Berlicum - Uden

2 december 2012

Afgelopen nacht is de eerste sneeuw van deze meteorologische winter gevallen. Bij ons natte sneeuw, en daar is dus nauwelijks meer iets van te zien. Alleen maar natte plassen. Maar zuidelijker schijnt toch een pak van zo’n 10 cm te liggen!

Het is 08:45 u als we thuis vertrekken. Ruim een uur later zijn we in Berlicum waar we onze auto nagenoeg op dezelfde plek parkeren als een week geleden, op het Mercuriusplein. Even later beginnen we onze tocht bij de Runweg. We verlaten al snel de verharde weg en bevinden ons al gauw op een drassig graspad dat langs de Aa loopt. Het is eigenlijk wel lekker weer: droog, af en toe komt de zon door en waait nauwelijks. Wel een beetje koud, maar daar zijn we op voorbereid.

Het pad leidt ons naar de ruïne van kasteel Seldensate.

Van het kasteel kunnen we alleen de fundamenten nog zien. Maar het poortgebouw annex koetshuis en een toren zijn gerestaureerd. 

Voor het poortgebouw ligt een statige laan, niet al te lang, met uiteraard een toegangspoort.

We gaan verder over een klinkerweg. Waar deze weg eindigt ontstaat enige verwarring. Tiny ziet enkele rood/witte tekens die ons naar een veld met loslopende grazers leiden. Maar Jack zegt dat het boekje ons een andere weg voorspiegeld. En dit laatste blijkt te kloppen. We komen weer op een grasdijk van waar we de grazers kunnen zien, op veilige afstand! Het graspad is erg nat, en het wordt ook vrij smal. Uiteindelijk eindigt het bij een betonnen brug waar we de tocht vervolgen over een breed pad. Via een klinkerpad bereiken we het kasteelhek van Kasteel Heeswijk.

 Een imposant kasteel dat een rijke historie heeft. Zo verbleef de Franse zonnekoning Lodewijk XIV er enige tijd. Maar nu verblijft er ook een hoogwaardig persoon: Sinterklaas. Helaas kunnen wij zijn aanwezigheid niet bevestigen, want wij zien hem niet.

Enkele knechten van hem zijn wel bereid om op de foto te gaan. Na een korte pauze gaan we verder. Het pad loopt langs de grachten van het kasteel.

Zo’n kasteel zie je eigenlijk alleen maar in films. Maar ze zijn er dus nog, ook in Nederland. Zoals we tijdens het lopen van het Pieterpad bij de Slangenburg kwamen, en kasteel Vorden.

We verlaten het landgoed bij de toegangspoort met twee leeuwen. Hier steken we een weg over en lopen rechtdoor tot we bij de Heeswijksche bossen komen waar we een fietspad naar rechts nemen. Een paar honderd meter verder verlaten we dit fietspad door linksaf te slaan en daarna weer rechts. We bevinden ons nu op een slecht begaanbaar zandpad. Jack noemt het een hobbelpad”, omdat duidelijk te zien is dat het een ruiterpad is en er dus paarden over “hobbelen”. Met als resultaat dat het voor wandelaars iets minder makkelijk begaanbaar is. Bij een verharde weg eindigt dit pad. Aan de overzijde zien we een recreatiepark met een overdekt zwembad. We gaan linksaf, en daarna weer rechts. We komen in een agrarisch gebied en lopen langs een ontiegelijk groot aardbeienveld. Ruim een kwartier later gaan we naar rechts en meteen weer links. Weer een zandweg die we een poosje volgen langs een bosrand. Rechts van ons ligt in de verte Heeswijk. Bij de Heische Wal lopen we nog even door een klein bos, daarna weer door open veld. Een beetje eentonig, maar toch zien we dat de omgeving best wel de moeite waard is. Je moet er oog voor hebben. 

Zo zien we veel knotwilgen, mooi in een rij langs kleine beekjes. Dan komen we in een natuurgebied waar we nog nooit van gehoord hadden: de Bedafse Bergen. Als we een verharde weg overgestoken hebben moeten we door een “wandelsluis” waarna we omhoog moeten over een “heuvelrug”. Hier loopt een paadje dat zich al slingerend een weg zoekt tussen de bomen. Op het einde gaan we weer omlaag. We volgen even een fietspad naar rechts, maar dan gaan we wederom door een wandelsluis en komen we in een heidegebied met rechts een zandvlakte. We lopen verder en verlaten het heidegebied. We lopen nu over de zandvlakte en rechts liggen zandheuvels.

Heel bijzonder. De heuvels zijn ontstaan doordat de boeren vroeger eiken houtwallen plaatsten om het oprukkende zand tegen te houden, om te voorkomen dat hun akkers zouden “verzanden”. En nu is het mooi recreatiegebied. Door een klein bos verlaten we de Bedafse Bergen en komen weer in open gebied. Een kilometer verder gaan we rechts over een fietspad dat we volgen tot Ecoduct Slabroek, het eindpunt van de tocht. We lopen even terug en nemen een afslag om naar een bushalte te lopen. Hier moeten we ruim een half uur wachten. Het wordt stilletjes donker ( het is ongeveer 16:00 u) en kouder. Maar goed, ons wachten wordt beloond!

Meer foto's:

Lees verder  Uden - Odiliapeel