អង្គហេតុនិងអំណះអំណាង

១)

តើអ្វីទៅជាការចូលរួមចំណែកវិជ្ជមាននៃកាយវិការកំចាត់មេរោគក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងមេរោគឆ្លង?

- យុទ្ធសាស្ត្រដែលបានស្នើព្យាយាមបិទគំលាតឧបសគ្គរបស់យើងប្រឆាំងនឹងវីរុសដែលជាការប្រើប្រាស់សំលេងស្ទើរតែទាំងស្រុងនៅក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្ស។ ការរៀនប្រើកាយវិការទាំងនេះនឹងផ្តល់ឱ្យយើងនូវវិធីមួយដើម្បីបន្សាបគុណប្រយោជន៍ពីវីរុស។

២)

ហេតុអ្វីមិនប្រើកាយវិការធម្មតានៃភាសាសញ្ញារបស់សហគមន៍គថ្លង់នៅក្នុងប្រទេសនីមួយៗ?

- វាមិនមែននិយាយអំពីការរៀនភាសាសញ្ញាទេប៉ុន្តែគឺជាការប្រមូលផ្តុំនៃកាយវិការ។ កាយវិការទាំងនេះជាលក្ខណៈអន្តរជាតិដែលអនុគ្រោះដល់ការប្រើប្រាស់របស់ពួកគេដោយអ្នកស្តាប់ក្នុងស្ថានភាពនៃការទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិជាមួយអ្នកស្តាប់មកពីប្រទេសដទៃទៀត។ ពួកគេក៏នឹងអនុគ្រោះដល់ការថែទាំសុខភាពសម្រាប់ជនអន្តោប្រវេសន៍អ្នកធ្វើដំណើរអ្នកទេសចរឬប្រជាជនដែលផ្លាស់ទីលំនៅពីប្រទេសរបស់ពួកគេ។

៣)

ប្រសិនបើនេះមិនមែនជាភាសាសញ្ញាតើការប្រាស្រ័យទាក់ទងប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពរវាងវេជ្ជបណ្ឌិតនិងអ្នកជំងឺអាចធានាបានយ៉ាងដូចម្តេច?

- កាយវិការកំចាត់មេរោគអាចអោយអ្នកជំងឺចៀសវាងនិយាយពាក្យជាច្រើនដោយប្រើសំលេង។ វេជ្ជបណ្ឌិតនឹងអាចសួរសំណួរដោយការនិយាយហើយអ្នកជំងឺអាចបំភ្លឺគំនិតដោយឆ្លើយតបដោយកាយវិការនៃការបញ្ជាក់ឬការបដិសេធ។ ហើយអ្នកជំងឺតែងតែអាចនិយាយបានប្រសិនបើពួកគេឃើញថាគំនិតខ្លះមិនច្បាស់នៅក្នុងអន្តរកម្មនោះ។

៤)

រាល់វិធានការការពារគឺចាំបាច់ដើម្បីការពារខ្លួននៅពេលនេះនិងការពារការរីករាលដាលនៃជំងឺរាតត្បាតនេះ។ ហើយពួកគេមិនមានលក្ខណៈផ្តាច់មុខនោះទេប្រសិនបើអ្នកពាក់ម៉ាសកុំឈប់លាងដៃរបស់អ្នកឧទាហរណ៍។

- នៅក្នុងកាលបរិច្ឆេទនៃការឃុំឃាំងទាំងនេះនៅពេលរៀនកាយវិការទាំងនេះពីផ្ទះអ្នកនឹងត្រូវបានបំពាក់ដោយគ្រឿងសឹកសម្រាប់ការប្រយុទ្ធនេះដែលអ្នកអាចកាន់ជាមួយអ្នកជានិច្ចដោយហេតុថាវាមិនមានទំងន់ឬចាប់យកកន្លែងទំនេរទេ។ ហើយវាមិនបញ្ឈប់អ្នកពីការប្រើប្រាស់ធនធានផ្សេងទៀតដែលអ្នកមានទេ។

៥)

ពេលខ្លះបញ្ហានៅពេលចូលប្រើធនធាននិងមធ្យោបាយនៃការការពារប្រឆាំងនឹងវីរុសគឺតម្លៃរបស់វាឬបរិមាណមានកំណត់ឬមិនអាចប្រើប្រាស់ឡើងវិញបាន។

- ការចំណាយតែលើរបាំងនិម្មិតទាំងនេះដែលជាកាយវិការកំចាត់មេរោគគឺជាពេលវេលាដែលយើងអាចរៀនវាបានប៉ុន្តែពេលនេះពេលវេលាមិនមែនជាអ្វីដែលយើងខ្វះទេ។ មនុស្សអាចមានច្រើនដូចដែលពួកគេជ្រើសរើសរៀនហើយពួកគេអាចប្រើឡើងវិញបានដោយគ្មានដែនកំណត់។

៦)

តើវាមិនសមហេតុផលទេក្នុងការគិតថាមនុស្សនឹងផ្លាស់ប្តូរទំលាប់របស់ពួកគេទៅចំណុចនៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងដោយដៃរបស់ពួកគេមែនទេ?

- យើងទទួលយកទម្លាប់ថ្មីៗរួចទៅហើយដូចជាញែកខ្លួនលាងដៃឬទះដៃពីយ៉រ។ ការស្នើសុំនេះអាចជួយកាត់បន្ថយខ្សែកោងឆ្លងបានលឿនជាងមុនហើយក៏អាចការពារការរីករាលដាលនៃជំងឺផ្លូវដង្ហើមទៅថ្ងៃក្រោយពីការរីកលូតលាស់លឿនដូចវិធីនេះដែរ។

៧)

តើវាសមនឹងស្នើសុំឱ្យមនុស្សខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនកាយវិការទាំងនេះទេពីព្រោះមានវិធានការការពាររាងកាយនិងគីមីដែលមានប្រសិទ្ធភាពជាងមុន?

- ផលប៉ះពាល់ដែលវាអាចមានលើការកាត់បន្ថយការរីករាលដាលមិនគួរត្រូវបានគេធ្វេសប្រហែសទោះបីជាមានកំរិតក៏ដោយ។ ហើយរបាំងនិម្មិតនេះបន្ថែមពីលើការបន្ថែមទៅមធ្យោបាយការពារណាមួយផ្សេងទៀតមានគុណសម្បត្តិនៃការប្រើប្រាស់ឡើងវិញដោយគ្មានដែនកំណត់អាចយកវាទៅជាមួយយើងជានិច្ចមិនបំពុលបរិស្ថាននិងស្ថិតក្នុងការចោលយើងនាពេលអនាគត។

៨)

បុគ្គលិកសុខាភិបាលគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិសំខាន់ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការរីករាលដាលនៃជំងឺនេះ។ ពួកវាត្រូវបានប៉ះពាល់ជាពិសេសនៅពេលពួកគេព្យាបាលមនុស្សដែលមានជំងឺ (ទោះបីជាពួកគេមិនមានរោគសញ្ញាក៏ដោយ) ។

- រៀនកាយវិការប្រឆាំងនឹងមេរោគនិងប្រើវានៅពេលយើងមើលឃើញថាសមអាចជួយកំណត់ការប៉ះពាល់របស់វេជ្ជបណ្ឌិតអ្នកជំនាញថែទាំសុខភាពនិងអ្នកផ្សេងទៀតដែលយកចិត្តទុកដាក់ដល់សាធារណៈជនចំពោះវីរុសដែលអាចចេញពីមាត់របស់យើងនៅពេលយើងនិយាយជាមួយពួកគេ។

៩)

បុគ្គលិកថែទាំសុខភាពត្រូវតែទទួលបានការគាំទ្រពីសង្គមមិនត្រឹមតែសម្រាប់ការទះដៃពីយ៉រប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែថែមទាំងសកម្មភាពវិជ្ជមានរបស់ពលរដ្ឋដើម្បីជួយសម្រួលដល់ការងាររបស់ពួកគេនិងដោយគ្មានការរើសអើងចំពោះការភ័យខ្លាចការឆ្លងចូលយើងក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។

- សំលេងទះដៃដែលយើងផ្តល់ឱ្យពួកគេគឺសមនឹងទទួលបានប៉ុន្តែពួកគេពិតជាពេញចិត្តនឹងឆន្ទៈរបស់យើងក្នុងការចំណាយពេលខ្លះដើម្បីទទួលបានខែលនិម្មិតបន្ថែមដូចជាកាយវិការកំចាត់មេរោគដែលនឹងជួយការពារពួកគេនៅពេលចាំបាច់។

១០)

តើការប្រើប្រាស់រៀនកាយវិការកំចាត់មេរោគទាំងនេះមុនពេលគ្រូពេទ្យនិងគិលានុបដ្ឋាយិកាក៏ដឹងអំពីពួកគេដែរឬទេ?

បុគ្គលិកសុខាភិបាលបច្ចុប្បន្នផ្តោតសំខាន់លើការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងរោគរាតត្បាត។ ប្រសិនបើយើងរៀនកាយវិការនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើងនៅដំណាក់កាលនៃការបង្ខាំងនេះគ្រូពេទ្យនឹងត្រូវបានជំរុញឱ្យរៀនពួកគេផងដែរដើម្បីបង្កើនសុវត្ថិភាពរបស់ពួកគេ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលវាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់សម្រាប់យើងម្នាក់ៗក្នុងការផ្សព្វផ្សាយគំនិតនេះហើយព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សផ្សេងទៀតឱ្យរៀនវាផងដែរ។

១១)

សកម្មភាពប្រភេទណាមួយគឺចាំបាច់ដើម្បីរក្សារាងនិងផ្លូវចិត្តក្នុងកំឡុងពេលនៃការឃុំឃាំង។ មនុស្សខ្លះបានធ្វើរបាំងធ្វើនៅផ្ទះរួចហើយ។

- យើងក៏អាចទទួលបាន“ របាំងនិម្មិត” ដើម្បីកាត់បន្ថយការប្រឈមរបស់គ្រូពេទ្យនៅពេលយើងទៅការិយាល័យការិយាល័យគិលានុបដ្ឋាយិកានៅពេលពួកគេមកជួបយើងនៅផ្ទះឬបុគ្គលិកសុខភាពសាធារណៈជាទូទៅនៅពេលដែលយើងទាក់ទងជាមួយពួកគេ។

១២)

សំណើរសម្រាប់សកម្មភាពនៅផ្ទះបន្ថែមពីលើការកាត់បន្ថយការធ្លាក់ទឹកចិត្តនិងអារម្មណ៍នៃភាពឯកោគួរតែជួយមនុស្សឱ្យកត់សម្គាល់ថាពួកគេកំពុងធ្វើអ្វីដែលវិជ្ជមានសម្រាប់ជីវិតរបស់ពួកគេ។

- ក្នុងករណីមានកាយវិការអន្តរជាតិពួកគេក៏អាចត្រូវបានប្រើដើម្បីរីករាយនឹងកំណាព្យពីប្រទេសផ្សេងៗជាភាសាដើមរបស់ពួកគេដើម្បីណែនាំយើងជាភាសាបរទេសនិងលទ្ធភាពជាច្រើនទៀតដែលត្រូវបានគេស្វែងរកអស់រយៈពេល ២០ ឆ្នាំរវាងសាលារៀននៅប្រទេសផ្សេងៗគ្នា។

១៣)

យើងប្រហែលជាត្រូវពិចារណាឡើងវិញនូវទម្លាប់ខ្លះរបស់យើងនាពេលអនាគត។ ទាំងមុខងារសង្គមនិងឥរិយាបថបុគ្គលនិងទំនាក់ទំនងយើងនឹងត្រូវបន្ថែមធាតុដែលការពារយើងពីការរីករាលដាលនាពេលអនាគត។

- ទម្លាប់មួយរបស់យើងគឺប្រើសំលេងស្ទើរតែទាំងស្រុងនៅក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងបុគ្គល។ នេះបណ្តាលឱ្យអ្នកស្តាប់ត្រូវបានប៉ះពាល់នឹងមេរោគដែលអាចចេញពីមាត់រួមជាមួយខ្យល់ពីសួតដែលបញ្ចេញដោយអូប៉ាល័រ។ ការរៀនប្រើកាយវិការប្រឆាំងនឹងមេរោគអាចកាត់បន្ថយគុណប្រយោជន៍នៃវីរុសនេះ។

១៤)

របាំងនិងស្រោមដៃរាប់លានដែលនឹងត្រូវប្រើក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងមេរោគឆ្លងអាចបណ្តាលឱ្យមានការបំពុលបរិស្ថានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដោយយកវាចេញនៅពេលប្រើរួច។

- កាយវិការប្រឆាំងនឹងមេរោគដែលអ្នកបានរៀននឹងជាគ្រាប់កាំភ្លើងបន្ថែមសម្រាប់ការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការរីករាលដាល។ ហើយនៅពេលដែលអ្នកលែងត្រូវការវាវានឹងមិនបង្កហានិភ័យតិចតួចដល់បរិស្ថានទេ។

១៥)

អ្វីដែលសំខាន់គឺត្រូវទទួលបានមធ្យោបាយការពារដែលមានប្រសិទ្ធភាពនិងចំណាយតិច។ របាំងតម្រង FFP ត្រូវបានណែនាំសម្រាប់អ្នកជំនាញថែទាំសុខភាពប៉ុន្តែពួកគេមានតម្លៃខ្ពស់។ របាំងវះកាត់មានតម្លៃប្រហែល ១ ដុល្លារក្នុងមួយហើយអាចពាក់បានក្នុងមួយថ្ងៃ។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលធ្វើរបាំងអនាម័យនៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេប៉ុន្តែពួកគេមិនសូវមានប្រសិទ្ធភាពទេ។

- គាំទ្រថារាល់អ្នកនិយាយភាសារខ្មែរទទួលបានរបាំងវះកាត់ប្រចាំថ្ងៃដោយចំណាយអស់ ១ ដុល្លារ។ នេះនឹងតម្រូវឱ្យមានការវិនិយោគប្រចាំឆ្នាំចំនួន ១០ ពាន់លានដុល្លារ។ ការប្រើប្រាស់កាយវិការដើម្បីកំណត់ការរីករាលដាលនៃរោគរាតត្បាតដោយមនុស្ស asymptomatic ឬមនុស្សដែលគ្មានការក្អកអាចកាត់បន្ថយថវិកានេះដោយចំនួនដ៏ច្រើន។

ត្រឡប់មកវិញ

ញត្តិតាមអ៊ិនធរណេតទៅកាន់អង្គការសុខភាពពិភពលោកដើម្បីពិចារណាពីលទ្ធភាពនេះ