Αριστοτέλης

Ο Δάσκαλος των Δασκάλων   

Έ τσι αποκαλούσε ο Δάντης τον Αριστοτέλη… Γιατί ο Αριστοτέλης ακολουθώντας αυτόν που κατήλθε από τον Ουρανό (τον Πλάτωνα μια ψυχή της 6ης ρίζας φυλής), κατέγραψε τους κολασμένους κύκλους (νοητικές ακτίνες) του χερουβικού πύργου της Βαβέλ, που ομαδοποιούνται οι μορφές και τα πάθη τους … 

Ο Αριστοτέλης είναι το προμηθεϊκό πνεύμα που βοηθά την ανάπτυξη του πολιτισμού χωρίς να φαίνεται, όπως ο ρυθμός της αναπνοής πίσω από κάθε ορθή σκέψη… Έκτισε μια σπειροειδή φυσιογνωστική κλίμακα χωρίς ορατό στήριγμα. Όπου κάθε βαθμίδα στερεώνεται με μόνη συγκολλητική ουσία την πίστη του τεχνίτη ξυλουργού (ξύλο=ιδέα) στην αναπνοή του*. Το στήριγμα της δημιουργίας είναι η αναπνοή-ψυχή, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει ότι η αναπνοή είναι το φως του κόσμου… *«Συνεχίζοντας να δημιουργεί, ο Μπράχμα παίρνει άλλη μορφή, τη μορφή της Ημέρας, και δημιουργεί από την πνοή του τους θεούς, που είναι προικισμένοι με την ιδιότητα της καλοσύνης (παθητικότητας). Στο επόμενο σώμα του επικράτησε η ιδιότητα της μεγάλης παθητικότητας, η οποία είναι επίσης (αρνητική) καλοσύνη και από το πλευρό αυτής της προσωπικότητας πρόβαλαν οι Πιτρί, οι προγεννήτορες των ανθρώπων, γιατί, όπως εξηγεί το κείμενο, "Ο Μπράχμα σκέφτηκε τον εαυτό του (κατά τη διάρκεια της διαδικασίας) σαν πατέρα του κόσμου". Αυτή είναι η Κρίγια σακτι, η μυστηριώδης δύναμη του Γιόγκα (ένωσης) που εξηγείται σε άλλο σημείο. Αυτό το σώμα του Μπράχμα, όταν απορρίφθηκε (εκπνοή), έγινε το Σαντχγιά (απογευματινό λυκόφως), το διάστημα ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα.» Μ.Δ. Το αν οι Αριστοτέλης-Δάντης τελικά τα κατάφεραν το μαθαίνουν μόνον οι αυτομυημένοι στο μυστήριο του χωρόχρονου της αναπνοής, επειδή κτίζοντας τον εγκυκλοπαιδικό πύργο της γνώσης με την πνοή τους, δεν χρειάζεται να συνεννοηθούν με τους άλλους…

Το κινούν ακίνητο είναι ο πολυδιάστατος αιθέρας. Αυτό αποτελέι πάγια πεποίθηση των φυσικών εφόσον διατείνονται πως στην 5η διάσταση των υπερχορδών που δημιουργούν τις μορφικές διαστάσεις... δεν υπάρχει χώρος με την έννοια περιέχοντος-περιεχομένου άρα και κίνησης

Ο Νεύτωνας αντιλαμβανόταν τα κείμενα του Αριστοτέλη όπως και την ελληνική μυθολογία σαν αλχημικές συνταγές...Στην αλχημεία ο αιθέρας είναι ο υδράργυρος-mercury ή Ερμής-Βούδας...

Έτσι όσοι καταλαβαίνουν πως οι αντιδρασεις του υδραργύρου είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στην σκέψη του αλχημιστή. Έχουν κάποια πιθανότητα να εννοήσουν την μαγεία του ακίνητου υδράργυρου.

Ο Αριστοτέλης διαπραγματεύεται σε πολλά θεματα την ακινησία μέσα στην κίνηση. Ένα από αυτά είναι η αναπνοή των ιχθύων που δεν σκέπτονται επειδή δεν έχουν πνεύμονες... Ο ιχθύς-Χριστός είναι ο Ερμης των Γνωστικών !!!

Η πείνα του Αριστοτέλη…

Ο Αριστοτέλης μας υπέδειξε την λανθασμένη αντίληψη που έχουν οι περισσότεροι ηθικολόγοι για την ημερήσια αυτοκριτική των πυθαγορείων στο γράμμα Ύψιλον:

Τι έκανα ? Τι έπρεπε να κάνω ?...

Επεκτείνοντας την αντίληψη του Ύψιλον, ώστε να συμπεριλάβει και τον προφητικό ονειρικό κόσμο. Έτσι στο γράμμα Υ έχουμε την εικόνα της σπονδυλικής μας στήλης με τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μας, ως λειτουργίες του άρρενος συμπαθητικού και του θήλεος παρασυμπαθητικού νευροφυτικού μας συστήματος: (ημέρας-νύχτας)

Από τις συζητήσεις στο παρασκήνιο παρατηρώ πως όλοι μας εννοούμαι σιγά-σιγά πως η Γεωμαντεία ή το Ταρώ=Αλφάβητος ή η εσωτερική αστρολογία ή η ενθυμήσεις «προηγουμένων ενσαρκώσεων» συνιστούν τα εργαλεία της συναισθηματικής ανάλυσης που επιχειρούμε για να εννοήσουμε την κίνηση των ενστίκτων.

Με απώτερο σκοπό την συνειδητή διαπραγμάτευση της ειμαρμένης μας στην διάρκεια των ονείρων, στις καβαλιστικές σφαίρες-νήσους των Κριτών όπου ταξιδεύουμε μαζί με τον Οδυσσέα. Στον ωκεανό της συναισθηματικής φαντασίας που είναι η αύρα μας. Ενώ την ημέρα είμαστε απασχολημένοι με την κατάληψη του Ιλίου της καρδίας μας ώστε να ελευθερώσουμε την ωραία μας Διάνοια-Ελένη.

Η Αλφάβητος όπως και το Ταρώ, όπως και τα 64 6γραμμα του Ι Τσινγκ ή το σκάκι των 64 θέσεων και των 5 στοιχείων: (πύργος=γη, τρελός=αέρας, άλογο=ύδωρ, βασίλισσα =αιθήρ. βασιληάς=πυρ) είναι συστήματα γεωμετρικών συμβόλων που δείχνουν τις δυνατότητες μετάβασης από μια κάρτα-κατάσταση σε μια άλλη, ώστε να αποφεύγεται η στασιμότητα και η απώλεια-άπνοια της συνείδησης. Επειδή ο αέρας των σχέσεων (η συνείδηση) είναι πάντα σε κίνηση, γύρω από το ακίνητο κέντρο της πνευματικής μας Μονάδας…

Οπόταν όσο κινείται-εργάζεται η συνείδηση-αέρας τόσο αποκαλύπτεται το ακίνητο κέντρο της κίνησης…

Ο «κακοχωνεμένος» Αριστοτέλης και η αναπνοή (πρώτο μέρος)

Ο Αριστοτέλης είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εννοηθεί. Είναι ένας μεγάλος μυημένος που βλέποντας τις αποτυχίες του διδασκάλου του Πλάτωνα να προωθήσει το σχέδιο της Πολιτείας του, αρχίζει να εργάζεται για το μέλλον. Αντιλαμβανόμενος δηλαδή πως η Πλατωνική επαγωγική μέθοδος των αντιστοιχιών λειτουργεί με ασφάλεια μόνον στο πλαίσιο μιας οργανωμένης ομάδας διαλογιζομένων. (Μιας εσωτερικής Σχολής ή Πολιτείας). Οδηγείται από την ανάγκη στην δημιουργία μιας κιβωτού οδηγιών, μιας αποφατικής επιστήμης/φιλοσοφίας*, όπου όσοι προσεγγίζουν τον νοητικό φορέα των κρίσεων του πυρός να κάνουν όσο το δυνατόν καλύτερες καύσεις. Ώστε κάποια στιγμή να τερματιστεί η πολικότητα/μεταβολισμός εισπνοής-εκπνοής στην διαρκή παύση/καύση της σιγής του νου-αναπνοής… *Σημειώνουμε ότι η επιστήμη προοδεύει δια των διαρκών προσεγγίσεων της πραγματικότητας. Προοδεύει δηλαδή διορθώνοντας τα βήματα-λάθη των προηγουμένων θεωριών. Η επιστημονική αλήθεια είναι αδύνατον να λεχθεί (λ,χ,θ < έχει λάθος). Επ-Ίσταται μόνον ως εσωτερική κάθετη στάση του Νου της πίστης-σοφίας ενώπιον της μίας θεότητας

Περί αγάπης και αγνωστικισμού στην αναπνοή των Ελλόπων Ιχθύων…

Ο αναλυτικός Αρχάγγελος της Παρθένου είναι αποφασισμένος να μας μυήσει στο μυστήριο της νοητικής αγάπης…

Ας έρθουμε τώρα στην έννοια των «Βατράχων» ή αναμνήσεων του Αριστοτέλη γιατί είναι ένα κομβικό σημείο για την κατανόηση του αιθέρα της αρχαιοελληνικής γραμματείας… 

Όπως διαπιστώσαμε ακολουθώντας την συμβολική των μύθων, η θεία ευχαριστία αναπαριστά το μαρτύριο του Ταντάλου/Μονάδας (η κίνηση-ταλάντωση του αιθέρα). Ο Τάνταλος (υιός της Πλουτώς και του Δία) προσφέροντας στους θεούς ως θυσιαστικό γεύμα τον υιό του Πέλοπα. Λαμβάνει την υπόσχεση δια της Δήμητρας της Γης ότι όπως σώθηκε ο Πέλοπας από τον Δία θα διασωθεί και η μελλοντική ανθρωπότητα δια του μυστηρίου του φωτός (Ελευσίνος). Μεταφέροντας τον μύθο στο καβαλιστικό δένδρο αντιλαμβανόμαστε ότι υποδεικνύει την μετάβαση από την 4η σφαίρα (σημείο εκδήλωσης της 1ης φυλής των Μονάδων μας) του πλούτου της μαγείας του Δία, στην 5η σφαίρα του στερητικού (Ά)ρη [στέρηση, ο (+) επάνω από τον κύκλο (Ο)], σημείο εκδήλωσης της ψυχής*. Στην ίδια θυσία προέβη ο Αβραάμ/Δίας, θυσιάζοντας στην στήλη του Κρόνου-χρόνου τον υιό του Ισαάκ/Άρη. Η κοσμική αυτή θυσία αναφέρεται στον πρωτογεννημένο του ζεύγους (Δία-Ήρας)... ο Άρης θεός του θάρρους, κριός/εκπνοή είναι που γεννά τον κατώτερο νοητικό κόσμο των σπερμάτων σαν ένα είδος βιασμού.

*Η Μυστική Δοξασία αναφέρει ότι το πρώτο κύμα που θεμελίωσε τον νοητικό φορέα   στο ανθρώπινο βασίλειο ήρθε από τον Άρη… του Θάρρους

Διαβάζοντας τις απόκρυφες εικόνες των πλεγμάτων (τσάκρας), παρατηρούμε τον τρόπο που ταξινομείται η εξελισσόμενη όραση στα βασίλεια της φύσης:  1. Στο κέντρο της βάσης ευρίσκεται εγκατεστημένη η όραση των εντόμων. Τα έντομα δεν διαθέτουν νευρικό σύστημα οπότε οι εντυπώσεις ρέουν κατευθείαν στην κυκλοφορία του αίματος. Αντιπροσωπεύουν τα ¾ της πλανητικής έμβιας μάζας. Ελέγχονται από την συλλογική διάνοια του είδους. Όπως και τα φυτά είναι εκφράσεις της θρεπτικής οκτάβας του συλλογικού πλανητικού πνεύματος (Βλ. ο Βάαλ-Δίας των μυγών) ή της όρασης χωρίς ψυχολογικό εγώ και φόβο θανάτου…  2. Στο ιερό κέντρο ευρίσκεται η όραση των ψυχρόαιμων ιχθύων. Έλλοπες ή άφωνοι Ιχθύες ονομάζονται οι ψυχές της πρώτης ριζικής φυλής. Ο Αριστοτέλης μας υπέδειξε πως οι ιχθύες μη διαθέτοντας πνεύμονες και επομένως χρόνο επεξεργασίας των εντυπώσεων πριν εισέλθουν στο αίμα δεν σκέπτονται και επομένως συμπέρανε πως δεν αναπνέουν. Θεώρησε την αναπνοή με βράγχια ως επέκταση της άδηλης αναπνοής του δέρματος, δηλαδή της ημερήσιας πλανητικής περιστροφής ή αναπνοής που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως αφή…  3. Στο ηλιακό πλέγμα εδράζει η «θερμική όραση» των ψυχρόαιμων όφεων. Εδώ χρειάζεται να αντιληφθούμε την έννοια του δηλητηρίου με την διπλή του σημασία. Ως πεπτικού υγρού, εφόσον διασπά-καταστρέφει τους ζωικούς ιστούς αλλά και σαν μονωτικό περίβλημα του φωτός… Ο Όφις του φωτός είναι η έννοια της σύνεσης… Ο όφις-δράκος της παρεγκεφαλίδας στέκει φύλακας ανάμεσα στο ιερό συλλογικό πλανητικό πνεύμα και τους εξόριστους στα βασίλεια των ανακλάσεων της σκέψης (τα 2 ημισφαίρια του εγκεφάλου), που υψώνεται ο πύργος της ζωικής Βαβέλ της ομιλίας ή αντιληπτικής ικανότητας με την κορύφωση του τριεγκέφαλου 666 ή καταστροφικού ιδεοποιητικού ανθρώπου…  4. Στο καρδιακό πλέγμα εδράζει η όραση των θερμόαιμων θηλαστικών με το αναπτυγμένο νευρικό σύστημα ή ικανότητα της συναισθηματικής αντίδρασης - κίνησης και της ανάγκης για ύπνο προκειμένου να μεταφερθούν οι εντυπώσεις στο αίμα…  5. Στον λαιμό συντελείται το θαύμα των Αριστοτελικών αναμνήσεων. Δηλαδή η ικανότητα των εξελιγμένων ανθρώπων να δημιουργούν τέχνη. Η ιδεοποιητική πράξη είναι αποτέλεσμα της ανάμνησης ως έκφραση της ανάδυσης των αναμνήσεων από τα λησμονημένα βάθη της ψυχικής α-λήθειας (ανάμνησης) των προηγουμένων φάσεων της φυλετικής εξέλιξης…Η Μοναδολογία του Leibniz και η κρυσταλλογραφία

Η κρυσταλλογραφία ως επιστήμη των ανακλάσεων του φωτός, μοιράζεται τις ίδιες αρχές με αυτές που διέπουν την φιλοσοφική «Αδαμ-άντινη» σχολή των λευκών Βουδών του ύδατος…

Όπως είδαμε η κρυσταλλογραφία αναπτύχθηκε παράλληλα με την ανακάλυψη των ακτινοβολιών χ και γ (της ολοκληρωμένης φυλετικής προσωπικότητας), οι οποίες έχοντας μήκος κύματος παρόμοιο με τις αποστάσεις μεταξύ των ατόμων στα στερεά, αποτέλεσαν ένα πρώτης τάξεως εργαλείο για την έρευνα των ζώντων κρυστάλλων-μορφών της ύλης…

Παλιότερα σε έναν ομαδικό θεραπευτικό διαλογισμό ο ηλιακός άγγελος, (ΟΜ το πετράδι στον Λωτό-Λατώ, ο Απόλλων ο πατέρας του Ασκληπιού), μας επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε τον τρίτο οφθαλμό μας και να αντικρύσουμε μέσα από τις διαφανείς πλέον μορφές μας τις όποιες δυσλειτουργίες των φωτεινών σπλάχνων μας…

Ο φωτισμός των ασθενικών οργάνων τρεμόσβηνε (όπως οι χαλασμένες λάμπες του νέον), και εμείς επιχειρούσαμε να σταθεροποιήσουμε την λάμψη τους με τις ακτινοβολίες από τις παλάμες μας…

Η ενόραση επήλθε ως επέκταση της καρδιακής αίσθησης της αφής.

Η αίσθηση της αφής σχετίζεται με την αναπνοή των Ελλόπων-Ιχθύων της πρώτης ρίζας φυλής. Όπως τόσο έξυπνα παρουσίασε ο Αριστοτέλης στην περί αναπνοής-σκέψης συγγραφή του… Την οποία εμείς συγκρίνουμε πλέον με την άδηλο αναπνοή: απορρόφηση οξυγόνου και αποβολή διοξειδίου του άνθρακα και υδρατμών από τους πολύ μικρούς πόρους του δέρματος… Λειτουργία που οι ιχθείς επιτελούν με τα βράγχια…

Το ενορατικό νοητικό φαινόμενο γίνεται κατανοητό μόνον σε όσους διαλογίζονται. Καθώς ο αλχημικός Αθάνωρας (η μορφή μας ως δοχείο) στην διάρκεια της πύρωσης του διαλογισμού μεταβάλλεται σε έναν ευαίσθητο καρδιοειδή συνθετικό οφθαλμό…

Αποπειρώμενος μια ακριβέστερη φαινομενολογική διατύπωση θα έλεγα ότι οι ακτινοβολίες-σκέψεις του περιβάλλοντος έχουν ως αποδέκτες την επιδερμίδα και την «μουσική» τριχοφυΐα της… (Ο όρος «μουσική τριχοφυΐα» αποδίδει το αισθητήριον του αιθέρα). Ο σοφός ασκητής Μιλαρέπα, αναφέρει πως τρεφόμενος αποκλειστικά με «τσουκνιδόσουπα» απέκτησε υποπράσινη επιδερμίδα και τρίχες που ομοίαζαν με τις ακίδες του εν λόγω ιερού φυτού, διάσημου για τις μουσικές ιδιότητες των ακίδων του κατά την ψυχακοή…

Οι εξαίρετοι Leibniz, Descartes και Spinoza παρουσίασαν με σχολαστικό τρόπο την «θεία μηχανή» που αν και έχει μέρη συμπεριφέρεται σαν ένα αρμονικό σύνολο στον ενορατικό τρίτο οφθαλμό.

Στην μαθηματική του έκφραση όπως επανειλημμένα έχουμε αναφέρει η θεία σύνθετη μηχανή βασίζεται στους repunit (επαναλαμβανόμενες μονάδες) και τους πρώτους διαιρέτες τους. Που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως Ήλιο (7), Σελήνη (13), Αφροδίτη (5), Κρόνο (3), Δία (2), Ουρανό (37) ή σύνολο των 36 τέλειων σπερματικών ανθρώπων-δεκαημέρων του έτους.

Αριστοτέλεια ανακεφαλαίωση... 

Η συλλογή των διάσπαρτων πληροφοριών που ευρίσκονται στα κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας, όταν τοποθετούνται στην καρτελοθήκη των γενικών εννοιών που ονομάζουμε ζωδιακό ή δωδεκάεδρο ή τετρακτύ του καβαλιστικού δένδρου, αποσαφηνίζουν κάποια θέματα όπως:

Ότι οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Καντ  που χάρις στην εργασία του επί των φιλοσοφικών κατηγορημάτων του Αριστοτέλη εννοήσαμε τα 12 ζωδιακά  κατηγορήματα της φιλοσοφίας ή ...αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο. 

Ο   Αριστοτέλης συνεχώς μας διορθώνει με απίστευτες επισημάνσεις. Μας υπέδειξε ότι ο φυσικός μας ήλιος ανήκει στο ανοικτό σμήνος των πλειάδων. "Είναι η 7η αδελφή, η χαμένη πλειάδα Μερόπη που φαίνεται στο φως της ημέρας (< οπή+ημέρα, ηλιακός οφθαλμός)…", δηλαδή υπέδειξε την απόκρυφη σχέση που διατηρούν οι 7 Πλειάδες με τα 7 ηλιακά συστήματα και τα 7 άστρα της Άρκτου… (εκ του ΑΡΧΩ) δια μέσου του κυνηγού/Άδη ΟρίωναΟι θεατρικές διαστάσεις…

Ο προβληματισμός της επιστημονικής κοινότητας τους τελευταίους δύο αιώνες γύρω από το θέμα των διαστάσεων, επιχειρεί να αμφισβητήσει την Καντιανή θέση … Ο Καντ ισχυριζόμενος ότι αδυνατούμε να αντιληφθούμε χώρους πέραν των 3ων διαστάσεων εξαιτίας της κατασκευής του εγκεφάλου μας. Υπαινίσσεται την φύση του θεολογικού δόγματος για το τρισυπόστατο πυρ/Λόγο της θεότητας. (βλ. τα αρμονικά πλατωνικά τρίγωνα του εγκεφαλικού μυελού…)

    Επιχειρούν λοιπόν οι γεωμέτρες την θεμελίωση της τέταρτης διάστασης, στην εικόνα ενός υπερστερεού που δημιουργείται κατά την επέκταση του κύβου κάθετα … στον εαυτό του, ακολουθώντας την λογική της κάθετης επέκτασης του τετραγώνου που δημιουργεί τον κύβο των τριών διατάσεων. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να βιωθεί από την εμπειρία μας ούτε καν στα όνειρά μας…       Αυτό που απεικονίζεται ως υπερκύβος ή υπερεικοσάεδρο κλπ είναι ένα κινούμενο στερεό με την παράδοξη ιδιότητα να αλλάζει την εσωτερική του επιφάνεια με την εξωτερική. Μια ιδιότητα της κίνησης του αιθέρα (αεί+θειν) βλ. την ταινία σχήματος 8 του Mobius…

Αντίθετα η δογματική θέση του Καντ φαίνεται να υποστηρίζεται από την μεταφυσική διδασκαλία των αγγέλων/διαστάσεων. Ότι οι διαστάσεις είναι απλά οι 3 φορείς-πλευρές του ψυχολογικού εγώ μας: του ένστικτου/βάθους, του συναισθήματος/πλάτους  και του νοητικού ύψους που γεννά συνεχώς νέες νοητικές τριάδες ή τρίγωνα/επίπεδα, φωτίζοντας με νέα πολύγωνα-αστέρες την άβυσσο… Η απόκρυφη πυθαγόρεια διδασκαλία  ακολουθεί την λογική του αθροίσματος των τριγώνων σε πολύγωνα... (τετράγωνο=2 τρίγωνα, πεντάγωνο=3 τρίγωνα, εξάγωνο= 4 τρίγωνα κλπ). Δηλαδή ότι οι επόμενες διαστάσεις δεν είναι όπως νομίζουμε η αύξηση του πλήθους των ορθοκανονικών αξόνων πέραν των 3ων (καθέτων γραμμών που ορίζουν τον χώρο που αντιλαμβανόμαστε), αλλά είναι η αύξηση του πλήθους των κορυφών/κεφαλών των άστρων ή πολύγωνων ως ομάδας παρατηρητών εντός του αιωνίως τρισδιάστατου θεατρικού χώρου… (Ο χώρος και ο χρόνος είναι εκφράσεις της πύρινης ή λογοϊκής ροής (ΧΡ) του αιθέρα, βλ Άρκ-τος εκ του ΑΡΧΩ, ο εν ημιν Χριστός…)

«με το ορθό ραβδί αρχίζω να μετρώ ώστε να γίνει ο κύκλος τετράγωνος για χάρη σου˙ και στο κέντρο του θα είναι η αγορά στην οποία θα οδηγούν όλοι οι δρόμοι συγκλίνοντας στο κέντρο, όπως σ’ ένα αστέρι, που ενώ είναι κυκλοτερές στέλνει παντού ευθείες ακτίνες λαμπρές».

εικ. Η σπείρα των τετραγωνικών ριζών των ακεραίων. Οι 3 διαστάσεις: βάθος, πλάτος, ύψος είναι οι 3 κατοπτρισμοί του αιθέρα που γνωρίζουμε στις 3 πλευρές του πυθαγόρειου ορθογώνιου τριγωνικού ιδεοποιητικού νοητικού εγώ μας που διατηρεί σταθερά την κάθετη πλευρά 1 της πρόνοιας: ένστικτο/αίσθηση/πρόνοια, η υποτείνουσα είναι το άρρητο συναίσθημα/αντίληψη/ειμαρμένη που επεκτείνεται εξαιτίας της επιθυμητικής βούλησης νόησης/ιδέας/βούλησης που γεννά συνεχώς νέες νοητικές τριάδες ή τρίγωνα επεκτείνοντας το σπειροειδές. Φωτίζοντας με νέα πολύγωνα-αστέρες την άβυσσο…  του πολιτισμού

Τώρα όποιος έχει νου ας εννοήσει: 1/7+1/13=20/91. ή 1/7+1/91=2/13=153+666+180=999 Εμείς όμως θα επιθυμούσαμε το 20/91 να ήταν 20/90=2/9 γιατί τότε ο σεληνιακός ερμαφρόδιτος 9 θα ήταν ο αρμονικός μέσος του ήλιου 7 της αιματικής κυκλοφορίας και της σελήνης 13 της ορμονικής. Αλλά υπάρχει μια διαφορά 1/90-1/91=1/819 που απαγορεύει την εναρμόνιση. Οποία έκπληξη όμως κρύβεται στην ανάλυση του 819= 666+153. Όπως κάποιος-οι που μαζεύουν το δίχτυ με τα ψάρια από την βάρκα-ψυχή... στην νοητική λίμνη Τιβεριάδα  του αναληφθέντος Χριστού... Του καταστροφικού αριθμού 666 για το αιθερικό δίχτυ 153 Ο 666 είναι λοιπόν ο Κένταυρος Νέσσος <εκ του νήθω, ο υφαντής ... και το δίχτυ/ύφασμα που χάρισε στον Ηρακλή βλ Κένταυρος = 100= 64 + 36,  666=τριγ36,  64=8Χ8 ο νοητικός κόσμος

Ο Ξενιστής… πρώτο μέρος 

Η αδυναμία των φιλοσόφων να προσδιορίσουν την σχέση ανάμεσα στην ουσία και την μορφή χωρίς να καταφύγουν στην δημιουργία μύθων όπως ο Πλάτων ή την δημιουργία νέων εννοιών που ακροβατούν ανάμεσά τους όπως: δυνάμει-ενεργεία-εντελέχεια κλπ από τον Αριστοτέλη. Στην πραγματικότητα υποδεικνύει την απόκρυφη ζωή του Λόγου μέσα στην ομιλία μας…

Η διαφορά των φθογγολογικών δυτικών αλφάβητων από τα ιδεογραμματικά των χωρών της άπω ανατολής δείχνει την αδυναμία των μυημένων όπως ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης να περιγράψουν την αλήθεια που βίωσαν στον πνευματικό κόσμο…

Η παραμονή στην καταφατική πνευματική οδό της επαγωγικής λογικής των αντιστοιχιών που υφίσταται μόνον στον ανώτερο νοητικό κόσμο των συμβόλων (βλ. σφαίρα-σεφιρώθ του Δία ή του ελέους). Είναι η πλατωνική επιλογή των μύθων ή περιγραφικών ιδεογραμμάτων της ζωής του φωτός.

Η κριτική Αριστοτέλεια στάση επιλέγει να υπηρετήσει την ανθρώπινη κοινότητα της καθομιλουμένης… λογικής. Επιλέγει την αρνητική επιστημονική οδό της σπειροειδούς προόδου του φωτός Φ. Δηλαδή την σταδιακή κατανόηση του τρόπου που το φως του πεντάκτινου αστέρα παγιδεύεται στις μορφές των πέντε άκρων. Αυτή η νοητική λειτουργία λαμβάνει χώρα στην σφαίρα-σεφιρώθ του Άρη της αυστηρότητας και οδηγεί στον άδηλο κόσμο των σπερμάτων (βλ. DNA) του μικρόκοσμου

Η κριτική στάση του Αριστοτέλη επιχειρεί να γεφυρώσει το χάσμα του κατώτερου νου των ρητών-μορφικών-ουσιών ή επιθυμιών του πυρός με τον άρρητο κόσμο των ιδεών ή αφηρημένων ουσιαστικών της αιθερικής γης. Δίδοντας προτεραιότητα στην πραγματικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας και αναθεωρώντας στην συνέχεια το περιεχόμενο των εννοιών που χρησιμοποιεί… Λχ αναθεωρεί την κοινή αντίληψη για την αναπνοή σε… σκέψη. Εξηγώντας ότι στα όντα με βράγχια η πνοή εισέρχεται κατευθείαν στον στόμαχο της κοιλίας και αναμειγνύεται με τις εντυπώσεις-πνοές της άδηλου αναπνοής και όχι δια μέσου του νοητικού (πρανα-χρόνου) του στήθους. Επομένως τα ψάρια δεν σκέπτονται-αναπνέουν. Δεν έχουν δηλαδή την δυνατότητα να επέμβουν στον αναπνευστικό τους ρυθμό, για να ελέγξουν τις εντυπώσεις στην αιματική τους κυκλοφορία…

Οι πόλεις κράτη της δύσεως κάθε λίγους αιώνες αναθεωρούν τα φθογγόσημα που χρησιμοποιούν. Καθώς η μεταβαλλόμενη χρήση των αντικειμένων στο πλαίσιο του πολιτισμού αλλάζει διαρκώς το περιεχόμενο των λέξεων-εννοιών που χρησιμοποιεί η καθομιλουμένη… συμπαρασύροντας κάθε τόσο και τα φθογγόσημα. (Εμείς καταργήσαμε τους τόνους και στην πάροδο του χρόνου θα ενστερνιστούμε ως αντιδάνειο την αγγλική/λατινική που είναι δηλαδή εξέλιξη της μητρικής ελληνικής). Κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά στις ιδεογραμματικές γραφές που παραμένουν άφωνες και αναλλοίωτες στο πέρασμα των αιώνων, καθυστερώντας όμως ή ακυρώνοντας την πρόοδο του πολιτισμού των ανθρώπων που αδυνατούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους… βλ. τον αναλφαβητισμό και τις άπειρες διαλέκτους στην ινδική χερσόνησο όπου είναι αδύνατον να υπάρξει μια ενιαία γλώσσα και ένα ενιαίο κράτος-θρησκεία.

Ο τίτλος του άρθρου μας ο (ξ)ενιστής, εννοεί τον όφι-ξίφος της ρομφαίας του πυρός ή Λόγου που βρίσκεται σταυρωμένος στο (ξ)ύλο. Ταυ είναι το τετράγωνο-σταυρός. Η απόκρυφη γεωμετρία της διαδοχής των αριθμών/φθογγοσήμων στα μαγικά τετράγωνα δείχνει την σχέση των κραδασμών του όφεως-Λόγου-πυρός των λέξεων που βρίσκονται σταυρωμένες στα τετράγωνα-μορφές των εννοιών ή λέ(ξ)εων στο Λάβδωμα του Λόγου…

Ο Ξενιστής… δεύτερο μέρος.

Το θέμα των περιβλημάτων του πυρός ή Λόγου είναι ακατάληπτο… Καθώς είναι αδύνατον να περιγράψεις τα περιβλήματα της σκέψης.

Η μυθολογία μας πληροφορεί ότι ο γενάρχης-πρότυπο της πρώτης φυλής ήταν ο Τάνταλος των τανταλισμών-ταλαντώσεων της ουσίας που γεννά τις αισθητηριακές εντυπώσεις. Οι εντυπώσεις είναι η πρώτη διατροφική οκτάβα ή το πρώτο περίβλημα των πυθαγόρειων δεκάδων που περιβάλει τον κύκλο των θεών ή πυθαγόρειων Μονάδων στην κεφαλή. Όσοι αντιλαμβάνονται την διατροφική οκτάβα των αισθητηριακών εντυπώσεων καθίστανται αυτομάτως ομοτράπεζοι … στον μυστικό δείπνο των θεών. (βλ. τάττβας τα απόκρυφα στοιχεία/ταλαντώσεις του Λόγου)

Ως δεύτερος γενάρχης-πρότυπο (Μανού) αναφέρεται ο Ιξίων πατέρας των Κενταύρων ή πυθαγόρειων εκατοντάδων, ο οποίος καταδικάστηκε να περιφέρεται στον πύρινο τροχό των χρόνων της αναπνοής (η περιοχή του θώρακα). Μετά το περίβλημα των δεκάδων ακολουθεί αυτό των εκατοντάδων που φυσιολογικά αντιστοιχεί στον μικρόκοσμο των πληροφοριών που παραμένουν εγκλωβισμένα στα νοητικά σπέρματα ή ψυχολογικά αρχέτυπα. Εδώ η αναπνευστική διατροφική οκτάβα περιγράφεται ως ερωτικός πόθος του Ιξίωνα για την νεφέλη της Ήρας που γεννά το αποτυχημένο είδος των Κενταύρων. Δηλαδή η σπειροειδής κίνηση του αιθέρα διαγράφει τροχιά χαμηλότερη της Ήρας του αξεπέραστου δακτύλιου στο αιθερικό μόνιμο άτομο, οπότε ως αποτυχημένη απόπειρα δεν αναφλέγεται και αναλαμβάνει την ανεξάρτητη ζωή/ειμαρμένη ενός Κενταύρου. Πράγματι η θριαμβευτική επάνοδος της συνείδησης ως μετανοούντος ασώτου επιτυγχάνεται κατά την ανάφλεξη μιας σπερματικής σκέψης ως νοητικής έφεσης ή φόνου ενός Κενταύρου. Ο Ηρακλής φόνευσε τους ιδιαίτερα εμπαθείς Κενταύρους στο ζώδιο του Ζυγού, ερευνώντας τους νεφρούς των προθέσεων του και τους ευγενείς Κενταύρους των παρελθόντων φυλών στο ζώδιο του τοξότη… όπου συνειδητοποιεί τον αληθινό φυλετικό στόχο στο μάτι του ταύρου…

Ο τρίτος γενάρχης είναι ο Σίσυφος των ενσαρκώσεων (κυλιομένων λίθων). Σήμανε την πτώση της ουσίας στην αιθερική Γη των επιδερμικών περιβλημάτων της μορφής. Οι πυθαγόρειοι με τις χιλιάδες περιγράφουν τα γεγονότα του βίου. Η επιδερμίδα είναι ο καταγραφέας της ποιότητας των πόθων μας. Είναι η φαινομενολογία του ζώου που προδιαγράφει το είδος της νοητικής κίνησης και την σχέση του με τον χώρο που το περιβάλει. Ταυτόχρονα αποτελεί την ύλη της χονδροειδέστερης διατροφικής οκτάβας στον μεταβολισμό του στομάχου και των εντέρων της κοιλίας…

Εδώ θα κάνουμε μια ιδιαίτερη μνεία στην σύγχρονη μυθολογία των ταινιών "Alien" και "Προμηθέας" του R. Scott, γιατί μάλλον έχει αντιληφθεί πολύ καλά το θέμα… του οφιοειδούς νοητικού ξενιστή (δράκου ή Κενταύρου) που ποθεί την σάρκα μας και εμείς την απόκρυφη σοφία του… Μάλιστα τοποθετώντας την ίδια ηθοποιό ως βασική πρωταγωνίστρια στην τετραλογία/τερατολογία του, δείχνει την πρόοδο της κατανόησής του στο θέμα της γενετικής μας συμβίωσης με τους δράκους-Κενταύρους. Αντίθετα ο D. Icke τείνει να σχηματίσει λανθασμένη αντίληψη για τον ερπετικό φορέα της σκέψης μας όταν τον αποδίδει απλά σε κάποιους εξωγήινους… Διαστρέφοντας την έννοια του εσωτερικού νοητικού διαστήματος της απόκρυφης εμπειρίας των δράκων-σπερμάτων.

Ο Ξενιστής του φωτός

Όσοι έχουν αναγνώσει κάποιο εγχειρίδιο για τα Τάλισμαν ή μαγικά φυλαχτά θα διαπιστώσουν την απλή γεωμετρική  λογική με την οποία δημιουργούνται οι λέξεις/όφεις ως σφραγίδες του φωτός. Συγκεκριμένα η διαδοχή των γραμμάτων της λέξης ενός ουσιαστικού,  δημιουργούν μια οφιοειδή γραμμή μέσα στο τετράγωνο του. Το τετράγωνο δηλαδή παρέχει την ουσία και η διαδοχή των γραμμάτων της λέξης την μορφή. Η μορφή είναι λοιπόν η εκδήλωση της ουσίας, μιας οφιοειδούς αστραπής που έπεσε από τον ουρανό των 36 δεκανών του ζωδιακού…      Ή εξήλθε από τον οφθαλμό/δισκοπότηρο του θηρίου 666. Ή υφάνθηκε από τον βιαστή της μορφής «Δηιάνειρας»  Κένταυρο Νέσσο. Το όνομα "Δηιάνειρα" ετυμολογικά σημαίνει "αυτήν που καταστρέφει τους άντρες" όπως και η έλανδρος Ελένη (η απόκρυφη Αιγυπτιακή μούμια της μορφής). Κι ενώ στον μύθο κάνει ό,τι κάνει με στόχο την εκδίκηση, ο Σοφοκλής ανατρέπει αυτή την αντίληψη, παρουσιάζοντάς την ως θετική ηρωίδα και τον Ηρακλή ως αρνητικό ήρωα».   Την ίδια ανατροπή επιχείρησε και ο Ευριπίδης στην τραγωδία "Ελένη" όπου την παρουσιάζει ως όργανο του Απόλλωνα για τον καθαρμό Αχαιών και Τρώων...

Χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος.

Το ρητό έγινε γνωστό από τον σοφιστή Πρωταγόρα ο οποίος αρχίζει το σύγγραμα του "Αλήθεια η Καταβάλλοντες" με τη φράση: "πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν". Το οποίο αποδίδεται: Όλα καθορίζονται από τον άνθρωπο, πραγματική υπόσταση έχουν όσα βλέπει και όσα πιάνει… επιτιθέμενος στους φαντασιοκοπικούς ισχυρισμούς των ιδεαλιστών για έναν θεό την ύπαρξη του οποίου αδυνατούν να υποδείξουν.

Όμως το ρητό έχει μια απόκρυφη τελολογική όψη στην Πλατωνική έκφραση: "ο δε θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον " ή εκείνη του Ηράκλειτου ότι στο τέλος: Τα πάντα ανταλλάσσονται με τη φωτιά όπως τα εμπορεύματα με το χρυσάφι. Ο πυθαγόρειος Αρχιμήδης μάλιστα αντιλαμβανόμενος ότι ο αριθμός του πυρός είναι τριγωνικός και το ανθρώπινο μέτρο πενταγωνικός. Αναζήτησε έναν αριθμό που να είναι ταυτόχρονα τριγωνικός και πενταγωνικός. Οπότε θα πρέπει να ικανοποιεί την εξίσωση:

½*ν(3ν-1)= ½*μ(μ+1) => (6ν-1)^2 – 3(2μ+1)^2=-2

Αντικαθιστώντας με χ=6ν-1 και ψ=2μ+1 λαμβάνουμε την Διοφαντική εξίσωση δευτέρου βαθμού με δύο αγνώστους χ^2-3ψ^2= -2

Με λύσεις (χ,ψ)= (5,3), (19,11), (71,41), (265,153) ... Διαπίστωσε ότι ο λόγος χ/ψ προσεγγίζει την τετραγωνική ρίζα του 3=1,732 Ο αριθμός αυτός είναι ο υφαντής ήλιος που παράγει το αίμα/χρήμα της ζωής για τις μορφές. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ρίζα δύο και ρίζα 5 στην ενότητα του τρίτου οφθαλμού ή θηρίου 666=(η Κίρκη 360)+2Χ153

Ενδεικτικό της πλάνης ή σοφιστείας στην οποία έχει υποπέσει η επιστήμη μας καθώς ζητά όπως και ο Πρωταγόρας το απτό. Είναι η αντίληψη που έχουμε για το αίμα και την αναπνοή. Σήμερα θεωρούμε αυτονόητο ότι το αίμα γεννιέται εντός των οστών και ότι αναπνέουμε με τους πνεύμονες, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα να αδυνατούμε να αντιληφθούμε την μη απτή ύπαρξη του αιθερικού μας σώματος.

Το αιθερικό σώμα έχει μια ενιαία υπόσταση που ο Πλάτων ονομάζει υδραγωγία καθώς το ύδωρ είναι το πολικό στοιχείο (η μορφή) του αιθέρα. Όποιος επιχειρεί λοιπόν να διαχωρίσει τα στάδια της θρέψης από τον συνολικό αιθερικό φορέα τους έχει υποπέσει στο λάθος του εραστή που αγαπά ένα πόδι ή ένα στήθος αγνοώντας το ερωμένο πρόσωπο…

Ο Πλάτων όπως και ο Αριστοτέλης δεν έχουν την αντίληψη ενός αναπνευστικού συστήματος, δεν διαχωρίζουν το φλεβικό από το αρτηριακό αίμα και τα νεύρα από τις σάρκες… Εντυπωσιακή άγνοια αναφωνούν οι υλιστές φυσιοδίφες αναγιγνώσκοντας τον πλατωνικό Τίμαιο …

Λησμονούν όμως ότι ο Αριστοτέλης και ο μέγας Πλάτων είναι μυημένοι και δεν βλέπουν την ύλη όπως εμείς δια των αισθητηρίων… Ο Πλάτων δεν βλέπει ένα αντικείμενο αλλά μια ροή μεταξύ δύο φώτων: ενός εσωτερικού εντός του οφθαλμού και ενός εξωτερικού που ισσοροπούν στην μορφή ενός αντικειμένου… Τους χωρίζει μια άβυσσος αναπνοής από τον συνήθη άνθρωπο, που ζει με τον νου του παγιδευμένο στον χρόνο της αναπνοής της μορφής ή ζωικής του επιθυμητικής προσωπικότητας. Ένας μυημένος δεν αναπνέει, είναι ένας Έλλοψ Ιχθύς (Χριστός) της πρώτης φυλής για τον οποίο η αναπνοή είναι άδηλος και οι εντυπώσεις λαμβάνουν χώρα δια του δΕρματος δηλαδή του συνόλου της μορφής του. Οι ήχοι του περιβάλλοντος είναι μουσική που πηγάζει στα άστρα και τους πυρήνες των ατόμων. Η σκέψη τους δεν είναι μια σύγχυση των αισθητηριακών εντυπώσεων με τους χρονους της αναπνοής, αλλά μια καθαρή ρυθμική έκφραση της πνευματικής τους βούλησης που ακολουθεί την μουσική των άστρων…

Ακοή και σκέψη 

Το σύγγραμμα του «Τίμαιου» όπως και «το περί αναπνοής» του Αριστοτέλη είναι κείμενα αντίστοιχα με τις ουπανισάδες του Ινδουισμού. Περιέχουν τις απαραίτητες πληροφορίες για την κατανόηση της λειτουργίας του αιθερικού σώματος, αλλά δυστυχώς ελάχιστα κατανοούνται.

Ο σύγχρονος άνθρωπος αναπτύσσει θέλοντας και μη τον νοητικό του φορέα συνθέτοντας τις γνώσεις των προγενεστέρων του για: τον ασκητισμό που ελευθερώνει από τις έξεις, την συναισθηματική νοημοσύνη των τεχνών που φωτίζει διαρκώς το υποσυνείδητο, και την επιστημονική αναζήτηση της αλήθειας που καταστρέφει την θεωρητική πλάνη, οδηγώντας τον στην θριαμβική απόκρυφη ερμητική οδό των μυήσεων…

Όταν κάποιος ελέγχει χωρίς προσπάθεια την διατροφή του αποφεύγοντας τις ερεθιστικές και δύσπεπτες τροφές, δεν υπερβαίνει τον 6ωρο ύπνο και έχει ασκηθεί στην ακινησία της κάθετης στάσης της σπονδυλικής του στήλης. Έχει εκπληρώσει τα προαπαιτούμενα της νοητικής μύησης, υπερνικώντας τον διάχυτο υπνωτιστικό φόβο της εγκλωβίζουσας φυλετικής του προσωπικότητας.

Τα ουπανισάντ αναφέρουν ότι πριν ο ζηλωτής επιχειρήσει την πρακτική άσκηση της μυστικής συγκέντρωσης για την ένωση των 5 «αιθερικών» πνοών χρειάζεται να ακούει για πολλές ώρες τους ήχους… Οπότε και έρχεται αντιμέτωπος με τον δεύτερο αντίπαλο, τον λεγόμενο «επιστάτη» της προσωπικότητας του, που περιγράφεται ως νοητική ή ακουστική διαύγεια… του αίματος.

Η σταθερότητα της συνείδησης ως ηθικής υπόστασης, βασίζεται στον αυτοέλεγχο για την καθαρότητα του αίματος, φορέα των αισθητηριακών εντυπώσεων. Η αρχαιοελληνική διδασκαλία για την διατροφική λειτουργία της κοιλίας, του θώρακα και της κεφαλής δίνεται με τα μυθολογούμενα για τους τρεις γενάρχες (Μανού) της ανθρωπότητας: τον ομοτράπεζο των θεών Τάνταλο, τον ερωτιδέα Ιξίωνα της αναπνοής και τον πανούργο Σίσυφο.

Η Βουδιστική διδασκαλία αναφέρει πέντε Σκάντας ή χαρακτηριστικά περιγράφοντας τις τρεις λειτουργίες: « Ρούπα (μορφή ή σώμα), οι υλικές ποιότητες- Βεντάνα, αίσθηση- Σάννα, αφηρημένες ιδέες - η Σαμσκάρα, τάσεις του νου - η Βινάνα, νοητικές δυνάμεις. Είμαστε φτιαγμένοι από όλες αυτές. Μέσα απ’ αυτές έχουμε συνείδηση της ύπαρξης και μέσα απ’ αυτές τρεφόμαστε, κινούμαστε και είμαστε στον κόσμο που μας περιβάλλει».

Η πυθαγόρεια διδασκαλία για την πενταγωνική Υ-Γ-Ε-Ι-Α υπαινίσσεται την ορθή σκέψη ως κυκλοφορία του αίματος ή ελεγχόμενη φαντασία εντός της τέλειας πενταγωνικής ροής του αιθέρα. Συνδυάζοντας θαυμάσια τις διδασκαλίες αυτές στην γεωμετρική κατανόηση του τριγωνικού ΕΓΩ εντός της πεντάλφα. Έχουμε αναφέρει ότι η δημιουργία ενός τέλειου πενταγωνικού αστέρα στην φαντασία είναι η ένδειξη για την ΥΓΕΙΑ του αιθερικού-νοητικού φορέα. Τυχόν ανισομέρειες κατά τον σχηματισμό του πεντάκτινου στην φαντασία δείχνουν ασθένειες στα αντίστοιχα μέρη της φυσικής=νοητικής μορφής. Η άνω κορυφή δείχνει την υγεία της νοητικής ενέργειας (αιθέρας ουντανα, λαιμός-κεφάλι). Οι κορυφές που αντιστοιχούν στα χέρια (αιθέρας πρανα, στήθος), δείχνουν την ποιότητα της καρδιακής ευσπλαχνίας και της νεφρικής κριτικής δικαιοσύνης. Ενώ οι κορυφές που αντιστοιχούν στα πόδια της μορφής την ικανότητα να φανταζόμαστε: εφελκύοντας και κατευθύνοντας την αναπαραγωγική αναπνευστική μας δύναμη…

Η άδηλος αναπνοή-σκέψη των ιχθύων

Οι αρχαιότεροι των θεών η Αφροδίτη και ο Έρως έπεσαν ως ιχθείς στην θάλασσα του πυρός, κυνηγημένοι από τους δημιουργικούς Τιτάνες (σεληνιακούς κυρίους) που εδράζουν στον κοσμικό στάχυ του φωτός στο ζώδιο της Παρθένου. (Στο σημείο αυτό συγκλίνουν ή εκπορεύονται οι τροχιές όλων των γαλαξιών στο σύμπαν μας)

Ο Αριστοτέλης μας επισήμανε με έμφαση ότι οι ιχθείς δεν έχουν αναπνευστικούς χρόνους, δηλαδή δεν υπόκεινται στον χρονικό ρυθμό της σκέψης που κυβερνά την ατομικότητα μιας προσωπικότητας… Προτρέποντας μας να εννοήσουμε το μυστήριο της πρώτης φυλής του γύρου μας. Αυτή των Ελλόπων-Ιχθύων ή άφωνων πνευματικών Μονάδων μας (Ερώτων) που εγκλωβίζονται ως πολύχρωμοι σπινθήρες-ιχθείς στην παγίδα της Ήρας ή ερωτικής αιθερικής αναπνοής/χρόνου. Ενός φανταστικού στροβίλου από πυρ περιβαλλόμενο από αέρα (βλ. στρόβιλο ή οκτάεδρο) κατά πως τον περιγράφει ο Τίμαιος.

Όμως την παγίδα αυτή την έχει απεικονίσει πολύ όμορφα ο Όμηρος ως αιθερικό δίχτυ του Ηφαίστου που παγίδευσε την Αφροδίτη με τον Άρη=Έρωτα. (Έρωτα ανίκητε στην μάχη) βλ. Ροή< Ρέα<Ήρα<Έρως<Άρης< Ταρώ του έρωτα στον κήπο με τα ρόδια-ρόδα μόνιμα άτομα κλπ. Η θελκτική Ήρα είναι η καταστροφέας των Τιτάνων (βλ. την θεά Κάλι, την Κυθέρεια Αφροδίτη, την Σαλώμη<Σεμέλη, την Ιουδήθ, την Ράμ-ιο/Μαρία των Γνωστικών κλπ )

Μελετώντας την μυθολογία μαθαίνουμε ότι τα γράμματα μας τα έδωσε ο Σίσυφος, ο γενάρχης της τρίτης φυλής με την οποία ξεκινά η όραση της φυσικής δημιουργίας. Ο Σίσυφος γοητεύθηκε από την όραση/ομορφιά του κόσμου και δεν ήθελε να επιστρέψει στον Άδηλο/άμορφο νοητικό κόσμο… έτσι ο Ερμής τον παγίδευσε στις ατέλειωτες ενσαρκώσεις (βλ. κυλιόμενους λίθους). Εδώ χρειάζεται να αντιληφθούμε την λειτουργία του αιθέρα «σαμανα» της κοιλίας (κατώτερου νοητικού) που δημιούργησε ο πανούργος Επιστάτης Ερμής/ πράσινος Βούδας του στομάχου ή δημιουργικού οστεο-μάχου του Αρχιμήδη (βλ. οδόντες του πυρός ή πυρ δια τριβής, του ηλιακού δράκου ρίζα 3). Γιατί ο αιθήρ αυτός γεννήθηκε από την ίδια μας την επιθετική ερωτική μανία του πρωτογεννημένου Κριού (απανα-Άρη) την οποία εφελκύσαμε καταναλώνοντας τροφή από το στήθος της φυλετικής μας Μητέρας*. Έτσι ενεργοποιήθηκαν οι ερωτικοί-Κένταυροι της τρίτης φυλής (γεννήματα του αναπνευστικού Ιξίωνα), αρχέτυπα της παιδικής φαντασίας μας (στον λαιμό/ισθμό του αιθέρα ουντανα). Από εδώ ανακατευθύναμε την ενέργεια κραυγάζοντας «λέξεις-μαντραμ» στον Ομφαλό ως δημιουργική εκπνοή προς τα πλανητικά βασίλεια. Ενεργοποιώντας έτσι τα φυλετικά σπέρματα που προβλήθηκαν ως κινηματογραφική ταινία στην ασπίδα της αύρας μας… Η «ασπίς» αυτή μας είναι γνωστή ως Κύκλωψ της δεύτερης φυλής που γέννησε την Ποσειδώνια αίσθηση της αφής επάνω στον Κρόνειο αιθέρα (βυανα) του αξεπέραστου δακτύλιου…

Όσοι μελετούν την απόκρυφη μαγεία του πυθαγόρειου πεντάκτινου θα εννόησαν ότι μόλις περιγράψαμε την διαδρομή των διαγωνίων μέσα στον πεντάκτινο. Από το αριστερό πόδι-φίδι της διατροφικής γήινης φαντασίας στο σημείο του λαιμού και από εκεί εξ αιτίας της σκέψης ή εσωτερικής ομιλίας στον εκτελεστικό δεξί πόδι του πυρός που φωτίζει τους ασκούς των σπερμάτων της επιθυμίας ενεργοποιώντας τον νόμο του κάρμα του αέρα στο αριστερό χέρι … Από εδώ ξεκινά η αναπνευστική παύση και η ευκαιρία του σταυρού της μαρτυρικής οδού της συνειδητής φαντασίας. Που μπορεί να σύρει την ερωτική ενέργεια στην κρίση του δικαστηρίου των νεφρών (στο δεξί χέρι των υδάτων της ενόρασης). Και μόνον η ενέργεια της μετάνοιας της εκατόμβης των θυσιασμένων Κεν-ταύρων μπορεί να ενεργοποιήσει την θεία ευσπλαχνία και την δράση της ρομφαίας που θεραπεύει και τιμωρεί ταυτόχρονα στο δεξί χέρι … Για να επανέλθει και πάλι η συνείδηση στην βάση του αριστερού ποδιού της γήινης εφέλκυσης της ερωτικής πνοής ή στην λαιμαργία των τροφών και των εικόνων του καταναλωτισμού της αιματικής κυκλοφορίας

*Ο μουσικοσυνθέτης Γ. Μαρκόπουλος έχει συνθέσει ένα τραγούδι για την πεντάλφα/Ελλάδα/Λένγκω περιγράφοντας την τραγωδία της ύπαρξης που μας εισάγει η φυλετική μας Μητέρα

Το αίμα της κοιλίας… 

  Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης κοινοποίησαν μερικές απλές πληροφορίες για την λειτουργία του ολοκληρωμένου αιθερικού σώματος των μυημένων του γύρου μας.

Μας είπαν λοιπόν ότι το αιθερικό φράκταλ επανέρχεται στην κατάσταση των Ιχθύων ή Μονάδων-ερωτιδέων της πρώτης φυλής εμπλουτισμένο με τις 7 ουσίες της σπειροειδούς εξέλιξης της εμπειρίας αυτού του γύρου… (

1,10,100,1.000,10.000,100.000 και το τέλος του 1.000.000 ή γάμου-θανάτου)

Είναι γνωστό ότι το αιθερικό σώμα δεν ολοκληρώνεται ποτέ, καθώς το φράκταλ της πενταγωνικής δομής του επεκτείνεται επ άπειρο. (Στους λεγόμενους ουράνιους Ανθρώπους, ηλιακούς Λόγους κλπ)

Το ευτύχημα με τις επαναλαμβανόμενες δομές είναι πως σε οποιοδήποτε τμήμα τους είναι δυνατόν να επιτευχθεί η κατανόηση του βασικού νόμου της γέννησής τους.

Ο νόμος του φράκταλ είναι γνωστός ως κύστη του ιχθύος, όπου απαντώνται οι τιμές των τριών πυρών ή τριγώνων που απεικονίζουν τις τρείς τετραγωνικές ρίζες:

• Την ρίζα3 στο ύψος του ισοπλεύρου τριγώνου (πυρ τριβής βλ. το ηλιακό εξάγωνο των αντιθέτων τριγώνων ή φώτων που ισορροπούν στην θέα ενός αντικειμένου κατά τον Πλάτωνα)

• Την ρίζα2 στην διαγώνιο του τετραγώνου (το σταθερό νοητικό πυρ)

• Την ρίζα5 στα πεντάγωνα του Χρόνου, βλ. πενταγωνικές γωνίες του αιθερικού θηρίου (666 ή 36 μοίρες, ή κύκλους 108 μοιρών ενσαρκώσεων κλπ)

Ο Έλλοψ Ιχθύς είναι λοιπόν το αρμονικό πυρ φύλακας της πνευματικής μορφής που περιγράφεται στις πρότυπες ζωικές μορφές των 36 δεκανών της αιγυπτιακής αστρολογίας...

Στα ευαγγέλια ο Ιχθύς φέρει το όνομα του Ιωάννη που εμφανίζεται μαζί με την απόκρυφη δράση του Εωσφόρου/Αφροδίτης της χρυσής τομής. Όταν παρουσιάζεται, σηματοδοτεί τις βαπτίσεις του Ιησού Χριστού στα πνευματικά πυρά. Είναι ο μυστηριώδης άνθρωπος ψάρι, ο Βαβυλωνιακός Ωάννης που επιστατεί όλους τους γενάρχες (Μανού) του γύρου μας.

   Ευχαριστούμε λοιπόν τον Αριστοτέλη που επέμεινε στο μυητικό παράδειγμα του Ιχθύ της Μονάδας μας. Εξηγώντας μας με τον πιο έξυπνο (μυητικό) τρόπο ότι η όραση των αντικειμένων οφείλεται στην κίνηση/πανουργία της σκέψης του Σίσυφου των γραμμάτων ή σφραγίδων του φωτός που ταξινομούν τις στροβιλώδεις κινήσεις των Κενταύρων (λέξεων ή εννοιών) που γέννησε η λαίλαπα του καταδικασμένου Λαπίθη Ιξίωνα στον φλεγόμενο τροχό της ερωτικής αναπνοής ή χρόνου.

• Ευχαριστούμε τον θείο Πλάτωνα γιατί μας είπε απλά ότι η «Ροή/Ήρα/έρως» είναι η λέξη από την οποία προέρχονται όλες οι άλλες (βλ. Κένταυροι-λέξεις-αρχέτυπα). 

• Ότι ο νοητικός κύβος της όσφρησης των χιλιάδων ή μελλοντικών γεγονότων (10Χ10Χ10=1000) είναι η πυθαγόρεια Άτροπος ή κάρμα των επαναλήψεων του ρόλου ή Λάχεσις που μας έλαχε η ζωδιακή μοίρα/ψυχή του πυρός.

• Ότι η όσφρηση ή ενόραση των επερχομένων γεγονότων περιέχει όλα τα άλλα στοιχεία ή αισθήσεις, δηλ και τις τρεις τετραγωνικές ρίζες του πυρός. Την ρίζα2 (αφή) στην διαγώνιο της τετράγωνης πλευράς του, την ρίζα3 (όραση) στο μήκος της μεγάλης του διαγωνίου και την ρίζα5 (ακοή) στην γραμμή που ενώνει μια κορυφή με το μέσον της απέναντι πλευράς.

• Η  γεύση= αφή+όραση είναι ο φυλετικός κύκλος (η Κίρκη/ Circle) των γεγονότων που παρήλθαν 3,14=1,73+1,41= ρίζα2+ρίζα3

Έτσι η γνώση του κύβου στο μέσον του πυρός αναφέρεται στον καρδιακό μυστικό ήχο του Λόγου που ως βρυχηθμοί λέοντος στον κυβικό θρόνο της Κύβης-Κυβέλης ωθεί την ροή του φλεβικού και αρτηριακού αίματος της δημιουργίας.

Ο κύβος της βάσης είναι ο θάνατος, η Εκάτη/Κητώ (100Χ100Χ100=1000000) που ελέγχει το νοητικό φως του 10Χ10=100=36+64 των θερμών Κενταύρων της σκέψης.

Ο κύβος είναι το ακίνητο πολικό μέρος του οκτάεδρου της σκέψης. Μοιάζει με ακίνητο όρος στο μέσον του κινούμενου αέρα. Στον διαλογισμό η συνείδηση-Ψυχή στέκει στο κέντρο επτά υαλίνων σφαρών με τον άφωνο Ιχθύ της Μονάδας να τον κοιτάζει...

Ο Πλάτων λοιπόν και ο οστεο-μάχος (στόμαχος) του Αρχιμήδη μας πληροφορούν ότι το αίμα/οκτάεδρο είναι το αιθερικό σώμα της φαντασίας που στροβιλίζεται στο ηλιακό σύστημα της κοιλίας του (ήλιου) στομάχου και των πλανητών εντέρων, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της υλικής μορφής ή εικοσαέδρου…

Η (στ)άση των ο(στ)ών σχετίζεται με την παγίδευση της συνείδησής μας στους 48 νόμους του φυσικού πεδίου. Η συνείδηση/αίμα/αέρας ως κίνηση γεννιέται στην στάση των οστών του Κρόνου-χρόνου μεταξύ θερμών και ψυχρών σχέσεων.

Όμως στους 24 νόμους της ονειρικής φαντασίας τα οστά γίνονται ελαστικά και επιμηκύνονται. Εδώ δεν απαιτείται ο χρόνος για την γραμμική ανάπτυξη των γεγονότων που θα αποκαλύψουν το ποιόν μιας μορφικής προσωπικότητας. Ο χρόνος δεν υφίσταται στο ονειρικό πεδίο, έτσι παύει και η χρησιμότητα του σταθερού σκελετού των οστών. Παρόμοια κατργείται και όλη η σφαγιαστική διατροφική μορφική οκτάβα μαζί με το υπάρχον πεπτικό σύστημα του στομάχου και των εντέρων…

Ο άνθρωπος βρίσκεται πλέον στους αστρικούς παραδείσους τρεφόμενος από το άγιον πνεύμα. Το αίμα ή άγιον πνεύμα δεν γεννιέται προφυλαγμένο στην οστέινη δομή αλλά στον στρόβιλο του πυρός της κοιλίας… όπως ακριβώς τον περιγράφει ο Πλατωνικός Τίμαιος

Η διατροφική οκτάβα και ο νοητικός ή πεπτικός αιθέρας (πυρ στην ροδοσταυρική κοσμοθεωρία)…

 Η τρομολαγνεία του πυρός είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εξορισθεί από τον χωρίς συνείδηση ψυχισμό του ανθρώπου, καθώς οι ονειρικοί εφιάλτες και ο πόνος αποτελούν μια ανυπέρβλητη καθημερινή πραγματικότητα.

Την λύση στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα της αιθερικής ροής του ΠΝεύματος που όπου θέλει ΠΝέει (ελεύθερο) δημιουργώντας τον ΠόΝο, την ΠείΝα και τον ύΠΝο.  Επιχειρεί να δώσει  η ομαδική συνείδηση κρυμμένη στην ηθική φιλοσοφία του Αριστοτέλη…

Ο Αριστοτέλης εξαιτίας της μεγάλης νοητικής του υπεροχής εξακολουθεί να παραμένει δύσπεπτος και απροσπέλαστος στον  κοινό νου.  Όμως οι καβαλιστικές του αναφορές στα 4 στοιχεία ή χυμούς: για την κίτρινη και την μαύρη χολή, το αίμα και το φλέγμα που προσδιορίζουν την τετραπλή  δράση των στοιχειακών αισθήσεων  χρωματίζοντας  την ανθρώπινη ψυχολογία τον έχουν προδώσει…

Η καθόλου εύκολη μελέτη του έργου του  αρχίζει να αποδίδει καρπούς όταν συνδυάζεται με την ενορατική εμπειρία των ομαδικών διαλογισμών. Έτσι όταν ο θεοσοφιστής Αριστοτέλης ομιλεί για τα ψάρια και τα βράγχια οι νοούντες αναγνωρίζουν μια απόκρυφη διδασκαλία για την πνοή-σκέψη. Όταν πάλιν ομιλεί για τα φυτόζωα-κοιλεντερωτά, αναγνωρίζουμε τις νύξεις για την μετατροπή  της αφής, κυρίαρχης στο φυτικό βασίλειο, σε όραση δια μέσου της πεπτικής λειτουργίας των ε(ν)τέρων της κοιλίας.  Η ΚοιΛία είναι μια ΚοιΛότητα-οφθαλμός εντός της οποίας υφίσταται ο ήλιος-στόμαχος και τα έντερα-πλανήτες, σε αυτό το ΚοΛασμένο ηΛιαΚό (ΚοιΛιακό) σύστημα που αντιλαμβανόμαστε. Ο ήλιος 666 είναι ο συνθετικός αστρικός οφθαλμός-στόμαχος της ζωδιακής εμπειρίας ο οποίος συνεχώς κατατρώγει τα σπέρματα-άτομα (υδρογόνα) και ακτινοβολεί ως όμα επί του σπειροειδούς πύργου της Βαβέλ (<βήλος=ήλιος), (16=7 του ταρώ) της εξέλιξης   

Τους θρόνους των ερυθρών Βουδών ή Φαραώ του πυρός ή λόγου στηρίζουν όφεις με χρυσά ηλιακά στόματα. Η εμφάνιση των Σεραφείμ (ως χρυσοποίκιλτων πολύχρωμων-όφεων, <serpent)  βοηθά καταλυτικά στην εκδήλωση της πνευματικής ταύτισης.  Καθώς το «δηλητήριο» των όφεων  διευκολύνει τα μέγιστα στην σήψη και πέψη της «σάρκας του χρόνου» διαλύοντας άπαντα στο πυρ του Ηρακλείτου. Έτσι ο απελευθερωμένος πνευματικός μας σπινθήρας ημπορεί στο διάστημα της ομαδικής συνεδρίας να αποκτήσει συνείδηση της φύσης των κοσμικών εμπορικών πράξεων της οποίας επιτελεί ο Βούδας-Ερμής καθήμενος στον λωτό των ιριδιζόντων πετάλων. Αποκτώντας στο διάστημα μιας μοναδικής  ανάσας την χαμένη του δόξα στην παρουσία της ανθρώπινης ΟΜαδικής ή ψυχικής συνείδησης…  Τα τεράστια στόματα των Σεραφικών ακτίνων-όφεων ανοίγουν αποκαλύπτοντας υπερμεγέθεις Ναούς εντός των οποίων καλούμαστε να προσευχηθούμε. Έτσι εκδηλώνεται  η ενόραση, ως η πεπτική λειτουργία των περιελίξεων των εγκεφαλικών εντερικών λοβών, όπου ο όφις της σοφίας χωνεύει τρεφόμενος από την ανάφλεξη της συνειδητής μετανοίας μας που αναδύεται ως θυσιαστικό μοίρο στον πνευματικό βωμό…   

Ο Αγαμήδης και ο διπολικός μαγνητισμός στην κυκλική εκκλησία… του CERN

Με αυτόν τον αλλόκοτο τίτλο που επιχειρεί να συνδέσει ετερόκλητες έννοιες στον νου μας συνεχίζουμε την έρευνά μας για τον πολισμό-πολιτισμό. Την ίδρυση δηλαδή μιας πόλις ή ενός χρηματιστηριακού μαντείου ή την μετατόπιση του ομφάλιου σημείου συναρμογής στο αόρατο αιθερικό σφαιρκό περίβλημα ή την κάθοδο στο χάσμα του Τροφωνίου… ή απλά την μελέτη ενός κυκλικού ωροσκοπίου.

Ο πλούτος των γνώσεων που απέκτησαν οι φυσικές επιστήμες τον τελευταίο αιώνα για τον υποατομικό κόσμο, οφείλεται στην λεηλασία του πλούτου του Άδη, θα έλεγαν οι αρχαίοι. Πρόκειται για κλοπή του Πλούτωνα-Πλούτου του άδηλου υποατομικού κόσμου της ψυχής από τον Τροφώνιο…

Ο Τροφώνιος ή Τρεφώνιος ήταν μυθικός αρχιτέκτονας της αρχαιότητας. Mαζί με τον αδελφό του Αγαμήδη χρησιμοποίησε τον λίθο στην κατασκευή μνημείων (βλ. το βασικό κέντρο ή θεμέλιο λιθο, Κηφά ή Πέτρο της χριστιανικής εκκλησίας).

Ανάμεσα στα μνημεία που τους αποδίδονται είναι ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς, το σπίτι του Αμφιτρίωνα και της Αλκμήνης στη Θήβα και οι θησαυροί του Υριέα και του Αυγεία. Μόνος του ο Τροφώνιος ανέλαβε το ναό του Απόλλωνα στις Παγασές και το δικό του μαντικό ιερό στη Λιβαδειά, όπου και λατρεύτηκε ως χθόνιος θεός και μάντης.

Ο Αγαμήδης* και ο Τροφώνιος αφαιρώντας «κάποιο λίθο», μπορούσαν να μπαίνουν απαρατήρητοι μέσα στο αιθερικό κτίσμα και να αφαιρούν από τον θησαυρό του Υριέα. Καταλαβαίνοντας ο Υριέας ότι του έλειπε χρυσάφι, έστησε παγίδα για να συλλάβει τον κλέφτη. (Η μύηση αποτελεί παράβαση του κοσμικού νόμου και τιμωρείται … με κοσμική υπηρεσία).

Ο Αγαμήδης έπεσε στην παγίδα και ο Τροφώνιος αναγκάστηκε να του κόψει το κεφάλι για να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά του. Μετά την πράξη του εξαφανίστηκε σε ένα χάσμα της γης που ονομάστηκε «Λάκκος του Αγαμήδη». Έτσι ξεκινά η σχέση του με τον Κάτω Κόσμο. Όσοι αναζητούσαν χρησμό από τον Τροφώνιο έπρεπε να θυσιάσουν κριό στον λάκκο, στο άλσος της Λιβαδειάς. (ο κριός των ενάρξεων)

*Αγαμήδη/ς: Από το άγαν (πάρα πολύ) και μήδομαι "αυτός που σκέπτεται και επινοεί υπερβολικά".

Με τα ονόματα Υριέας, Υπερίων, Θεία ή Ευρυφάεσσα η αρχαιότητα προσδιόριζε τον αιθέρα που διαχειρίζεται ο ηλιακός φακός, η ορατή θύρα προς τον αόρατο υποατομικό κόσμο των ψυχών… που επιβλέπει ο Λύκος Απόλλων…

Ο Μαγνητισμός που θα ετυμολογήσουμε «αυθαίρετα» από το μάγος/γάμος+νους προσδιορίζεται με τα σύμβολα της μαγικής φαλλικής ράβδου και της κυκλικής μήτρας/δακτυλιδιού. Η μυθολογία σχετίζει τα μυητικά κέντρα με τραυματικά χάσματα (βλ ΤΡΑΜ=μήτρα, μέτρο. Η ριζική συλλαβή της γης στον βουδισμό) όπως το χάσμα του Τροφωνίου ή το δακτυλίδι του Γύγη με το οποίο έκλεβαν τους θησαυρούς του Άδηλου κόσμου.

Η έννοια του ηλεκτρομαγνητισμού αντιστοιχεί ευθέως στο φαινόμενο του ελέγχου της σκέψης-μαγνητισμού επί των ηλεκτρικών φορτίων-ουσίας ή αισθήσεων της προσωπικότητας. Η αντιστοιχία παρότι είναι προφανής σε όποιον αποπειραθεί την μελέτη της, ενδέχεται να ξενίζει επειδή ακριβώς κανένας δεν ερευνά στις μέρες του κατακερματισμού της μιας Επιστήμης…

Η αντίληψη του Δημόκριτου του Εμπεδοκλή και του Αριστοτέλη ότι η ψυχή είναι τα άτομα της «ύλης» που παράγουν την σκέψη κατανοείται σήμερα όσο και τα ηλεκτρόνια-αισθήσεις με τον μαγνητισμό της σκέψης, δηλαδή καθόλου…

Η φυσική ορίζει τον μαγνητισμό ως οφειλόμενο στην κίνηση ηλεκτρικών φορτίων (ηλεκτρονίων). Ο μαγνητισμός εξετάζεται λοιπόν είτε σε συνάρτηση με τα κινούμενα ηλεκτρικά φορτία των αγωγών ως ρεύμα. Είτε σε σχέση με το κβαντομηχανικό σπιν και την περιστροφική κίνηση στις στοιβάδες του ατόμου. Με την ένταση του μαγνητικού πεδίου να ορίζεται σε σχέση με την διπολική φύση του πεδίου και την ταχύτητα της κίνησης των σωματιδίων εντός του.

Τα μαγνητικά πεδία χρησιμοποιούνται στους επιταχυντές σωματιδίων για να επιταχύνουν τα πρωτόνια και να καθορίσουν τις συγκρουσιακές τροχιές τους πολλαπλασιάζοντας την ισχύ του επιταχυντή. Ισχύς που θα φέρει νέα μυητική αποκάλυψη στο μυστήριο της επ άπειρον διαιρετής αιθερικής ουσίας.

Η αναζήτηση του καθαρού μαγνητισμού σχετίζεται με το μαγνητικό μονόπολο. Ένα υποθετικό σωματίδιο όπου είναι μαγνήτης με μόνο ένα μαγνητικό πόλο (ένα βόρειο πόλο χωρίς νότιο πόλο ή το αντίστροφο). Ένα μαγνητικό μονόπολο θα έχει καθαρή "μαγνητική επιβάρυνση». Το ενδιαφέρον για την ιδέα προέρχεται από τις θεωρίες των σωματιδίων, και ιδίως τις θεωρίες των υπερχορδών, οι οποίες προβλέπουν την ύπαρξή τους. … Το μαγνητικό μονόπολο λοιπόν δεν ανήκει στον γήινο φυσικό κόσμο της ισορροπίας των αντιθέτων. Ανήκει στην πνευματική σφαίρα όπου θεάται ως ο Υιός…

Οι Διόσκουροι και η μαγνητική μετάπτωση της ωραίας Ελένης  666

Ο Τζ. Τζόυς πρότεινε στο διήγημα του για το «καφενείο των Φίνεγκανς» το σύμβολο της τομής δύο κύκλων για να κατανοήσουμε την σημασία της αναπνοής μας… Η τομή των δύο οφθαλμικών κύκλων της όρασης οριοθετούν τον ρόμβο, στον οποίο η μύτη μας καταλαμβάνει το επάνω τρίγωνο. Την στιγμή της πανσελήνου οι δύο κύκλοι της όρασης-αναπνοής (η όσφρηση/μέλλον/'ατροπος και η γεύση/παρελθόν/λάχεσις είναι είδη πυρός κατά τον Αριστοτέλη) ισορροπούν, και ο νοητικός τρίτος οφθαλμός μας (η ωραία Ελένη) έχει την δυνατότητα να αντιληφθεί στον παρόντα χρόνο της Κλωθούς των ανώτερων κέντρων/αστερισμών ότι ο ίδιος είναι η αιτία για αυτά που βλέπει Η πολικότητα του άξονα των δύο Διόσκουρων οφθαλμών (ήλιου-σελήνης) ορίζει το «μέτρο του ιχθύος 153» την στιγμή της πανσελήνου. Ο Τζ. Τζόυς ως συνεπής θεοσοφιστής αναφέρει ότι η σύνθεση της πολικότητας των Διόσκουρων οφθαλμών <κούρων=υιών (ο νοητικός της προσωπικότητας και ο ενορατικός της ψυχής) είναι ο Πατέρας τους (ο σεληνιακός Ερμαφρόδιτος ή 153*). Ενώ η ηλιακή Αφροδίτη (η ωραία Ελένη που υπακούει στον Νόμο του Σείριου ή Απόλλωνα) με την παραδοσιακή έξαρση στο ζώδιο των ιχθύων 666 είναι ο χρόνος της αναπνευστικής παύσης κατά την οποία γίνονται αντιληπτές οι ενέργειες της χρυσής τομής ή αγίου πνεύματος που εκπορεύονται από την Μονάδα. 360+360-54=666 < οι Διόσκουροι και η Ελένη/φως της τομής τους *Υπενθυμίζουμε ότι ο σεληνιακός αρ. 13 του Θανάτου ή Δέσποινας-Περσεφόνης εμφανίζει δύο εξαψήφιες κυκλικές περιόδους 1/13=076923=777*99 και 2/13=153.846=777Χ22Χ9 (όπου 22 το ταρό) που ελέγχουν την κυκλική μετάπτωση της τριπλής ψυχής 777=700 (η υλική ψυχή των Κενταύρων)+70 (η νοητική ψυχή των Λαπίθων)+7 (η πνευματική ψυχή των Κυκλώπων) και της δέσμιας στην ύλη πνευματικής μας Μονάδας 153 (βλ. τα κυβικά αθροίσματα των τριψήφιων αριθμών ή Ανθρώπων που καταλήγουν μετά από 14 μεταπτώσεις στους 14 αστρικούς κόσμους του Πλατωνισμού στον αρ. 153 της σωτηρίας των ιχθύων).

Οι τριγωνομετρικοί αριθμοί 666, 54=2Χ27, 846=666+180, 153=180-27 είναι εκφράσεις της χρυσής τομής καθώς παράγονται από το χρυσό τρίγωνο των 36 μοιρών. Σημείωση: 153+846=999 δηλ ο σεληνιακός Άνθρωπος - πλανητικός Λόγος, και 846=18 ο αντιδιαμετρικός του ηλιακού 666=153+513

εικ. Δυστυχώς όμως οι α-φιλόσοφοι φορμαλιστές μαθηματικοί μας δεν αντιλήφθηκαν ακόμη την αντιστοιχία της τετρακτίδας των κουαρκ με το δεκαδικό σύστημα της πυθαγόρειας* αριθμητικής: ότι τα μαθηματικά ενορατικά αξιώματα είναι οι 7 ακτίνες-αριθμοί. Που μαζί με την απόκρυφη πνευματική τριάδα: 1+0 = το άπειρο (8) της Ερμητικής συνείδησης, συμπληρώνουν την δεκάδα-τετρακτίδα του πυρός (1+2+3+4=10=1+0) … *Στην πυθαγόρεια παράδοση που διαφύλαξε ο Ευκλείδης στα στοιχεία του : 1 είναι το σημείο, 2 η ευθεία, 3 το επίπεδο/καθρέφτης της παραλληλίας/αντιστοιχίας,

4 τα στερεά της «ύλης»,

5 η χρυσή τομή-αθέρας στον πεντάκτινο,

6 και 7 είναι οι Διόσκουροι φύλακες του κύβου του πυρός (6 είναι οι κατευθύνσεις ή πλευρές του κύβου-χώρου, 7 είναι οι ακτίνες που άγονται από μια κορυφή του κύβου ορίζοντας στις γωνίες τους τα είδη του πυρός: 45 και 60 μοιρών)

Η αιτία που το άπειρο συμβολίζεται στους δύο κύκλους του 8, υιοθετήθηκε προφανώς καθώς στον τελολογικό αρ. 7 του θανάτου ή σήψης του Λεβιάθαν των 7 άστρων της Μ. Άρκτου, τελειώνει ο κύκλος της κοσμικής εγρήγορσης-εκδήλωσης και ξεκινά η επίσκεψη στον δεύτερο κύκλο της ανάπαυσης του συλλογικού ασυνείδητου, στον νοητικό κόσμο των νεκρών... (Το 7 μοιάζει με την κόσα του Θανάτου-Θεριστή, το ένατο γράμμα θ συμβολίζει το σεληνιακό εννεάγωνο, τον 7ο πολυγωνικό αριθμό, αρχής γενομένης από το τρίγωνο).

Εγώ είμαι ο όγδοος αιών δηλώνει ο μάγος ψυχοπομπός Ερμής με το κηρύκειο του οκτώ, όπως και ο αναστάς Χριστός. Η Κυριακή θεωρείται όγδοη ημέρα από τους εκκλησιαστικούς πατέρες που βεβαιώνουν ότι κάθε Κυριακή λατρεύεται ο αναστάς Χριστός.

Αυτή η θεολογική πυθαγόρεια προσέγγιση του 8 ως απείρου, απλά τρελαίνει τους μαθηματικούς που δεν εννοούν τον νόμο του «δημιουργικού πολέμου» ανάμεσα στον Πατέρα και τον Υιό (Ουρανό-Κρόνο, Κρόνο-Δία, Δία-Απόλλωνα)  που ο Ηράκλειτος υποδεικνύει στην έννοια της Διαιρετότητας ή Λόγου της δημιουργίας (Συμμετρία των πρώτων αριθμών και της χρυσής τομής)

Την φιλοσοφική διαιρετότητα που εξυπηρετεί το δεκαδικό ηλιακό -σύστημα της αρίθμησης και την θεοσοφική άθροιση των σπερμάτων στο δισκοπότηρο της ψυχής του Λωτού ή αρ. 9.

_«Υπενθυμίζουμε πως όταν ένας αρ. διαιρείται από τον 9 εμφανίζει ως υπόλοιπο το θεοσοφικό άθροισμα των ψηφίων του»

_Όταν ενας repunit του Μοναδιαίου πεδίου της Παρθένου (επαναλαμβανόμενη μονάδα που εγκυμονεί έναν πρώτο αριθμό) τοποθετείται στο δισκοπότηρο του 9 εμφανίζονται οι 7 δημιουργικές αρχές, αρ. ψηφία, των υπολοίπων:

1/9=0,1

11/9=1,2

111/9=12,3

1111/9=123,4

11111/9=1234,5

111111/9=12345,6

1111111/9=1213456,7

11111111/9=1234567,8

Και τέλος ο 9ος repunit 111111111/9= 12345679. Επειδή διαιρείται ακριβώς από τον 9 εξαφανίζει τον αρ. 8 δημιουργώντας το όριο των 7 αρ. που είναι ο άπειρος 8 ως αξεπέραστος δακτύλιος …

_ Η σημασία των αριθμών-ακτίνων μελετάται στην δημιουργική περίοδο των υπολοίπων τους που δομούνται από τις συμμετρίες των πρώτων αριθμών που μελετά η «θεωρία ομάδων», όπως και τα συστήματα που είναι οι σύνθετοι αριθμοί-μορφές.

Η απόκρυφη αστρολογική παράδοση συνδέει τους πρώτους αριθμούς με τους πλανήτες:

Α. Το εξαψήφιο υπόλοιπο του ηλιακού 7, ήτοι 142857 αντιστοιχεί στην αιματική κυκλοφορία,

Β. Το διπλό ρεύμα της πλατωνικής υδραγωγίας ή αιθερικής αναπνοής-σκέψης, ορίζεται από τα 2 εξαψήφια υπόλοιπα του σεληνιακού 13 ήτοι: 076923 και 153846.

Γ. Τα 36 μορφικά πρότυπα ή δεκαήμερα του έτους βρίσκονται κρυμμένα στα 36 τριψήφια σπέρματα του αρ. 37 του Ουρανού- Ο αρ. 37 σημαίνει 3 δεκάδες και 7 μονάδες δηλ. τις ακτίνες, 3 και 7.

Δ. Παρόμοια ο πρώτος αρ. 41 (θεοσοφικά 5) υπενθυμίζει τον πεντάκτινο συνοδικό κύκλο της περιφοράς της Αφροδίτης γύρω από την Γη. Δημιουργεί 8, 5ψήφιους συνδυασμούς περιοδικών υπολοίπων, όταν πέντε κύκλοι 584 ημερών της Αφροδίτης ολοκληρώνεται σε 8 ακριβώς ηλιακά έτη… (5*584=8*365). Η λειτουργία της τεστοστερόνης και της ουρικάσης εξαρτάται από τα άλατα χαλκού που περιέχονται στους νεφρούς που επηρεάζονται από την κυπρίδα Αφροδίτη-χαλκό…

Ε. Ο πρώτος αρ. 11 έχει διψήφια περίοδο υπολοίπου (09) και συνδέεται με τον «ενδεκαετή κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας» και το γινόμενο 9*11=99. (99 είναι τα ονόματα του θεού στον ισλαμισμό). Το 9*11 όμως δείχνει και την έξαρση της σεληνιακής ψυχής (9) ή μεγάλης ιέρειας, στο 11ο ζώδιο της αιματικής κυκλοφορίας του υδροχόου. Το 11 συμβολίζει ακόμη τον σεληνιακό όΝο Σεθ (υδροχόο) ως «μεγάλη πόρνη» 11 του ταρώ, στην χρησιμοθηρία του εις βάρος των 11 πιθήκων-νοών των υπολοίπων ζωδίων…

Η παρετυμολογία της ΓΕΩμετρίας σε ΕΓΩμετρία δείχνει το Δελφικό ρητό: «γνώρισε τον Ε-αυτό» και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς που πρόβαλαν από τον Σφαίρο της Γαίας…

Τα τρία γράμματα Γ,Ε,Ω (η Γκαμήλα-δράκος-χρόνος, η συνείδηση Ε και ο χΩρος)  είναι σύμβολα του τριαδικού Λόγου, ένας τριγωνικός σχηματισμός. Συμβιβάζει δημιουργικά την γονεϊκή αντίθεση ήχου-αφής (κέντρου-περιφέρειας)  στο παραγόμενο τέκνον, τον κυκλικό οφθαλμό του φωτός-μορφής…

Ο πολλαπλασιασμός του τριγώνου του πυρός  σε πολύγωνα μελετάται στο κοσμικό θεοσοφικό δόγμα των «ιεραρχιών του πυρός». Από την τετραπλή νοητική προσωπικότητα (7,6,5,4) προβάλει το πνευματικό τρίγωνο των Διοσκούρων και της Νέμεσις-Ελένης (3,2,1).   Οι 9 καβαλιστικές  σφαίρες οργανώνονται σε τρία τρίγωνα-περιοχές (μορφή 8,9,10, ψυχή 5,6,7 πνεύμα 4,3,2. Τα κετέρ 1,  και μαλκούτ 10 ταυτίζονται).  Η μελέτη του καβαλιστικού δένδρου ως 9γωνο, παρουσιάζει το ξεδίπλωμα των τριών κρυμμένων τριγώνων του πενταγώνου σε εξάγωνο (δύο αντίθετα τρίγωνα)  κατά την δόμηση του εικοσαέδρου, αποκαλύπτοντας σταδιακά το πενταγωνικό 12γωνο του αιθέρα

Τελικά  η Αριστοτέλεια μαθηματική ενορατική λογική, γνωστή και ως  αποφατική-αφαιρετική  θεολογική μέθοδος προσδιορισμού των ελαχίστων αξιωματικών Αρχών (Μονάδων), ανορθόδοξη έως τότε  για  τα μαθηματικά, αν και ο Leibniz ήδη την είχε επικαλεστεί στην Μοναδολογία του, εμφανίστηκε επιτέλους και πάλιν στο προσκήνιο.

Που το πηγαίνει ο Αριστοτέλης με τις αισθήσεις?   Περί όνου σκιάς ή περί νοημοσύνης 

Για να επιτείνουμε μάλιστα ακόμη περισσότερο την ποιητική σύγχυση μεταξύ ονείρου και όνου θα αναφέρουμε τον «υφαντή γάιδαρο» στο "Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας" του Σαίξπηρ. Μια σάτιρα για την κρυφή εξουσία της Αφροδίτης (χρυσής τομής) κυρίας των απόκρυφων ερωτικών πόθων της εξέλιξης, που κυβερνά θεούς και θνητούς. Όπου το ερωτικό παιχνίδι της εξουσίας παίζεται σε όλα τα επίπεδα-διαστάσεις και με όλα τα μέσα τόσο στον «πραγματικό» τρισδιάστατο ηλιακό κόσμο όσο και στον εξώκοσμο των εξωτικών διαστάσεων. Κορυφώνεται όταν ο Πουκ (σάτυρος) βλέπει τον Νικ Μπότομ, έναν θεατρόπληκτο που εργάζεται ως «υφαντής» (βλ. Κένταυρος στον γάμο των Λαπίθων…), και μετατρέπει το κεφάλι του σε γάιδαρο. Η Τιτάνια (βασίλισσα των ξωτικών) ξυπνάει, και μαγεμένη από το φίλτρο που της έριξε ο βασιλιάς Όμπερον, ερωτεύεται τον υφαντή-γάιδαρο (Κένταυρο της ειμαρμένης) και του συμπεριφέρεται σαν να ήταν ευγενής με όλες τις φροντίδες… (Εκπληρώνοντας έτσι το κενταυρικό πεπρωμένο του. Βλ. τον σχετικό μύθο του έρωτα του Λαπίθη Πειρίθου για την Περσεφόνη και του Ιξίωνα για την Ήρα…) Ο Σαίξπηρ ως αριστοτεχνικός γνώστης της μεταφυσικής του πλατωνικού σπηλαίου των ειδώλων-σκιών και του γαμήλιου αριθμού, δημιουργεί το ζωδιακό περιβάλλον της Σεληνιακής-Δίινης Παρθένου στο δάσος των Αθηνών όπου κυνηγούν ο Θησέας και η Ιππολύτη. Εδώ μεταφέρει μια ομάδα άσημων ηθοποιών (η προσωπικότητα) που πασχίζουν να ανεβάσουν την θεατρική παράσταση (η συνείδηση) "Πύραμος και Θίσβη" (από τις μεταμορφώσεις του Οβιδίου, παρόμοιο με το Ρωμαίος και Ιουλιέτα).

Η Αθήνα (Παρθένος στον ζωδιακό των Δελφών) παρουσιάζεται σε μια ονειρική ατμόσφαιρα ανάλογη της «Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων», χρωματιστή, αλλά και λίγο απειλητική, ζωντανεύοντας τον κόσμο της νύχτας των παραισθήσεων που κυκλοφορεί τις ώρες που τα ανθρώπινα πλάσματα πρέπει να κοιμούνται στα κρεβάτια τους και όχι να τριγυρίζουν στα δάση. (Τα σημερινά σκυλάδικα με τα ξωτικά-τραγουδίστριες)… Σημαίνοντας την ώρα της μύησης στο αιθεροφυσικό πεδίο του σεληνιακού Υδροχόου. Εδώ εμπλέκεται η διαφωνία του Βασιλιά και της Βασίλισσας των ξωτικών Όμπερον και Τιτάνια (βλ. Πλούτων-μονάδα και ψυχή-Περσεφόνη) που μπορεί να διαταράξει την αρμονία της φύσης και την τάξη του κόσμου των ανθρώπων και όλα να γίνουν "ένας εφιάλτης". Που ευτυχώς όμως είναι τόσο σύντομος όσο και η μυητική νύχτα του «μεσοκαλόκαιρου».

Το πυρ και το χρήμα-cogito…

Το τι ακριβώς συνέβη μετά τις εκλογές και η αύρα μας απαλλάχτηκε από το βάρος της βλακώδους φοβίας που εμφυσούσαν οι υστερικοί κυβερνώντες (Έλληνες και Ευρωπαίοι), μόνον ο Πλάτωνας θα μπορούσε ίσως να ερμηνεύσει.

Την ιδανική Πολιτεία του την συγκρίνει με την Ψυχή και ορίζει την δικαιοσύνη ως ισορροπία που εξασφαλίζει την αρμονία μεταξύ των τριών μερών της ψυχής και των τριών τάξεων της Πόλις:

Το δημιουργικό μέρος της ψυχής είναι το επιθυμητικό της κοιλίας και η εργατική τάξη των επιθυμούντων πολιτών. Την εργατική παραγωγική τάξη επιστατούν 2 είδη φυλάκων που αντιστοιχούν στο θυμοειδές της καρδίας (οι πολεμιστές) και το λογιστικό της κεφαλής, οι φιλόσοφοι κυβερνήτες… (βλ. 5ο και 9ο βιβλίο της Πολιτείας, περί αρμονίας και αποτυχημένων πολιτευμάτων).

Στο τέλος του διαλόγου της Πολιτείας που λαμβάνει χώρα στο σπίτι του «Κέφαλου» ο Σωκράτης επανέρχεται στην διάκριση μεταξύ του τύραννου κυβερνήτη από τον "φιλόσοφο-βασιλιά" που είναι δίκαιος, αναζητά την αλήθεια, απολαμβάνει τις αληθινές, φιλοσοφικές απολαύσεις κι είναι ο μόνος που μπορεί να διακρίνει ποιο πολίτευμα είναι το καλύτερο, καθώς μόνο εκείνος διαβλέπει το Αγαθό…

Επειδή όμως αυτοί οι προσδιορισμοί για τον ιδανικό κυβερνήτη της ουτοπικής πλατωνικής «Καλλίπολις» είναι ασαφείς διακωμωδήθηκαν από τον Αριστοφάνη (Όρνιθες) και τον Ισοκράτη (Βούσιρις) ενώ επιχειρήθηκε να απορριφθούν και θεωρητικά ήδη από την ρωμαϊκή εποχή (βλ. Πόμλιος Τάκιτος). Ευτυχώς ο «προσγειωμένος» μαθητής του ο Αριστοτέλης στην δική του συγγραφή για τα Πολιτικά γίνεται πρακτικότατος υποδεικνύοντας τον τύραννο να σχετίζεται με μεγαλεπήβολα έργα αλαζονείας που χρεώνουν υπερβολικά τον μέσο πολίτη, καθιστώντας τον τελικά δούλο άχρηστων αναγκών ή αναζητητή των στοιχειωδών της επιβίωσης…

Η λανθασμένη αντίληψη για την φύση της ΧΡείας και του ΧΡήματος (ΧΡι=η ρίζα του πυρός) οφείλεται στην πτώση του αιθερικού κραδασμού στην διάρκεια της κοσμικής εποχής του σιδήρου (Κάλι γιούγκα) και είναι αναπόφευκτη. Στην διάρκεια αυτής της αιθερικής περιόδου διακόπτεται η επαφή με το λογιστικό μέρος της ψυχής που πάλλεται σε υψηλότερο κραδασμό. Αυτή η αναπότρεπτη πτώση έχει γίνει γνωστή με ονόματα όπως: «η Βλασφημία της αλαζονικής Κασσιόπης» ή «Εβραϊκό ζήτημα» και στις μέρες μας ως «καπιταλισμός-κομμουνισμός».

Ο καπιταλισμός δεν διαφέρει από τον κομμουνισμό του Εβραίου Μαρξ καθώς πρόκειται για πολιτικές τυρρανίδες, ακρότητες του κατώτερου επιθυμητικού ή δημιουργικού μέρους της ψυχής. Με άλλα λόγια το επιθυμητικό-δημιουργικό μέρος, δηλ. η εργατική-παραγωγική τάξη, μη έχοντας την δυνατότητα να αυτοκυβερνηθεί μετατρέπεται σε τύραννο του εαυτού της. Η απληστία ή συγκεντρωτισμός του επιθυμητικού μέρους της ψυχής, (των αγορών), δεν είναι δυνατόν να αυτορυθμιστεί παρά μόνον αυτοτιμωρούμενο και προς το χειρότερο, δια των αναπόφευκτων πολέμων ή βίαιης ανακατανομής του κεφαλαίου στις αστρικές αγορές των επιθυμιών (βλ. Δαντικές κολάσεις)…

Ο Αριστοτέλης υπέδειξε την λύση στην εκπαίδευση της αριστοκρατίας των μυημένων και κατηγορήθηκε ως «ολιγαρχικός». Ο Χριστιανισμός ως λατρεία του Χρι ή πυρός, προσφέρει την δίκαιη λύση για την εξισορρόπηση των πυρών της ψυχής εντός της πόλεως με την γριφώδη φράση:

_«Δώστε όσα αναλογούν στον Καίσαρα (προσωπικότητα) και όσα αναλογούν στον Θεό (ψυχή)». Όμως τι σημαίνει πληρώνω τον Θεό ?...

Στις ευαγγελικές παραβολές η απολεσθείσα δραχμή (πυρ) παρουσιάζεται άλλοτε ως απολωλός πρόβατο-ψυχή και άλλοτε ως εμπιστευτικό δάνειο, με τον θεό ως τοκογλύφο-χρηματιστή στην χειρότερη μορφή του καπιταλιστικού τζόγου, να τιμωρεί ή να επιβραβεύει δεκαπλασιάζοντας την όποια οικονομική επιτυχία …

Οι ενορατικοί αντιλαμβάνονται στις δύο αυτές παραβολές την περιγραφή του μυστηρίου της μετανοίας:

Η ανάκτηση του απολεσθέντος νοητικού πύρινου σπινθήρα στο θυμοειδές της καρδίας παρουσιάζεται ως αγωνιούσα Χήρα (η Ίσιδα/Δήμητρα, ηλιακός άγγελος, Μητέρα) που βρίσκει τον Υιό της, (τον νοητικό σπινθήρα-δραχμή) μέσα στην ταραγμένη συγκινησιακά καθημερινότητα του σπιτιού της. Αφετέρου ο δεκαπλασιασμός του χρυσού σπινθήρα περιγράφει την επαφή με τα πυρά της πνευματικής Μονάδας και την πολλαπλασιαστική αλχημική εργασία στον Υδροχόο της πλανητικής υπηρεσίας… (Μία Μονάδα ελέγχει 10 ψυχές, μία ψυχή εκατό ενσαρκώσεις βλ. Εκάτη).

Η πληρωμή λοιπόν του θεού αφορά την πλανητική υπηρεσία (πλήρωση της Μονάδας) και τους σοφούς λογιστές, Φύλακες Κυβερνήτες της κοσμικής ανάγκης (Κάρμα)

Η Χρεία που αγνοεί το άφρων υλιστικό επιθυμητικό ή στοιχειακό μέρος, είναι η εξάρτησή του από τον κατώτερο νοητικό κόσμο, των πεινασμένων φαντασμάτων του βουδισμού. Ο αρχαιοελληνικός Άδης της αναμονής των δέσμιων ψυχών του φυλετικού ρεύματος-πλανήτη, το οποίο τρέφουν οι ζώντες εν αγνοία τους…

Η ισορροπία-αρμονία μεταξύ των δύο κόσμων: ζώντων εργατών και νεκρών φυλάκων, αναδεικνύει την θρησκεία ως εορταστική διατροφική πράξη μνημοσύνης προς τους νεκρούς (προγονολατρεία).

Πρόκειται για μια χρηματιστηριακή συναλλαγή, λέγει ο Ηράκλειτος ένα εμπόριο-συνειδήσεων-πυρών μεταξύ της ψυχικής πόλις και της φυσικής πόλις που επιτυγχάνεται χάρις στο άνοιγμα των πετάλων στον λωτό του λευκού βούδα της μορφής.

Αποτέλεσμα της οποίας είναι ο φακός, φυσικός ήλιος του εγώ !!! ο Καίσαρ ήλιος-νομισματική μονάδα, συνείδηση του ρωμαϊκού πολιτεύματος…

Πρόκειται για ένα μυστήριο που διατηρείται ζωντανό στους ναούς Ακροπόλεις εκφράσεις του βουδικού πεδίου όπως αυτός της Αθηνάς στον Παρθενώνα. Ποιο αποκαλυπτικός όμως είναι ο μύθος για την γέννηση του ήλιου Απόλλωνα στην Δήλο: θρησκευτικό και εμπορικό κέντρο. Ακόμα και σήμερα ασκεί ιδιαίτερη γοητεία ως το σύγχρονο βαβυλωνιακό κέντρο πορνείας=εμπορίου της Μυκόνου…

Όσοι ασχολούνται με την καβαλιστική ή εσωτερική αστρολογία αναγνωρίζουν τον ήλιο (τιφερεθ) ως εστιακό σημείο από το οποίο αρχίζουν οι επαφές με τους λεπτοφυείς κόσμους…

Οι τρεις τάξεις της Πλατωνικής Πολιτείας είναι οι εκδηλώσεις των τριών αστρολογικών σταυρών, όπως άλλωστε και η Αριστοτελική διάκριση μεταξύ των τριών εξουσιών: Εκτελεστικής-Δικαστικής-Νομοθετικής…

Οι εργάτες της εμπειρίας ανταποκρίνονται στον μεταβλητό σταυρό, οι φύλακες του θυμοειδούς είναι όσοι ασκούν την αναδρομική άσκηση (καρδιακή δίκη) του σταθερού σταυρού (οι μεγάλοι εξωτερικοί πλανήτες), ενώ οι Λογιστές φιλόσοφοι είναι οι Κοσμικοί Νομοθέτες (ο βασικός σταυρός των μακρινών αστερισμών). Στην ιδανική Πολιτεία απαγορεύεται στους πολίτες η οποιαδήποτε ενασχόληση με τους νόμους. (Οι νόμοι του Πλάτωνα αφορούν τους φυσικούς νόμους της Επιστήμης). Συναφές είναι και το ζήτημα της αποπομπής των ποιητών (της μιμητικής εκπαίδευσης) από την Πολιτεία. Καθώς στην ψυχική Πολιτεία δεν υπάρχει αντίληψη της ύλης με τους πολίτες να έρχονται σε άμεση επαφή με τήν πολικότητα των πυρών (κοσμικών δακτυλίων)...

Σήμερα οι χρηματιστές μετά από αλλεπάλληλα καρδιακά επεισόδια αντιλαμβάνονται μόνον την περιγραφή του Δάντη για τον τέταρτο ή ηλιακό κύκλο της κόλασης, όπου οι σπάταλοι-φιλάργυροι σπρώχνουν βαριά νομίσματα με το στήθος τους… Ενώ οι πιο προχωρημένοι από αυτούς επιχειρούν την διατύπωση αστρολογικών σχέσεων ανάμεσα στο άνοιγμα των πετάλων του λευκού λωτού και των χρηματιστηριακών δεικτών.   

Περί της θείας Οικονομίας ή Ειμαρμένης

 Σύμφωνα με τον «ιερό» Πλούταρχο η συνείδηση κυοφορείται από την Ίσιδα, στην περιοχή του αστερισμού του Σειρίου -Κυνός (< εκ του κύω). Κατόπιν παρετυμολογεί αναγραμματίζοντας το όνομα του Όσιρι σε Σίριο καταδεικνύοντας την λειτουργία της υπόφυσης. Δηλ. την ενόραση εντός της κρανιακής κοιλότητας που συμπεριφέρεται ως συνθετικός οφθαλμός…

 Ο Πλούταρχος γεννημένος στην Χαιρώνεια της Βοιωτίας τον πρώτο αιώνα επιχείρησε την σύνθεση του νεοπλατωνισμού με τις αντίστοιχες Αιγυπτιακές- Ιουδαϊκές μυθολογικές απόψεις και όχι μόνον. Η θαυμαστή περίοδος των ελληνιστικών χρόνων στην κυριολεξία έπληξε με έναν καταιγισμό πληροφοριών τον κοινό νου, που υπέστη ισχυρότερο σοκ από αυτόν που υφιστάμεθα σήμερα εξ αιτίας του διαδικτύου. Καθώς τότε η πληροφόρηση διαδιδόταν με την μορφή συνταγών εξάσκησης της πρακτικής μαγείας, που είχαν διαρρεύσει από τα επιστημονικά ερευνητικά κέντρα της αρχαιότητας (τα Μαντεία). Με αποτέλεσμα ο απαίδευτος κοινός νους να κινδυνεύει να χαθεί μέσα στην πλημμυρίδα της φαντασίας από παράνοια…

 Το φαινόμενο οι ιστορικοί προσδιορίζουν μάλλον αφελώς με φράσεις του τύπου: «οι Ρωμαίοι κατέκτησαν μεν αλλά κατακτήθηκαν από τον ελληνικό πολιτισμό»… Το ίδιο επανελήφθη και στον αραβικό κόσμο όπου οι Σύριοι μεταφραστές των ελληνικών κειμένων κατακτήθηκαν μεν από τους Άραβες αλλά εγένοντο οι διδάσκαλοι των κατακτητών…

 Η ελληνιστική όπως και η χριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδος καταργώντας την προστατευτική δομή της πόλις-κράτους που επέβλεπε εκ του σύνεγγυς την αυστηρή τήρηση της σιγής και του μέτρου ως προς τα μυστήρια. Έφερε την άμετρη εξάπλωση της απόκρυφης γνώσης που οδήγησε σε παράνοια τον απαίδευτο πληθυσμό που εκτέθηκε στις δυνάμεις της φαντασίας…

 Επικράτησαν ο τρόμος και ο φανατισμός καθώς η αστρική πύλη του χάους ταυτίστηκε με την λειτουργία των μυητικών νεοπλατωνικών σχολών σε Ελλάδα και Συρία, προαγγέλλοντας τον μεσαίωνα του κυνηγιού των μαγισσών αλλά και κάθε είδους επιστημονικής έρευνας…

 Επί των ημερών μας όπου ο Άρης έχει αντικατασταθεί από τον νοητικό Ερμή του εμπορίου τα στρατεύματα κατοχής είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις τύπου Microsoft-Monsanto (η Μιcrosoft των καλλιεργειών). Οπότε προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Αυτές οι εταιρείες από πιο πνεύμα θα αλωθούν ?

 Ο σοφός Γαλάτης Σαλλούστιος τον 4ο αιώνα, (στον οποίο προτάθηκε να γίνει αυτοκράτορας αλλά αρνήθηκε), επιχειρεί να επαναφέρει το μέτρο της ελληνικής παιδείας όπως και ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός, αλλά το μεγάλο πλήθος της αυτοκρατορίας είναι αδύνατον να νουθετηθεί έξω από την αρχαιοελληνική «πολιτεία-ψυχή».

Στο παρακάτω απόσπασμα από το (ιη) κεφάλαιο «Περί Θεών και Κόσμου» δίδεται συνοπτικά η ελληνική διδασκαλία για την αρετή:

«Αρετή τού λογικού είναι η φρόνηση, του θυμοειδούς η ανδρεία, τού επιθυμητικού η σωφροσύνη, και όλης τής ψυχής η δικαιοσύνη. [...] Η Κακία τού λογικού μέρους είναι η παράνοια, τού θυμοειδούς η δειλία, του επιθυμητικού η ακολασία, και όλης τής ψυχής η αδικία. Οι αρετές προέρχονται από την ορθή πολιτεία, την καλή ανατροφή και την παιδεία. Οι κακίες προέρχονται από τ’ αντίθετα». Σαλλούστιος

 Η λύση βέβαια είναι η φιλάνθρωπη Δήμητρα-Εκκλησία της ομαδικής συνείδησης, ιδρύτρια των Ελευσίνιων μυστηρίων του φωτός. Φύλακας της μνήμης των γευμάτων των Υπερβόρειων μετά των Θεών, στην διάρκεια της πρώτης φυλής του Ταντάλου που παρέδωσε τον υιό του Πέλοπα ως θυσιαστικό γεύμα στους θεούς. Η ίδια μνήμη διατηρείται στο κορυφαίο χριστιανικό μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Την ίδια μνήμη αναζωπύρωσε ο Ηρακλής μεταφέροντας την (καβαλιστική) αγριελιά από τη χώρα των Υπερβορείων, που φύτεψε καθορίζοντας τα όρια της ιεράς Άλτεως (νοητικού πεδίου), ιδρύοντας τους Ολυμπιακούς στεφανίτες αγώνες (δηλ της διέγερσης της στεφάνης των κέντρων του κρανίου)…

 Ο Πλάτωνας επιχείρησε ανεπιτυχώς να δώσει σάρκα στον ιδανικό κόσμο της Πολιτείας του, όπως νωρίτερα ο μέγας Πυθαγόρας στην Σικελία με τραγική κατάληξη. Έτσι ο μαθητής του ο Μακεδόνας Αριστοτέλης, αντιλαμβανόμενος το πρόωρο και μερικό της προσπάθειας εκπαίδευσε τον παγκόσμιο Αλέξανδρο του Γνωστικισμού. Τον κοινό νου της επιστήμης-θρησκείας που επιχειρεί να προσλάβει την αιθερική ουσία των όντων, το αιώνιο «τόδε τι», που βρίσκεται μέσα στα πράγματα και ο άνθρωπος κατακτά μέσα από το εν ζωή έργο του.

 Η λύση λοιπόν ήδη προτάθηκε σε όσους είναι δυνατόν να την εννοήσουν… Ο τεχνολογικός ιμπεριαλιστικός εμπορευματικός πολιτισμός θα αλωθεί από την ιώδη πύρινη Κυρία του Δικαστηρίου της 7ης ακτίνας. Οι εσώτεροι δικαστές, μυητές στις παράδοξες δράσεις του πυρός είναι βέβαια οι 42 κύριοι του Νόμου. Οι οποίοι εμφανίζονται όταν κρίνουν απαραίτητο, στον ονειρικό διαλογισμό υποδεικνύοντας τις αιθερικές γραμμές-γεγονότα που υλοποιεί ο τεχνολογικός Άρειος πολιτισμός.

Η Άρεια φυλή εισήλθε στο νοητικό πύρινο ηλεκτρικό υποπεδίο, οπότε δημιουργεί το κέλυφος-πολιτισμό εγκυμονώντας την επόμενη λεπτοφυέστερη (ενορατική) αιθερική ίνα -φυλή.

 Η Ειμαρμένη της φυσικής οικονομίας-μορφής ανταποκρίνεται στον νόμο της Πρόνοιας του 9πέταλου Δισκοπότηρου ή της Χριστικής συνείδησης-μορφής. Διδάσκοντάς μας να μην ανησυχούμε για την οικονομία της μορφής αλλά για την οικονομία της ψυχής (την συνείδηση ή νοητική καλή θέληση που σωρεύεται στο δισκοπότηρο) που ονομάζουμε Παιδεία ή Κουλτούρα και σημαίνει την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουμε την δοκιμασία της δικαιοσύνης του πυρός… Έτσι κι αλλιώς η φυσική και η νοητική μορφή-οικονομία θα διαλυθούν εις τον ποταμό του πυρός του Ηρακλείτου…

 (Εγώ δε θα είμαι δι' αυτήν, λέγει ο Κύριος, ως ένα πύρινον τείχος ολόγυρά της και δόξα της εν μέσω αυτής”. Προφήτης Ζαχαρίας)

 «Φταίει που δεν είμαστε προτεστάντες», έγραφε ο αρθρογράφος της ιρλανδικής εφημερίδας «Irish Independent», αποδίδοντας τη δημοσιονομική σταθερότητα του ευρωπαϊκού Βορρά στην «προτεσταντική επανάσταση-νοικοκυροσύνη, απέναντι στα συγχωροχάρτια των καθολικών καθ όσον ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, ούτε υπάρχει τρόπος να διασφαλίσεις τη συγχώρεση των αμαρτιών σου». Ανάλογες ανησυχίες εξέφρασε και ο βρετανικός Economist σε εκτενές άρθρο του για τη σχέση θρησκείας και οικονομικών. Αναφέροντας την «χαλαρή» προσέγγιση του καθολικού και του ορθόδοξου δόγματος στην ανθρώπινη αδυναμία: «φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον• αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης• και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει• κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται• και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται• και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί». Λησμονώντας όμως την φράση του Παύλου,  :«Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω»...

 Ούτε οι (μεγαλομπακάληδες) νοικοκύρηδες προτεστάντες ούτε οι βλακωδώς ελεήμονες ορθόδοξοι (δηλ. οι χωρίς κράτος δικαίου) θα γλιτώσουν τον οφθαλμό της Δίκης των σπερματικών προθέσεων στον αλχημικό Μολώχ-Αθάνωρα, Βούδα του πυρός.

Οι Διόσκουροι:  Η πρόνοια και η οικονομία, η κουλτούρα και ο πολιτισμός, η παιδεία και η εκπαίδευση, η τέχνη και η τεχνική, η αλχημεία και η χημεία, η αστρολογία και η αστρονομία… ο Τέσλα και ο Έντισον.

 Η εξέλιξη θεμελιώνεται στον Λόγο ή άγιο πνεύμα της χρυσής τομής, γεννήτριας του φρακταλικού υπερσυμμετρικού μοντέλου  των κανονικών στερεών που ακολουθούν τα υποατομικά σωματίδια* δομώντας την υλική εμφάνιση… Που η δυτική θεολογία ονομάζει  Χερουβική δημιουργία, η ανατολική Βουδισμό, και η αρχαιοελληνική γραμματεία «ηλεκτρισμό των Πλειάδων».

*Εφόσον έχουν συγκεκριμένο ενεργειακό περιεχόμενο ο μόνος τρόπος να διαταχθούν στον χώρο είναι αυτός των ίσων αποστάσεων στις πλευρές των κανονικών στερεών που υπόκεινται στον νόμο-λόγο της χρυσής τομής.

Ο λόγος πλευράς προς διαγώνιο στην πεντάλφα-παλάμη του κ.Βούδα  είναι αυτός της χρυσής τομής. Η θετική ρίζα της δευτεροβάθμιας εξίσωσης Χ-1/Χ=1  είναι  ο φυγόκεντρος άριστος (<άρης) Κάστορας (2Χ3η ακτίνα) και η αρνητική ο κεντρομόλος γλυκός (ερμής) Πολυδεύκης (2Χ2η ακτίνα).  Η διαπλοκή των δύο αιθερικών ροών ή όφεων δημιουργεί το αιθερικό ικρίωμα της  μορφής. Την Ελένη, το καλάθι των αλχημικών καύσεων ή θυσιαστικών προσφορών που φωτοβολεί στο θανατηφόρο αγκάλιασμα των δύο αδελφών…   ρίζα2 + ρίζα3=1,41+1,73 = 3,14. Ήτοι ο αξεπέραστος κυκλικός δακτύλιος της Μονάδας που συνιστά την «αιγυπτιακή μούμια» της μορφής…

Η δυσκολία με τις πολικότητες ευρίσκεται στο γεγονός πως αναγνωρίζονται μόνον στο τέλος, κατά την στιγμή της φωτοβολίας του  θανατηφόρου αγκαλιάσματός τους στην διάρκεια της σταύρωσης...

Ο Σωκράτης λοιπόν είχε εξηγήσει πως η μητέρα των Μουσών είναι η Τιτανίδα  Μνημοσύνη δηλ. η  Αλήθεια (<Α+λήθη).  Η Αλήθεια δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εντός της δημιουργίας όπως η θρησκεία-συνείδηση ή πίστη-σοφία, παρά μόνο ως «μυητική αλήθεια»   που  γνωστοποιείται στο μυστήριο του θανάτου… που αφυπνίζει τον όφι της ζωής.

Θυμίζοντας το ζωτικό ψεύδος του υπαρξισμού που εξέφρασε ο Καρυωτάκης :

«Ἕνα ξερὸ δαφνόφυλλο τὴν ὥρα αὐτὴ θὰ πέσει,

τὸ πρόσχημα τοῦ βίου σου, καὶ θ᾿ ἀπογυμνωθεῖς.

Μὲ τὸ δέντρο δίχως φύλλωμα θὰ παρομοιωθεῖς,

ποὺ τὸ χειμῶνα ἀπάντησε στὸ δρόμου ἐκεῖ τὴ μέση.

Κι ἀφοῦ πιὰ τότε θά ῾ναι ἀργὰ νέες χίμαιρες νὰ πλάσεις

ἢ ἀκόμη μιὰ ἐπιπόλαιη καὶ συμβατικὴ χαρά,

θ᾿ ἀνοίξεις τὸ παράθυρο (τρίτο μάτι) γιὰ τελευταῖα φορά,

κι ὅλη σου τὴ ζωὴ κοιτάζοντας, ἤρεμα θὰ γελάσεις...»       

Όλη η δημιουργία βασίζεται στο ανοσιούργημα του προπατορικού αμαρτήματος, δηλ. της αποκοπής-βρώσις  του «καβαλιστικού μήλου» των γενν. οργάνων (1/Χ), του Ουρανού (Χ),  από τον Κρόνο-Χρόνο (1). Σημαίνοντας την Αρχή της θεϊκής αυτοσυνείδησης (cogito)  στην εξίσωση   Χ-1/Χ=1   που γέννησε την χρυσή Αφροδίτη ή χρυσή τομή…

Ο μύθος των πολικοτήτων ή Διδύμων ριζών της χρυσής τομής είναι ο θεμελιώδης δημιουργικός μύθος των δύο φύλων-πόλων, που είναι αδύνατον να γνωριστούν μεταξύ τους, παρά μόνον στον γαμήλιο εναγκαλισμό-σταύρωση του μυητικού τέλους στο άγονο αλχημικό έδαφος… της Προ-δοσίας.

Η εποχή μας προσφέρει ένα  εξαίρετο   παράδειγμα για την κατανόηση της λειτουργίας των διαπλεκομένων όφεων της Πρόνοιας του πολιτισμού και της Μηδενικής συνείδησης ή ενορατικής  κουλτούρας. Πρόκειται για την δημόσια δημιουργική σύγκρουση των ενστικτωδών-αυτοδίδακτων εφευρετών τύπου  Έντισον και Μαρκόνι με τον ενορατικό-επιστήμονα  Τέσλα,  επάνω στην  έρευνα και την εκμετάλλευση του ηλεκτρικού ρεύματος.

Όπως είχε πει ο ίδιος ο Τέσλα σε μια διαλεξή του:  «ο Μαρκόνι είναι καλό παιδί. Αφήστε τον να προσπαθήσει. Χρησιμοποιεί ήδη 17 από τις πατέντες μου». (Λόγω χρηματικής αδυναμίας δεν κατέφυγε στην δικαστική δίωξή του).

Ο πανούργος Έντισον, εφευρέτης του φωνογράφου υπήρξε ένας άριστος εκμεταλλευτής υλικών και ανθρώπων. Κατοχύρωσε συνολικά πάνω από 1.000 ευρεσιτεχνίες, που δεν του ανήκαν, όπως του λαμπτήρα και της κινηματογραφικής κάμερας, χάρη στην «νοικοκυροσύνη της εταιρείας του» και την εκμετάλλευση των βοηθών του… Την καταβροχθιστική εξαγοραστική τακτική του Έντισον ακολουθούν πλέον οι:  Microsoft-Monsanto, εκφράζοντας την «συνθετική τάση» της αγγλικής γλώσσας-νοοτροπίας  που σε θεολογικό επίπεδο εισήγαγε  ο προτεσταντισμός  σαν ένας σύγχρονος Κρόνος που καταβροχθίζει τις ιδέες…

Η διαφορά λοιπόν του Σέρβου Τέσλα από τους προαναφερθέντες έγκειται στο γεγονός  πως αυτός εργαζόταν θεωρητικά, δημιουργώντας τα μοντέλα στο μυαλό του και όχι στο εργαστήριο… Δούλευε τις μηχανές στην φαντασία του για μήνες  διαπιστώνοντας «εκεί» τις όποιες δυσλειτουργίες τους. Είχε εμμονή με την καθαριότητα και όντας ενορατικός επισήμανε  την καθαρτήρια ιώδη ενέργεια που η εξωτερική επιστήμη ονομάζει πλέον  στατικό ηλεκτρισμό ή  ροή έξω από μια  κλειστή επιφάνεια… Επαναλαμβάνοντας τον προφήτη Ζαχαρία  που όρισε το πυρ ως εκδηλωμένη Δόξα στο κέντρο και την πριφέρεια που περικλείει την μορφή… 

Στη αναλυτική φυσική διατύπωση και στη μαθηματική ανάλυση, ο Νόμος του προφήτη Ζαχαρία ονομάζεται νόμος του Γκάους. Είναι η εφαρμογή του γενικευμένου θεωρήματος της απόκλισης στην ηλεκτροστατική, που δίνει  την σχέση ισοδυναμίας μεταξύ μιας οποιαδήποτε ροής, όπως ενός υγρού, της ηλεκτρικής ή της βαρυτικής, που ρέει έξω από μια οποιαδήποτε κλειστή επιφάνεια και το αποτέλεσμα των εσωτερικών πηγών, όπως το ηλεκτρικό φορτίο ή η μάζα, που περιέχονται στον όγκο που περικλείει η επιφάνεια. 

Ακούγεται παράξενο αλλά ο τελευταίος που επιχείρησε να   ερευνήσει σε βάθος τον στατικό ηλεκτρισμό ήταν ο Τέσλα… Έκτοτε θεωρώντας τον Στατικό Ηλεκτρισμό ως μια απλή  ανισοκατανομή του ηλεκτρικού φορτίου οφειλόμενη στην χονδροειδή τριβή  των υλικών αδιαφορούν για την περεταίρω μελέτη του. Στην πραγματικότητα αδιαφορούν καθώς είναι ανίκανοι να επιφέρουν οποιαδήποτε αλλαγή στο αυρικό τους περίβλημα…   

Η αλχημική μεταστοιχείωση είναι συνώνυμη της αστρολογικής  τακτοποίησης των περιβλημάτων της αύρας μας δηλ του στατικού ηλεκτρισμού της μορφής μας. Αυτή η θαυμαστή ροή γύρω από το σώμα μας αντικατοπτρίζει τα τεκταινόμενα στον ψυχισμό μας, οπότε δεν είναι αντικείμενο της φυσικής αλλά της υποατομικής ψυχολογίας που εκδηλώνεται στην μουσική της σκέψης μας θα έλεγαν  ο Αριστοτέλης και ο Δημόκριτος...       

 Την σπειροειδή ανάπτυξη της χρυσής τομής προς τα έσω ή προς τα έξω ονομάζει η θεοσοφία ανοδικό και καθοδικό εξελικτικό τόξο.  Αυτά  διαδέχονται το ένα το άλλο, δημιουργώντας τα περιβλήματα που εγκυμονούν την οκτάβα των ριζικών φυλών… όπως ένα κρεμμύδι ή ένας λωτός.

Έτσι η αστρολογία γέννησε στο κατώτερο σημείο του τόξου την αστρονομία. Αλλά είναι η αστροφυσική που αποκάλυψε την φύση των 7 ηλιακών συστημάτων της ψυχής (7 περιόδων του καβαλιστικού πίνακα των στοιχείων) όπου κάθε περίοδος δημιουργείται σε διαφορετικό ηλιακό άστρο με εκρηκτικό τρόπο.

Παρόμοια η αλχημεία ξέπεσε σε χημεία στο κατώτερο σημείο του τόξου. Αλλά είναι η χημεία που εμβάθυνε στην έννοια του φλογιστού των αλχημιστών  αποκαλύπτοντας σταδιακά την οξειδοαναγωγή ως αποτέλεσμα της συμμετρίας στην δράση  των ηλεκτρικά φορτισμένων ιόντων, που με την σειρά τους εκφράζουν την υποατομική υπερσυμμετρία του Λόγου της χρυσής τομής (βλ. κουαρκ και τετρακτύς)

Γενικότερα ως  τεχνική ονομάζουμε  το στάδιο κατά το οποίο  κατανοείται η τετραπλή δομή και η χρήση του οχήματος που είναι μια  προσωπικότητα. Ενώ ως τέχνη νοείται η συνείδηση-ηνίοχος που εκφράζεται δια της προσωπικότητας καθιστώντας εφικτή την πολική ή ρομαντική έκφραση των άμορφων ιδεών. Στον επόμενο κύκλο του σπειροειδούς  όμως η προηγούμενη συνειδητή έκφραση θα  εκπέσει στην κατηγορία του κελύφους-μήτρας  για την απόδοση των ακόμη λεπτοφυέστερων πεδίων που θα ήταν αδύνατον να εκφραστούν προηγουμένως.  Έτσι λχ για να εμφανιστεί η όπερα (αναβίωση της ελληνικής τραγωδίας) χρειάστηκε να αναπτυχθεί: η ποίηση, η μουσική, η ζωγραφική, η αρχιτεκτονική, η θεατρική σκηνοθεσία, η ενδυματολογία, ο φωτισμός κλπ.  αναμένοντας τον Βάγκνερ της συνείδησης ή την  εμφάνιση του Αϊνστάιν και του Τέσλα στα εργαστήρια…  

Τα πεντακουάρκ ως εισαγωγή στην ύλη του κοσμικού αστρικού πεδίου, ζώδιο του καρκίνου… 

Οι επιστήμονες στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) ανακοίνωσαν την ανακάλυψη ενός νέου σωματιδίου και μιας νέας μορφής της ύλης που ονομάζεται πεντακουάρκ, (4 κουαρκ* και ένα αντικουαρκ). Όταν η γνωστή ύλη των πρωτονίων δομείται από 3 κουαρκ.

Η ύπαρξή τους είχε προβλεφθεί στην ανάπτυξη του κλασσικού υπερσυμμετρικού μοντέλου της κανονικότητας (καβαλιστικού δένδρου) από τη δεκαετία του 1960, αλλά, όπως και το σωματίδιο μποζόνιο Higgs πριν από αυτό, το πεντακουάρκ διέφευγε της πειραματικής επιβεβαίωσης για δεκαετίες, μέχρι την ανίχνευση της στον LHC.

*Ο όρος Κουάρκ ή Άσσος είναι δάνειο της φυσικής από το έργο του Ιρλανδού θεόσοφου Τζαίημς Τζόυς

Ευκαιρία είναι λοιπόν καθώς αποχωρούμε από το ζώδιο του Καρκίνου-Κανθάρου-Πλοίου της ψυχικής ουσίας, να επαναλάβουμε την συμμετρική δομή του καβαλιστικού δένδρου (εικοσαέδρου 12 κορυφών) που παρέχει την μορφική υπόσταση.

Στην Ατλάντια εποχή, το δενδροειδές καβαλιστικό μοντέλο της ψυχής (η Μελία νύμφη) παρουσιαζόταν ως το ζωντανό πλοίο της ομαδικής ενέργειας (βλ. Αργώ-Αργοναύτες), είτε ως το πλοίο του Οδυσσέα της συνείδησης, με τον ίδιο δεμένο στο κατάρτι-δένδρο όπως ο Μαρσύας, να γδέρνεται από την αρχή του ήχου των Σειρήνων στην μεσαία καβαλιστική στήλη του αιθερικού ναού.

Το τραγούδι των Σειρήνων είναι ο νόμος του Σειρίου που γίνεται αντιληπτός στα όρια των 7 πεδίων της πλατωνικής θεοσοφίας… Ενώ οι πεινασμένοι σύντροφοι (ψυχολογικά σπέρματα-νετρόνια εγκλωβισμένα στην σταθερή μορφή-ψυχή-πλοίο ή κάνθαρο) κωπηλατούν με βουλωμένα αυτιά…

Σήμερα η δενδροειδής Μελία νύμφη με κλάδους κεραυνούς ονομάζεται (LHC) και όχι πλοίο ή αιγυπτιακός κάνθαρος της ψυχής, κάβουρας-καβίρ-καβιρίμ-κουμάρα και Σατάν Κουμάρα = η υπερβολή του εωσφορικού φωτός (sat) της ψυχής.

Τα αρχαία ιερά της Σαμοθράκης και της Ελευσίνας ήταν τα επιστημονικά κέντρα για τους επιταχυντές σωματιδίων στην σπονδυλική στήλη...

Στις διηγήσεις μάλιστα του Ηροδότου η Ελευσίνα εξέπεμπε «πράσινη κατατρώγουσα ομίχλη» ενώ στην διάρκεια των Ελευσίνιων μυστηρίων … φώτιζε την μισή Αττική !!!

Ο Ποσειδώνας (6)* της ευθείας πνευματικής εξέλιξης ευρίσκεται σε έξαρση στο ζώδιο των οραμάτων, καταλαμβάνοντας την κορυφή του καβαλιστικού δένδρου, ταλαιπωρώντας την δύσμοιρη συνείδηση-Οδυσσέα.

*Η συνθετική οραματική λειτουργία περιλαμβάνει και τα 3 είδη των κατοπτρισμών του αιθέρα-πυρός εφόσον 1+2+3=6, γεγονός που επιφέρει τεράστια σύγχυση…

Τα τρία είδη του πυρός των οραματισμών της δημιουργίας αναφέρονται στην θεοσοφία με τα ονόματα:

3. «πυρ δια τριβής»: Ο ηλεκτρομαγνητισμός των ηλεκτρονικών στιβάδων των ατόμων-μορίων του φυσικού πεδίου και ο πιεζοηλεκτρικός φωτισμός…

2. «ηλιακό πυρ»: Στο θεμέλιο της αρνητικής υπερδομής των ηλεκτρονικών στιβάδων που συνιστούν τα γνωστά άτομα-μόρια των φυσικών μορφών, ευρίσκεται η θετική υποατομική πολικότητα των πρωτονίων…

Τα άτομα-μόρια καταρρέουν απορρίπτοντας τις ηλεκτρονικές στιβάδες τους στην διάρκεια των φαινομενολογικών μυήσεων μετατρέποντας τα ηλεκτρόνια σε φωτόνια και πυρηνικές ακτινοβολίες.

Σε ότι η αλχημεία αποκαλεί χρώματα (χρι, η ρίζα του πυρός) και η χριστιανική θρησκεία …Μάγους της νοητικής γέννησης.

1. «ηλεκτρικό πυρ: Πρόκειται για την αντίληψη του Εστιακού πυρός των Μονάδων μας, δηλ. την επαναλαμβανόμενη προς τα έσω υπερσυμμετρική δομή των κουάρκ …

 εικ. Εδώ έχει μεγάλη σημασία να εννοήσουμε το συμφυές των αισθήσεων και του πόνου. Οι αισθήσεις επειδή περιορίζονται σε ένα τμήμα του φάσματος των συχνοτήτων είναι κυκλικές… Εμφανίζουν μέγιστο και ελάχιστο σημείο ανταπόκρισης, ορίζοντας έτσι την ταλάντωση ή διάμετρο του κύκλου της δραστηριοποίησής τους. Το γράμμα Ρ (αιθήρ=αεί+θειν+ρ) μελετούν οι Θεω(ρ)ίες των αιθερικών Χο(ρ)δών. Είναι μοντέλα της φυσικής στα οποία τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία είναι μονοδιάστατα εκτεταμένα αντικείμενα (Χορδές-γραμμές), σε αντίθεση με την παραδοσιακή έννοια των αδιάστατων σημειακών στοιχειωδών σωματιδίων. Μια αιθερική γραμμή-χορδή είναι ένα σημείο σε κίνηση. Μας λέγουν οι φυσικοί πως όταν η χορδή είναι κλειστή όπως ο κύκλος της αίσθησης, της επιτρέπεται να ταξιδεύει ανάμεσα στους τρισδιάστατους χώρους, όπως η κυκλική αίσθηση από όνειρο σε όνειρο χάρις στην σπειροειδή συνείδηση…

Αντίθετα συμβαίνει στις ανοικτές χορδές που αποκτούν ρίζες στα ανοικτά άκρα τους και παγιδεύονται σε έναν χωρόχρονο όπως τα … δένδρα (<δεν+δρα). Τα δένδρα επειδή δεν διαθέτουν αισθητηριακούς κύκλους πονούν γενικά λιγότερο…

Η σύγχρονη επιστήμη φαίνεται πως ανακάλυψε την φυσική σημασία του συμβόλου της σβάστικας με τα 3-4 πόδια που είναι ο ήλιος στις τρείς-τέσσερεις διαστάσεις μαζί με τον χρόνο, και την σβάστικα με τα 10 πόδια γνωστή ως μαύρος συμπαντικός ήλιος... Το αρχαίο σύμβολο επανάκαμψε στην ενοποιημένη θεωρία-Μ των υπερχορδών για το όριο χαμηλής ενέργειας-βαρύτητας, το οποίο περιγράφεται στο θεωρητικό μοντέλο για την ενδεκαδιάστατη υπερβαρύτητα…

Η βαρύτητα προσεγγίζεται θεωρητικά ως κύμα μεγάλου μήκους, έτσι δεν έχει βρει ακόμα η φυσική αρκετά μεγάλα όργανα (διαπλανητικής τάξης κεραίες), για να την μετρήσει. Η ενδεκαδιάστατη θεωρία-Μ μάλλον επιχειρεί να περιγράψει ότι και η θεοσοφική τετρακτιδα (10=7+3) των 7 τρισδιάστων χώρων (τα 7 θεοσοφικά πεδία) με διαφορετικούς φυσικούς νόμους το καθένα που χωρίζονται από τον χρόνο (που για κάποιους είναι η σκοτεινή ύλη)… Η επαφή μεταξύ δύο διαφορετικών χωρόχρονων-πεδίων ή βρανών* δημιουργεί μια έκρηξη ανανέωσης που μας είναι γνωστή ως bing-bang theory, η θεωρία της διαρκούς διαστολής-συστολής του σύμπαντος ή ημέρα και νύχτα του Βράχμα…

* Ο όρος βράνη ή μεμβράνη επιχειρεί να δηλώσει το γεγονός πως η υλική ουσία των κόσμων εμφανίζεται στην εξωτερική επιφάνεια των αιθερικών φυσαλίδων... Παρόμοια ο Αϊνστάιν ισχυρίστηκε πως οι φυσικοί νόμοι μπορούν να εξηγηθούν ως η εξωτερική τρισδιάστατη επιφάνεια του τετραδιάστατου χωρόχρονου...

Περί μνήμης και αναμνήσεως 

Όπως και η θεοσοφία ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει τρεις κατηγορίες ανθρώπων: δίποδα ή Ζωανθρώπους, ζηλωτές της νοήσεως ή Ανθρώπους και μυημένους-Μαθητές ή υπεράνθρωπους. 

Οι τρεις αυτές κατηγορίες είναι οι μεταπτώσεις που βιώνει διαρκώς ο νους του ασκούμενου ζηλωτή… πριν και μετά από έναν επιτυχημένο διαλογισμό: Από την εγκεφαλική συχνότητα Γ όπου οι νοητικές εντυπώσεις παρελαύνουν σαν αφηνιασμένα άλογα, στην συχνότητα Β όπου ο Ηνίοχος συλλαμβάνει κάποιο από αυτά, μαθαίνει να ιππεύει στην συχνότητα Α και το οδηγεί με επιτυχία στην συχνότητα Θ της πλανητικής σχολής…

Η εγκεφαλική συχνότητα Β αντιστοιχεί στην αυτοενθύμηση (πρώτη μύηση) κατά την οποία ο ζηλωτής ενεδρεύει όπως ο Ηρακλής στον αναπνευστικό ρυθμό (ο κραδασμός της μορφής μας) και συλλαμβάνει τον κάπρο της σκέψης από τα πίσω πόδια την στιγμή που του κλέβει κατά πως έχει συνήθεια το νήμα της ζωής του (την πράνα ή αντίληψη του παρόντος). Για να δει την σκέψη του να μεταμορφώνεται σε Ύδρα που διπλασιάζει σε κάθε εισπνοή το κεφάλι της στην δεύτερη μύηση. 

Εδώ ο μαθητής που έχει εμβαθύνει στην ερωτική μετατροπή των σπερμάτων σε φως (Ε=mc2) κατορθώνει να βαδίσει επί των συναισθηματικών κυμάτων και να διακόψει την αναπνοή του… μαζί με το φαινόμενο της Ύδρας. 

Στην συνέχεια ταξιδεύει όπως ο Τοξότης επάνω στο δηλητηριώδες βέλος της προσοχής του ή ενεργής ενορατικής ακτίνας, στην μαύρη ύλη του αιθέρα στο διάστημα ανάμεσα στους κόσμους… Αντικρύζοντας τους πλανητικούς Βούδες ή Μόνιμα άτομα. 

Ο Αριστοτέλης περιέλαβε υπό τον τίτλο Μικρά φυσικά 8 επί μέρους πραγματείες: 

1. Περί αισθήσεως και αισθητών· 

2. Περί μνήμης και αναμνήσεως· 

3. Περί ύπνου και εγρηγόρσεως· 

4. Περί ενυπνίων· 

5. Περί της καθ' ύπνον μαντικής· 

6. Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος· 

7. Περί νεότητος και γήρατος, περί ζωής και θανάτου· 

8. Περί αναπνοής. 

Δυστυχώς ή ευτυχώς τα κείμενα των μεγάλων διδασκάλων της πλατωνικής Ακαδημίας όπως ο Αριστοτέλης απευθύνονται σε υπεράνθρωπους-μαθητές. Τα κείμενά τους είναι απροσπέλαστα στην σύγχρονη εποχή ακόμα και για μαθητές του ύψους ενός Καντ ή της κ. Μπλαβάτσκυ… ή του αμφιλεγόμενου κ. Γκουρτζίεφ (κατά δική τους ομολογία). Εξάλλου και ο Σωκράτης είχε ομολογήσει ότι δεν ήταν σε θέση να σχολιάσει τον (αλχημιστή) Ηράκλειτο, καθώς δεν αντιλαμβανόταν την σκοτεινή ορολογία του… 

Πολλά από τα κείμενα του Αριστοτέλη διασώθηκαν, μεταφρασμένα στα αραβικά. Από εκεί μεταφράστηκαν στα γερμανικά και τα αγγλικά για να αποδοθούν κάποια από αυτά στις αρχές του εικοστού αιώνα και πάλι στα ελληνικά… 

Το «περί μνήμης και αναμνήσεως» αναγνωρίζεται "εύκολα" στον αποκρυφισμό του αραβικού Σουφισμού για το εννεάγραμμα-λωτό της ψυχής: Η Αριστοτελική μνήμη αναφέρεται στην εργασία των Γκουρτζίεφ-Ουσπένσκυ ως «αυτοενθύμηση» ή πρώτο σοκ-μύηση. Αφορά την ικανότητα ανάκλησης στην φαντασία των γεγονότων που όντως συνέβησαν και όχι των διαστρεβλωμένων εικόνων εξαιτίας των ασυνειδήτων ζωικών εμπαθών προθέσεων-αισθήσεων. 

Η μνήμη λοιπόν αφορά αποκλειστικά το παρελθόν και την αίσθηση που τα δίποδα εξελίσσουν ως γεύση-χαρακτήρα. 

Ο Ιπποκράτης πρότεινε 4εις γεύσεις-χαρακτήρες ως τρόπους ανάκλησης των γεγονότων: 

1. Το αλμυρό. Συνδέεται με την θλίψη, το αίμα και τον κραδασμό του αέρα. 

2. Το όξινο. Με την οργή, την χολή και το πυρ. 

3. Το πικρό. Με τον φόβο, το φλέγμα και το ύδωρ 

4. Το γλυκό. Με την μελαγχολική γη 

Αντίθετα η «Αριστοτελική ανάμνηση», το δεύτερο σοκ-μύηση δεν περιγράφεται στα κείμενα του Ουσπένσκυ, ο οποίος δηλώνει ότι αγνοεί την φύση του 2ου σοκ-μύησης. Εδώ φαίνεται το μεγαλείο του Αριστοτέλη και έμμεσα της πλατωνικής σχολής ή Ακαδημίας όπου λατρεύτηκε το φως της ωραίας Ελένης... (Η 3η μύηση-σοκ αφορά την εργασία σε Σχολή). 

Ο Αριστοτέλης όχι μόνο ξεκλειδώνει το επτασφράγιστο βιβλίο των αναμνήσεων. Γιατί αυτό συμβαίνει μόλις η προσοχή απομονώσει μια καθαρή συναισθηματική γεύση (μια ενεργή αστρολογική γωνία ή άλογο) ανοίγοντας την δεύτερη πύλη-μύηση που αντιστοιχεί στον ωροσκόπο. 

Ο Ωροσκόπος είναι η συνείδηση των γεγονότων-αιτίων που όντως συνέβησαν και επαναλαμβάνονται μοιραία στο μέλλον έως ότου η συνείδηση ως Υφάντρια-Πηνελόπη (< πήνη:υφάδι+λέπω:εκτυλίσσω) συνθέσει σιγά-σιγά ολόκληρο το χαλί των Αριστοτελικών αναμνήσεων ή ενσαρκώσεων. 

Αυτό συμβαίνει με την τριπλή νοητική αίσθηση που αποκαλούμε Κέρβερο της όσφρησης (ο κος Ανούβης) και επιστατεί το κτίσιμο του αιθερικού Ναού, ζωδιακό κύβο της αύρας μας… (βλ. ο κύβος των ιδεών της γης, και η ιδεοποιητική τέχνη της δημιουργίας σκεπτομορφών…) 

Το σύντομο Αριστοτελικό κείμενο στο Β και τελευταίο Κεφάλαιο «Περί μνήμης και αναμνήσεως» αρχίζει ξαφνικά να αναφέρει διάφορες αναλογίες μεταξύ 9 γραμμάτων: αβγδεζηθι προκειμένου να επιτύχει τον προσδιορισμό των επομένων θέσεων στα άγνωστα γράμματα κλ που σχηματίζουν την κεντρική άδηλη τριάδα του λωτού της ψυχής…. Η αναλογία που προτείνει είναι η: ζα/βα=θι/κλ 

Εδώ ο Αριστοτέλης ασκεί την τέχνη της καβαλιστικής αναλογίας-αντιστοιχίας . ώστε ο καθένας να αποκομίσει την αλήθεια που του επιτρέπει η θέση του στην κλίμακα της νοητικής εξέλιξης... 

"Δια γεωμετρικών σχημάτων αναλόγων θα δειχθή πώς εισαγεται αναλογία εν τη ψυχή μεταξύ των παραστάσεων των αντικειμένων και αυτών των αντικειμένων, και ότι είται τα πράγματα είτε τας εικόνας των θεωρήσωμεν, αι αναφοραί μένουσιν αι αυταί, και η ψυχή δύναται να κρίνη περί των μεν όσov και περί των δε. Εκ των δύο τριγώνων το μικρότερον και εσωτερικόν αβε παριστά τα πράγματα, α voεί η ψυχή, το δε μεγαλείτερον και εκτός είναι ο χρόνος, ον αντιλαμβάνεται ομού με τα νοήματα. Αποδεικνύεται δε ότι “μνημονεύοντες ή αναμιμνησκόμενοι εξ ανάγκης και τον πληρούντα χρόνον συνεννοούμεθα” αβ και βε παριστώσιν αντιλήψεις δια των αισθήσεων· αζ και ζη εξωτερικά αντικείμενα, αγ και γδ εννοίας ή συλλήψεις. μθ και θι χρόνον αντικειμενικώς θεωρούμενον, μκ. κλ. χρόνον υποκειμενικώς θεωρούμενον. Επομένως η ισότης των λόγων αβ/βε = αγ/γδ = αζ/ζη δηλοί ότι αισθητικαί παραστάσεις ή εικόνες της φαντασίας τοιαύτην έχουσι σχέσιν προς αλλήλας οίαν αι αντιστοιχοι έννοιαι. αβ/βε = αζ/ζη δηλοί ότι αι αισθητικαί παραστάσεις έχουσι τοιαύτην σχέσιν προς αλλήλας οίαν και τα εξωτερικά αντικείμενα προς άλληλα. ζη/βε = θι/κλ δηλοί ότι εξωτερικά αντικείμενα τοιαύτην σχέσιν έχουσι προς τας αισθητικάς αντιλήψεις, οίαν ο αντικειμενικός χρόνος προς τον υποκειμενικόν χρόνον." Τοποθετώντας τα 9 γράμματα στο πυθαγόρειο 9γραμμα αναγνωρίζουμε ότι τα τρία τρίγωνα που προτείνονται, αντιπροσωπεύουν τις τρεις διατροφικές οκτάβες: της τροφής ή πολιτισμού, του αναπνευστικού χρόνου ή συναισθημάτων, των εγκεφαλικών εντυπώσεων (αισθήσεις ,αντιλήψεις, ιδέες). Στο πρώτο τρίγωνο της τροφής, η σταθερή αναλογία αφορά τα μόρια και άτομα  που παραμένουν αναλλοίωτα, εφόσον δεν  αλλάζουν όταν αφομοιωθούν... Στο δεύτερο τρίγωνο της ψυχής, η αναλογία διατηρείται εξαιτίας τγς συγκεκριμένης τάξης του αναπνευστικού Κενταύρου που μετατρέπει την θρεπτική ώθηση σε νοητική σύλληψη (επιθυμία) ... Στο τρίγωνο της νοητικής εξέλιξης των εντυπώσεων η αναλογία διατηρείται (όπως επάνω έτσι και κάτω) καθώς ο λόγος των αισθητικών εντυπώσεων προς τις ψυχικές αντιλήψεις είναι ανάλογος του αντικειμενικού προς τον υποκειμενικό χρόνο. Δηλαδή του χρόνου ταλάντωσης  που κατασταλάζει η επιθυμία... (Οι ευγενικές επιθυμίες-εφέσεις ικανοποιούνται στους αστρικούς παραδείσους και οι χονδροειδείς στις αστρικές κολάσεις..) Στον μυημένο η αναλογία αυτή τείνει στην μονάδα, οπότε η φαντασία  ταυτίζεται με την φυσική πραγματικότητα... 

*Τα DNA-RNA είναι γραμμικά πολυμερή νουκλεοτιδίων. Αποτελούνται από 3 μονομερή: ένα σάκχαρο, μια φωσφορική ομάδα και μια αζωτούχα βάση. Η αζωτούχα βάση είναι 5 ειδών: Αδενίνη, Θυμίνη, Γουανίνη, Κυτοσίνη (A, T, G, C οι αντίστοιχοι συμβολισμοί), ενώ στα RNA αντί της Θυμίνης υπάρχει μια άλλη αζωτούχα βάση, η Ουρακίλη (U). Το σάκχαρο που χρησιμοποιείται και στις 2 περιπτώσεις είναι μια πεντόζη, περιέχει δηλαδή 5 άτομα άνθρακα, (άνθραξ είναι ο πεντάκτινος της Μονάδας στην αλχημεία). Η φωσφορική ομάδα ενώνεται στον δεσμό C5 του σακχάρου, ενώ η αζωτούχα βάση στον C1. Έτσι, λαμβάνουμε την τελική δομή ενός ριβονουκλεοτιδίου (για το RNA) ή νουκλεοτιδίου (για το DNA)Τα πολυμερή σχηματίζονται από την ένωση της φωσφορικής ομάδας (που δεσμέυεται στον C5) ενός νουκλεοτιδίου, με την υδροξυλομάδα –ΟΗ του C3 ενός δεύτερου νουκλεοτιδίου. Ο δεσμός ονομάζεται φωσφοδιεστερικός.Το DNA είναι ένα δίκλωνο μόριο, και όπως έδειξαν οι Watson, Crick και Franklin σχηματίζει μια διπλή έλικα. Οι δύο κλώνοι ενώνονται μεταξύ τους με δεσμούς υδρογόνου μεταξύ των αζωτούχων βάσεων που περιέχονται στα νουκλεοτίδια: η Αδενίνη (Α) ενώνεται μόνο με Θυμίνη (Τ), με 2 δεσμούς υδρογόνου**, ενώ η Γουανίνη (G) ενώνεται μόνο με Κυτοσίνη (C) με 3 δεσμούς υδρογόνου. Η ίδια αρχή ισχύει και κατά την αντιγραφή του DNA, όπου ένα δίκλωνο μόριο DNA αντιγράφεται σε 2 δίκλωνα.

**Στην θεοσοφία το Υδρογόνο αντιστοιχεί στον Υιό έτσι οι 2 και οι 3 δεσμοί υδρογόνου αντιστοιχούν στην 2η και την 3η ακτίνα…

Οι 5 αυτοί συνδυασμοί φαίνεται να κωδικοποιούν τις σεληνιακές δονήσεις (tattwas) των στοιχείων που η ελληνοβουδιστική θεολογία ονομάζει (χερουβικές δημιουργικές ουσίες ή Ταύρους-Βούδες)… Έτσι χρειάζεται να αναθεωρήσουμε άρδην τις χονδροειδείς απόψεις για κάτι που μεταφέρεται από σώμα σε σώμα. Μια αντίληψη που πρόκυψε από την ανάγκη περιγραφής των σύνθετων ανακλάσεων του νοητικού κόσμου των ιδεών στον αστρικό κόσμο, (την αποθήκη των φανταστικών κελυφών της φυλετικής εξέλιξης) που καθιζάνει στον φυσικό πυθμένα του που ονομάζουμε κόσμο…

Ο Ηρακλής-Αριστοτέλης και η λεοντή του φωτός

Ο Αριστοτέλης ήταν ο πρώτος που διατύπωσε την άποψη πως η διάθλαση, δηλ. η κάμψη του φωτός καθώς περνά μέσα από διαφορετικά μέσα, οφείλεται στην επιβράδυνση της ταχύτητας του εξαιτίας της διαφορετικής πυκνότητας των υλικών. Όμως σε άλλο σημείο της εργασίας του φαίνεται να διαφωνεί με τον Εμπεδοκλή που υποστηρίζει ότι το φως κινείται… !!!

Δηλαδή ο Αριστοτέλης πιστεύει ταυτόχρονα πως το φως κινείται και δεν κινείται χωρίς να το θεωρεί αντίφαση…

Αυτό συμβαίνει γιατί ο Αριστοτέλης αντιλαμβανόταν το φως ως μια κατάσταση του φυλετικού νου ή αιθέρα. Όπως κάποιος που γνωρίζει ότι κοιμάται, δεν θα πει ότι βλέπει ένα ψάρι να κινείται στο νερό, αλλά παρατηρώντας τις δονήσεις του ονειρικού αιθέρα γύρω από το τρίτο μάτι ή Κύκλωπα οφθαλμό, θα πεί πως η απώλεια της συνείδησής του ήταν αυτή που τον έκανε να νομίσει πως βλέπει ένα ψάρι...

Σε άλλο σημείο της εργασίας του για την ψυχή, μας εξηγεί πως φθάσαμε να βλέπουμε αντικείμενα μέσα από διαδοχικά στάδια φυλετικής εξέλιξης της ατομικής συνείδησης, που παρομοιάζει με το κτίσιμο ενός σπιτιού από διαφορετικούς τεχνίτες. Άλλος λέγει φέρνει τα υλικά, άλλος το σχέδιο και άλλος το χτίζει…

Πρόκειται δηλαδή για στάδια όπου βαθμιαία χάνεται η αντίληψη της Ησιόδειας* φυλής ως ψυχικής ενότητας που ονειρεύεται. Γεγονός που εμφανίζει τα χρώματα=υλικά, τους φύλακες Κένταυρους να προβάλουν από τον Κυκλώπειο οφθαλμό το σχέδιο που έχτισαν οι Πελασγοί και κοιτάζουν οι Έλληνες…

*Οι πέντε Ησιόδειες φυλές είναι:

1. Οι Μονάδες. Έλλοπες-ιχθύες: (οι χωρίς σκέψη και αναπνευστικό χρόνο)

2. Οι Δεκάδες, Κύκλωπες τέκνα του Ποσειδώνα: (οι φύλακες των Ταρτάρων δηλ.του σπηλαίου των Αμνών=Μονάδων, που παγιδεύτηκε ο Οδυσσέας) 

3. Οι Εκατοντάδες, Κένταυροι ή αστρολογικά Αρχέτυπα: (οι φύλακες της κίνησης)

4. Οι Χιλιάδες ή Πελασγοί δηλ. οι συναισθηματικοί κτίστες της μορφής και της κίνησης: (οι παγιωμένες αστρικές ροές ή μοιραία Γεγονότα της εγρήγορσης)

5. Οι Έλληνες ή δεκάδες χιλιάδες =100Χ100 δηλ. αυτοί που αναγνωρίζουν τα νοητικά Αρχέτυπα των Κενταύρων στον φυσικό κόσμο των εγρηγορότων...

Τα Αριστοτελικά κατηγορήματα ή ηθικά της καντιανής Λογικής… Όσο οι άνδρες μπερδεύονται με την λογική χωρίς να βγάζουν άκρη με όσα διαβάζουν και οι γυναίκες δεν μπορούν να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματα τους. Καθώς εξαιτίας της οκνηρίας που οφείλεται στην έλλειψη ελεύθερης νοητικής ουσίας, παραμένουν έξω από το καρδιακό δικαστήριο των θεσμοθετημένων νόμων.

Έτσι μένουν χωρίς αντιπρόσωπο δικηγόρο να τους υπερασπιστεί ενώπιον των αγγέλων φορέων των νόμων της πολιτειακής ειμαρμένης. Και γεύονται την αδικία (που παραδόξως τους αξίζει), παραμένοντας στην τελευταία τάξη των δούλων, δηλ. αυτών που είναι υπόδουλοι στα πάθη τους…

Ο νοητικός δικηγόρος είναι ο Ερμής ή ΧΡιστός = ο αριθμημένος. Είναι δηλ. αυτός που ενσαρκώνει το λογικό ή ηθικό μέτρο της ανάγκης (ΧΡείας) που κρίνει αλάνθαστα τις συναλλαγές μας με το περιβάλλον…

Έτσι ο Ερμής είναι ο θεός των συναλλαγών εκ του εμπορίου=εμπειρίας των σχέσεων...

Στην επί του όρους (της σπονδυλικής στήλης) ομιλία υπάρχει ο ακόλουθος διάλογος του Χριστού με τους μαθητές, ο οποίος εμπνέει τους αστρολόγους-αριθμολόγους :

«Ότε έκοψα τους πέντε άρτους εις τους πεντακισχιλίους*, πόσους κοφίνους πλήρεις κλασμάτων εσηκώσατε; Λέγουσιν προς αυτόν. Δώδεκα. Και ότε τους επτά εις τους τετρακισχιλίους* πόσας σπυρίδας (ζεμπίλια) πλήρεις κλασμάτων εσηκώσατε; Οι δε είπον, Επτά. Και έλεγε προς αυτούς, Πώς δεν καταλαμβάνετε;»

*Ο Χριστός μετά την επί του Όρους ΟΜιλία, έθρεψε το συγκεντρωμένο πλήθος με το θαύμα του πολλαπλασιασμού των 5 άρτων και 2 ψαριών.

Όπως έχουμε αντιληφθεί πρόκειται για την γεωμετρική-αστρολογική προσέγγιση του αιθερικού μας σώματος. Το ζήτημα των «καλαθιών της διατροφής» αφορά το ζώδιο του Υδροχόου της κυκλοφορίας του αίματος ή αιθερικής ροής που θρέφει τα κύτταρα-οφθαλμούς, στο δίκτυο του αιθερικού σώματος.

Η κυκλική αύρα διαιρείται σε 12 τομείς-ζώδια ή μαθητές και 7 ομόκεντρες περιοχές: τους 5 άρτους (οι θηλυκές επιθυμητικές-ενστικτώδεις αισθήσεις ) και τους δύο φαλλικούς ιχθύες (η λογική και η βούληση με άρρενα χαρακτηριστικά)…

Έτσι ο Χριστός- νοητικός ήλιος ζητά από τους 12 μαθητές να θρέψουν τις 12 ιεραρχίες από τον ζωδιακό άξονα Παρθένου (άρτου ή στάχυ)-Ιχθύων

Δηλαδή των 7 θυσιασμένων ζωδίων από την Παρθένο έως τους Ιχθύες που δημιουργούν την πλάνη του φυσικού κοσμικού πεδίου.

Από αυτά τα 7 ζώδια ο Τοξότης και οι Ιχθύες αντιστοιχούν στα τέκνα της αύρας Ήρας ή Σάρας δηλ. τον Ήφαιστο ή Ιωσήφ (εισπνοή) και την εκπνοή (Άρη ή Βενιαμίν): τα δύο φίδια της αναπνοής στο κηρύκειο.

Ενώ τα υπόλοιπα 5 στα στοιχεία της προσωπικότητας ήτοι: Παρθένος= η γη των ενστίκτων, Σκορπιός= το γονιμοποιό ύδωρ, Ζυγός= ο αέρας των σχέσεων, Αιγόκερως= το εστιακό πυρ, Υδροχόος= ο ακατανόητος πνευματικός αιθέρας που όπου θέλει πνέει …

Η γεωμετρική-μορφολογική προσέγγιση του 7 αφορά τα δύο χέρια-πόδια με τα πέντε δάκτυλα. Δηλαδή τους 5 κύβους που ευρίσκονται εγκλωβισμένοι στο δωδεκάεδρο και τις 2 τριγωνικές πυραμίδες που περιέχει ο κάθε κύβος.

Ο Χριστός = ο αριθμημένος (ο έχων το μέτρο του πυρός) παρέδωσε την γεωμετρική ή εγωμετρική διδασκαλία στην επί του όρους (της σπονδυλικής στήλης) ομιλία. Διατρέφοντας τα πλήθη με τους 5 άρτους (τα 5 στοιχεία ή κανονικά στερεά) που εκδηλώθηκαν στον χωρόχρονο και τους δύο ιχθύες -όφεις του κηρυκείου της ψυχής. Υποδεικνύοντας την διατροφική οκτάβα του Γκουρτζίεφ στον ζωδιακό άξονα: παρθένου - ιχθύων…

Η πυθαγόρεια διδασκαλία για το σεπτό=7 υπάρχει στην Κυριακή προσευχή που έχει εμφανή την επταδική δομή. Όπως και στην λέξη άρτος (< άρτιος) αναγνωρίζεται ο περσικός γνωστικισμός.

Η προσευχή ενσωματώθηκε στην χριστιανική λατρεία δια μέσου του περσικού Γνωστικισμού, δηλαδή του κινήματος της συγκριτικής θρησκειολογίας που επέφερε η ενοποίηση των εδαφών στην αυτοκρατορία των επιγόνων του Αλέξανδρου και η επακόλουθη Ρωμαϊκή κατάκτηση που επέβαλε τον Χριστιανισμό…

1. Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς• (Πεδίο του Λόγου <γέγραπται)

2. ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου• (Πεδίο των Μονάδων<λέγεται)

3. ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου• (Πεδίο της Μονάδας<εκπόρευση και ενοποίηση)

4. γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς• (Πεδίο των ιδεών-στοιχείων)

5. τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον• (Πεδίο του ανώτερου νου, άρτος = η απελευθερωμένη σπερματική ουσία) καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν• (Πεδίο του κατώτερου νου, η εργασία με τις οφειλές = σπέρματα)

6. καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, (Πεδίο των επιθυμιών)

7. ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. (Υλικό πεδίο)

Θα κλείσουμε την σύντομη αναφορά μας στον καβαλισμό της Καινής Διαθήκης με τους μακαρισμούς που είναι οι θετικές όψεις των Μωσαϊκών απαγορεύσεων (10 εντολών της τετρακτύος ή 10 Αριστοτελικών κατηγορημάτων). Όσοι έχουν απορίες ας τις λύσουν διαβάζοντας τις ηθικές κατηγορικές προσταγές του Καντ

Ιδὼν δὲ τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὅρος, καὶ καθίσαντος αὐτοῦ προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἀνοίξας τὸ στόμα αὐτοῦ ἐδίδασκεν αὐτοὺς λέγων·

1. Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. (η 2η σφαίρα-σεφιρώθ του Ουρανού)

2. Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσωνται. (η 8η σφαίρα του Ερμή)

3. Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν. (η 3η σφαίρα του Κρόνου)

4. Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται. (η 7η σφαίρα της Αφροδίτης)

5. Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. (η 4η σφαίρα του Δία)

6. Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται. (η 6η σφαίρα του Ήλιου)

7. Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται. (η 9η σφαίρα της Σελήνης)

8. Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. (η 5η σφαίρα του Άρη)

9. Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. (η 1η σφαίρα του Ποσειδώνα)

10. Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας* (η σύνθεση των 10 καβαλιστικών σφαιρών στην γη) τοὺς πρὸ ὑμῶν.

11. ῾Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἀλισθήσεται; (η υπό κατασκευή 11η σφαίρα του λαιμού, Πλούτων) Εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.

12. ῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὅρους κειμένη· (ο τρίτος οφθαλμός-λύχνος επί του όρους…) οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ' ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ.

*Οι καβαλιστικές Σεφιρώθ φέρουν τα ονόματα των Βασιλέων-Προφητών:

Ο Αβρράμ- Δίας γέννησε τον Ισαάκ-Άρη και αυτός τον Ιακώβ-Ήλιο με τα 12 παιδιά, φυλές-ζώδια. Ο Μωυσής είναι η άφωνη αιθερική-μαγική σφαίρα της Αφροδίτης που έχει απέναντι την ομιλούσα σφαίρα του Ααρών-Ερμή. Η σεληνιακή σφαίρα αναφέρεται ως ο Ιωσήφ που έκλεψε το δισκοπότηρο... Ενώ η βάση φέρει το όνομα του χορευτή βασιλιά Δαβίδ...

O Αριστοτέλης και η σουρεαλιστική παρανοϊκοκριτική του Λιαντίνη επάνω στα Αδρόνια της ελληνικής ποίησης

Ο Αριστοτέλης αναγνώρισε τα τρία μέρη του 9γράμματος της ψυχής:

Α) Τον θρεπτικό αιθέρα στον βασικό αστρολογικό σταυρό της εισπνοής

Β) Τον κινητικό αιθέρα: (αισθητικό ή συναισθηματικό) της εκπνοής στον μεταβλητό αστρολογικό σταυρό

Γ) Τον νοητικό αιθέρα της αυτοπαρατήρησης που εκπορεύεται από την λευκή αδελφότητα του Σειρίου, στην αναπνευστική παύση μετά την εισπνοή, στον σταθερό αστρολογικό σταυρό. Ο αιθέρας αυτός αντιστρέφει-μηρυκάζει τα προϊόντα της πεπτικής οκτάβας.

Ο Αριστοτέλης θεωρήθηκε υλιστής καθώς δεν αναγνώρισε στην ψυχή φορέα για την μνήμη. Γεγονός που είναι μέγα ψεύδος. Καθώς η καρμική μνήμη φυλάσσεται στα ακασικά αρχεία που ευρίσκονται φυλαγμένα στην τετρασδιάστατη ύλη ή κοίλη Γαία.

Ας μην λησμονούμε πως η ανατολική μεταφυσική ταυτίζει την αιθεροφυτική ροή των ιδεών με το δωρικό ξύλο=ίδα, ξόανο των Δωριέων που φύεται και επιστρέφει εις Χουν. «Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…» // Το ελληνικό ξ είναι το λατινικό Χ//

Στον εσωτερισμό ο αφελής και ελεήμων πνευματικός σπινθήρας μας είναι φυλακισμένος στην ύλη και έχει μόνον ένα μέρος: το αγαπητικό της μνήμης < Μονάδος... Γι αυτό δύσκολα θυμάται ή ενοράται κάποιος κάτι, εφόσον η μνήμη είναι η ασυνειδησία της ύλης…

Ο Αϊνστάιν συνάντησε το ομοούσιο της αγίας τριάδος όταν αντιλήφθηκε πως δεν μπορούσε να διαπεράσει το τείχος των γεγονότων, (πυθαγόρειων χιλιάδων), όταν προσέγγιζε η συνείδησή του την ταχύτητα του φωτός 3Χ100Χ1000.

Εφόσον το φως της συνείδησης του δέσμιο των γεγονότων ή χιλιάδων και των Κενταύρων ή εκατοντάδων-αιώνων που την δημιούργησαν... Προκειμένου να αλλάξει αριθμητική ακτινική ταχύτητα από Κρόνια 3 σε Δίνη 4, σπάζοντας το φράγμα θα έπρεπε να ανακεφαλαιώσει-μηρυκάσει την οιδιπόδεια παιδική του ηλικία που δημιούργησε την τετραστοιχειακή του προσωπικότητα 4+5+6+7=22=2+2=4 (ο Δίας)…

Υποκλίνομαι λοιπόν στον δάσκαλο Λιαντίνη που υπέδειξε την αγία τριάδα της ελληνικής ποίησης στον Σολωμό τον Καβάφη και τον Παπαδιαμάντη**. Καθώς αντιλήφθηκε στο θαύμα της ελληνικής επανάστασης του 1821 με οδηγό την Σολωμονική κόψη του σπαθιού την τρομερή. Τον προάγγελο της υποατομικής υδροχοϊκής εποχής: (η μικρή Ελλάς γεννήθηκε υδροχόος στις 3/2/1830), φέρνοντας το τέλος των αυτοκρατοριών της εποχής των ιχθύων και του πολιτειακού μοντέλου των αυτοκρατοριών, που συσκότισε την επιστημονική έρευνα επί 2000 έτη…

Πρώτη έπεσε η Οθωμανική αυτοκρατορία, για να ακολουθήσουν και οι άλλες ευρωπαϊκές. Έτσι ο αντίχριστος της υδροχοϊκής εποχής ήταν ο πρώτος δημοκρατικός πρόεδρος Ουάσιγκτον… Με τον Ναπολέοντα να αποτυγχάνει να φέρει την αλλαγή στην Ευρώπη δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο με τον αυστριακό δαίμονα Μέτερνιχ την επάνοδο του επιστημονικού ελληνικού πνεύματος.

Το θαύμα λοιπόν της ελληνικής επανάστασης του 1821 συνέχεια της γαλλικής, έφερε την εποχή του υδροχόου όπως ο Αλέξανδρος θεμελίωσε την εποχή του «Ιχθύος» πριν 2000 έτη.

Η υδροχοϊκή Ελλάδα συνέχισε τα θαύματα γέρνοντας καθοριστικά την πλάστιγγα σε όλα τα γεγονότα του 20ου αιώνα. Και όλα δείχνουν πως θα συνεχίσει να το κάνει, με έναν τρόπο που μόνο η αδελφότητα «Ε» γνωρίζει…

**Λέγει ο Λιαντίνης:

«Διαιρώ, λοιπόν, τους ποιητές μας σε τρία επίπεδα. Αλλά η πυκνότητα της μάζας, η θερμότητα της ακτινοβολίας και η ένταση του χρόνου μεταξύ τους έχουν τιμές τεράστιες.

Το σχήμα μου είναι ένα μικρό ανάλογο εκείνης της διάταξης που οι κοσμολόγοι τη λένε η φάση των αδρονίων, η φάση των λεπτονίων, και η φάση του πλάσματος στη δημιουργία του σύμπαντος.

Η πρώτη των αδρονίων διαρκεί εκατό δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου μετά τη «μεγάλη έκρηξη» και δημιουργεί τα βαριά σωματίδια της ύλης, τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Αυτή είναι η δημοτική μας ποίηση.

Η δεύτερη των λεπτονίων διαρκεί ένα δευτερόλεπτο, και δημιουργεί τα ελαφρά σωματίδια της ύλης, τα ηλεκτρόνια και τα ποζιτρόνια. Αυτοί είναι ο Σολωμός, ο Καβάφης, και ο Παπαδιαμάντης.

Η τρίτη του πλάσματος είναι η φάση της νουκλεοσύνθεσης. Διαρκεί ένα εκατομμύριο χρόνια, και οργανώνει την ύλη σε άτομα δημιουργώντας τους πυρήνες και τις στοιβάδες των στοιχείων. Αυτοί είναι ο Κάλβος, ο Μακρυγιάννης, ο Μυριβήλης, ο Βάρναλης, ο Σεφέρης, ο Πάλαμάς, ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης.

Αυτές είναι οι τρεις φάσεις της ακτινοβολίας στη δημιουργία της νέας Ελλάδας.

O αιθέρας: «Το πρώτο κινούν ακίνητο» του Αριστοτέλη                                                   

Η ενασχόλησή μου με τον Αριστοτέλη άρχισε να ευδοκιμεί όταν σταμάτησα να προσπαθώ να τον κατανοήσω διαβάζοντας τις «βαθυστόχαστες» ερμηνείες των φιλοσόφων μελετητών του. Οι οποίοι είτε συνειδητά είτε ασύνειδα προσπαθούν να επιβεβαιώσουν τις δικές τους αδύναμες θεωρήσεις στα κείμενά του. Αντιμετωπίζοντας το παράδοξο πως ενώ η κάθε ερμηνεία αύξανε την κατανόησή μου για τον Αριστοτέλη ταυτόχρονα με απομάκρυνε από αυτόν…

Είναι μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη των ερμηνευτών των έργων του Μπαχ. Όπου ο νοήμων ακροατής αντιλαμβάνεται την μαθηματική λογική δομή της παρτιτούρας του ρυθμικού συνθέτη, να χρησιμοποιείται ως κάποιο αιθερικό κάτοπτρο δια μέσου του οποίου ο ερμηνευτής προβάλει τον εαυτό του...

Αυτό συμβαίνει γενικά με όλους τους συνθέτες, όμως στην μοναδική περίπτωση του Μπαχ η ευκολία με την οποία αναγνωρίζεται ο ναρκισσισμός του ερμηνευτή κορυφώνεται, εξαιτίας του ρυθμικού πνευματικού νόμου της παρτιτούρας. Στους άλλους κλασσικούς συνθέτες κυριαρχεί είτε η νοητική αρμονία είτε η μελωδία, οπότε ο ερμηνευτής μπορεί να κρύψει ευκολότερα τις προθέσεις του. Όμως η ρυθμικότητα του Μπαχ αποκαλύπτει αμέσως την συνειδητή ή ασύνειδη ψυχική πρόθεση του ερμηνευτή στην παραμετροποίηση της ρυθμικής μαθηματικής προσέγγισης του συνθέτη.

(Ας σημειωθεί πως ο ψυχακουστικός Μπαχ άκουγε και κατέγραφε την μουσική της ψυχής των άλλων. Προσφέροντάς μας την μεταφυσική αίσθηση του διαρκούς μουσικού πυθαγόρειου γίγνεσθαι...

Συνήθιζε να γράφει κοντσερτα ειδικά για κάποιον σολίστ ακούγοντας την ψυχή του. Θυμίζοντας τον εκδορέα της μορφής Απόλλωνα που ακούει τον σολιστ Μαρσύα)...

Η λογική λοιπόν στα κείμενα του Αριστοτέλη κυριαρχεί όπως ο ρυθμός στις ψυχικές μαθηματικές παρτιτούρες-εξισώσεις του Μπαχ. Οπότε οι αντιφατικές απόψεις και τα πολλά ερωτήματα για το τι εννοεί ο Αριστοτέλης με το κινούν-ακίνητο που είναι η κοσμική Ψυχή (ο Θεός) που ως αιώνια ιδέα κινεί με εξωλογικούς τρόπους την υλική δημιουργία. Συμβιβάζονται όπως και η μουσική του Μπαχ στην αρμονική αρχή της φούγκας (τον κανόνα των μιμητικών επαναλήψεων), ως ένα σύστημα αιθερικών ανακλαστικών νόμων που μεταφέρουν την ώθηση από τον αδιαπέραστο κύκλο της μητρικής φυλετικής ψυχής, που ορίζει ο μετρονόμος Κρόνος-ΙΑΩ, ο θεός του κόσμου τούτου. 3Χ100Χ1000... Οι αντιφάσεις για την αέναη αιθερική κίνηση που παραμένει ακίνητη αίρονται γρήγορα στην παρατήρηση πως ο πυθαγόρειος Αριστοτέλης είναι οπαδός του Λόγου: (η Λογική σημαίνει τους νόμους της διαιρετότητας του ενός: 1/Χ). Ο Αριστοτέλης διατυπώνει με σαφήνεια την θέση πως ο ρυθμικός χρόνος (η αριθμητική συχνότητα) είναι η αιτία της εμφάνισης της χρωματικής υλικής ουσίας. Συμβιβάζοντας τις Πυθαγόρειες απόψεις για τους «α-ριθμούς» με τους «ρυθμούς» που είναι τα άτομα της ύλης. Η κατανόηση αυτή βεβαιώθηκε τον 19ο αιώνα με τους οραματισμούς του Μεντελέγιεφ για τον περιοδικό πίνακα των στοιχείων, που κατέληξε στην σύγχρονη αντίληψη για το πως από την μεγάλη αστρική συγκέντρωση του Υδρογόνου με Α.Β. (1) πρόκυψε το ηλιακό άστρο από το ομώνυμο στοιχείο ήλιο με Α.Β. (2) κ.ο.κ. έως τον άνθρακα με Α.Β (6). Ενώ τα υπόλοιπα φυσικά στοιχεία-αριθμοί παράχθηκαν σε άλλα μεγαλύτερα άστρα πριν προσκολληθούν στο δικό μας.

Ο Αριστοτέλης ως μαθητής του Πλάτωνα είχε προσεγγίσει όπως και όλοι οι Πυθαγόρειοι με πρώτο τον Εμπεδοκλή το ακατανόητο έΝα ή είΝαι του Παρμενίδη, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα των αγεωμέτρητων, στην πτώση του γράμματος (Ν=Νου=Νείκους ή ιχθυος=έρωτος) στον αφρό των διαιρέσεων του μοναδιαίου Σφαίρου. βλέπε εικόνα

Πρόκειται για την θεμελιώδη έννοια του «Λόγου ή Νου=ιχθύος ή έρωτος» δηλ. της άπειρης διαιρετότητας=κίνησης του πυρός (ο αιθήρ=αεί+θειν, τρέχειν), που πραγματευόταν ο Ηράκλειτος, μαζί με όλη την ιερή γεωμετρία που υπερασπιζόταν ο Πλάτωνας ως Λόγο=Συμμετρία.

Δηλαδή πως ποτέ δεν υπήρξε ο αρ. 2 και οι άλλοι αριθμοί στην απατηλή δημιουργία. Αλλά μόνο τα «νοητικά κλάσματα ή Λόγοι=Ψυχές» (1/Χ) της διαίρεσης του μοναδιαίου κύκλου σε ΓωΝίες=ΓέΝη δηλ. οι ΜοίΡες ---> ΜήΤΡες των πεσμένων αγγέλων (angle>angel) σε τρείς χορούς ή κοσμικές οκτάβες του 9γράμματος των 27 ή 24ων γραμμάτων…

Πρόκειται για την γεωμετρική-καβαλιστική αντίληψη της κλίμακας που γεφυρώνει την υλική ιεραρχία-οκτάβα του εξωτερικού αγγελικού κύκλου των ηλεκτρονίων : (Δυνάμεις-Αρχάγγελοι-άγγελοι) με την μεσαία υποατομική νοητική οκτάβα των πρωτονίων-νουκλεονίων: (Αρχές-Κυριότητες-Εξουσίες) και την έμπυρη εσωτερική των κουαρκ :(Σεραφείμ-Χερουβείμ-Θρόνοι).

Είναι ένα σύστημα τοπολογικών στερεών ή γεωμετρικών αστέρων ή τριγωνικών αριθμών, σπινθήρων-σημείων ως σύστημα νόμων που ορίζει την αιώνια κυκλική αλλαγή του χρόνου (κίνησης). Βλ. στην εικόνα τον πολλαπλασιασμό του ορφικού ωαρίου…

Στοχαζόμενος λοιπόν κατευθείαν στο κείμενο του Αριστοτέλη, άρχισα να αναγνωρίζω προς μεγάλη μου έκπληξη την φαινομενολογία του δικού μου πνεύματος. Δηλαδή πως πίσω από την δήθεν κριτική που επιχειρεί στις θέσεις των άλλων φιλοσόφων, στην πραγματικότητα εκθέτει την δομή των οραμάτων που έχει κάποιος που μυείται στα μυστήρια του τρισδιάστατου φυσικού αιθέρα των ηλεκτρονίων-σκεπτονίων που συνιστούν το ηλιακό εγώ του. Για να δομήσει ως άγγελος-τέκτων με τον ηθικό κανόνα της συνείδησής του τον τετραδιάστατο νοητικό ναό-σώμα ή αιθέρα της δεύτερης οκτάβας, ανοίγοντας τα 9 πέταλα του 9γράμματος…

Αντίθετα δηλ. από τον Πλάτωνα που δημιούργησε καινούργιους συνθετικούς επιστημονικο-θεολογικούς μύθους ανοίγοντας τον δρόμο στα Γνωστικά ευαγγέλια των ελληνιστικών χρόνων. Ο Αριστοτέλης αποκαλύπτει τις ίδιες τις ζωικές μορφές ως φώτα στις σκέψεις των φιλοσόφων, ως ζώντες αιθερικούς μύθους που θα εξετάσουμε στο επόμενο άρθρο και μας αφήνει άναυδους…αγγελικού κύκλου των ηλεκτρονίων : (Δυνάμεις-Αρχάγγελοι-άγγελοι) με την μεσαία υποατομική νοητική οκτάβα των πρωτονίων-νουκλεονίων: (Αρχές-Κυριότητες-Εξουσίες) και την έμπυρη εσωτερική των κουαρκ :(Σεραφείμ-Χερουβείμ-Θρόνοι).

Είναι ένα σύστημα τοπολογικών στερεών ή γεωμετρικών αστέρων ή τριγωνικών αριθμών, σπινθήρων-σημείων ως σύστημα νόμων που ορίζει την αιώνια κυκλική αλλαγή του χρόνου (κίνησης). Βλ. στην εικόνα τον πολλαπλασιασμό του ορφικού ωαρίου…

Στοχαζόμενος λοιπόν κατευθείαν στο κείμενο του Αριστοτέλη, άρχισα να αναγνωρίζω προς μεγάλη μου έκπληξη την φαινομενολογία του δικού μου πνεύματος. Δηλαδή πως πίσω από την δήθεν κριτική που επιχειρεί στις θέσεις των άλλων φιλοσόφων, στην πραγματικότητα εκθέτει την δομή των οραμάτων που έχει κάποιος που μυείται στα μυστήρια του τρισδιάστατου φυσικού αιθέρα των ηλεκτρονίων-σκεπτονίων που συνιστούν το ηλιακό εγώ του. Για να δομήσει ως άγγελος-τέκτων με τον ηθικό κανόνα της συνείδησής του τον τετραδιάστατο νοητικό ναό-σώμα ή αιθέρα της δεύτερης οκτάβας, ανοίγοντας τα 9 πέταλα του 9γράμματος…

Αντίθετα δηλ. από τον Πλάτωνα που δημιούργησε καινούργιους συνθετικούς επιστημονικο-θεολογικούς μύθους ανοίγοντας τον δρόμο στα Γνωστικά ευαγγέλια των ελληνιστικών χρόνων. Ο Αριστοτέλης αποκαλύπτει τις ίδιες τις ζωικές μορφές ως φώτα στις σκέψεις των φιλοσόφων, ως ζώντες αιθερικούς μύθους που   μας αφήνει άναυδους…

Όπως είδαμε , όσο δυσκολο είναι να ανοίξεις το εσωτερικό αυτί και να ακροαστείς όπως ο Μπαχ, το διαρκές πυθαγόρειο μουσικό δημιουργικό γίγνεσθαι σε επίπεδο δονήσεων. Άλλο τόσο δύσκολο είναι να ανοίξεις το μάτι της ενόρασης και να εννοήσεις την απόκρυφη πυθαγόρεια ζωολογία των αιρθμητικών μορφων στον Αριστοτέλη. Δηλαδή τα χερουβικά-στοιχεία ζώα: (τους 4 χερουβιοκούς ευαγγελιστές), ως φύλακες των λάμψεων του φωτός. Που αλλού αναφέρονται ως αριθμητικοί Λόγοι=Ψυχές ή στηρίγματα στους λωτούς-θρόνους των Βουδών-θεών ή Αρχαγγέλων νομοθετών της ρυθμικής ύλης.

To κλειδί της γεωμετρικής μεσότητας του φωτός μας δίνει ο Πλάτωνας στον Τιμαιο παραθέτοντας την λογοϊκή σειρά των ισοτήτων :

αιθήρ/πυρ=πυρ/αήρ=αήρ/ύδωρ=ύδωρ/γη, που μετασχηματίζεται σε μια σειρά γαμήλιων τετραγώνων ή φώτων. Ήτοι:

1. πυρ Χ πυρ= αιθήρ Χ αήρ,

2. αήρ Χ αήρ = ύδωρ Χ πυρ,

3. ύδωρ Χ ύδωρ = αήρ Χ γη.

Στην κατάσταση χωρίς όνειρα το ύδωρ των ψυχολογικών χυμών ή γεύσεων μετασχηματίζεται σύμφωνα με την τρίτη σχέση... [ύδωρ Χ ύδωρ = αήρ Χ γη].

Η αφή (το σπιν του αέρα) πολ/ζεται στην όσφρηση (γη), αλλάζοντας τον καρδιαναπνευστικό ρυθμό, (τον μετρονόμο=Χρόνο) που διέπει=σταθεροποιεί την λογική σχέση μεταξύ των στοιχείων=αισθήσεων.

Με την αναπνευστική αλλοίωση του μήκους της σκέψης η ρυθμική ύλη χάνει την συνοχή της στις τρεις διαστάσεις, αποκαλύπτοντας τις χθόνιες ανθρωπότητες μέσα στα βράχια, τις ανθρωπότητες-ψάρια (Νηρηίδες-ιδέες) στο νερό, τις ανθρωπότητες-πτηνά (οι δημοκρατίες των Συλφίδων του αέρα), τις θεοκρατικές κυβερνήσεις των ανθρώπων όφεων του πυρός…

Το βουδικό πεδίο των δυνάμεων του Λόγου και το ηλεκτρονικό δημιουργικό άγιο πνεύμα...

Η μεγάλη σύγχυση που επικρατεί στον επιστημονικό και εκπαιδευτικό μεσαίωνα που ζούμε, οφείλεται στην απουσία της ενόρασης  της 4ης διάστασης στον αστικό  πολιτισμό μας.  Η οποία όμως βεβαιώνουν οι ανθρωπολόγοι μελετητές των απομονωμένων αγελαίων φυλών  που δεν έχουν μολυνθεί ακόμη από αυτόν, είναι  έμφυτη στον άνθρωπο. Αλλά την χάνει στο εκλογικευμένο αστικό περιβάλλον. Καθώς υποχρεώνεται να αναπτύξει το κατηγόρημα του έχειν > την  αίσθηση της ιδιοκτησίας ή σκέψης, (δημιουργίας και ελέγχου των  σκεπτομορφών),    στο απομονωμένο ανασφαλές οικογενειακό περιβάλλον.

βλ. σχετικά την εργασία του "κομουνιστή-κυνικού" φιλοσόφου  Φ. Ένγκελς για την κοινή καταγωγή της  ιδιοκτησίας και της οικογένειας…

Όπως είδαμε ο Αριστοτέλης  στην φράση "του ειδέναι ορέγεται φύσει"  περιγράφει την ενόραση ως αγάπη* για την αίσθηση της όρασης, σαν κάτι πέρα από το ίδιο το αισθητήριο, χρησιμοποιώντας το απαρέμφατο «ειδέναι»   του ενεστώτα διαρκείας  του ρήματος οίδα (γνωρίζω). 

Το  αριστοτελικό «ειδέναι» είναι λοιπόν  η φαινομενολογία-ενόραση του "Ναζιστή-Βουδιστή"  Μ. Χάιντεγκερ και όχι το «εδωνά είναι» όπως μεταφράστηκε το “Dasein”… 

* Η λέξη ενόραση ή αγάπη > άγω+οπή,  δηλ. οδηγώ την όραση έξω από τον γραμμικό χρόνο είναι ιδιότητα της ομαδικής ζωής της  κοινότητας, η οποία χάνεται όταν ο άνθρωπος ιδιωτεύει. Οπότε χρειάζεται να κατέβει συνειδητά όπως ο Ορφέας ή ο Οδυσσέας στον  μικρόκοσμο  του πύρινου  Άδη των πεινασμένων  φασματικών ονείρων ή Κενταύρων για να την επαναφέρει ως Ευρυδίκη-Ευρώπη-Περσεφόνη ή παλινωδία  διάνοια-Ελένη >    προφητεία-προδοσία στην Ιουδαία του πάτου της Δαντικής κόλασης

Βέβαια η σοφή αρχαιότητα είχε βρει την λύση προτείνοντας την ερωτική εκπαίδευση  των νέων από τους φιλοσόφους σωκρατικούς εραστές που εκμαιεύουν  την ερώτηση (τον θεό Έρωτα-Άρη ή Χριστό του πυρός της ενόρασης). Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εκπαίδευση  του Αλέξανδρου από τον Αριστοτέλη. Την οποία ο Αλέξανδρος αποκαλούσε «ευ ζειν»   και σε έναν γράμμα προς τον διδάσκαλό του  «βασιλική τέχνη».

 Η βασιλική τέχνη ή ενόραση ταυτίστηκε τον μεσαίωνα με την αλχημεία  και  από τον νεοπλατωνικό Δάντη με την …Πολιτική. Καθώς ήταν ο πρώτος που εννόησε την πλατωνική Πολιτεία ως ομαδική Ψυχή ή Περσεφόνη-Φερσεφόνη  (πλήρη φορά της γνώσης, δηλ. καθαρό αριθμό ή πυρ των πυθαγορείων)

Η Πολιτεία - Ενόραση της ψυχής  παρουσιάζεται  στην  ένθετη εικόνα, ως  η υποτείνουσα >  διαγώνια πλήρωση-ειμαρμένη   των ριζικών ησιόδειων φυλών** (βασιλείων της φύσης),  όπως ακριβώς συμβαίνει δηλ.  με την πλήρωση των ηλεκτρονικών στιβάδων. Καθώς γίνεται αντιληπτή  η  αριθμητική ηθική εξέλιξη, αύξηση  της ουσίας της συνείδησης ταυτόχρονα στον  μικρόκοσμο και τον  μακρόκοσμο ως διπλό τετράγωνο ή διπλό αιθερικό σώμα. (ο ηθικός πυθαγόρειος κανόνας της ορθής γωνίας).    Πράγμα που ισοδυναμεί με την εναλλαγή του μέσα με το έξω στην   αντίληψη της  4ης διάστασης που είναι η γεωκεντρική αντίληψη του αλχημιστή Αριστοτέλη… δηλ. η αντιστροφή της εγωκεντρικής !!!..

Σύμφωνα με αυτή όπως διδάσκει αναλυτικότατα ο διαχρονικός μαθητής του ο Δάντης, η έξοδος προς τις πλανητικές αστρολογικές τροχιές που ορίζουν την  εμπαθή ψυχολογία μας,  γίνεται με την ορφική κατάβαση στο  ψυχρό πυρ των βουδιστικών κολάσεων της γης !!!

Σημ.  Το πυρ είναι θερμό-φυγόκεντρο  στην ασυνειδησία και ψυχρό-κεντρομόλο  στην συνείδηση…  (πολλά τα γέλια-δονήσεις του πατέρα Ουρανού συζύγου της κύβης-Γαίας)

Η πυθαγόρεια τετρακτύς: Σημείο-Γραμμή-Επίπεδο-Στερεό.

Ήτοι: Εγωική Αίσθηση -  Συναισθηματική Αντίληψη – Ιδεοποιητικό ένστικτο και Συνείδηση … (β μέρος)

Η απουσία ονομάτων για την μεγάλη ποικιλία των χρωμάτων  στην αρχαιοελληνική γραμματεία προβληματίζει πολύ. Ειδικά όταν ο Αριστοτέλης μας επισημαίνει ότι τα χρώματα εξαρτώνται από την συναισθηματική μας αντίληψη για τον  χρόνο…**

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα καινούργια ιριδίζοντα ντουλάπια κουζίνας του αδελφού μου, που από τον ζηλότυπο θαυμασμό μου,  τα έβλεπα γαλαζοπράσινα έως ότου    με επανάφερε στην συναισθηματική τάξη λέγοντάς μου έκπληκτος πως ήταν μπεζ…

Τότε ξεμπλόκαρε  η νευρική διέγερση στο ηλιακό μου πλέγμα και τα είδα και εγώ μπέζ.

Με αφορμή αυτό το συμβάν εννόησα από πρώτο χέρι τον ισχυρισμό των ινδουιστών πως η αίσθηση της όρασης  εδράζει στην περιοχή του στομάχου και όχι στο εγκέφαλο όπως νομίζουν  … οι οπτικές επιστήμες μας  (πολλά γέλια).

Μάλιστα η μυθολογία  ομιλεί για μια προκατακλυσμιαία εποχή στην ευτυχή Αρκαδία όπου δεν υπήρχε ήλιος στο στερέωμα. Καθώς τότε η ερμαφρόδιτη πελασγική ανθρωπότητα τρεφόμενη   με το διάχυτο φως της πρόνοιας όπως τα ημιαιθερικά φυτά (βλ. τα ελευσίνια του φωτός μυστήρια του σίτου)  δεν είχε στόμαχο και έντερα  > ηλιακό πλέγμα.

Ο ενορατικός Ρ. Στάινερ σημειώνει  πως οι ερμαφρόδιτοι Πελασγοί-Άτλαντες δεν έβλεπαν μορφές αλλά  επιπλέοντα χρώματα στον χώρο. Οι μορφές σταθεροποιήθηκαν μαζί με το γραμμικό φως της απολιθώνουσας Μέδουσας και των τέκνων της,  κατα τον αποκεφαλισμό  της από τον Αρκάδα Περσέα...

Η σελήνη και ο ήλιος γεννήθηκαν  μετά από τον κατακλυσμό του Δαρδάνου που βύθισε το Αιγαίο βουνό.  Τότε που η Λητώ περιφερόταν ως πνεύμα επί των υδάτων  και δεν εύρισκε μέρος να σταθεί για να γεννήσει. Έως ότου αναδύθηκε η νήσος-ομφαλός της  Δήλου...

**Την συναισθηματική αντίληψη του χρόνου επισημαίνει και ο Αϊνστάιν ειρωνευόμενος τον Μπορ και την κβαντομηχανική του.  Ότι επειδή δεν εννοεί την τετραδιάστατη φύση του κόσμου ψάχνει να την βρει στον υποτιθέμενο υποατομικό κόσμο που νομοθετεί η μετρητική του  σοφιστεία …

Η ζωδιακή εποχή των αιθερικών κατακλυσμών της Αλκυόνης (Υδροχόος) αδελφής του Σισύφου (Δίδυμοι) προελαύνει. Οπότε όσοι βούλονται να διατηρήσουν σώας τα φρένας   κατά την ανάσταση των νεκρών > φασματικών τέκνων της Νεφέλης στην στροφή του φυλετικού κύκλου. Έχουν μια τελευταία ευκαιρία να εννοήσουν τον επιθυμητικό  πεπτικό μηχανισμό  που καθιστά το ανθρώπινο γένος υποχείριο του προγονικού είδους των Κενταύρων (πεπτικών  χρωματικών συναισθημάτων > πεπτιδίων) 

Η  πύλη της αντίληψης  (γ μέρος)

Ο Αριστοτέλης περιγράφοντας την όραση ως οίκο** κατασκευασμένο από πολλούς τεχνίτες υποδεικνύει τις ησιόδειες φυλές που παρήλθαν. Οι φυλές αυτές  σύμφωνα με τους πυθαγορείους οι οποίοι μεταφέρουν τις προκατακλυσμιαίες αντιλήψεις του Ατλαντικού ελληνοαιγυπτιακού πολιτισμού, είναι οι Δυνάμεις-Ημέρες της Δεκάδας ψυχής ή μήνης > μνήμης της ηλιακής Μονάδας  

Οι Δυνάμεις  αυτές  έχουν εβδομαδιαίο ηλιακό όριο την 6η ημέρα-δύναμη, δηλ. τον αρ. 10^6 = 1.οοο.οοο = 1oox1oox1oo  που ονομάζουν βάρκα=μηνίσκο, κιβωτό  του θεού Ρα.  (Το ιδεόγραμμα «Ρ» είναι η Εκατοντάς)

**Σημείωση:  Δημιουργικές Δυνάμεις ή Τιτάνες ονομάζει ο νεοπλατωνικός Διονύσιος Αρεοπαγίτης και νυν Ρ. Στάινερ,   την κατοικία των Τιτάνων στην «ορεινή»  αίσθηση της όρασης > την ζωδιακή αίσθηση της  «Παρθένου-Ωρείθυιας του φωτός»     (το αντεστραμμένο βουνό της κόλασης του Δάντη)

Ο προκατακλυσμιαίος ελληνοαιγυπτιακός πολιτισμός που μνημονεύει ο Πλάτωνας ως Ατλαντίδα. Κατά την οραματική επάνοδο της πλανητικής μνήμης φέρει το όνομα του «Αιγαίου όρους»,  εναλλακτικού της Μεσογείου (μέσης γαίας > αίγας, Αιγύπτου).  Το οποίο όρος βυθίστηκε στον κατακλυσμό του Δαρδάνου μαζί με την τεκτονική πλάκα του Αιγαίου,  όταν ξεχείλισε ο Πόντος…

Οπότε η «Μέση Γαία» έγινε η Μεσόγειος θάλασσα με  κορυφή του Αιγαίου όρους  την νήσο Δήλο των Κυκλάδων, στην οποία επικάθησε η κιβωτός της Λητούς. 

Με τους Απολλώνιους ιερείς να ζητούν πλέον εναγωνίως την επίλυση=κατανόηση του Δήλιου  προβλήματος για τον  διπλασιασμό του κυβικού τάφου του Γλαύκου υιού του Μίνωα/Μονάδας  (το διπλό αιθερικό σώμα κατοικία της κενταυρικής πλανητικής μνήμης)

Ο κύβος-κιβωτός  του Ρες ή Εκατόν =1.οοο.οοο = 1οοο x 1οοο, είναι  η βάρκα-κιβωτός του Νώε=Νου ή  θεού Ρα, αφού Ρες=Κεφαλή=κύβη=Νους,  έχει ως τετραγωνική ρίζα την Χ-Ιλιάδα των Γεγονότων, δηλ. τον φωτισμό της ανθρώπινης μορφής…  Θάνατο του Αχιλλέα

Κάποια στιγμή αυτός ο πολιτισμός πρέπει να ξυπνήσει από τον επιστημονικό λήθαργο της Ωρείθυιας, επισκεπτόμενη τον βράχο του Σαρπηδόνα (η νήσος Κρήτη): στα αιθερικά πεδία της Κρήτης εδράζει η ακτίνα της Επιστήμης με τον Δαίδαλο της νοητικής αλχημείας... (πολλά γέλια)

Ο πυθαγόρειος Αριστοτέλης λοιπόν υποδεικνύει το όριο > όρος της όρασης της Ωρείθυιας πλατωνικής επιστήμης στον γάμο (γινόμενο)  του 3x100x1000 γνωστή σε μας ως όριο-λαιμητόμος της ταχύτατης Γοργούς ή Μέδουσας του ηλιακού φωτός.  Την οποία αποκεφάλισε ο Περσέας στο ηλιακό κάτοπτρο της πανσελήνου.

Δηλ. την μονάδα του θεού Κρόνου, την Εκατοντάδα του τέκνου του Κενταύρου Χείρωνα / το πλανητικό πνεύμα /  με την Φιλύρα (Μελία Νύμφη) και την Χ(Ιλιάδα)των Γεγονότων της πελασγικής Ανθρωπότητας που παρουσιάζει ο Όμηρος  στο ομώνυμο έργο…

Χιλιάς εκ του χίλιος =θρεπτικός  παρετυμολογείται ο θρεπτικός =τρωικός πολεμος των γεγονότων του ανθρωπινου βίου

Στην εικόνα η νήσος Δήλος=κατανόηση  της "κιβωτού"  των πληροφορικών σπερμάτων   του ηλιακού φωτός

Αρχική