Efteling - Nieuwkuijk

30 september 2012              

Na een schitterend feest op vrijdag ( zilveren bruiloft van Brigitte en Ger) en gisteren een geslaagde barbecue bij Agnes en Jan ( beiden worden dit jaar 60) zijn we wel aan een wandeling toe. Er is goed weer voorspeld.

We vertrekken iets later dan gebruikelijk; onderweg moeten we nog even Jos in Weert afzetten want die heeft bij ons overnacht. We parkeren de auto in Nieuwkuijk, het einddoel van vandaag. Van hieruit hebben we om ca. 11:00 u de bus naar de Efteling. Alles loopt nog redelijk zoals gepland, maar als we bijna bij de Efteling zijn belandt onze bus in een file. Het is stervensdruk, maar dat was ook wel te verwachten met het voorspelde weer. Meerdere mensen besluiten te voet verder te gaan en wij volgen dit voorbeeld. We lopen langs het populaire pretpark - dat genoemd is naar een boerengehucht uit de 13e eeuw - naar ons vertrekpunt.

Terwijl Tiny hier nog wat eet komt een mevrouw op een scootmobiel die vraagt of we aan het wandelen zijn. Jack antwoordt bevestigend en toont haar het boekje van het Hertogenpad. “Oh” zegt ze, “dat lopen jullie toch niet op één dag”. “Nee” antwoordt Jack, “we lopen alleen in weekenden”. “Het is toch een heel eind” zegt ze, “maar gelukkig hoeven jullie niet naar Santiago, dat is nog veel verder”. “Nee” antwoordt Jack weer, “dat hoeft niet want daar zijn we al geweest”. De vrouw kijkt een beetje verbaasd, zegt dan vriendelijk gedag en steekt de weg over.

Om 12:30 u beginnen we aan de tocht over een fietspad dat ons via een brug over de drukke verkeersweg leidt. Aan de overzijde komen we in een bos en hier gaan we een smal bospad in. We bevinden ons hier in het Park de Loonse Duinen. Het pad leidt ons naar een ven dat aan een zandvlakte ligt. Het is hier druk, veel mensen met honden. We lopen hier verder tussen de bosrand en het water en komen bij een fietspad. Hier gaan we links en komen bij een parkeerplaats waar we rechts een bospad inslaan.

Het pad is een beetje geaccidenteerd, maar de kleine heuveltjes stellen eigenlijk niet veel voor. We lopen inmiddels weer langs een bosrand, totdat ons pad bij een verharde weg uitkomt.

Hier ligt café-restaurant de Roestelberg, en wij zijn het er over eens dat we aan een pauze toe zijn. Het is druk, maar toch hebben we snel een tafeltje. De Roestelberg ligt vlak bij een grote zandvlakte. Als we verder gaan moeten we eerst zo’n zandheuvel beklimmen. En dan krijgen we een mooi uitzicht over de vlakte. “Dit zou een mooie zandbak voor Sten ( onze kleinzoon) zijn”, zegt Tiny. We moeten linksaf door die “zandbak” en moeten paaltjes volgen met gele pijlen. Tiny heeft hier commentaar op:” Dit zijn driehoeken, geen pijlen. In Spanje, dat waren pijlen!” Natuurlijk heeft ze gelijk.

Een kilometer verder komen we een fietspad waar we scherp naar links moeten. Dan weer rechts en zo belanden we op een fraaie beukenlaan die ons naar een ruiterpad leidt. We bevinden ons nu in een landschap dat grenst tussen akkers en bossen. Vóór een akker gaan we weer een beukenlaan in. Deze laan eindigt bij een fietspad dat we oversteken. Even later staan we weer voor een zandverstuiving, met bomengroepen, hei en duinen. Het is een gigantisch gezicht.

Dit zijn de Drunense Duinen. Samen met de Loonse Duinen vormt dit gebied het Nationaal Park de Loonse en Drunense Duinen.

Hier is het niet zo druk. We moeten nu een ruiterroute volgen, midden door het mulle zand. Het is toch wel een indrukwekkend gebied, ongetwijfeld één van de mooiste plekjes van Nederland.

Na zo’n half uurtje “ploeteren” door de zand, wat uiteindelijk toch wel mee valt, komen we weer op hardere bodem. We bevinden ons weer in de bossen en lopen over slingerende paden en paadjes.

We moeten hier nog even opletten want we kruisen het Pelgrimspad. Maar de paden staan goed aangegeven, vergissen is bijna niet mogelijk. Uiteindelijk komen we op een asfaltweg en lopen we het gehucht Giersbergen binnen.

Dit blijkt een leuk plaatsje te zijn waar maar enkele tientallen mensen wonen. Toch gaat de geschiedenis van het gehucht terug tot het jaar 1244, althans volgens een beeld dat tegenover een herberg staat.

Na een korte pauze gaan we verder over een klinkerweg, die later overgaat in een onverhard pad langs een bosrand. We volgen dit pad zo’n twee kilometer. Dan slaan we linksaf en verlaten we definitief het nationale park.

Ons pad kruist een verharde weg en komt bij een boscafé waar we linksaf over een bospad gaan. Hier staan we plots voor een grote houten bank, geschonken door natuurliefhebbers. Het pad leidt ons naar het Drongelens kanaal dat we via een brug oversteken. Vervolgens komen we op een verharde weg en later een fietspad dat ons naar Nieuwkuijk leidt.

Hier staat een mooie statige molen. Het is de Emmamolen, genoemd naar koningin-regentes Emma.

Nieuwkuijk is het eindpunt van vandaag, het was een tocht die indruk op ons heeft gemaakt. Ze zijn er nog, die mooie plekjes. 

Meer foto's:

Lees verder  Nieuwkuijk - 's Hertogenbosch