Handel - Crayenhut

26 januari 2013

Elke tocht die we lopen vergt enige voorbereiding. Dus ook de etappe die we vandaag gepland hebben. Omdat het einddoel in “the middle of nowhere” ligt kijken we van te voren goed naar de verbinding met het openbaar vervoer.

We zijn al vroeg onderweg, omdat er vanavond nog een prinsenreceptie op het programma staat, en uiteraard willen we prins Carlo, en ook jeugdprinses Britt en jeugdprins Siem feliciteren en hun een mooi carnavalsseizoen toewensen.

Om 10:00 u zijn we in Handel. We hebben de Nordic walking stokken mee genomen, omdat het de laatste 2 weken behoorlijk gevroren heeft en er nogal wat sneeuw gevallen is. 

Het eerste stuk gaat over een doorgaande verharde weg, maar als we na zo’n 2 kilometer deze weg verlaten komen op een stuk waar het spekglad is. Het was dus een goed idee om die stokken mee te nemen!

Via een fietspad komen we bij het landgoed Cleefswit. We gaan vóór een bos rechtsaf. Op het eind van dit pad vervolgens linksaf het bos in.

Bij een schuilhut stoppen we even en drinken wat limonade, die érg koud is, om daarna verder te gaan over een bochtig pad. Het is heerlijk wandelen over de besneeuwde paden. En het is erg stil, er zijn weinig wandelaars op de been. Maar er is wel genoeg leven, gezien de hoeveelheid afdrukken van poten die we in de sneeuw zien. We verlaten het bos en komen op een lang recht open stuk door het veld, de Sijpse Weg.

Hier staat de koude wind pal in ons gezicht. Gelukkig zijn we voorbereid op deze ijzige omstandigheden. Met de Nordic walking stokken kunnen we meer tempo maken. 

Stevig doorstappend bereiken we na een half uur de Stippelberg, een groot bos dat oorspronkelijk in het bezit was van een Twentse textielbaron, maar nu van Natuurmonumenten.

We zijn toe aan wat eten, maar het is schaars gesteld met bankjes, om over cafeetjes of eethuisjes al helemaal maar te zwijgen. Maar dat laatste wisten we van te voren, er is onderweg géén koffie te krijgen.

We passeren een oude uitkijkhut. Het “bouwwerk” is wel zo’n 6 meter hoog. Maar niet meer te betreden, er is geen ladder en het ziet er gammel en verwaarloosd uit. Bij een klein heideveld stoppen we even, om staand de inwendige mens te versterken met een broodje en steenkoude limonade. Tiny voelt haar keel krimpen na het drinken van een grote slok.

Dan gaan we weer verder. Het bos is groots, met redelijk brede paden. Dan begrijpen we ook waarom dit bos Stippelberg heet. Her en der zien we diverse heuveltjes, stippen. Al dan niet begroeid met bomen. Echt groot zijn ze niet.

Ons pad slingert zich om die “stippen” heen, wat het wandelen wel leuk maakt. Dan ziet Jack heel even een hert, maar het dier maakt zich snel uit de voeten. Jammer dat Tiny het dier niet heeft kunnen zien. 

We komen langs een klein bevroren ven, het ligt er stil en onberoerd bij. Ook hier is het stil, weinig wandelaars. Dat zal in de zomer ongetwijfeld wel anders zijn. We steken een asfaltweg over, waarna we opnieuw over een besneeuwde zandweg onze tocht vervolgen. Bij een open plek zien we een groot landhuis liggen. “Privé” staat er op bordjes. Ongetwijfeld is dit het landhuis van de voormalige eigenaar van dit landgoed. Ons pad gaat nu minder kronkelend door het bos totdat we bij een heideveld uitkomen. Hier gaan we linksaf. Het is inmiddels lichtjes gaan sneeuwen. Het heideveld is afgezet met schrikdraad. Een bordje vermeldt de reden: er grazen Schotse hooglanders. Wij gaan door een klaphekje en komen op de hei. We zien geen grazers, misschien staan ze wel op stal. Op het einde van het graspad gaan we rechts en volgend dit pad totdat we weer voor een klaphek staan. En hier slaat de twijfeling toe: zitten we wel goed? Er staan diverse wit-rode tekens op een paal en op het hekje. Maar desondanks twijfelen we, de asfaltweg die we moesten kruisen hebben we niet gezien. En waar is de sloot? Omdat we wel in de goede richting lopen besluiten we door het hekje te gaan en naar een herkenningspunt uit te kijken. Dat vinden we al gauw als we een visvijver zien. En daarnaast loopt een breed pad. Enig probleem? Ja, we moeten een sloot oversteken. Jack ziet in de verte iets wat op een bruggetje lijkt. We waden ons over de dijk een weg door de struiken. Dan blijkt dat het geen brug is maar een kleine stuw. Er loopt slechts een smalle balk overheen.

Over de balk te lopen is geen optie, in het middelste gedeelte is hij erg smal en daarnaast zit er een gladde bevroren laag sneeuw op. Jack denkt dat het al schuifelend wel te doen moet zijn, en probeert dit als eerste. Het lukt.

Tiny blijft uiteraard niet achter, en ook zij bereikt droog de overkant. Gelukkig.

Bij de visvijver zien we een schuilhut met een bank, en hier nemen we weer een kleine eetpauze. Waar ging het fout? Vermoedelijk hebben we iets te vroeg een verkeerd graspad genomen toen we het heideveld inliepen. Kan gebeuren. We gaan verder en komen weer in een gebied met grote akkers. Hier ligt de Groote Peel. De sneeuw is overgaan in ijzel wat veel kouder aanvoelt. We stappen stevig door en bereiken de Deurnese Peel, een gebied waar vroeger veel turf werd gewonnen. Gezien de weersomstandigheden, het wordt grijs en koud, hebben wij er weinig oog voor. En er valt ook weinig te zien behoudens een open veld met struiken en kleine slootjes. Daarnaast proberen we door te lopen om op tijd bij de bushalte Crayenhut te komen, zodat we op tijd aan de thuisreis kunnen beginnen. En we zijn op tijd bij de bushalte, maar op de een of andere manier zien we een busje van Veolia voorbij rijden. Dat betekent dat we een uur moeten wachten op de volgende bus. In de kou, zonder enige beschutting. Veel keus hebben we niet. We wachten een uur, en als het volgende busje komt rijdt hij, ondanks het gezwaai van Jack, weer door. Flink balend besluiten we maar om naar Deurne te lopen. Hier komen we na een klein uurtje aan, en dan blijkt dat het station aan de andere kant van het plaatsje ligt. We lopen door het leuke centrum en halen nog net op tijd de trein van 18:22 u. Uiteindelijk zijn we om 19:30 u thuis, toch op tijd voor…………………de prinsenreceptie!

Meer foto's:

Lees verder  Crayenhut - Heitrak