Que cara trae o día

A choiva estoupaba contra o asfalto. É unha maneira de falar un pouco estrambótica, esta. E que lle queres? É o que se me acorda. As pingas de auga caían contra o cemento da beirarrúa e desfacíanse petando coma loucas: pló, pló, pló... case parecía saragaña en vez de choiva. Caía que non había quen se atrevera a por un pé fóra. E eu alí, mirando caer a auga, a fío, aquelas pingadas gordas coma balotes estoupando contra o asfalto, abrindo aínda máis o buraco da beirarrúa, alí diante do taller, diante dos meus fociños, caían as pingadas, pló,pló, e xa tiñan alagado aquela fochanca nun amén, que fora abrirse o ceo como se lle meteran o coitelo do sangue na barriga e botara dun golpe o que gardaba no bandullo aquel ceo negro, negro, negro... que nunca tal eu vira, un ceo tan negro, ou se o vira non me acordo, que a verdade é que eu ó ceo non lle miro para nadiña, máis que cando estou ... como estaba daquela, de brazos caídos, querendo marchar e que se queres pan, Catarina, oes, que nin paraba nin daba cuartel nin o carallo bendito, que chovía que había que foderse: caía coma se a botaran a baldazos de alá arriba, raio de choiva que non daba parado, e a Margarita agardando por min, que eu sabía que agardaba por min, que esperaba que a fora buscar, que lle tocara o timbre no portal …