεν δια του ενορατικού πυρός του τόξου-βέλους, τον τρικέφαλο Γηρυόνη της προσωπικότητας του (αίσθηση + αντίληψη + ιδέα). Αφού προηγουμένως απαλλάχτηκε από τον δικέφαλο Όρθο σκύλο/δράκο του ενστίκτου: (αίσθηση + αντίληψη), χωρίς να πειράξει τον ανθρώπινο νου του (τον βοσκό Ευρυτίωνα). Απέτυχε όμως να συλλέξει όλο το κοπάδι των ηλιακών αγελάδων, αλλά και όσες συνέλαβε δεν κατάφερε να τις διαχειριστεί μέσα στο Δέπας-δισκοπόπτηρο του τρίτου οφθαλμού.
Έτσι η μυθολογία και εδώ μας προειδοποιεί για την ιερότητα των Χερουβείμ-λευκών Ταύρων της μορφής: «ότι είναι αδύνατον για την ανθρωπότητα να διαχειριστεί την σοφία της ηλιακής αγελάδας Ίσιδας με τα σεληνιακά κέρατα, δηλαδή τα πέπλα-χιτώνες της «σπειροειδούς νοητικής λευκής ουσίας της εξέλιξης», στα σπειρώματα του μονίμου ατόμου της μνήμης.
Το ίδιο άλλωστε συνέβη και στο ζώδιο-άθλο του Ταύρου-αγελάδας. Εκεί ο Ηρακλής εννόησε ότι το μόνο που μπορούσε να κάνει με τον Ταύρο της όρασης των πολικοτήτων (καθέτων γραμμών του Ταυ, σταυρού των φύλων), ήταν να απάγει ένα είδος όρασις δια μέσου της θάλασσας των σχέσεων, όπως ο λευκός ταύρος Δίας την Ευρώπη (ευρεία όραση), σε μια άλλη περιοχή (φυλή, διάσταση ή περιοχή). Συγκεκριμένα στην περιοχή της καβαλιστικής αβύσσου, τον πλανητικό λαιμό που είναι η περιοχή της Ευρωπαϊκής ηπείρου…
Η σημασία της ανακάλυψης της Μη Ευκλείδειας Γεωμετρίας συγκρίνεται συχνά με εκείνη του Κοπέρνικου, ότι η Γη δεν αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος. Με την έννοια ότι η νέα θεωρητική γεωμετρία αποδέσμευσε τη σκέψη του ανθρώπου από πλαίσια παραδεκτά επί μακρόν...
Ο Kant ήταν ένας από τους πρώτους που εννόησε ότι η τριδιαστικότητα του χώρου έγινε πρόβλημα της φυσικής. Βασιζόμενος στην παρατήρηση του Νεύτωνα για την μείωση της βαρυτικής έλξης ανάλογα με το τετράγωνο της απόστασης. Όμως ο Καντ δεν παρακολούθησε την εξέλιξη της σφαιρικής τριγωνομετρίας που αναπτύχθηκε εξαιτίας της ανάγκης της χαρτογράφησης των αποικιών... Έτσι η τοπογραφία-τοπολογία έδειξε ότι κάνει λάθος, σχετικά με την δυνατότητα του ανθρώπου να αντιληφθεί πέραν των τριών διατάσεων του γνωστού χώρου.
Το πέμπτο αξίωμα της παραλληλίας του Ευκλείδη αμφισβητείται στην σφαιρική γεωμετρία εφόσον «οι παράλληλοι» μεσημβρινοί που προσδιορίζουν μια περιοχή τέμνονται στους πόλους της πλανητικής σφαίρας (ομοπαραλληλική γεωμετρία). Τα σφαιρικά τρίγωνα με καμπύλες πλευρές έχουν άθροισμα γωνιών μεγαλύτερο των δύο ορθών γωνιών και εμβαδόν (βλ. ευθύγραμμο τρίγωνο*). Οπότε στις αστρονομικές-κοσμολογικές κλίμακες δεν ισχύει το αξίωμα της παραλληλίας όπως στην επιπεδομετρία του Ευκλείδη.
(*Η ευκλείδεια απόδειξη για την παραλληλία βασίζεται στην παρατήρηση ότι το άθροισμα των γωνιών τριγώνου είναι το διπλάσιο της ορθής γωνίας. Για να κατανοήσει κανείς την καμπυλότητα στην γεωμετρία του Ρήμαν, δεν είναι απαραίτητο να φανταστεί την πολλαπλότητα εμφυτευμένη σε Ευκλείδειο χώρο μεγαλύτερης διάστασης. Η καμπυλότητα μετρά το βαθμό κατά τον οποίο η Γεωμετρία αποκλίνει από την Ευκλείδεια. Γενικά, η καμπυλότητα μπορεί να ποικίλλει από σημείο σε σημείο, αν όμως επιθυμούμε να είναι η πολλαπλότητα ομοιογενής, δηλαδή τα σχήματα να μπορούν να κινούνται πάνω στην πολλαπλότητα χωρίς να παραμορφώνονται, και η νοητική όραση να μένει σταθερή χωρίς παραισθητικές αλλοιώσεις, τότε η καμπυλότητα θα είναι σταθερή).
Η σταθερή καμπυλότητα εκφράζεται στην θεολογία, ως το ομοούσιο ή ομοιοδιαστατικό της μήτρας και του μέτρου: Αφροδίτης και Ερμητικού Νού ή θείου έρωτος. Τα μέτρα ρίζα 3 και ρίζα 2 και ρίζα 5 στην κύστη του οφθαλμού-ιχθύος… 666
Ο οφθαλμός και το ενορατικό φως άλεφ (μέρος πέμπτο)
Ο Εμμάνουελ Καντ γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1724 (κριός-ταύρος) με την αντίθεση ήλιου-ουρανού στο ωροσκόπιό του και την νοητική ηγεσία του ερμή στον κριό…
Ως ταύρος, γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στο ίδιο μέρος (Καίνιξμπεργκ της Πρωσίας σημερινό Καλίνινγκραντ).
Η αντίθεση-γείωση ήλιου-ουρανού καθόρισε την φιλοσοφική του στάση ως μια επαναστατική αναθεώρηση «κριτική του νου» που αντιλαμβάνεται τον χώρο και επειχειρεί να διακρίνει μεταξύ των νοητικών κατηγοριών-επιστρώσεων.
Τα τρία βασικά έργα του φέρουν το επίθετο της Κριτικής: Κριτική του καθαρού Λόγου, Κριτική του πρακτικού Λόγου. Κριτική της κριτικής ικανότητας…
Πίσω από την ονομασία «Κριτική του Καθαρού Λόγου», δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την προσέγγισή του στην φιλοσοφική σχολή της Βουδικής οικογένειας του Λωτού ή πυρός.
Είναι μάλιστα τόσο κραυγαλέο το μήνυμα που μεταδίδει η σύγκριση της φιλοσοφίας που διατύπωσε με τις ενέργειες που εκφράζονται δια του ωροσκοπίου του. Που μας υποχρεώνει να αναλογιστούμε για την σχέση (ύδατος και αιθέρος) που υφίσταται ανάμεσα στο αστρικό και τις 5 οικογένειες του βουδικού πεδίου…
Συγκεκριμένα τα 5 ζώδια-ιεραρχίες του κοσμικού αστρικού πεδίου από τους Ιχθείς έως τον Καρκίνο, σχετίζονται με τις 5 βουδικές οικογένειες:
Κριός-Πυρ-Οικογένεια του Λωτού: Διάκριση και Αντίληψη
Ταύρος-Γη-Οικογένεια της Ποιότητας (Πολύτιμη): Αίσθηση και Ισοψυχία-Συμμετρία
Δίδυμοι-Αέρας-Οικογένεια της Δράσης (Κάρμα): Σύλληψη και νοητική Ολοκλήρωση
Καρκίνος-Ύδωρ-Οικογένεια του Αδάμαντα της μορφής: Νοητικοί κατοπτρισμοί (Το ποτρέτο του Ντόριαν Γκρέι)
Ιχθείς-Χώρος-Οικογένεια του Κέντρου: Συνείδηση
Το βουδικό-ενορατικό πεδίο το αντιλαμβανόμαστε δια μέσου του πλανήτη Ερμή/Λόγου. Έτσι σε κάποιο από τα απόκρυφα ευαγγέλια υπάρχει ο διάλογος του Χριστού με τον γραμματοδιδάσκαλο Ζακχαίο. Εκεί ο Χριστός τον αποδοκιμάζει έντονα, λέγοντας του ότι εσύ που δεν γνωρίζεις την φύση των τριών γραμμών του γράμματος Άλφα τολμάς να μιλάς για το ωμέγα και τα άλλα γράμματα…
Το τρισυπόστατον του Α δηλαδή της κεφαλής του αντεστραμμένου συμβόλου του ταύρου, γράμματος που αποδίδεται στον θεό Ε(ρμ)ή. Παραπέμπει στην θε(ρμ)ότητα της αλχημικής συμπύκνωσις ή σωρευτικής εργασίας «έρματος» στο ζώδιο του ταύρου που γεννά το ό(ρ)α(μ)α εγκλωβίζοντας τον κραδασμό του φωτός σε μια νοητική μορφή ή χρωματική ιδέα…
Τo Κάρμα=δράση του μοιραίου λαμβάνει χώρα κατά την σταθεροποίηση του υλικού τοπίου σε έναν χρονικό ορίζοντα γεγονότων που ορίζει ο σημειακός παρατηρητής με το εγώ της προοπτικής του (μέτρο της χρονικής αντίληψης). Ο Ερμής-Αέρας (οκτάεδρο/σβούρα) δηλώνει την σταθερότητα εξαιτίας του στροβιλισμού του αέρα (σπιν των ηλεκτρονίων)… Που αντιστοιχεί στον στροβιλισμό της σκέψης/ομιλίας που σταθεροποιεί το πλέγμα των ιδεών-αντικειμένων στον τριδιάστατο αιθερικό καθρέφτη της αύρας μας και το τοπίο που νομίζουμε ότι βλέπουμε…
Ο τριπλός Ερμής (τρισμέγιστος) είναι στην πραγματικότητα η εξέλιξη της όρασης (ΡΑΜ) του πυρός στο ηλιακό πλέγμα των 10 πετάλων, που ο ανθρώπινος νους αντιλαμβάνεται ως θεό ή χώρο-χρόνο των τριών διαστάσεων της φυσικής όρασης.
Οι αθροιζόμενες αισθήσεις μας είναι το αντικείμενο της ψυχολογικής γεωμετρίας ή θεολογίας που διαμορφώνει την αντίληψη του χώρου. Η κατανόηση του γεωμετρικού-εγωμετρικού θέματος δίνει τον βαθμό της μύησης στο μυστήριο της τριαδικής θεότητας...
Κριτική στο έργο του Καντ επιχειρεί η εξελισσόμενη νεώτερη Επιστήμη ως ο πρακτικός Λόγος της Καντιανής φιλοσοφίας...
Η Κρίση της όρασις (μέρος έκτο)
Ο Gaus ως τοπογράφος και ο Schweikart με το γεωμετρικό σύστημα που δημοσίευσε με τον τίτλο Αστρική Γεωμετρία. (Δεν υπάρχει η έννοια της ευθείας στην αστρονομία, ούτε η έννοια χρόνος) Θέλησε να δείξει ότι μόνο μέσω μετρήσεων σε αστρονομική κλίμακα θα μπορούσε να ανιχνευθεί η διαφορά ανάμεσα στη δική του και την Ευκλείδεια Γεωμετρία που αναγνώριζε ο Κάντ ως ανταποκρινόμενη στις νοητικές μας προδιαγραφές. Τελικά το «λάθος» της Κρόνιας Καντιανής φιλοσοφίας, δηλαδή ο Κρόνος έμπροσθεν της πύλης της μυητικής εξόδου από τον φυσικό νου της ευκλείδειας προσωπικότητας, επαληθεύθηκε στην καμπύλωση των ακτίνων του φωτός που παρατηρήθηκε στην θεωρία της σχετικότητας…
Ο Gaus υποψιάστηκε την καμπύλωση του φωτός μετρώντας προσεκτικά το γεωδετικό τρίγωνο μεταξύ απομακρισμένων ορεινών κορυφών των Άλπεων… Όμως η υποτιθέμενη καμπύλωση των ακτίνων του φωτός εξαιτίας της σφαιρικής πλανητικής επιφάνειας ήταν στα όρια του αποδεκτού λάθους εξ αιτίας των διάφορων αλλοιώσεων της ατμόσφαιρας ή παραμορφώσεων των οργάνων. Οπότε δεν ήταν δυνατόν να γίνει δεκτή από τον λεπτολόγο Gaus…
Σήμερα με τα ακριβέστερα όργανα που διαθέτουμε αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τα παράδοξα του βαρυτικού πεδίου ή της ατμόσφαιρας. Συγκεκριμένα οι οπαδοί της επίπεδης Γης (ναι υπάρχουν και αυτοί !) ισχυρίζονται ότι έχουν κάνει μετρήσεις με τηλεσκόπια στο βάθος του ορίζοντα, καταγράφοντας σημεία τα οποία κανονικά εξ αιτίας της καμπυλότητας της πλανητικής σφαίρας δεν θα έπρεπε να βλέπουν… Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η Γη ακόμη και σήμερα… είναι δυνατόν να είναι επίπεδη !!!
Το ομοιογενές της συνείδησης του χώρου και των μορφών υφίσταται όσο διατηρείται σταθερή η καμπύλωση όπως στην ευθεία ή τον κύκλο. Δηλαδή το ομοούσιο της μήτρας και του μέτρου του φωτός που είναι ο πενταγωνικός Αδάμ (αριθμός Ανθρώπου), εξασφαλίζεται δια του συνθετικού φυλετικού αστρικού οφθαλμού 666 της κύστης των ιχθύων… με κύκλους και ευθείες.
Ο Αντίχριστος είναι δηλαδή οι νόμοι της Κίρκης/κυκλικής μήτρας που διέπουν τον νου και την ευκλείδεια γεωμετρία της φυλετικής προσωπικότητας, που δεν ανέχεται δεύτερο παρατηρητή στον θρόνο της. Όπως η ευκλείδεια γεωμετρία δεν ανέχεται δεύτερη παράλληλο από το εγωικό σημείο του παρατηρητή προς τον ορίζοντα.
Ο οραματιστής Einstein όμως κατέγραψε συνειδητά τον πολλαπλασιασμό του σημειακού του εγώ στην ομάδα κύκλο των ψυχών που συνάντησε καθώς προσέγγιζε την ταχύτητα του φωτός. Εισερχόμενος κατ αυτόν τον τρόπο στον ενορατικό κόσμο της τέταρτης διάστασης του χώρου… Ενός χώρου που είναι και πάλι τρισδιάστατος αλλά δεν ισχύει το δόγμα της παραλληλίας. Δηλαδή είναι καταργημένος ο χρόνος και η βαρύτητα … Εδώ ο νους αντικρίζει το μέλλον στο πρόσωπο (πεντάκτινο ή μικροπρόσωπο) της Χριστικής του συνείδησης (Χαμογελαστό ή Αυστηρό) ανάλογα με το προδιαγραμμένο σχέδιο της Ειμαρμένης. (Της πράσινης οικογένειας των Βουδών του αέρα).
Το θέμα αυτό του αιθερικού σεληνιακού πορτρέτου και των επικαλύψεων του μανδύα της Ίσιδας στην σφαίρα της Αφροδίτης ως φύλακα του κατωφλίου στην πύλη του φωτός την έχει προσεγγίσει αριστοτεχνικά ο απίθανος Oscar Wild στο ομότιτλο (αυτοβιογραφικό?) διήγημα… του πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι.
Ο Φρ. Κάφκα πάλι στην περίφημη «Δίκη» εισάγει το ζήτημα του φύλακα της πύλης. Όπου ο ιερέας διακαστής προκειμένου να τον κάνει να εννοήσει ότι ο ίδιος είναι ένα κοσμικό λάθος (βλ. προπατορικό αμάρτημα). Εισάγει την παραβολή του φύλακα της πύλης του φωτός που είναι η ίδια του η μορφή… Πριν τον οδηγήσει στον Θάνατο … σαν σκυλί (βλ δράκο-όφι στον σταυρό) Στην αιγυπτιακή μεταφυσική ο σκύλος είναι ισοδύναμος με τον δράκο-κροκόδειλο...
Εδώ αντιλαμβανόμαστε ότι ο ευκλείδειος Καντιανός νους είναι αδύνατον να μυηθεί. Όπως ο δικέφαλος σκύλος Όρθος (φυλετική αίσθηση και αντίληψη) φύλακας του κοπαδιού του Γηρυόνη της προσωπικότητας πρέπει να πεθάνει. Ελευθερώνοντας τον αθάνατο τρι-εγκέφαλο Ανθρώπινο νου των Ιδεών από τον παρόντα κύκλο της σπειροειδούς Χερουβικής φυλετικής εξέλιξης. Νους που θα κληθεί στην συνέχεια να γίνει ποιμήν στο Δέπας του τρίτου οφθαλμού…
Η όραση είναι η τρίτη και ¨τελική" κατά σειρά κοσμική «αίσθηση» που γεννούν οι κάθετες περιφορές στο θεοσοφικό δόγμα της δημιουργίας. Βλ.: Ο,Θ,Τ.
Ένα σημείο ως κέντρο κύκλου είναι η αρχή του δημιουργικού ή(Χ)ου, όπου (Χ) = ο κυκλικός σταυρός-swastica. Την περιφέρεια του κύκλου αποδώσαμε στην αίσθηση του ορίου που ενέχει η Αφή-Ανάφλεξη. Καθώς κάθε σημείο της συμπεριφέρεται ως το εκρηκτικό κέντρο ενός νέου κύκλου… βλ.Ήφαιστος εκ της Αφής-σωρευτικής πίεσης των πετρωμάτων… Ενώ την τρίτη διεργασία κατά την οποία η ανάκλαση της ακτίνας στην περιφέρεια, δημιουργεί με εκρηκτικό τρόπο δεύτερο κύκλο κάθετο στην διάμετρο του πρώτου σχηματίζοντας το Ταυ, αποδώσαμε στην όραση… γέννηση του φωτός και του κόσμου των Ιδεών της Αφροδίτης-Άνκχ, στην κύστη/οφθαλμό του ιχθύος.
Σημείο γέννησης της χερουβικής λευκής ουσίας της οικογένειας των λευκών Βουδών του Αδάμαντα (βλ.σχετικά Πολύφημος και Γαλάτεια< Λευκή ως γάλα εικόνα της Αφροδίτης). Βλ. επίσης Αφροδίτη <Λευκός αφρός των κυμάτων < ή κυριαρχία του Ηφαίστου- Αφροδίτης/Ευρώπης ή ευρείας όρασις στο ζώδιο του Ταύρου/σταυρού. <Χερουβείμ=ιπτάμενοι λευκοί Ταύροι < Λευκή βουδική οικογένεια
Στην γεωμετρία των πολλών διαστάσεων μαθαινουμε πως ότι είναι ελάχιστο συνειδητό σημείο σε μια διάσταση είναι ολόκληρος κύκλος … ψυχών στην επόμενη. Έτσι τους χώρους πέραν των τριών διαστάσεων αντιλαμβανόμαστε δια της γεύσεως και της οσφρήσεως... Δηλαδή τις αισθήσεις που ενώ είναι είδη ομαδικής όρασης τις αντιλαμβανόμαστε στο παρόν της φυλετικής εξέλιξης μόνον δια μέσου της νοητικής επιθυμητικής αναζήτησης της τροφής.
Το θέμα του μυστικού δείπνου ή ανάφλεξης του ενορατικού πυρός είναι η επάνοδος στην μνήμη-όραση της πρώτης ρίζας φυλής των Ελλόπων και το περίφημο γεύμα του Ταντάλου ομοτράπεζου των θεών. Όπου ο Υιός του Πέλοψ προσφέρθηκε ως γεύμα, θυσιάστηκε και αναστήθηκε προκειμένου να εγκατασταθεί η ελπίδα της ελευθερίας δια των Ελευσινίων μυστηρίων της φιλανθρώπου Δήμητρας που «έφαγε» ένα μέρος από τον ώμο του Πέλοπα (δηλαδή η καβαλιστική σφαίρα του Ουρανού και του Δία του κοσμικού ελέους)...
Η Προσωπικότητα ως χώρος ή εκδηλωμένος τριαδικός θεός έχει τρείς διαστάσεις. όμως όταν διευρύνεται και γίνεται ραδιενεργή η γεωμετρία μετατρέπεται σε καμπύλωμένη σφαιρική/πλανητική. Γεγονός που της επιτρέπει να αντιληφθεί τις επιπλέον δυνατότητες νέων επιλογών.
Ο Υιός-Νους των μέτρων των διαφορετικών ακτίνων ή πεδίων ή διαστάσεων. Γεφυρώνει τις σφαίρες-δημιουργίες των πολλαπλασίων του 3 (3,6,12,24,48,96,192,384), παίζοντας ανάμεσα στο Ον και το Μη Ον (Το κάθε πεδίο είναι αρνητικό για τα διπλανά του).
Ταυρόλεξα τρί-γωνα και-τράγωνα (τε-τράγωνα)
Ασφαλώς δεν υπάρχει πιο περίεργος και ταυτόχρονα πιο πραγματιστικός τρόπος για να υποδείξεις τα παιχνίδια του νου, που διαμορφώνουν τις έννοιες του χώρου και των μορφών. Από εκείνο των λέξεων που σαν συνονθύλευμα γραμματοσφραγίδων του φωτός διαμορφώνουν υπόγεια τον μορφικό χωρόχρονο που αντιλαμβανόμαστε…
Τα γνωστά μας σταυρόλεξα λοιπόν είναι η τέχνη του «Νοταρικόν» δηλαδή η σύνθεση λέξεων από ακροστιχίδες. Παρόμοια είναι η τέχνη της διαχείρισης των κβαντικών αγελάδων (βουδικών ουσιών) στο Δέπας του Ηρακλή ή Ευρώπης (ευρείας όρασης) στο μάτι του ταύρου…
Η περίεργη κουμπάρα μου (καρκίνος στο ζώδιο) μου έχει αναφέρει την παράξενη μνήμη που έχει από την βρεφική της ηλικία: Θυμάται λοιπόν κάτι σαν φωτεινή φυσαλίδα με επιπλέοντα τσαμπιά σταφύλια που αδυνατεί να περιγράψει… Ενθυμούμενος ανάλογες περιγραφές του Καστανέντα και του Στάινερ εννόησα ότι έτσι «βλέπει» ο άνθρωπος όταν απουσιάζει η μορφοποιός σκέψη του… Ο νους δηλαδή αρχίζει να βλέπει μορφές καθώς τακτοποιεί τις ενέργειες των φωτεινών σπερμάτων των τριών βασιλείων του κατώτερου νοητικού του, πειραματιζόμενος με την ικανότητα του να τα περιγράψει-ελέγξει δια της ομιλίας του… Τακτοποιώντας δηλαδή τα ουσιαστικά σε ομοειδείς ποσότητες (πυρ και γη), τα ρήματα των συναισθηματικών καταστάσεων (ύδωρ), τα επιρρήματα και τα άλλα επίθετα των σχέσεων τους (αήρ). Επιχειρεί να επιπλεύσει στην ενεργειακή θάλασσα των διαστάσεων του αιθερικού ωού του, με την τριαδική βάρκα (Αργώ) του ΕΓΩ του (Ε = το ιδεόγραμμα του καβαλιστικού δένδρου, Γ = η γκαμήλα-δράκος, Ω= ο χώρος). Έχει ενδιαφέρον να κατανοήσει κάποιος ότι το τριγωνικό πυρ αντιπροσωπεύει την γνώση, ο αέρας την σοφία και ο αιθέρας την αγάπη στον συνειδητό άνθρωπο
Ο παράδοξος τίτλος πρόκυψε όταν αντιλήφθηκα δια της «αμπελοφιλοσοφίας» ότι οι λέξεις τράγος-κριός, γαστήρ, τρώγω, τρίγωνο και τε-τράγωνο έχουν κοινά τα σύμφωνα …τ,ρ,γ. Στις λέξεις αυτές θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και αυτήν του ταύρος-σταυρός αν αναλογιστούμε την σχέση του Γ (γωνίας) ή σοφού δημιουργικού δεινόσαυρου (Γκαμήλας -δράκου-αγγέλου) με το Υ της επίγνωσης της δράσης του… Υπενθυμίζουμε ότι η αγελάδα-ταύρος που ερεθισμένος μουγκανίζει σαν σμήνος μελισσών είναι ζώο μηρυκαστικό. Δηλαδή εφαρμόζει το πυθαγόρειο Υ (επεξεργάζεται και πάλιν τα δεδομένα της διατροφικής εμπειρίας του). Ο Ερμής-mercury είναι λοιπόν ο Μηρυκαστικός…
Η κατανόηση της λειτουργίας του λαιμού στον πλατωνικό Τίμαιο.
Ο Πλατωνικός Τίμαιος περιγράφει την δημιουργία του κόσμου από δύο κύκλους, του ταυτού/πυρός (εξωτερικό) και του ετέρου/ομαλής κυκλικής ροής (ρέον =νερό) των πλανητικών χρόνων (εσωτερικό). εικ 2
εικ 1 Στο σημείο αυτό, ο Τίμαιος ξεκινά να περιγράφει τις λειτουργίες της «υδραγωγίας του σώματος»: του αναπνευστικού, του πεπτικού και του κυκλοφορικού συστήματος. Τις παρουσιάζει ως ένα περίπλοκο αρδευτικό σύστημα (βλ. αιθερικό δίκτυο) που οι θεοί τοποθετούν στον οργανισμό για να τον διατηρήσει σε καλή κατάσταση εξυπηρετώντας τον τελικό του σκοπό της επανόδου στο ταυτόν… Ο λαιμός (ζώδιο του ταύρου, σταυρός συνάντησης των δύο σφαιρών) βρίσκεται στην τομή των δύο κύκλων (βλ. Άδη, 666, θηρίο ή Μινώταυρο της κρίσης), όπου ο Πλάτων υποδεικνύει την ευαισθησία του δέρματος που τον περιβάλει ως Ερμή<δ-έρμα (τέκνο της πλειάδας Μαίας) Το πυρ των αρμονικών τριγώνων διαφυλάσσεται στον μυελό του κυκλικού κρανίου, προφυλαγμένο στην οστέινη δομή που προμηθεύουν τα ορθογώνια και ισοσκελή τρίγωνα της γης. Η σκέψη/αήρ ταυτίζεται με την αναπνευστική λειτουργία (αιθερικός ασκός πυρός και αέρος) που δεσμεύει την αθάνατη ψυχή/πυρ στην διατροφική σχέση με το σώμα/ύδωρ και γη.
Ως ύδωρ εννοεί τις διατροφικές εντυπώσεις (βλ. Γκουρτζίεφ-Ουσπένσκυ, 9γραμμα και τρεις διατροφικές οκτάβες: τροφής, αναπνοής, εντυπώσεων) που δημιουργούν τα όνειρα. Οι διατροφικές αυτές εντυπώσεις επεξεργάζονται στο συκώτι από την χολή και γίνονται αντιληπτές ως όνειρα… Τα όνειρα δηλαδή οφείλονται στο πυρ των υδάτινων και στερεών τροφών, γι αυτό καταπαύουν όταν εξαντληθεί η κίνηση του πυρός τους.
Το συκώτι είναι ο φύλακας της μαντικής/διαισθητικής τέχνης και αποτελεί την θεϊκή πρόνοια για το άλογο ή ενστικτώδες μέρος της κοιλίας. Ο Τίμαιος μας πληροφορεί ότι η άδηλος αναπνοή του δέρματος (υπεύθυνη για τις εντυπώσεις που μεταφέρονται δια του δέρματος) τροφοδοτεί μόνον την άλογο κοιλία… Την αποβολή των επικίνδυνων εντυπώσεων για την σωματική υγεία αναλαμβάνει η σπλήνα (βλ. χρωματισμός των κοπράνων από τα νεκρά αιμοσφαίρια της σπλήνας)
Η πεπτική αυτή λειτουργία που επιτελεί το συκώτι με την επικουρία της σπλήνας (την διάλυση δηλ. του ύδατος/εικοσαέδρου σε δύο οκτάεδρα/αέρα και ένα τετράεδρο/πυρ 2Χ8+4=20) είναι όμοια με την καρδιακή λειτουργία που με την επικουρία των πνευμόνων αναλαμβάνει την επικοινωνία της καρδιάς με την σφαιρική κεφαλή. Εδώ διαλύεται το οκτάεδρο σε 2 τριγωνικές πυραμίδες.
εικ 2 Σε αυτό το σημείο ο συνετός άνθρωπος της δεύτερης μύησης, αρχίζει να ακροάζεται την μουσική των 7 πλανητικών σφαιρών (βλ. (μ,σ)< μούσα, μουσική, μύηση στην μουσική κλίμακα του 7) και να αντιλαμβάνεται το πώς συμβαίνει η δημιουργία… Υποδεικνύει λοιπόν ο Πλάτων την εκπνοή ως αποβολή των εντυπώσεων που αδυνατεί να επεξεργαστεί περεταίρω η μαντική ικανότητα της καρδίας… Και την όλη αναπνευστική ως ρυθμική πεπτική λειτουργία της διάσπασης του οκταέδρου/αέρα σε τετράεδρα/πυρός. Η πεπτική αυτή δράση λαμβάνει χώρα στο λογιστικό μέρος του στήθους και σηματοδοτεί την διάλυση/ Απολλώνειο θάνατο της αφής/οκτάεδρου στην διάρκεια του διαλογισμού… (βλ. μύθο του Μαρσύα) Οπότε η αναπνοή καταπαύει μαζί με την χρονική αντίληψη καθώς η θνητή ψυχή μεταφέρεται στον αθάνατο πύρινο κύκλο του ταυτού…Η αρχή της απροσδιοριστίας και ο Ερμής
Στην βουδιστική φαινομενολογία και σωτηριολογία, τα skandhas, σκάντας (σανσκριτικά) ή αδρανείς ουσίες, είναι οι πέντε λειτουργίες ή πτυχές που αποτελούν το αισθανόμενο ον. (συνείδηση, μορφή, αίσθηση, αντίληψη και κάρμα ή αιτιώδη κίνηση του δημιουργικού στροβίλου του πάθους). Ο Βούδας διδάσκει ότι δεν είναι πραγματικές αλλά δημιουργούν την ψευδαίσθηση της εγωικής ύπαρξης ως «δικό μου» με την έννοια της περιεκτικότητας*.
*Ο κυνικός Διογένης ως δικαστής σε μια κλοπή καταδίκασε τον κλέφτη, αλλά και το θύμα γιατί νόμιζε πως ήταν ιδιοκτήτης του αντικειμένου…
Αναζητώντας την ετυμολογία του ονόματος Ερμής συναντήσαμε το έρμα < σώρευση αδρανών υλικών, είτε το γράμμα Α <ταύρος = σταυρός = τεταρτημόρια του κύκλου της ψυχής. Αντιληφθήκαμε λοιπόν ότι η βουδιστική διδασκαλία για τα σκάντας είναι ταυτόσημη με την ερμητική αρχαιοελληνική για τα βόδια-ουσίες. Για το πώς δηλαδή ο πανούργος Ερμής με την γέννησή του έκλεψε τις αγελάδες (ταύρους-ουσίες) του Απόλλωνα. Ο Ερμής (< σώρευση εμπειρίας ή σχέσεων) είναι το τέκνο του Δία της πνευματικής Παρουσίας με την στροβιλώδη ηλεκτρική-ιώδη πλειάδα Μαία την «ελικοβλέφαρον» και «ιο-πλόκαμον». Είναι δηλαδή η σκέψη ως ο δημιουργικός Λόγος της φυσικής ύπαρξης των ηλεκτρονικών στιβάδων (σωρεύσεων των μορίων ή σχέσεων) της υλικής ψευδο-ύπαρξής μας.
Ο Κάφκα στην «Δίκη» καταδικάζει την μορφή σε σφαγή, επειδή δεν κατάλαβε ότι έφταιγε για την ύπαρξή της… Το φταίξιμό της ήταν ότι περίμενε να πεθάνει από γεράματα αδυναντώντας να διαβεί την πύλη του φωτός καθώς αγνοούσε ότι η ίδια ήταν ο φύλακας της πύλης !!!
Η αλληγορία του φύλακα της πύλης που αναφέρει ο ιερέας-δικαστής στην «Δίκη» είναι η μεταφορά της αρχής της απροσδιοριστίας της κβαντικής φυσικής. Όπου η ύπαρξη του παρατηρητή (διαιρέτη Νού ή Λόγου) είναι αυτή που εγγυμονεί τα σωματίδια-ποσότητες ή μορφές.
Με άλλα λόγια ο επιστήμων ως αλατένια κούκλα επιχειρεί να εισέλθει στον ωκεανό για να ανακαλύψει ότι διαλύεται… Καθώς η απριοσδιόριστη νοητική στάση (της ελευθερίας του πνεύματός του) είναι αυτή που δημιουργεί την υποστασή του.
«Η αρχή της απροσδιοριστίας ή διαφορετικά αρχή της αβεβαιότητας είναι βασικό αξίωμα της Κβαντικής Μηχανικής που διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1927 από τον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ. Σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας είναι αδύνατο να μετρηθεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια, ούτε πρακτικά, ούτε και θεωρητικά η θέση και η ταχύτητα, ή ορμή, ενός σωματίου.
Εν αντιθέσει με την αρχή της αιτιοκρατίας, σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας υπάρχουν γεγονότα των οποίων η εκδήλωση δεν υπαγορεύεται από κάποια αιτία. Η απροσδιοριστία αυτή δεν αναφέρεται στην ανικανότητα του ανθρώπου να παρατηρήσει ορισμένα φαινόμενα στον μικρόκοσμο αλλά σε μία πραγματική ιδιότητα του Φυσικού Κόσμου, η οποία εμφανίζεται και πειραματικά. Ο λόγος που δεν βλέπουμε αυτή την αβεβαιότητα στην καθημερινότητα είναι ότι εμφανίζεται σε πολύ μικρή κλίμακα και γίνεται κυρίως εμφανής στον μικρόκοσμο». (Βικιπαίδεια)
Η λατρεία της συμμετρίας του πεντάκτινου της Μονάδας μας (χρυσής τομής), δηλώνει ότι η αιτιώδης κίνηση (κάρμα ή πόνος) είναι συνυφασμένη από την αίσθηση, την αντίληψη και την συνείδηση της μορφής που οφείλεται στην δέσμευση της Παρουσίας στην Συμμετρία-Λόγο του πεντάκτινου. Το παιχνίδι των 5 στοιχίων σταματά στην 5η διάσταση όταν το ψυχικό κυκλοσημείο απαλλάσσεται από την περιεκτικότητα της παρουσίας (δεν περιέχει – δεν περιέχεται). Κανένας μικρόκοσμος- Κανένας μακρόκοσμος.
Η σκέψη ως συνθετική 6η αίσθηση… (Α μέρος. Τι είναι η λίμνη της Λέρνης)
Το τέρας της ασύμμετρης φυλετικής σκέψης κατοικεί στην λίμνη της Λέρνης… Η Γη (σκότος) χωρίς την παρουσία του διπλού καβαλιστικού Λαβδώματος ΛΛ=Μ, ΜέΤΡου, (=φωτός της συνείδησης //βλ. «παν μέτρον άριστον»//) γεννά ΤέΡατα (η ρίζα ΤΡ είναι μέρος του ριζικού μάντραμ της γης ΤΡΑΜ=τρόμος-τρέλα ή τρέμουλο-ταλάντωση).
Με ονόματα όπως αυτό του Τιτάνα Πάλλαντα ή του Γίγαντα Πάλλαντα ή του Ταντάλου κατονομάζει συνήθως η μυθολογία τον παλμό-ταλάντωση του σκοτεινού* γήινου αιθέρα.
Το Παλλάδιο-ξόανο ή ξύλο-ίδα των ιδεών γεννά το φυλετικό ρεύμα… Τους Παλλαντίδες που παραμονεύουν τον Θησέα της συνείδησης στην Αττική γη να γυρίσει από την Κρήτη του Μινώταυρου. Παρόμοια στην λίμνη της Λέρνης του Άργους, τα πεταμένα 50 κεφάλια των Αρκάδων Παλλαντίδων δημιούργησαν μια Ύδρα για τον Ηρακλή …
*Η σκοτεινή ύλη της φυσικής είναι η Άδη-λη ύλη που δίνει υπόσταση στην δημιουργία, ενδύοντας την Παλλάδα Αθηνά και φτερουγίζοντας στα άρρητα πόδια της...
Η μυθολογία του Απολλόδωρου σχετίζει το ιερό ξύλινο Παλλάδιο που φυλασσόταν στην Τροία με την πλειάδα Ηλέκτρα (μητέρα από τον Δία του Δάρδανου και του Ιασίωνα) που γκρεμίστηκαν μαζί στο Ίλιο της ΤΡοίας… Μια πολύ έξυπνη νύξη για την καταγωγή του ηλεκτρισμού και του φυσικού ήλιου (στομάχου που ΤΡώγει) από τον ομώνυμο κατακλυσμό του φυσικού αιθέρα Δία !!!
(Στην Π.Διαθήκη ο ξύλινος-φυτικός αιθέρας-ξόανο ή πρότυπο προηγήθηκε της κατασκευής των φυσικών άστρων…)
Η λίμνη της Λέρνης είναι λοιπόν το αστρικό πεδίο των υγρών παθητικών-φυτικών δυνάμεων του ασυνειδήτου (Άδη) που μετατρέπεται σε ζωικό-ενεργητικό πύρ κατά την επίσκεψη της Χριστικής συνείδησης (Ηρακλή)
Ο Αριστοτέλης επαναλαμβάνοντας την άποψη του Δημόκριτου και των άλλων ατομικών φιλοσόφων: «πως η σκέψη οφείλεται στους κραδασμούς των ατόμων», εξακολουθεί να ηγείται των προσπαθειών του δυτικού πολιτισμού για την όποια κατανόηση της Ύπαρξης ή δηλητηριώδους Σκέψης στα περιβλήματα των 7 ακτίνων-όφεων της αβύσσου επί των οποίων αναπαύεται ο συντηρητής Βισνού της Συνείδησης…
Ο Ερμής και τα σωρεύματα-σκάντας της βαρύτητας (β μέρος)
Ο θεός της σκέψης είναι ο Ερμής (<έρμα=σώρευμα λίθων στο πλοίο της ψυχής, δηλ. ατόμων της ύλης) τέκνο του ηλεκτρομαγνητικού αιθέρα Δία και της πρώτης των Πλειάδων Μαίας (ήτοι των 7 ηλιακών συστημάτων ή 7 περιόδων - ηλεκτρομαγνητικών στοιβάδων που δίνουν την υπόσταση).
Παρόμοιoς είναι και ο βουδιστικός όρος για τα σωρεύματα-σκάντας της σκέψης.
Τα 5 σκάντας είναι η πεντάδα των στοιχείων: (Ρούπα, Βεντάνα, Σάμντζα, Σαμκάρα, Βιντζάνα) που συνδυαζόμενα χρωματίζουν κατά έναν ανεπανάληπτο τρόπο την εμπειρία του συγκεκριμένου εγώ. Αυτά είναι:
Ύδωρ: Μορφή και Χρώμα, (Ρούπα),
Γη: Αίσθηση, η περιεκτική του όλου Εντύπωση, (Βεντάνα),
Πυρ - Λόγος: Αντίληψη ή Διάκριση-Διαίρεση του όλου σε Συμμετρικές μορφές , (Σάμτζνα),
Αήρ: Δράση, Σύλληψη ή εκφρασμένη θέληση στην πράξη που γίνεται Αιτία του κάρμα (Σαμκάρα)
Αιθήρ: Το δίκτυό τους, η Γνώση-Συνείδηση, (Βιτζνάνα).
Τα σκάντας είναι οι διπλασιαζόμενες κεφαλές της Ύδρας, οι πολικότητες των κανονικών στερεών-αισθήσεων.
Τα κανονικά στερεά ή αισθήσεις τείνουν στην τελειότητα. Δεν είναι τέλεια εντός της σύνθετης τετραστοιχειακής δημιουργίας…
Σε τέλεια κατάσταση βρίσκονται μόνον διαχωρισμένα, στον αντίποδα του βουδικού πεδίου όπου εκδηλώνονται οι 7 ακτίνες της θεότητας…
Εντός της δημιουργίας τείνουν να προσεγγίσουν χωρίς επιτυχία τον άρρητο αριθμό της χρυσής τομής του αγίου πνεύματος «βλ. καθ’ ομοίωσιν».
Η Ύδρα (<Ύδωρ) είναι η ταραγμένη όψη του εικοσάεδρου ναού της καβαλιστικής μορφής (του Μανού ή Αδάμ-αντα, Αδάμ-Κάδμου) που ανακλάται στα ταραγμένα αστρικά νερά της φαντασίας (<Λέρνης, βλ. ρίζα lern=μαθαίνω). Όταν σταθεροποιηθούν χάρις στην επικράτηση της νοητικής Ηθικής στάσης τα επί μέρους κέντρα-κορυφές-κεφαλές ή σφαίρες-σεφιρώθ, εμφανίζεται το κυρίαρχο νοητικό Κατηγόρημα.
Το γράμμα Υ των πυθαγορείων σημαίνει την κατοπτρική ηθική συνείδηση (τι έκανα ?, τι έπρεπε να κάνω ?) που αποδίδει σταδιακά στα βήματα της ακολουθίας Fibonacci τον χρυσό αριθμό της Συμμετρίας-Αρετής, το μέτρο για την ορθή διαβίωση.
Η αποκάλυψη του ακτινικού μέτρου οδηγεί σε κάποια από τις πλανητικές σχολές φιλοσοφικής σκέψης που υπαινίσσεται ο βουδισμός για τις 5 βουδικές οικογένειες των κοσμικών στοιχείων-στερεών.
Το καθένα από αυτά περιέχεται στα υπόλοιπα, γιαυτό και ελέγχονται στην κοινή βουδική ερμητική-υδραργυρική τους φύση δηλ. την σκέψη-συνείδηση του Ερμαφρόδιτου Καντιανού καθαρού Λόγου των ανώτερων συναισθημάτων... (αφηρημένων ουσιαστικών ή αρετών)
Η συνείδηση είναι το ανώτερο συναισθηματικό κέντρο (η κοσμική ψυχή, δωδεκάεδρο) που γεννά την Λογική των 12 ηθικών κατηγορημάτων του Καντ (Ζωδιακών Ιεραρχιών)
Οι Βουδικές οικογένειες των στοιχείων κατοικούν στην καθαρή αιθερική περιοχή (βουδικό πεδίο) στους αντίποδες των 5-6* εκδηλωμένων βασιλείων της αστρικής Σαμσάρα του κύκλου των ενσαρκώσεων.
*(Σημ. Το βασίλειο της πρώτης φυλής των Θεών και εκείνο της δεύτερης των Τιτάνων έχουν κοινή καταγωγή και, ευρισκόμενα σε διαρκή διαπάλη αποτελούν ενιαίο πεδίο. Κάποιοι Τιτάνες συμμαχούν με τους θεούς και τούμπλαλιν. Λ.χ. ο Προμηθέας, ο Ήφαιστος, ενώ ο Απόλλων αμφισβήτησε έμπρακτα την τάξη του Δία μετά τον θάνατο του υιού του Ασκληπιού και ελευθέρωσε τους Κύκλωπες που κρατούσαν δέσμιες τις Τιτανίδες Προμηθεϊκές Μονάδες μας…!!!)
Η ολική αίσθηση-εντύπωση των εντόμων (α μέρος)
Στο ζώδιο του εντόμου, τον Σκορπιό, μας δίνεται η ευκαιρία να μάθουμε κολύμβηση στον φυλετικό ποταμό της ομιλίας-σκέψης αναπτύσσοντας την συνθετική 6η νοητική αίσθηση…
Η δυσκολία της διαπραγμάτευσης του θέματος έγκειται στο γεγονός ότι ήδη επιπλέουμε στις δυνάμεις της φυλετικής ομιλίας αλλά αγνοούμε τον τρόπο που το πέτυχαμε, με αποτέλεσμα να μένουμε παγιδευμένοι στην ασφάλεια των εγκατεστημένων φυλετικών ροών της ομιλίας…
Στον σκορπιό λοιπόν ο Αρχάγγελος του ύδατος μας ωθεί να επαναλάβουμε το μυστήριο της βάπτισης στις δυνάμεις του Λόγου, που συνέβη κατά την διάρκεια της δραματικής αποκοπής μας από την μητρική αύρα στην νηπιακή ηλικία. Το στάδιο αυτό η ψυχανάλυση περιγράφει ως «ξεπέρασμα» του οιδιπόδειου συμπλέγματος προς την ενηλικίωση… Όμως ο μύθος του Οιδίποδα μας προειδοποιεί πως η αφύπνιση της συνείδησης ενώπιον του συντελεσθέντος αμαρτήματος (βλ. προπατορικό αμάρτημα ή ενσάρκωση) οδηγεί στον θάνατο τον οίκο των Θηβαίων Λαβδακιδών όπως και τον αντίστοιχο οίκο των Ατρειδών των Μυκηνών. Δηλαδή την διάλυση της ορατής οικογένειας-προσωπικότητας στα αντιμαχόμενα συγγενικά μέλη ή στοιχεία που την συναποτελούν και τον αναπόφευκτο θάνατο τους…
Η αφύπνιση του πυρός της συνείδησης //(πρώτη μύηση)// διασπά την ολοκληρωμένη προσωπικότητα μορφή-εικοσάεδρο σε 2 οκτάεδρα και ένα τετράεδρο (20=2Χ8+4) // (δεύτερη μύηση)//, για να ακολουθήσει και η διάσπαση του οκταέδρου της νοητικής μορφής σε 2 τετράεδρα πυρός (8=2Χ4) //(τρίτη μύηση). Λέγει ο Πλάτων στον Τίμαιο… Η όλη διαδικασία φαίνεται πως βρίσκει το αντίστοιχό της στην ηλεκτρόλυση του ύδατος όπου χάρις στην παροχή λίγων ελεύθερων ηλεκτρονίων-σκέψης (κάποιοι φυσικοί αποκαλούν ήδη τα ηλεκτρόνια… σκεπτόνια!) ξεκινά την διάσπαση των δεσμών του ύδατος: Η2Ο à 2Η+Ο. Το Οξυγόνο στην αλχημεία ονομάζεται πυρώδης μήτηρ και το Υδρογόνο υιός…
Η ολοκλήρωση της προσωπικότητας-εικοσαέδρου συντελείται όταν επιτευχθεί η σταθερότητα στην επιφάνεια των συναισθηματικών υδάτων. Τότε ο νους δηλ. η κατοπτρική επιφάνεια των υδάτων ανακλά την τάξη του έναστρου ουρανού ενώ βάτραχοι (οι μνήμες των παλαιοτέρων ενσαρκώσεων) αναδύονται από τα διαφορετικά βάθη της νοητικής λίμνης στην επιφάνεια λέγει ο Αριστοτέλης…
Στην επιφάνεια της λίμνης λαμβάνει τότε χώρα η «βατραχομυομαχία ή τρωικός-πεπτικός πόλεμος» των εντυπώσεων. Οι εντυπώσεις των αισθήσεων κατατρώγονται ως μύγες από τους βατράχους-αναμνήσεις των προηγουμένων ζωών…
Περί εντόμων (β μέρος).
Στο ζώδιο του εντόμου καλούμαστε να εισέλθουμε από το κέντρο του λαιμού (καρδιά του ορμονικού συστήματος) στην καρδιά του κυκλοφορικού συστήματος. Το κέντρο του λαιμού γνωστό και ως σημείο εκπολιτισμού της λίμπιντο (από τον Φρόιντ) είναι η νήσος των φυλάκων Κυκλώπων βοηθών του μεταλλουργού Ηφαίστου. Εδώ ο νοητικός Άνθρωπος επιτυγχάνοντας την νοητική συγκέντρωση ή πρώτη μύηση επισκέπτεται το δημιουργικό εργαστήριο του θεού και παρατηρεί το αιθερικό δίχτυ με το οποίο συνέλαβε στον ύπνο, την Αφροδίτη με τον Άρη της επιθυμίας. Κατόπιν ακολουθώντας την προτροπή του Απόλλωνα γίνεται μάρτυρας της αντικατάστασης του δεινοπαθούντα Άρη από τον νοητικό Ερμή στην κλίνη της Αφροδίτης… (δεύτερη μύηση)
Η αντικατάσταση του Άρη από τον Ερμή ισοδυναμεί με την κατασκευή της Αργούς-Ψυχής, του πλοίου-εντόμου κάνθαρου-κάβειρου της ομαδικής ενέργειας… Ή την μεταμόρφωση του αλχημιστή Κάφκα σε έντομο, δηλ. την ικανότητα του ανθρώπου να επαγρυπνεί στον ύπνο του ή να ταξιδεύει ως έντομο με ανθρώπινο κεφάλι επάνω στην αρχή της ενστίκτου επιθυμίας… Το έντομο σημαίνει την έκχυση των αισθητηριακών εντυπώσεων κατευθείαν στην κυκλοφορία του αίματος χωρίς την διαμεσολάβηση του νευρικού συστήματος. Οπόταν μειώνεται δραματικά η ανάγκη για ύπνο στην διάρκεια του οποίου επιτυγχάνεται η αναδιοργάνωση της μνήμης στις συνάψεις των νευρώνων και η εξισορρόπηση του οργανισμού από την νευρική κόπωση…
Το αστρικό πεδίο αποκαλύπτεται πλέον ως το πεδίο των μορφογενετικών πληροφοριών, το οποίο ημπορεί να μας παρέχει άμεσα απαντήσεις για τα επερχόμενα γεγονότα, συνομιλώντας με τους Κυρίους του Νόμου (άρχοντες Λιπίκα). Με αυτούς διαπραγματευόμαστε την αντικατάσταση του μοιραίου με νοητική υπηρεσία προς το πλανητικό πνεύμα…
Το μάτι της μύγας (γ μέρος)
Η αναπαράσταση του περιβάλλοντος στον εγκέφαλο επιτεύχθηκε στην μακρά περίοδο της εξέλιξης, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να περιγράψει τι ακριβώς συνέβη…
Η αναπαράσταση επιτυγχάνεται χάρις στην ομοιότητα δύο τριγώνων με κοινή κορυφή στην κόρη του οφθαλμού μας … οφθαλμός=οφ+θαλμός=οπτός+θάλαμος=ορώ+θάλαμος.
Πρόκειται δηλαδή για μια κοιλότητα-μήτρα, μια σημειακή οπή-πύλη και τον βρόγχο-είδωλο της επανάληψης…
Όσο περισσότερο διευρύνουμε το περιεχόμενο των τριών εννοιών: θάλαμος-οπή-βρόγχος, τόσο κατανοούμε το τι όντως συνέβη. Λ.χ. η αίσθηση της ακοής βασίζεται στην οπή (ακουστικό πόρο-πέρασμα) και την αντήχηση-αναπαράσταση του ηχητικού χώρου στην κοιλότητα του κρανίου. Όμως ολόκληρη η μορφή μας λειτουργεί σαν ηχείο οπότε και η αφή θα πρέπει να θεωρηθεί μετεξέλιξη της ακοής…
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως οι 9 οπές της ανθρώπινης μορφής: 7 στο κρανίο, ο πρωκτός και τα γενν. όργανα συνδέονται με διάφορα είδη αναπαραγωγής του χώρου στον βρόγχο της μορφής μας…
Αφαιρώντας τις συμμετρικές επαναλήψεις καταλήγουμε σε 6 οπές: αυτί-ρώθων-οφθαλμός-στόμα-αιδοίο-πρωκτός. Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε και την πηγή του κρανίου που κλείνει στην παιδική ηλικία, αλλά ανοίγει το ζήτημα μιας 7ης κατηγορίας οπών, θέτοντας το γενικότερο ζήτημα των τραυματικών οπών… Η ετυμολογία της λέξης τραύμα ως αναγραμματισμός των (τ,ρ,μ) της μήτρας δείχνει την επίγνωση του ονοματοθέτη για τον θάλαμο=Θήλυ+(μ) της (μ)ήνης ή σεληνιακής (μ)ήτρας… τρà τρώγω=τρ+εγώ!!! Μια παράδοξη αναφορά στο αναλίσκον πυρ-σημειακό παρατηρητή της μητέρας Γης
Το αιδοίο και ο πρωκτός αναφέρονται συνήθως σαν εκτελεστικά όργανα απόρριψης κοπράνων και σπερμάτων, αλλά ελάχιστα αναρωτιόμαστε για την δεκτική τους λειτουργία χωρίς να εμπλακούμε με την γενετήσια λειτουργία ή τον ομοφυλοφιλικό «εκ-φυλισμό»
Η ψυχανάλυση προσδιορίζει το πρωκτικό στάδιο ωρίμανσης της σεξουαλικότητας ομού με την έναρξη της ομιλίας, κατά την διάρκεια του οιδιπόδειου συμπλέγματος και τον απογαλακτισμό του νηπίου… Η πρόσληψη δύσπεπτης στερεάς τροφής εξαναγκάζει σε λειτουργία τα έντερα και τις περιελίξεις του εγκεφάλου που καλούνται να αναλύσουν τις εισερχόμενες πληροφορίες…
Στην συνέχεια ότι δεν κατανοείται-αφομοιώνεται απορρίπτεται από τις συσπάσεις της έδρας. Έτσι η νοητική λειτουργία της ανάλυσης ή διαιρετότητας προς ανεύρεση των πρώτων παραγόντων της αναλογίας-ομοιότητας του κόσμου στον συναισθηματικό θάλαμο του στομάχου, ολοκληρώνεται με την αφόδευση των υπολοίπων της νοητικής διαίρεσης από τον πρωκτό και το στόμα ως ομιλία…!!! Στα κόπρανα και τα σπέρματα-υπόλοιπα κρύβεται λοιπόν το φως της κατανόησης. Ενώ το μήκος των εντέρων αντιστοιχεί στην σπείρα που διαγράφει η ψυχή μέσα στο ηλιακό σύστημα του ήλιου-στομάχου της κοιλίας. Ο δεύτερος ήλιος σχετίζεται με την καρδία και την διπλή κυκλοφορία του αίματος ενώ ο τρίτος ήλιος με την υπόφυση ανάμεσα στα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια.
Έτσι η λειτουργία των τριών ηλιακών συστημάτων του οργανισμού μας αντιστοιχεί στις τρεις οκτάβες των γραμμάτων του αλφαβήτου
Η νοητική λειτουργία είναι λοιπόν μια αρνητική λειτουργία όπως και η ομιλία μας που αντανακλά απλώς της πεπτικές-νοητικές δυσκολίες. Ουσιαστικά αποκαλύπτει την νοητική δομητική σημασία του ακρογωνιαίου λίθου που είναι η ερωτική λειτουργία. Ένα σκάνδαλο που απορρίπτει
Ο Νους και η βαρύτητα
Ο κύων (< εκ του κύω) είναι ένα σύμβολο της μήτρας-μέτρου ή επιστήμης. Η επιστήμη εγκυμονεί θεωρίες-μορφές, με την επιμονή και αποφασιστικότητα ενός σκύλου bulldog=bull+dog.
Η ονομασία bulldog πρόκυψε από την ικανότητα του σκύλου (dog) να καταβάλει έναν ταύρο (bull) φράσσοντας του το ρύγχος, στην διάρκεια των στοιχηματικών ταυρομαχιών στην Αγγλία… Παρόμοια o κύνας φιλόσοφος ασκητής Διογένης χαλιναγωγούσε και κατηύθυνε την επιθυμητική του σκέψη (ταύρο), διακόπτοντας την αναπνοή του. (Λέγεται μάλιστα ότι κατ αυτόν τον τρόπο και πέθανε…)
Όσοι μελετούν την εμμονική συμπεριφορά του άγρυπνου κύνα που υλακτεί κατά της σελήνης-φαντασίας, αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά το σύμβολο του σεληνιακού-κατοπτρικού νου, άλλοτε ως κατόπτρου, άλλοτε ως μήτρας και άλλοτε ως οφθαλμού…
Έχουμε αναφέρει ότι ο δικέφαλος Όρθος και ο τρικέφαλος Κέρβερος αντιστοιχούν στην διπλή και την τριπλή κατοπτρική λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου: της αισθητηριακής-αντιληπτικής λειτουργίας του ζώου και της εξελιγμένης ιδεοποιητικής ή μνημονικής λειτουργίας του ανθρώπου που θυμάται τις προηγούμενες ζωές του… Με τον σκύλο να αντιλαμβάνεται και να υποδεικνύει την διαφορετική προέλευση-ιεραρχία των αναδυομένων κατοπτρικών-πεδίων στην ανθρώπινη προσωπικότητα.
Το ζήτημα της κατανόησης-αγάπης προς τον πιστό κύνα και τις τελετουργίες της συμπεριφοράς του είναι θεμελιώδες για όποιον ασχολείται με την φιλοσοφία λέγει ο Πλούταρχος
Όλες αυτές οι πληροφορίες έχουν διαφυλαχτεί πολύ προσεκτικά στην γλώσσα: H λέξη Dog είναι αναγραμματισμός του God, προς τιμήν του άγιου σκύλου Ανούβη-Κέρβερου κυρίου του δικαστηρίου της κρίσης των ψυχών… Παρόμοια στην ελληνική γλώσσα ο Πλούταρχος μας ενημερώνει ότι: ο αστερισμός του Κυνός-Σειρίου είναι «πατρομήτωρ» //αναγραμ. Σείριος=Όσιρις και Κύων=κύω δηλ. η Ίσιδα//. Το θέμα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον όταν αναζητήσει κάποιος μια αντίστοιχη λέξη του Bulldog στην ελληνική ήτοι: ΤαύΡοΣ + ΚύωΝ = ΚέΝΤαυΡοΣ οπόταν το ΚύωΝ=Κ,Ν δείχνει τον αρνητικό νοητικό κάτω κόσμο του ΚεΝού ή του εΚαΤόΝ…
Αν η λογική επιστήμη συμβολίζεται με τον κύνα-μήτρα ή οφθαλμό που διαχωρίζει και ιεραρχεί μορφοποιώντας τις ενέργειες του χώρου σε κοπάδια ή κατηγορίες εννοιών-ζώδια (ζώα). Τότε η ενοποιούσα Αριστοτελική Εντελέχεια ή τέχνη συμβολίζεται με τα αιλουροειδή (την ηλιακή ΓαΛή-ΛόΓο του ΙΑΩ-νιαούρισμα). Η γάτα < ελληνιστική κοινή κάττα (τροπή κ > γ από συμπροφορά με το άρθρο στην αιτιατική < υστερολατινική catta < αρχαία αιγυπτιακά čaute, μοιάζει να συμπληρώνει την γραμματολογική αναφορά στην μάγισσα Κίρκη=Circle του «εcatόν».
Η λατρεία της κάττας στην αρχαία Αίγυπτο αφορά την αναγωγή των πάντων στον Λόγο ή πυρ του ΙΑΩ-Ιεχωβά. //Βλ. (36+64=100)//
Η αλχημική τέχνη (η χημεία) ερευνά την σχέση των αιθερικών σπινθήρων με τους χιτώνες της φυλετικής όρασης που οργανώνουν τα κελύφη της ουσίας σε: (μεγαλομοριακές μορφές-μόρια και άτομα-υποατομικά σωματίδια-κουάρκς-...) καθώς περνούν από τον ηλιακό φακό του Εγώ…
Ενδεικτικά αναφέρουμε το κίνημα του κοκκιδισμού (pointism) ως απόπειρα παρουσίασης της εμπειρίας της χημικής ανάλυσης σε μόρια-άτομα, παρόμοια με την ανάλυση των εικόνων σε σύνολα γεωμετρικά διατεταγμένων σπινθήρων στο υπναγωγικό φαινόμενο…
Ενώ στην αντίληψη των νοητικών κελυφών της ύλης μας εισάγει το κίνημα του ιμπρεσιονισμού (ενυπωσιασμού). Εδώ επιχειρείται η μεταφορά της οπτικής εμπειρίας μόνον δια των χρωμάτων, μιμούμενη την όραση στην διάρκεια της τρίτης ριζικής φυλής.
Τότε οι πρόγονοι της ανθρωπότητας δεν αντιλαμβανόντουσαν περιγράμματα-σκιές και όγκους καθώς δεν υπήρχε κεντρικός ηλιακός φωτισμός. Τότε υπήρχε μόνο το τετρασδιάστατο διάχυτο φως (το Λυκόφως των θεών) της Λύκαινας-Λητούς ενώ απουσίαζε η Γεωμετρία-Εγωμετρία του ηλιακού Εγώ.
Το ψυχολογικό Εγώ δημιουργεί τον παρατηρητή και την προοπτική στον τρισδιάστατο χώρο καταργώντας τον ενοποιημένο χωρόχρονο της τέταρτης διάστασης, επιβάλλοντας έτσι το όριο του θανάτου στον ορίζοντα των γεγονότων… Δηλαδή την τάξη του θανάτου-Κρόνου ή γραμμικού Χρόνου διαδοχής των γεγονότων που ο Αϊνστάιν προσδιόρισε ως αξεπέραστο όριο-δακτύλιο του φωτός…
Το θέμα των 7 αιθερικών κατοπτρισμών και των διαστάσεων που μειώνονται σταδιακά μετά από κάθε κατοπτρισμό είναι ιδιαίτερα δύσκολο να περιγραφεί. Η μεταφυσική ορολογία το αναφέρει ως επταπλό σπειροειδές χερουβικό Ον, το οποίο σε κάθε περιστροφή της σπείρας παράγει μια διαφορετική δημιουργική ημέρα-κατάσταση. Έτσι η σελήνη και ο ήλιος, τα δύο φώτα του γήινου αιθερικού στερεώματος παρουσιάστηκαν μετά τα αιθερικά φυτά και πριν από τις ζωικές μορφές (θεούς < θέα < θειν < αιθήρ, ήτοι οι στρόβιλοι του μόνιμου ατόμου) και συμβολίζονται με τον κύνα της επιστήμης και την κάττα της τέχνης…
Η βαρύτητα και ο νοητικός κόρος
Ο δημιουργικός νους ακολουθώντας την ανάγκη της επιθυμίας για απτές συμμετρικές μορφές παγιδεύεται στις σπείρες της τοροειδούς επιφάνειας του μόνιμου ατόμου που δημιουργεί ο πρωταρχικός υπερσυμμετρικός κραδασμός της χρυσής τομής του αγίου πνεύματος…
Ο μόνος τρόπος να αντιστραφεί η καθοδική-εξωστρεφής ροή της σπείρας είναι η μελέτη της επαναλαμβανόμενης ανακύκλωσης των κατοπτρισμών της χρυσής τομής. Κάθε κύκλος της αιθερικής σπείρας περιλαμβάνει 4 στοιχεία-ροές (μια πυθαγόρεια τετρακτίδα) που επαναλαμβάνονται ασταμάτητα σε όλο και πιο χονδροειδή κατοπτρική ουσία έως ότου επιτευχθεί ο κορεσμός της επιθυμίας…
Ο κόρος λαμβάνει χώρα στην κατοπτρική νοητική επιφάνεια επί της οποίας ο νους-μορφή αντιλαμβάνεται πως ο ίδιος είναι το αντικείμενο του πόθου της δέσμιας πνευματικής Μονάδας Του.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να διατυπωθούν στην δυναμική που αναπτύσσουν οι κατοπτρισμοί του αρ. 2 της Συνείδησης : 2=4/2=(√5-1)(√5+1)/2
Σε όσους λοιπόν παραξενεύτηκαν με την αναφορά μας σε σκύλους προκειμένου να προσδιορίσουμε την έννοια της βαρύτητας-σκέψης, θα αναφέρω το χαρακτηριστικό παράδειγμα του εμμονικού ψυχαναγκασμού που διακρίνει τον φυσικό νου ή σκύλο «Ραντανπλάν», που σκάβει απεγνωσμένα να βρει νερό ενώ βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι ! Την αβυσσαλέα βλακεία που διακρίνει τον κολασμένο φυσικό νου των κατοπτρισμών είχε υποδείξει ο Αϊνστάιν λέγοντας: «Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο…» Δυστυχώς ή Ευτυχώς ο κατοπτρικός Νους υπερβαίνει σε μυστήρια την δημιουργία...
Οι 7 δημιουργικές ημέρες ή κατοπτρισμοί του θείου Νου ονομάζονται στον βουδισμό Μαχαττάττβα. Η ανθρώπινη δημιουργία-ημέρα συντελείται στον 7ο κατοπτρικό αιθέρα. Μπχουτά: η στοιχειακή δημιουργία των Τανμάτρα. Μαθηματικά σκεπτόμενοι υποπτευόμαστε πως πρόκειται για την οργάνωση των γεωμετρικών αριθμών σε κραδασμούς πολυγώνων που ταξινομούνται σε ομάδες-οκτάβες-. Όπως λχ ο περιοδικός πίνακας των στοιχείων ή οι μουσικές συχνότητες ή η αλφάβητος σε τρεις οκτάβες (ελληνική) ή επτάδες (εβραϊκή) ή εννεάδες (λατινική) Ιντρίγια: ή οργανική των αισθήσεων. Πρόκειται για τα αθροίσματα των επίπεδων πολυγωνικών αριθμών σε πλατωνικά στερεά ή αισθήσεις που παράγουν άπειρους συνδυασμούς συμμετρικών στερεών. Στην βάση των οποίων θα αναπτυχθούν οι έμβιες μορφές… Οι αισθήσεις είναι τοπολογικές ιδιότητες του χώρου έτσι προηγούνται των μορφών που τις εκδηλώνουν. Αυτό το μυστικό το διδάσκουν οι 5 δημιουργικές βουδικές οικογένειες των Πλατωνικών στερεών ή Ιδεών…. Μούκχγια: η των σταθερών σωμάτων. Πρόκειται για το ουράνιο στερέωμα που δημιουργούν οι εναποθέσεις των απερχομένων φυλών Τιργιακσρότας: ή των νοητικών ιεραρχικών ζώων-ζωδίων. Ουρντχβασρότας: η των θεοτήτων. Πρόκειται για τους πεσμένους θεούς (Τιτάνες) του αστρικού πεδίου οι οποίοι λαμβάνουν τις πρότυπες μορφές των ζώων. Όπως οι Αιγυπτιακές ή οι Ινδικές θεότητες.
Αρρακσρότας: ή των ανθρώπων. Δηλαδή η σύνθεση των 6 προηγούμενων δημιουργιών. Κάθε άνθρωπος κρύβει την φύση κάποιου ζώου στην κίνηση και την μορφή του.
Τα ζωικά αρχέτυπα και η βαρύτητα
Την ιδέα πως η σκέψη ευθύνεται για την βαρύτητα έχουν αρχίσει να ψηλαφίζουν οι διαλογιζόμενοι επιστήμονες.
Όσοι ηγούνται της προσπάθειας του πολιτισμού μας να αλλάξει επίπεδο κατανόησης απέναντι στην υλική πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει ο επιθυμητικός φυλετικός νους. Έκαναν ήδη τα αναγκαία άλματα προς την άλλη όχθη του ποταμού από τα μέσα του 20ου αιώνα…
Όμως μόνον οι φιλόσοφοι σαν αθλητές της σκέψης μπορούν να δημιουργούν νοητικούς λίθους (θεωρίες) και πηδώντας από πέτρα σε πέτρα να περάσουν ένα σχοινί επάνω από το ποτάμι ώστε να περάσουν οι μαθητές τους, ο πολύς κόσμος χρειάζεται μεγάλες και σταθερές γέφυρες…
Κάθε ζωική μορφή είναι μια νοητική γέφυρα-ιδέα προς την αντίπερα όχθη. Όμως στην αντίπερα όχθη δεν υπάρχει βαρύτητα. Έτσι η πιο σημαντική δοκιμασία είναι το ζύγισμα της ψυχής του νεκρού, που κάνει ο θεός-Κύων Ανούβης: η καρδιά του νεκρού ζυγίζεται σε σχέση το Φτερό της Αλήθειας της θεάς Μά'ατ-Αφροδίτης*. Αν η καρδιά είναι πιο ελαφριά από το φτερό, επιτρέπεται να προχωρήσει, αν όχι καταβροχθίζεται από το τέρας Αμμίτ, έναν συνδυασμό κροκόδειλου, λιονταριού και ιπποπόταμου. // Ο κροκόδειλος είναι σύμβολο της ερωτικής ορμής, ο ιππο-πόταμος το φυλετικό ρεύμα-ποταμός και ο (λ)έων-ή(λ)ιος ο βρό(γ)χος του ε(γ)ώ ή βαρύτητας//
*Η ΜΑΑΤ-Αφροδίτη που κρατά τον σταυρό-ζυγό Ανκχ αντιπροσωπεύει την ενοποιητική δικαιοσύνη, την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Εκφράζει την κοσμική τάξη που εμφανίστηκε μετά την Κοσμογονία αντικαθιστώντας το Χάος με το μά'ατ=ισότητα=συμμετρία Οι εκπληκτικοί μας άγιοι-επιστήμονες σε συλλογικό επίπεδο έχουν καταφέρει μια μεγάλη νίκη απέναντι στο σκότος που είναι το «βαρυτικό φως-ύλη» του κόσμου τούτου. Παρακάτω περιγράφεται εύστοχα και με ακρίβεια η επταπλή εκδήλωση από την σύγχρονη φυσική.
Πριν από τη δημιουργία υπήρχε ένα τοπολογικό «τίποτα» με γεωμετροδυναμικές ιδιότητες, γενεσιουργών δυνατοτήτων, ένα «πεδίο πληροφοριών». (Το Ορφικό ωό ή Παραμπράχμαν). Οι γενεσιουργίες αυτές δυνατότητες προκάλεσαν την ανάδυση της συμμετρικής υπερδύναμης (η χρυσή τομή-Αφροδίτη του θεϊκού πόθου), ως τον ενοποιημένο φορέα του χωροχρόνου, της ύλης και των τεσσάρων δυνάμεων της φύσης σε συνύπαρξη.
Η πράξη της δημιουργίας σηματοδοτείται από τον διαχωρισμό της μιας ουσίας-υπερδύναμης (Θάλασσας του πυρός ή Λόγου) σε: χωρόχρονο (3) , σε ύλη (2) σε αντιύλη (1), και τέσσερεις δυνάμεις της φύσης που ήταν ακόμα ενοποιημένες: ηλεκτρομαγνητική (7), ισχυρή (5) και ασθενή πυρηνική (6) και βαρύτητα (4).
Η βαρύτητα και οι άλλες τρεις δυνάμεις μαζί αναδύονται ως γεωμετρικές εκφράσεις του χωροχρόνου // Ο Κρόνος-Δίας//. Αντίστοιχα, σωματίδια X (ύλη) και αντι-σωματίδια X (αντιύλη) αναβλύζουν ως τοπικές γεωμετρικές διαταραχές του χωροχρόνου. Τα σωματίδια X και τα αντι-σωματίδια X συντηρούνται από την υπερύψηλη θερμοκρασία 10^23 βαθμοί Κελσίου, αλλά μαζί αθροίζονται σε μηδέν. Τα σωματίδια X και αντί X διασπώνται και ανασχηματίζονται συνεχώς, παράγοντας και καταστρέφοντας κουάρκ (υ και d), αντι-κουάρκ (αντί u και αντί d), ηλεκτρόνια (e) και αντι-ηλεκτρόνια ή ποζιτρόνια (αντί e), που μαζί συνέχουν έναν πυρηνικό πολτό, που ολόκληρος αθροίζεται σε μηδέν:
Μέχρις εδώ το «τίποτα» παραμένει «τίποτα» εφόσον η ύλη και η αντιύλη εξακολουθούν να αθροίζονται σε μηδέν. Όμως, η φύση αποδείχθηκε ασύμμετρη σύμφωνα με τις προοδευτικές διαπιστώσεις των φυσικών αφήνοντας μια παραπάνω αντίδραση παραγωγής ύλης για κάθε ένα δισεκατομμύριο αντιδράσεις ! Η αντίδραση παραγωγής ύλης αν και ποσοτικά αμελητέα- υπήρξε εντούτοις αρκετή για να σχηματίσει ολόκληρο το σημερινό ασύμμετρο σύμπαν από ύλη και μόνο. Αναπάντεχα δηλαδή το τίποτα· μετασχηματίσθηκε ξαφνικά σε «κάτι» (ένα πρωτόνιο ανά κυβικό μέτρο είναι η μέση υλική πυκνότητα στο σύμπαν !), λογω της ασύμμετρης παραγωγής προσθετής ύλης έναντι αντί-ύλης. Αλλά ο μετασχηματισμός αυτός απαγορεύεται, παρεκτός και αν μια πρόσθετη παράλληλη αλλαγή συγκρατήσει το άθροισμά των στοιχείων του σύμπαντός σε μηδέν. Η επιβεβλημένη αυτή αλλαγή όντως συντελέσθηκε και είναι η διαφοροποίηση της βαρύτητας από την αρχική υπερδύναμη. Έτσι, στο σημερινό σύμπαν, η ενέργεια της συνολικής του μάζας (θετική) και η ενέργεια του συνολικού του πεδίου βαρύτητας (αρνητική) αθροίζονται σε μηδέν.
Η ανωτέρω διαπίστωση αναφέρεται ως «Η επανάσταση και καταδίκη των δυνάμεων του κοσμικού Αέρα-Κρόνου στον Ουρανό», οπόταν και εμφανίστηκε το ελευθέριο της βουλήσεως-σκέψης με τις Τιτανίδες Μονάδες μας να ακολουθούν την κοσμική πτώση του Κρόνου στον χραμμικό χρόνο-διάσταση της φυσικής βαρυτικής Δίινης εξέλιξης.
Έτσι χρειάζεται να παύσει η σκέψη-βαρύτητα και να θυσιαστεί το ελευθέριο της βουλήσεως προκειμένου να επανέλθει η κοσμική ηρεμία=ισότητα=δικαιοσύνη της ΜΑΑΤ-Αφροδίτης… Χωρίς να χαθεί η πολύτιμη εμπειρία που θα περάσει στο μορφογεννητικό πεδίο των πληροφοριών του γραφέα Ερμή-Θωθ…
Η Βαρύτητα ο βράχος του Φλεγύα και το φτερό της Μαατ.
Η καταΒΡοχθίζουσα ΒαΡύτητα Αμμούτ-ίτ (ο κροκοδειλολιονταριπποπόταμος) ζει κοντά στη ζυγαριά της δικαιοσύνης στο Ντουάτ, τον Αιγυπτιακό Άδη ή Λαιμό, στην κοσμική Άβυσσο που χωρίζει την Κύβη-Κεφαλή του κοσμικού πυρός από το Σώμα-εικοσάεδρο της ψυχικής-νοητικής εκδήλωσης…
Στην ίδια περιοχή βρίσκεται κρεμασμένος κάτω από έναν απειλητικό βράχο (=βρόγχο) ο Φλεγύας ο πατέρας του Ιξίωνα από τον οποίο πρόκυψε το αιτιώδες γένος των μοιραίων Κενταύρων.
Ιπποκένταυροι και Ιπποπόταμοι είναι μια αναφορά στον φυλετικό ποταμό του ηλεκτρισμού, Ιορδάνη-Ηριδανό των ψυχών, που συμβολίζεται με τον χερουβικό ίππο-αγελάδα με ανθρώπινο κεφάλι: την Kamadhenu η οποία γεννά και καταστρέφει τις μορφές ως κυρία της ζωής και του θανάτου…
Ο Φλεγύας καταδικάσθηκε επειδή επιτέθηκε στην αδελφότητα των μυημένων ηλιακών Ιερέων του Δελφικού μαντείου που συντηρούν τον ήλιο του πολιτισμού στην φυλετική σκεπτομορφή… (Ας σημειωθεί ότι και ο προφήτης Ηλίας επιτέθηκε στους ιερείς του Βάαλ-Βήλου-ήλιου, ενώ στο τέλος οδήγησε το ηλιακό άρμα ως Φαέθων...) Ο Ηλίας-Φλεγύας αντιπροσωπεύει το ορμητικό Άρειο πυρ των εφέσεων, της νεοφώτιστης συνείδησης στο ζώδιο του Τοξότη (των Ιξιονιδών-Κενταύρων). Που δοκιμάζει όπως ο (μαθητής) Φαέθων να χειριστεί το ηλιακό άρμα της φυλετικής σκεπτομορφής, αρχικά αποτυγχάνοντας …
Ο Ιξίων (ξ=ξύλο ή αιθήρ) καταδικάστηκε να περιφέρεται στον φλεγόμενο τροχό της ρυθμικής σεληνιακής ταττβικής αναπνοής που ελέγχει τον μορφικό πόθο έως ότου επέλθει η κατανόηση της τριπλής φύσεως του πυρός...
Όσοι επιχειρούν να εννοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει στην διάρκεια του ζυγίσματος της ψυχής ή γιατί η καρδιά ζυγίζεται με ένα φτερό. Θα πρέπει να έχουν υπόψη τους πως το φτερό είναι η γραφίδα της συνείδησης του γραφέα Ερμή-Θωθ και πως η καρδιά είναι το σημείο του νοητικού ελέγχου των αισθητηριακών εντυπώσεων που καταλήγουν στην κυκλοφορία του αίματος… Έτσι το ζύγισμα είναι η μάχη με την Λερναία Ύδρα των φυλετικών εντυπώσεων.
Αν ο δοκιμαζόμενος έχει επιτύχει την ελευθερία της νοητικής ατομικοποίησης, ελέγχοντας με ηρεμία και απάθεια τον ρυθμικό ταττβικό σεληνιακό μηχανισμό των αιθερικών διακυμάνσεων που γεννά τις κεφαλές της Ύδρας. Τότε από εδώ τον πάτο της κόλασης του πυρός (η σφαίρα-σεφιρώθ του Άρη) κρίνεται ικανός να εισέλθει ως μαθητής στο ζώδιο του Τοξότη, στην σφαίρα του Δία (το βουδικό πεδίο των ενεργών δυνάμεων του Λόγου, προθάλαμο του πνευματικού κόσμου)…
Ο παθητικός και ο ενεργητικός λόγος
Στο ζώδιο του Σκορπιού ο Αρχάγγελος των Υδάτων μας διδάσκει το βουδιστικό μάντραμ «Τραμ» της γης, που η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση του Διονυσίου Αρεοπαγίτη αναφέρει ως ψαλμωδία «Τεριρέμ» = «ως φωνή υδάτων πολλών ή ως φωνή όχλου»… του τρίτου χορού των δημιουργικών αγγέλων (Δυνάμεις-Αρχάγγελοι-Άγγελοι). Η φωνή της τρίτης όψης του Λόγου ακούγεται όταν η χριστική συνείδηση παρατηρεί τον όχλο που είναι η προσωπικότητα.
Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ κατόρθωσε να διαχωριστεί από τον παθητικό λόγο της προσωπικότητας του και να περιγράψει αναλυτικά τα συμπτώματα αφύπνισης της συνείδησης. Που εμφανίζεται σαν κάποιο είδος συναισθηματικής εφηβικής ανικανότητας προσαρμογής στο κοινωνικό περιβάλλον. Αναφέρει το άγχος της απολίθωσης που δημιουργεί το φως του ήλιου-Μέδουσας (<Μέδω=άρχω) και, το υπαρξιακό κενό που γεννά η εικόνα του περιβάλλοντος. Εμπλουτίζοντας με την ενάργεια των περιγραφών του αντίστοιχες παρατηρήσεις του ιμπρεσιονιστή Σεζάν και του θεολόγου Κίρκεγκωρ για την αιτία της ανθρώπινης αλλοτρίωσης (αγωνίας) εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος…
Όμως ο Αριστοτέλης εδώ και χιλιάδες χρόνια έχει υποδείξει πως η αλλοτρίωση οφείλεται στην ανθρώπινη νευροφυσιολογία καθώς οι εντυπώσεις του περιβάλλοντος παγιδεύονται στους νευρώνες και δεν μεταφέρονται δια μέσου της αιματικής κυκλοφορίας στην καρδιά. Με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μην μπορεί να ζήσει άμεσα εντός της εικόνας που αντιλαμβάνεται καταδικασμένος να είναι θεατής της ζωής που φεύγει σαν άμμος μέσα από τα δάχτυλά του… Έτσι η ζωή κρύβεται στα όνειρα (που δεν θυμάται) καθώς τότε μεταφέρονται οι ημερήσιες νευρικές εντυπώσεις δια μέσου της ορμονικής και της ερωτικής λειτουργίας στην κυκλοφορία του αίματος…
Ο Σαρτρ υπέδειξε το φαινόμενο της «ναυτίας» κατά τον διαχωρισμό του παρατηρητή από τον μηχανισμό της φυλετικής σκέψης. Η «ναυτία και ο έμετος» είναι συμπτώματα της μετατόπισης του αιθερικού σώματος προς τον αστρικό (συλλογικό συναισθηματικό-κινητικό) φορέα.
Σε αυτή την κατάσταση εξόδου του αστρικού σώματος (ονειρέματος) οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και διαχωρίζονται από τα αντικείμενα που προσδιορίζουν. Μετατρέπονται σε ήχους μιας άγνωστης γλώσσας που απλά μιμείται τους ήχους του περιβάλλοντος…
Στον αφυπνισμένο ενορατικό οφθαλμό η φυσική μορφή εμφανίζεται τότε ως Λερναία Ύδρα, ένα συνονθύλευμα όντων που συγκρατούνται οριακά από την επιδερμίδα…
Σε αυτή την ιδιόρρυθμη νοητική κατάσταση κάθε κεφαλή χάνει τα ζωικά χαρακτηριστικά της μετατρεπόμενη σε παιδική κεφαλή που παρακαλά και δίνει μεγάλο συναισθηματικό αγώνα να ανέλθει ώστε να αναλάβει τον θρόνο της διακυβέρνησης στην ανθρώπινη κεφαλή…
Το μυστήριο του αποκεφαλισμού της κεντρικής κεφαλής της Ύδρας περιγράφεται στο ευαγγέλιο υπό τον τίτλο: «ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Βαπτιστή»… από την θεά Κάλι-Σαλώμη.
Ο αποκεφαλισμός αποκαλύπτεται με διαφορετικό τρόπο στον καθένα μας και έχει σχέση με την νοητική του ακτίνα.
Σε αυτή την κατάσταση ο εσωτερικός παρατηρητής διαχωρίζεται από τις δυνάμεις του λόγου που συγκροτούν την παθητική φυλετική σκεπτομορφή-προσωπικότητα. Αντιλαμβάνεται πλέον καθαρά την «φωνή της σιγής» στην καρδιά του έξω από την «φωνή των παθών» που είναι ο χερουβικός αιθερικός δράκος-Κένταυρος της προσωπικότητας.
Αυτό συμβαίνει καθώς το ομφαλικό σημείο συναρμογής στην αύρα μας απαγκιστρώνεται και μετατοπίζεται προς το καρδιακό κέντρο. Οπότε ο νους έκπληκτος από το θέαμα της Ύδρας απομακρύνεται από την «αγορά των αντικειμένων της επιθυμίας». (Η πλάνη-γοητεία του φυσικού πεδίου)
Με την πάροδο του χρόνου και την σταθεροποίηση του ανεξάρτητου νοητικού παρατηρητή μαθαίνει να εκτιμά την σημασία της συμμετρίας που έχει επιτύχει η φυλή στην ανθρώπινη μορφή των 5 άκρων, ισορροπώντας τις ψυχολογικές δυνάμεις της ομιλίας-σκέψης με το σταθερό φυσικό περιβάλλον στο αιθερικό ικρίωμα.
Το όραμα των δινών στον πλανήτη της αύρας μας αποκαλύπτει τον λεκτικό μηχανισμό προβολής των δινών- σπερμάτων-αρχετύπων των κατώτερων βασιλείων της συλλογικής μνήμης (στην αύρα μας).
Η ονοματοθεσία* που έλαβε χώρα στην παιδική ηλικία (Λεμουρία) σταθεροποίησε στον κενό χωρόχρονο το ηλιακό εγώ γύρω από την βαρύτητα-σκέψη του οποίου σταθεροποιούνται τα κελύφη-βασίλεια: το αιθεροφυτικό, το ορυκτό, και το ζωανθρώπινο…
Το μυστήριο του δηλητηρίου-ενεργού λόγου της Λερναίας Ύδρας επιλύεται στο ζώδιο του Τοξότη. Εδώ τα σπέρματα-δίνες διεγείρονται και εμφανίζονται στον ενορατικό οφθαλμό στην διαχρονική τους μορφή. Εξέρχονται από τον επιθυμητικό βάλτο του κατώτερου νοητικού στην διάσταση του 4ου υποπεδίου (των νοητικών κενταυρικών εφέσεων), οπότε και θανατώνονται ως Στυμφαλίδες όρνιθες…
*Ονοματοθεσία ονομάζεται η ενεργοποίηση του αιθέρα «ουντανά» του λαιμού που ανακατευθύνει την ερωτική-δημιουργική ενέργεια «απανά» στον ομφαλό, από όπου και συνδέεται με δύο από τις υπάρχουσες ροές στο αιθερικό πλανητικό πλέγμα, σταθεροποιώντας το φυσικό πεδίο ή «μάτριξ-πλάνη» της αύρας μας
Ο Ενεργητικός Λόγος…
Οι Γνωστικοί-αλχημιστές λατρεύουν στο πρόσωπο του Ιωάννη την Αφροδίτη, τον Γκουρού-βαπτιστή της χριστικής συνείδησης στον ποταμό των φυλετικών αναμνήσεων…
Ο ποταμός των φυλετικών αναμνήσεων, αναφέρεται ως ηλιακός άγγελος ή προστάτιδα Μητέρα από τον Γκαίτε ή τέκνο του πατέρα Ωκεανού (Θάλασσα του πυρός).
Υπάρχουν σύμφωνα με τον Ησίοδο 3000 ποταμοί- φυλετικές ευκαιρίες των 108 ζωών για την Μονάδα μας προκειμένου να επιτύχει την 5η μύηση-είσοδο στην μεγάλη σχολή του Σειρίου.
Η γνωστή αναφορά του Ηρακλείτου πως «Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές», θυμίζει το βουδιστικό ανέκδοτο για την αλατένια κούκλα που επιχειρεί να εισέλθει στην θάλασσα των αναμνήσεων χωρίς να διαλυθεί…
Η ομαδική ψυχή-ποταμός ή ηλιακός άγγελος ή εκκλησία είναι η θανατηφόρα σύζυγος-μητέρα του Υιού-Συνείδησης, ενώ η είσοδος στον ποταμό είναι η αλχημική Ηρακλείτεια εκδοχή της γαμήλιας εισόδου στον Αθάνωρα της μήτρας… (βλ. Εφεσία Άρτεμις).
Η φύση του ηλεκτρικού Ηριδανού ή ποταμού των νεκρών έχει δημιουργήσει μια τεράστια θεολογική σύγχυση σχετικά με την φύση της ψυχής-νου και την μετενσάρκωση-μετεμψύχωση οδηγώντας στις πιο ακραίες απόψεις για την φύση του Υιού-Νου. Με τους ανατολίτες μονοφυσίτες-χριστιανούς (οπαδούς των μετενσαρκώσεων της πνευματικής μονάδας) να τον ταυτίζουν με τον πατέρα αντίθετα από τους καθολικούς που τον ταυτίζουν με την προστάτιδα μητέρα ή συλλογικό ασυνείδητο και, την ορθόδοξη ανατολική εκκλησία να ακροβατεί ανάμεσα στις δύο απόψεις ευνουχίζοντας-στερώντας από τον Υιό την εκπόρευση των ενεργειών του αγίου πνεύματος…
Προφανώς και οι τρεις απόψεις ισχύουν υποδείχνοντας απλά τον διαφορετικό βαθμό-στόχο της μυητικής επίτευξης στα διάφορα έθνη-φυλές. Με τους μυστικιστές ανατολίτες να ενθυμούνται-στοχεύουν στην κοσμική εξέλιξη του Βούδα-Μονάδας, τους καθολικούς να εμπιστεύονται το μητρικό ρεύμα του πολιτισμού που οδηγεί στην αποθέωση της ύλης (3η μύηση) και τους ορθόδοξους να διατηρούν την μνήμη των Καβειρίων μυστηρίων της 4ης μύησης της καθόδου στον Άδη…
Ο Μαγικός-ενεργητικός λόγος και η Μαντρίκα-γιόγκα
Προκειμένου να κατανοήσουμε τον μαγικό-πύρινο ή ενεργητικό λόγο το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να ενθυμηθούμε την διαφορά μεταξύ ενεργητικής και παθητικής σύνταξης…
Ενεργητική σύνταξη έχουμε όταν το ρήμα της πρότασης είναι ενεργητικής φωνής. Δίνεται έμφαση στο υποκείμενο που ενεργεί, και το γραμματικό υποκείμενο στη σύνταξη αυτή συμπίπτει με το λογικό υποκείμενο. Το νόημα είναι συγκεκριμένο και σαφές.
π.χ. Ο Διευθυντής προσέλαβε νέα Γραμματέα στο γραφείο του.
Παθητική σύνταξη έχουμε όταν το ρήμα της πρότασης είναι παθητικής φωνής. Ο εμπρόθετος προσδιορισμός που εκφέρεται με την πρόθεση «από» και αιτιατική λέγεται ποιητικό αίτιο. Δίνεται έμφαση στην πράξη του υποκειμένου, στο γεγονός, και το λογικό υποκείμενο δηλώνεται έμμεσα, δηλαδή με το ποιητικό αίτιο. Το νόημα γίνεται γενικό, αόριστο, ασαφές αλλά αποκτά ποικιλία η πλοκή του λόγου.
π.χ. Η νέα Γραμματέας του γραφείου προσλήφθηκε «από» τον Διευθυντή.
Η σοφή γλώσσα μας έχει διαφυλάξει την αιτιατική κλίση… Έτσι ο Πλάτωνας στον Τίμαιο μας προϊδεάζει για την λειτουργία του αέρα-οκταέδρου ως «ποιητικού αιτίου» ή αιτιώδους ψυχικού γεωμετρικού σημείου που εμφανίζεται στην γλώσσα μας με την μορφή των διαφόρων προσδιορισμών: επιθετικών-επιρρηματικών-προθέσεων.
Τα υπόλοιπα στοιχεία ο πυθαγόρειος Πλάτωνας αποδίδει ως εξής: τα συγκεκριμένα ουσιαστικά ή μορφές στο πυρ, τα αφηρημένα ουσιαστικά ή αρετές στην γη και τα ρήματα ή καταστάσεις στο ύδωρ.
Η διαφορά της παθητικής σύνταξης της προσωπικότητας από την ενεργητική της πνευματικής βούλησης εντοπίζεται στην αοριστία και ασάφεια των προθέσεων. Το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας είναι λοιπόν η περιπλοκή της ομιλίας στην παθητική σύνταξη της φυλετικής προσωπικότητας …
Η περιπλοκή σταματά μόνον όταν το ανώτερο ηλιακό Εγώ αποφασίζει να φανερωθεί στο καρδιακό κέντρο, με την βοήθεια της ομαδικής ενέργειας του ιερέα-χειροτονητή που δεν είναι άλλος από τον Προμηθεϊκό Ελληνοαιγυπτιακό πολιτισμό της Αφροδίτης που υποδεικνύεται από τους ευαγγελιστές στο πρόσωπο του Ιωάννη-Οάννη-Yunan-Έλληνα (βλ. Βρετανική εγκυκλοπαίδεια, Έλλοψ-Έλλην ο πρότυπος άνθρωπος-Ιχθύς). Οπότε η ενεργητική πνευματική φωνή ακούγεται υποδεικνύοντας τον Υιό-Νου: «Οὗτος ὃν ὁ Πρόδρομος χειροθετεῖ, Υἱός μου ὑπάρχει ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα».
Τα μέρη και οι πτώσεις του Λόγου.
Ο Πλάτωνας της χρηστικής συνείδησης (βλ. χρ(ι,η,υ)=πυρ) έδωσε έναν μεγάλο αγώνα κατά της νοητικής ασθένειας ή σοφιστείας (πλάνης) που είχε ήδη αρχίσει να επιβάλει η συναισθηματική θέα του νευρικού συστήματος ή κατώτερου εγώ. Αυτή η συναισθηματική θέαση που αναφέρεται σαν «θέα μέσα από χρωματιστό γυαλί», διαστρέφει την αγνή φαινομενολογική εμπειρία των καθαρών αισθητικών εντυπώσεων των νηπίων που μεταφέρονται κατευθείαν στο αίμα… Πριν η όραση διαχωριστεί ως προς την νευρική-κεντρική εστίαση των ανδρών και την αιματώδη-περιφερειακή των γυναικών.
Υπέδειξε λοιπόν σε μια τελευταία αναλαμπή του αρχαίου πνευματικού πολιτισμού το αληθινό πυρ ή Λόγο, «τα μέρη και τις πτώσεις του», πριν οι Σοφιστές-γραμματοδιδάσκαλοι (οι αντίστοιχοι των Φαρισαίων) αρχίσουν να παράγουν λέξεις-έννοιες χωρίς «ουσιαστικό» περιεχόμενο.
Βέβαια αν ήταν δύσκολο τότε να καταλάβει κάποιος τι είναι η συνύπαρξη εντός της δημιουργίας της απροσδιόριστης ουσίας του Ενός-Όντος του Παρμενίδη και του Μη-Όντος της συνείδησης-ψυχής. Σήμερα είναι εξίσου δύσκολο να γίνουν αντιληπτές οι αντίστοιχες έννοιες της κβαντομηχανικής για την Μοναδική 5διάστατη Ουσία-Δύναμη που εκδηλώνεται στην κβαντική διακύμανση (υλοενέργεια) του Κενού (Χωρόχρονου).
Ευτυχώς οι Σοφιστές -γραμματοδιδάσκαλοι -πρωτοεπιστήμονες αντικαταστάθηκαν στους νεώτερους χρόνους από τους φυσικούς φιλοσόφους με την γενική παιδεία. Έτσι δεν ήταν μόνον ο Αϊνστάιν που αποτόλμησε την έρευνα του Λόγου ή Πυρός. Αυτός ήταν η κορυφή ενός κύματος αμφισβήτησης που προετοιμάστηκε από την θεοσοφία των μεγάλων φιλοσόφων της αναγέννησης και κορυφώθηκε επί σειρά δεκαετιών από τα μέσα του 19ου αιώνα προκειμένου να ξεπεραστεί το απολιθωμένο ακαδημαϊκό μοντέλο για τον ουδέτερο χωρόχρονο της φυσικής που είχε καθιερωθεί.
Σήμερα η γενιά μας χρειάζεται να εμπεδώσει στον κοινό νου την σημασία της ιεραρχικής κλίμακας ή Ύπαρξης (υπό+άρχω) του Cogito (στιγμιακής συνείδησης). Κάτι που πρώτος υπέδειξε ο Καρτέσιος της ανώτερης σκέψης με εκείνο το ακατανόητο: «Σκέπτομαι άρα υπάρχω»… Cogito ergo sum
Οι διαστάσεις του χώρου κρύβονται διπλωμένες στον απείρως μικρό χρόνο που ξεδιπλώνεται μαζί με τον χώρο στην εκρηκτική διαστολή της στιγμής του παρόντος-συνείδησης που γεννά τα κβαντικά χρώματα-σωματίδια (αιθερικούς σπινθηρισμούς) στο καρδιακό κέντρο…
Η Ιεραρχία λοιπόν του πυθαγόρειου Πυρός ή Λόγου (Διαιρετότητας ή Συμμετρίας του πυρός) υφίσταται στο μοίρασμα-νομή των «ο-νομάτων» της ουσίας.
Έχουμε ήδη αναφέρει την τετρακτίδα των στοιχείων:
Πυρ=συγκεκριμένα ουσιαστικά
Ύδωρ=ρήματα
Αήρ=όλα τα προσδιοριστικά (επίθετα-επιρρήματα-προθέσεις-άρθρα-αντωνυμίες)
Γη=αφηρημένα ουσιαστικά
Στην Ατλάντια πρωτοϊνδοευρωπαϊκή γλώσσα, από την οποία προέρχονται όλες οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, πιστεύεται ότι υπήρχαν οκτώ «πτώσεις» του Λόγου, δηλαδή 8 ζωδιακές πεσμένες ιεραρχίες του κοσμικού αστρικού πεδίου:
1. η Ονομαστική, που χρησιμοποιούμε ως υποκείμενο ρήματος, και όταν αναφερόμαστε σε κάτι με το όνομά του, (Λέων)
2. η Γενική, που χρησιμοποιείται όταν αναφερόμαστε στο γένος κάποιου πράγματος, (Παρθένος)
3. η Αιτιατική, που χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε στην αιτία κάποιας ενέργειας. (Ζυγός)
4. η Αφαιρετική, (Σκορπιός)
5. η Δοτική, που χρησιμοποιούμε για να δείξουμε σε ποιον πρέπει να δοθεί κάτι (Τοξότης)
6. η Τοπική που δηλώνει τόπο (Αιγόκερως)
7. η Οργανική που δηλώνει το όργανο με το οποίο γίνεται μια ενέργεια (Υδροχόος)
8. η Κλητική, που χρησιμοποιούμε όταν καλούμε κάποιον, ή όταν προσφωνούμε κάτι. (Ιχθείς)
Η νέα ελληνική γλώσσα έχει διατηρήσει τέσσερις πτώσεις: ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλητική. Γεγονός που δείχνει την ανικανότητα των νεοελλήνων να διακρίνουν, πόσο μάλιστα να εκφράσουν τις ιεραρχικές ουσίες των υπολοίπων ζωδίων. Λχ. Η Δοτική που δείχνει την στόχευση του προσώπου είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένη στην Γερμανική γλώσσα (Κριός-πυρ), ενώ τείνει να εξαφανιστεί στην νεοελληνική μαζί με την αποφασιστική στόχευση για την οργάνωση ενός κράτους δικαίου... Στην Ρωσική γλώσσα (Υδροχόος-αήρ) υπάρχουν δύο επί πλέον πτώσεις: η Οργανική και η Προθετική που αποσαφηνίζουν την πρόθεση και το όργανο της εργασίας... Στην Γαλλική και ειδικά στην Ιταλική γλώσσα (Λέων) δεν υφίσταται ουδέτερο γένος ούτε πτώσεις ! Έτσι προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε μια νοοτροπία που επιδιώκει την πόλωση στην μόνη και πνευματική ουσιαστική (ορθή πτώση), αποδίδοντας με ευγένεια πάντα την ευθύνη των πράξεων στο πρώτο πρόσωπο..
Η αρχαία ελληνική της Κλασικής Εποχής είχε τις σημερινές τέσσερις και τη δοτική. Ενώ οι πτώσεις έβαιναν διαρκώς μειούμενες από τις έξι που υπήρχαν στη διάρκεια της μυκηναϊκής περιόδου -η αφαιρετική έχει συγχωνευθεί στη γενική και η τοπική στη δοτική. Αργότερα, στην Αρχαϊκή Εποχή, μειώθηκαν σε πέντε, επειδή στο μεταξύ η οργανική συγχωνεύθηκε στη δοτική. Σε κείμενα της Γραμμικής Β μαρτυρούνται, πάντως, η οργανική και η τοπική.
Με αυτές τις στοιχειώδεις παρατηρήσεις γίνεται αντιληπτό ότι μια απλή μελέτη στην δόμηση μιας γλώσσας είναι αρκετή για να υποδείξει την ψυχολογική κατεύθυνση ενός έθνικού ζωδίου... Λ.χ. Η αγγλική η οποία όπως όλες η νεολατινικές γλώσσες τείνει στο να μην χρησιμοποιεί πλάγιες πτώσεις αλλά διάφορα βοηθητικά "πτωτικά" μέρη, έχει δημιουργήσει μια γενική-κτητική με την κατάληξη ('s). Η γενική-κτητική θα πρέπει να συνδυαστεί με την αστρολογική παρατήρηση πως η βρετανική κοινοπολιτεία τείνει να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά του ζωδίου του Ταύρου...
ΤΑ 72 ή 99 ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ή πως οργανώνεται ο κόσμος στον εγκέφαλο…
Όπως επαναλάμβανε συχνά η κ. Μπλαβάτσκυ οι πληροφορίες υπάρχουν ή αποκτώνται, αλλά είναι έργο του μαθητή να τις οργανώσει για να διαμορφώσει την νοητική του ατομικότητα. Γι αυτό έγραφε και πετούσε τα γραπτά της στο πάτωμα, αδιαφορώντας για την όποια τακτοποίησή τους… !
Η οργάνωση έχει ήδη επιτευχθεί στην φυσική μορφή ή ορατό μέρος του πρώτου καβαλιστικού εικοσάεδρου-δένδρου και τώρα στην πέμπτη ρίζα φυλή επιδιώκεται η σύνδεση με την κοσμική Ψυχή που είναι το δεύτερο καβαλιστικό εικοσάεδρο-δένδρο.
Τα δύο εικοσάεδρα και οι σφαίρες (αιθερικά Ωά) που τα περιέχουν αναφέρονται ως τα δύο Ωά της Λήδας που γέννησε με τον αιθερικό κύκνο-Δία. Από το πρώτο αιθεροφυσικό Ορφικό Ωό γεννήθηκαν οι Διόσκουροι: ο άριστος Κάστωρ (η τέλεια φυσική μορφή) και ο Πολυδεύκης (η αγάπη) των άμορφων ανωτέρων κόσμων που σπεύδουν σε βοήθεια του Κάστορα.
Την σχέση των δύο αδελφών όμως ελέγχει η Ελένη-Ειμαρμένη του πνευματικού κάλους, η γεννημένη από το δεύτερο Ωόν (βλ. τον αναγραμματισμό: ΩΟΝ, κλητική Ω ΟΝ σε ονομαστική Ο ΩΝ…)
Όσοι μελετούν την αρχαιοελληνική αγία γραφή, δηλαδή τα έπη της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Συνειδητοποιούν σιγά-σιγά πως ό πόλεμος μεταξύ Αχαιών (ο Κάστωρ) και Τρώων (ο Πολυδεύκης) για το είδωλο της Ελένης (Διάνοιας) δεν τέλειωσε αλλά συνεχίζεται αδιαλείπτως. Με την Ελένη (κοσμική Ψυχή το δεύτερο Ωόν) να βρίσκεται φυγαδευμένη από την Ήρα (Αύρα) στην Αίγυπτο του βασιλιά Νηρέα της φαντασίας …
Έκτοτε οι Τρώες μεταφέρθηκαν στην Ρώμη και το Ίλιον στην Κωνσταντινούπολη. Στην συνέχεια η Νέα Ρώμη μετοίκησε στο Λονδίνο και την Νέα Υόρκη ενώ ο Δίας μετακόμισε με τον Αλέξανδρο στην Ινδική… Ενώ η δύσμοιρη Ελένη εξακολουθεί να μένει ικέτιδα στον Τάφο του Νηρέα της φαντασίας στην Αίγυπτο με τους Αχαιούς εξαφανισμένους-διεσπαρμένους μαζί με τους Ατρείδες-Λαβδακίδες του πρώτου Λαβδώματος
Ο Νους οργανώνεται με ναρκισσιστικό τρόπο όπως μια ωραία γυναίκα που στολίζεται, (η διάνοια-Ελένη). Δεν τον κρίνουμε λοιπόν για το αν έφτιαξε μόνος του τα ρούχα-θεωρίες ή τα φτερά-ιδέες που στολίστηκε, εφόσον η φύση μας γεννά γυμνούς και ψυχολογικά άγραφους… Αλλά μόνον στο κατά πόσον το αποτέλεσμα είναι καλαίσθητο, εναρμονίζεται με την δράση μας και αναζωογονεί το περιβάλλον…
Μάλιστα στο βιβλίο της σοφίας αναφέρεται πως ο βασιλιάς Σολομώντας σε όλη του την δόξα δεν κατόρθωσε να στολιστεί καλύτερα από το τελευταίο συμμετρικό λουλούδι (πυρ) του αγρού… Το ίδιο έπαθε και ο Ιωάννης ο βαπτιστής συγκρινόμενος με τον τελευταίο κάτοικο του βασιλείου των ουρανών (=πυρ+άνω)
Το γιατί ταυτίζεται ο ανώτερος Λόγος της Σκέψης-Ύπαρξης με τον δημιουργικό Λόγο-πυρ της δημιουργίας αποκαλύπτεται στο λεγόμενο Βουδικό ή Ερμητικό πεδίο από το οποίο διέρχεται η φυλετική σκεπτομορφή στο ζώδιο του σκορπιού.
Από την 2η στην 3η μύηση ο μαθητής αντιλαμβανόμενος πως ο φυσικός και ο νοητικός κόσμος ταυτίζονται, αρχίζει να αποκωδικοποιεί τα 72 ονόματα του θεού της Παλαιάς Διαθήκης ή τα 99 ονόματα του Αλλάχ στο Κοράνι.
"72 είναι τα πενθήμερα-φυσικοί άγγελοι των 360 ημερών-μοιρών του κύκλου."
"99=9Χ11=(9Χ9) +(9+9). Είναι μια αναφορά στην σελήνη 9 ή 18 στο 11ο ζώδιο του Υδροχόου, οπόταν γίνεται κατανοητή η δράση των Κενταύρων-Ταξιαρχών-Αρχαγγέλων ή δημιουργικών σεληνιακών στοιχειακών δονήσεων-τάτβας του κατώτερου νοητικού κόσμου των νεκρών (ή νοητικών σπερμάτων)…"
Η συμμετρία στον Λόγο-πυρ και τις λέξεις…
Η βασική θέση για την κατανόηση της λεκτικής μαγείας (μαντρίκα γιόγκα) είναι πως δεν υπάρχει ένας αντικειμενικός εξωτερικός υλικός κόσμος παρά μόνον ένας γλωσσικός μηχανισμός που σταθεροποιεί τις μορφές στην αύρα μας !!!
Ο μηχανισμός αυτός αφορά την λειτουργία της συνθετικής-όρασης συνείδησης οπότε εκτίθεται και αναλύεται στην διάρκεια των μυήσεων. Γενικά είναι αδύνατον να περιγραφεί με όρους του κατώτερου μορφικού νου. Όμως υπάρχουν αρκετές πληροφορίες που τον σκιαγραφούν προετοιμάζοντας την ώριμη νοητική προσωπικότητα (τον Ιωάννη τον βαπτιστή) για τον επικείμενο αποκεφαλισμό… Την μεταβολή δηλαδή της πενταγωνικής-μορφικής συμμετρίας (108) σε ψυχική-εξαγωνική-τριγωνική (111).
Ας ξεκινήσουμε με μια περιεκτική νύξη για την λειτουργία των αιθέρων στον ανθρώπινο οργανισμό: Ο βίαιος «απανά-Δίας» των γενν. οργάνων που δημιουργείται από την πεπτική μεταβολή της εισερχόμενης «πράνα-Αφροδίτης» ή γάλακτος της μητρικής τροφής στα κατώτερα κέντρα του σώματος, προωθείται στον λαιμό όπου και ενεργοποιεί την ροή «ουντανά-Ερμή» της σεληνιακής ομιλίας. (βλ. την γέννηση του Ερμή από τον Δία με την πλειάδα Μαία…) Η έναρξη της ομιλίας σηματοδοτεί την αποκοπή του αιθερικού ωού του νηπίου από την μητρική αύρα στην διάρκεια του αποθηλασμού ή ξεπεράσματος του οιδιπόδειου συμπλέγματος. (βλ. την μετάβαση από το ψυχολογικό στοματικό στάδιο στο πρωκτικό) Κατόπιν ο αιθέρας «ουντανά» κατέρχεται στην περιοχή της κοιλίας και αναμειγνύεται με τον πεπτικό «σαμανά-ήλιο» της κοιλίας για να προβληθεί στην συνέχεια δια μέσου του ομφαλού στο περίβλημα της αύρας μας στην περιοχή της σπλήνας, στον αδιαπέραστο αιθέρα «βυανά-Κρόνο», δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του υλικού-αντικειμενικού κόσμου.
Παρόμοιες περιγραφές επιχειρεί ο Πλάτωνας στον διάλογο του Τιμαίου για την «υδροφορία» του σώματος. Την πλατωνική «υδροφορία» εκθέτουν οι Γκουρτζίεφ-Ουσπένσκυ στην αιματική κυκλοφορία του 9γράμματος. Όμως ο Πλάτωνας γίνεται ιδιαίτερα αποκαλυπτικός στην Πολιτεία όταν παρουσιάζει τον κινηματογραφικό μύθο του σπηλαίου-αύρας. Εκεί μας λέγει πως οι λέξεις-αρχέτυπα, τα προϊόντα-σπέρματα του κατώτερου νοητικού της Κενταυρικής πείνας προβάλλονται στον «τοίχο» (ο αιθήρ-βυανά) με την δέσμια-ψυχή να νομίζει τις σκιές για αντικείμενα… Αυτόν τον «τοίχο» αντιμετώπισε ο Ζ.Π.Σαρτρ στο ομώνυμο διήγημα του, καταλήγοντας πως εφόσον ο τοίχος είναι ο ίδιος, (η αύρα είναι μέρος μας) δεν είναι δυνατόν να πεθάνει…
Αυτές οι νύξεις είναι πράγματι αρκετές για να ανοίξουν την θύρα που οδηγεί έξω από την προσωπικότητα-σπήλαιο. Ειδικά στην ιδιαίτερα πιεστική εποχή μας όπου ο νους φορτώνεται με απίστευτο βάρος πληροφοριών οδηγούμενος αναπόφευκτα στην συνθλιπτική μύηση του αποκεφαλισμού.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός (ο Ιωάννης-Αφροδίτη) ακολουθώντας το πλανητικό πνεύμα διέρχεται τα αστρολογικά αιθερικά υποπεδία βαπτίζοντας ρυθμικά τον φυσικό νου σε αντικείμενα-επιθυμίες που διεγείρουν αντίστοιχες ποιότητες. Ο Ιωάννης στις μέρες μας ευρίσκεται έγκλειστος στην φυλακή του ΗΡώΔη (ΣίΔΗΡοΣ-κάλι γιουγκα) παρατηρώντας τον χορό των 7 πέπλων της εκδυομένης Σαλώμης (=Ειρήνης=Είρω, θα πω, θα δώσω εντολή) που ολοκληρώνει η επιστήμη=δικαιοσύνη αποκαλύπτοντας τον ορθό Λόγο ή πυρ της Συνείδησης του οφθαλμού-παρατηρητή που δημιουργεί τον μορφικό κόσμο εν αγνοία του.
Θα εκθέσουμε περιληπτικά τον τρόπο που η επιστήμη έχει προσεγγίσει τον αιγυπτιακό οφθαλμό 666 από τον οποίο προβάλει η συμμετρική δημιουργία της χρυσής τομής.
Η ύλη όπως και οι φυσικές αισθήσεις είναι εκφράσεις των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων. Η μεν ύλη επειδή συνθέτει τα άτομα και τα μόρια με δομική μονάδα το ηλεκτρόνιο, οι δε αισθήσεις επειδή με την βοήθεια των ηλεκτρικών παλμών μεταφέρουν τις πληροφορίες στον εγκέφαλο…
Ο ηλεκτρομαγνητισμός στον χώρο των 3 διαστάσεων μας λέγουν πως είναι η απόρροια των δράσεων στις 5 διαστάσεις της υποατομικής κβαντικής διακύμανσης.
Η εμπειρία του διαλογισμού δείχνει και επιβεβαιώνεται πλέον από την κβαντομηχανική πως υπάρχει ένα σταθερά επαναλαμβανόμενο υπερσυμμετρικό πρότυπο μεταφοράς της ενέργειας ανάμεσα στις διαστάσεις, που ονομάζεται «χρυσή τομή» ή άγιο πνεύμα στην θεολογία. Το πνεύμα λοιπόν εμφανίζει κβαντική συμπεριφορά: παρουσιάζεται είτε ως άμορφο πεδίο με συγκεκριμένη ενεργειακή στάθμη όταν δεν παρατηρείται ενώ λαμβάνει μετρήσιμη σωματιδιακή υπόσταση όταν παρατηρείται…
Η πυθαγόρεια εξίσωση 1+0=άπειρο δηλώνει ακριβώς την κβαντική συμπεριφορά του απείρου-αιθέρα που υπαινίχθηκε ο Παρμενίδης: να είναι και να μην είναι ταυτόχρονα…
Ο άμορφος ενεργειακός κενός χώρος γεννά υποσωματίδια όταν μετρούνται-παρατηρούνται οι ενεργειακές ροές του. Η μέτρηση τους λαμβάνει χώρα καθώς το κύμα διερχόμενο από μία οπή προσκρούει σε μία πλάκα… Ο επιστήμων όπως ένας φωτογράφος κοιτάζει την φωτογραφία και, κατόπιν υποθέτει πως υπάρχει ο κόσμος που αποτυπώθηκε σε αυτήν παρόλο που ο ίδιος δεν τον βλέπει…
Η κβαντομηχανική τελικά αναγκάζεται να παραδεχθεί πως δεν υπάρχει πραγματικά κενός χώρος αλλά μια διακύμανση σε ένα πεδίο ενεργειακών πληροφοριών, που λαμβάνει συγκεκριμένες τιμές καθώς διέρχεται από την οπή-οφθαλμό του νου… 666
Η μεταφυσική κατονομάζει την θάλασσα των πληροφοριών του πυρός (ακασικά-αιθερικά αρχεία). Αυτή η πνευματική σιγή-κενό δεν είναι κάτι το αδρανές. Αλλά μια κατάσταση βαθέως ύπνου στην οποία ο κοιμώμενος αφυπνίζεται και αναδύεται επάνω από την επιφάνεια των ονείρων. (Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος· και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων αναφέρει το βιβλίο της Γένεσης)… Με τον ίδιο τρόπο προσδιορίζει η φυσική την κβαντική διακύμανση που λαμβάνοντας ένα απειροελάχιστο κλασματικό όριο ξεκινά να παράγει τα υποσωματίδια που η μεταφυσική ονομάζει πρωταρχικά συμμετρικά άτομα-πεδία. Ας σημειωθεί ότι όσο μικρότερος είναι ο χρόνος- άνοιγμα της οφθαλμικής οπής τόσο ισχυρότερη είναι η συνείδηση (Cogito) που παρατηρεί-δημιουργεί…
Το κενό ονομάζεται στην μυθολογία: Νύχτα και Έρεβος (Πραλάγια-Διάλυση στον Ινδουισμό). Στην κατώτερη εκδοχή του είναι το αστρικό πεδίο στο οποίο διάγουμε το 1/3 της ενσάρκωσής μας. Αλλά ταυτόχρονα είμαστε εντελώς ανίκανοι να περιγράψουμε εξαιτίας της αποδόμησης-διάλυσης των σωρευτικών λειτουργιών της αισθητηριακής συνείδησης στον ύπνο…
Εδώ στο βασίλειο του Ύπνου-θανάτου η Δέσποινα-Περσεφόνη διαλύει τις σωρεύσεις (σκάντας) της συνείδησης εφόσον δεν προσεγγίζουν ικανοποιητικά τα 4 βήματα της ακολουθίας Fibonacci. Με το αιθερικό σώμα να επιστρέφει πίσω στο ελάχιστο σημείο της ισορροπίας-δικαιοσύνης που έχει επιτύχει το φυλετικό ρεύμα της εξέλιξης… Στην διάρκεια λοιπόν του ύπνου μας προσφέρεται αδιάκοπα από τον δίκαιο Πλούτωνα-Διαβήτη και την Περσεφόνη-Γνώμονα η διδασκαλία για τα λάθη της ηθικής μας συμπεριφοράς…
ΑΖΩΘ ονομάζει η αλχημεία τον μεγάλο αστρικό διαλύτη «αυτομορφικό* Λογο-πυρ της συμμετρίας», χάρις στον οποίο αποκαθίσταται η ισορροπία-δικαιοσύνη-συμμετρία ώστε να ετοιμαστεί ο φυσικός νους (ο όνος-υποζύγιο) να δεχθεί έναν νέο φόρτο ημερήσιων πληροφοριών…
*Σημ. Η τριγωνική πυραμίδα-πυρ των 4ων σημείων (Α,Ζ,Ω,Θ) το απλούστερο στερεό στο οποίο ανάγονται όλα τα άλλα στερεά ή αισθήσεις είναι πολικά συμμετρική με τον εαυτό της.
Η μορφική Συμμετρία-Δικαιοσύνη (χρυσή τομή) είναι λοιπόν η Μαατ-Αφροδίτη η αρχαιοτέρα των κβαντικών θεών… Που αναδύεται στον αφρό των τετραδιάστατων αιθερικών φυσαλίδων στην τρισδιάστατη επιφάνεια των οποίων (φυσαλίδων) δημιουργείται η ύλη…
Παλιότερα είχαμε θίξει την σχέση της Συνείδησης-Υιού (πυθαγορείου θεωρήματος) με την Μητέρα (άγιο πνεύμα ή χρυσή τομή), όταν διαπιστώσαμε πως 4 διαδοχικά βήματα (α,β,γ,δ) μιας ακολουθίας τύπου Fibonacci (έκφρασης της χρυσής τομής) γεννούν μια πυθαγόρεια τριάδα (Συνείδηση) [αδ, 2βγ, ββ+γγ], όταν α+β=γ και β+γ=δ
Αυτή την γεωμετρική συμμετρία της χρυσής τομής (ως πεντάκτινου) αντιμετωπίζουμε στον διαλογισμό όταν οραματιζόμαστε τα (4,6,10,12,16,96) πέταλα των αιθερικών λωτών κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης.
Οι πρόγονοί μας ονόμαζαν την σπονδυλική στήλη Όλυμπο, με τις κατοικίες των Δημιουργών Ελοχείμ ή Θεών…
Η βασική θέση της μαντρίκα γιόγκα είναι πως δεν υπάρχει ένας αντικειμενικός εξωτερικός υλικός κόσμος παρά μόνον ένα λεκτικός μηχανισμός που σταθεροποιεί αντικειμενικές μορφές στην αύρα μας !!!
Τον μηχανισμό αυτό τον περιγράφει η κ. Μπλαβάτσκυ επιγραμματικά: Ως «απανά» των γενν. οργάνων που δημιουργείται από την μεταβολή της εισερχόμενης «πράνα»-τροφής. Κατόπιν ο βίαιος απανά προωθείται στον λαιμό και κάνει την έναρξη των ροών «ουντανά» της ομιλίας που κατερχόμενες στην περιοχή του ομφαλού ενεργοποιούν τον «σαμανά» της κοιλίας, προβάλονται στην αύρα και δημιουργούν την ψευδαίσθηση του υλικού-αντικειμενικού κόσμου.
Όποιος τώρα διαθέτει τα εργαλεία της στοιχειώδους μεταφυσικής παιδείας (το ορθ. Τρίγωνο της συνείδησης ) και την βούληση-πεντάλφα μπορεί να αποκαλύψει στον κατώτερο εαυτό του, τον τρόπο που η σεληνιακή ομιλία ανακλά τον ηλιακό Λόγο.
Η αποκάλυψη λαμβάνει χώρα στο καρδιακό κέντρο χρησιμοποιώντας τον θυσιαστικό βωμό του λαιμού των 16 πετάλων=2Χ8 ή «διπλό κύβο του 2»
Εδώ ο σφαγέας ΗΡώΔηΣ (αναγρ. ΣίΔηΡοΣ, ο Σίβας-Άρης) σφάζει τα σεληνιακά νήπια (λέξεις) ώστε να εισέλθει μόνη η Χριστική Συνείδηση στο καρδιακό κέντρο… Η σφαγή αυτή η οποία είναι ιδιαίτερα οδυνηρή καθώς σφαγιάζονται ανελέητα όλα όσα γνωρίζουμε και θεωρούμε λανθασμένα «δικά μας», καθώς οι λέξεις σταθεροποιούν τον φυσικό κόσμο στην αύρα μας. Κατ αυτόν τον τρόπο ο Χριστός, ο νοητικός σπινθήρας (ο Υιός και Λόγος του θεού) που έπεσε από τον Ουρανό (Ουρ+άνω), παρατηρεί και αποκτά τον έλεγχο βαπτιζόμενος στον Ηριδανό ποταμό των νεκρών (το φυλετικό ρεύμα). Ο Ηριδανός λέγει ο μυημένος Ηρόδοτος παρέχει τον Ηλεκτρισμό… Το ηχητικό δημιουργικό ρεύμα (Νάαμ ή Λόγος) στην κατώτερη απόληξή του είναι ο ιώδης ηλεκτρομαγνητισμός (βλ. Ιοκάστη) του αιθεροφυσικού πεδίου με την οποία η αγνοούσα συνείδησή μας ως Οιδίπους τεκνοποίησε τα 4 τέκνα του: τα αφηρημένα και συγκεκριμένα ουσιαστικά, τα ρήματα και τους πτωτικούς προσδιορισμούς, δηλ.: τους Ετεοκλή και Πολυνείκη, την Αντιγόνη και την Ισμήνη…
Η συνειδητή επαφή μας με τον ηλεκτρομαγνητικό κλάδο-ποταμό Ηριδανό ή Ιορδάνη φανερώνει τις αιθερικές ροές που μετασχηματίζονται σε λέξεις… Μας φέρνει αντιμέτωπους με το φαινόμενο της Ύδρας και τις 50 κεφαλές των Παλλαντίδων… Η Ύδρα τελικά πεθαίνει μόνον με τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη-Ηρώδη-Σίβα (το κεντρικό κεφάλι της Λερναίας Ύδρας ) από την Σαλώμη-Κάλι !!!
Κατόπιν στο ζώδιο του Τοξότη ο μαθητής Φαέθων ή Ηλίας δοκιμάζει να χειριστεί τον Ηλιακό πλέον Λόγο. Οπότε είτε επιτίθεται στην διάρκεια της εκμάθησης στους ηλιακούς αδελφούς φύλακες της ηλιακής σκεπτομορφής (του Βάαλ-Δία) είτε πέφτει από το ηλιακό άρμα (της Μερκαμπά-Ψυχής) στον Ηριδανό κεραυνοβολημένος από τον Δία… Είναι ακόμη αδαής στην χρήση του ηλιακού Λόγου…
Ο οφθαλμός-νους 666 (β μέρος)
Ο χορός των 7 πέπλων της Σαλώμης (η ρίζα shlome εβραϊστή σημαίνει ειρήνη) δηλώνει την Ειρηνική Επιστήμη (Αφροδίτη) που κατορθώνει να ανασηκώσει τις 7 ηλεκτρονικές στοιβάδες που καλύπτουν το υποατομικό πυρ. Κατόπιν η Σαλώμη ζητά το κεφάλι του Ιωάννη…
Η κ. Μπλαβάτσκυ ερμηνεύει τον μύθο ως μεταγραφή του Βαβυλωνιακού μύθου για την Αφροδίτη (χρυσή τομή) που κατέρχεται τα 7 πεδία για να ελευθερώσει τον φυσικό Νου-Ιωάννη από την υλική φυλακή (των πλατωνικών στερεών ή αισθήσεων).
Η κεφαλή του Ιωάννη είναι ο σπόρος του 4ου νοητικού υποπεδίου που γεφυρώνει το κατώτερο με το ανώτερο νοητικό… (Ο Ιωάννης είναι ο πρώτος στο βασίλειο της γης και, ο τελευταίος στο βασίλειο των ουρανών…)
Με την δημιουργία του ανθρώπου την 6η ημέρα συμπληρώνονται οι 6* ανακλάσεις του προσώπου του θεού τόσο στον Ινδουισμό όσο και την Παλαιά Διαθήκη. Η τελευταία ανάκλαση συντελέστηκε με την ομιλία του Αδάμ (πρότυπου ανθρώπου) στον αιθερικό παράδεισο, όπου έδωσε ονόματα στις ζωικές μορφές ενώπιον του θεού… Η ονοματοθεσία λαμβάνει χώρα στην νηπιακή ηλικία στο στάδιο που η ψυχολογία ονομάζει «πρωκτικό». Τότε καθώς το νήπιο μαθαίνει να χωνεύει τις χονδροειδείς τροφές-κραδασμούς της γης και να ελέγχει τον σφιγκτήρα της έδρας του, εκκινεί τον μηχανισμό των συσπάσεων που ωθούν τον επιθετικό αιθέρα απανά στον λαιμό. Έτσι το παιδί μαθαίνει από τους πεσμένους πεινασμένους Κένταυρους-εγώ της 3ης ρίζας φυλής να ανακατευθύνει την ερωτική προσοχή-ενέργεια προς τα κάτω εκφέροντας τις μαγικές-λέξεις (συνδυασμούς συμφώνων ή Σημχαμφόρας) προς το ηλιακό συναισθηματικό κέντρο.
Επαναλαμβάνοντας τον μύθο του Ερμή (ουντανά) που αλυσόδεσε τον πνευματικό σπινθήρα-Προμηθέα στον Καύκασο της ύλης κατ’ εντολή του Δία (απανά)…
Με την ανακατεύθυνση της ροής στο ηλιακό πλέγμα η νοητική λειτουργία ταυτίζεται με την πεπτική, σταθεροποιείται η θέα του ηλιακού συστήματος των πλανητών-εντέρων στον φυλετικό ουρανό, με τον ήλιο-στόμαχο 666 να θέτει την τάξη της Μέδουσας (μέδω=άρχω) του απολιθωμένου φωτός που περιορίζει την φαντασία στην όραση της τρισδιάστατης προοπτικής των όγκων και των σχημάτων επιβάλλοντας ταυτόχρονα τον περιοριστικό ορίζοντα της διαδοχής των γεγονότων στον γραμμικό χρόνο…
Η ανωτέρω τεκμηρίωση συμπληρώνει το ατελές παζλ του 9γραμματος του Νεοπλατωνισμού-Σουφισμού καθώς εξηγεί την φύση της τρίτης οκτάβας των εντυπώσεων για την οποία ο κ. Ουσπένσκυ δεν άφησε καμμιά πληροφορία… Όσοι έχουν ασχοληθεί με την θεωρία του 9γράμματος θα αναγνωρίσουν στα 3 αιθερικά ονόματα (πρανά-απανά-ουντανά) τις τρείς αιθερικές οκτάβες: την τροφική-πρανική-Αφροδίτη, την αναπνευστική-ερωτική-απανά-Δίας και αυτήν των εντυπώσεων-αισθητηριακή που διαμορφώνει ο ουντανά-Ερμής της ομιλίας. (βλ. το οκτάεδρο του αέρα ως δομητή του εικοσαέδρου της όρασης)
*Υπενθυμίζουμε ότι στην Αιγυπτιακή μεταφυσική, το μάτι wajet 666 είναι άθροισμα των 6 βασιλείων… συνθέτοντας τις πεσμένες ουσίες του κοσμικού αστρικού πεδίου. Οι πεσμένες ζωδιακές ιεραρχίες αντιστοιχούν στους 12 διαιρέτες του 666
Ο Ερμής και η ενσάρκωση του Λόγου…
Ανακεφαλαιώνοντας τις σημαντικότερες νύξεις που έχουμε συλλέξει έως τώρα, ώστε να βοηθήσουμε την όποια κατανόηση του θέματος της ενσάρκωσης του Λόγου. Είδαμε πως η σύγχρονη μυθολογική έκφραση του πυρός ή Λόγου αφορά :
Α) την αστρολογική τριάδα: Μ. Άρκτου-Σείριου-Πλειάδων ή Επίφυσης-Υπόφυσης-Λαιμού, που κατευθύνει δια μέσου του Ορίωνα (παρεγκεφαλίδας) και της σπονδυλικής στήλης (Ηριδανού-Ιορδάνη ποταμού των νεκρών) τον ηλεκτρισμό της νευρικής λειτουργίας στα πόδια του Υδροχόου και των πελμάτων ή Ιχθύων της φυσικής ενσάρκωσης και…
Aπό εκεί μέσα στην Γαία ή αύρα μας την ανακυκλώνει στο τετραδιάστατο κέντρο της ή Άδη, πίσω προς τα άστρα με τον μυστηριώδη θρόνο-UFO του Πλούτωνα ή τα υπόλοιπα μέλη του αγγελικού τάγματος των Ολυμπιακών Θρόνων-τριπόδων, όλα κατσασκευάσματα του Ηφαίστου-πυρός ή Λόγου !!!…
Β) τις απίστευτες ομηρικές αναφορές στο λέκτρον (κλίνη ή καβαλιστικό δένδρο) του Οδυσσέα. Το άλεκτρον ή ήλεκτρον ή αλέκτορα=πετεινό φύλακα της συνεύρεσης της Αφροδίτης με τον Άρη, που ο «Αλκίνοος=ισχυρός» γνωστικισμός των ελληνιστικών χρόνων παρουσίασε ως τον Κρόνο=χρόνο ή ΙΑΩ ή ΑΒΡΑΞΑΣ=365. Δηλ. τον αδιαπέραστο μητρικό κύκλο ή κίρκο=κρίκο του χρόνου που δημιουργεί η σεληνιακή απόκρυφη ιέρεια (Κίρκη) των χοίρων (αριθμητικών μητρών=δελφών) της λαγνείας. Όλες αυτές οι αναφορές προέρχονται από οραματισμούς επάνω στην αρχή του αιθέρα ή ΤΑΟ, δηλ. της απροσδιοριστίας της μήτρας της φυσικής ύπαρξης που υφαίνει ο ηλεκρονικός σπινθήρας στον τρισδιάστατο χωρόχρονο.
Υφαίνει 6 ηλεκτρονικές στιβάδες ή 6 δημιουργικές ημέρες -φυλές ή 6= 5+1 αισθήσεις + την σκέψη …
Γ) την αφηρημένη θεολογία για την ενσάρκωση του τριαδικού Λόγου παρουσιάζει η πολύ συγκεκριμένη θεοσοφική αλχημική θέση: πως η ανθρώπινη Μονάδα είναι τριπλή σε δομή αποτελούμενη από τα τρία διαδοχικά άτομα της 2ης περιόδου του πίνακα των στοιχείων: τον Πατέρα ή άνθρακα με Α.Β.=6, τον Υιό ή ΑΖΩΘ= Άζωτο με Α.Β.=7 και την Μητέρα ή Οξυγόνο με Α.Β=8 .
Δ) πίσω από την Γενετική υφαντική των κλώνων των DNA κρύβεται η αλχημεία. Ο άνθρακας, το Άζωτο και το Οξυγόνο που εμφανίζονται ως σάκχαρα και αζωτούχες ενώσεις στα συστατικά μέρη του DNA, συνδέονται με μια ραχοκοκαλιά δεσμών Υδρογόνου που η θεοσοφία ονομάζει ακτίνες… !!! (βλ. φωτογραφία). Ούτε λίγο, ούτε πολύ λοιπόν για την ζωική δημιουργία ευθύνονται οι ακτινικές εντολές που μεταφέρουν οι υποατομικές δονήσεις της ραχοκοκαλιάς των ηλιακών Σεραφικών υδρογόνων: (ακτίνων) προς την σεληνιακή Χερουβική τριάδα: (άνθρακα, οξυγόνου, αζώτου) που ονόμαζαν Ερμή-Υδράργυρο (βλ. το σύμβολο του κηρύκειου του Eρμή ως σύμβολο του DNA)… Ο Υδράργυρος ή γονιδιακή σπερματική βάση δημιουργεί αμαλγάματα, συνδέοντας και αποσυνδέοντας στοιχεία όπως ο Σίδηρος, ο Χαλκός, το Θείο... στο μόριο της πρωτεϊνης του αίματος... Ε) μια ιδέα για την κατεύθυνση της ζωής στον επόμενο πλανητικό γύρο, λαμβάνουμε από την πληροφορία πως σε ένα εργαστήριο βακτηριακά κύτταρα «πάντρεψαν» το πυρίτιο και τον άνθρακα για πρώτη φορά, με «κουμπάρο» (βιολογικό καταλύτη) ένα τροποποιημένο από τους ερευνητές ένζυμο. Με άλλα λόγια επιβεβαιώνεται το προφανές, πως η έμβια φύση οδηγείται στον επόμενο εξελικτικό κύκλο με την τριπλή Μονάδα* μας στα DNA να αντικαθίσταται από την επόμενη τριάδα ατόμων στην 3η ηλιακή περίοδο του πίνακα των στοιχείων, δηλ. το Πυρίτιο με Α.Β. 14, τον Φωσφόρο 15 και το θείον 16. Με δεδομένο ότι ο άνθρακας αποτελεί τη βάση της ζωής στη Γη, ενώ το πυρίτιο τη βάση της ηλεκτρονικής και ψηφιακής τεχνολογίας, ο «γάμος» τους σε βιολογικό πλέον επίπεδο ανοίγει δυνατότητες, αδιανόητες μέχρι σήμερα... * «Τα πάντα ρει και ουδέν μένει». Σύμφωνα με την εσωτερική αστρολογία η Μονάδα μας αντικαθίσταται όταν συμπληρώνονται 10 μεγάλοι κύκλοι (Ψυχών) γύρω από την Αλκυόνη των Πλειάδων ή ένας κύκλος της Αλκυόνης, (η Μονάδα μας) γύρω από τον Σείριο και τον Γαλαξία...