Прикоснись к подвигу сердцем
ВЛАДИМИР ЗАГОРСКИЙ
Памяць
Маці на фронт сына праводзіла.
Скрыпка журботную песню выводзіла.
Плакала скрыпка, плакала маці,
Скрыпку схаваць абяцала на шчасце.
Вораг прыйшоў у часіну ліхую,
Скрыпку схавала пад дзічку старую.
Людзі казалі – не ўцалее,
Струны парвуцца і дрэва струхнее.
Вочы прагледзела, сына чакала,
Скрыпку яго, як магла, ратавала.
Над папялішчам вецер гуляе,
Спалена хата і дзічка старая.
Вораг лютуе, у ліхую часіну
Думае маці пра скрыпку, пра сына.
Думае маці: сын можа ж вернецца?
Скрыпку пагладзіць – і слёзы навернуцца.
Сын не вярнуўся – доля такая,
Маці не верыць, маці чакае.
Колькі гадоў, а маці не верыцца,
Вусны ўсё шэпчуць – вернецца, вернецца.
Хутка прыедзе, на дзень завітае,
Маці абдыме, на скрыпцы зайграе.
Сын не вярнуўся, сын не прыехаў.
Скрыпка – адзіная ў маці пацеха.