Crayenhut - Heitrak

10 maart 2013

Het is halfvasten, en dat betekent dat er in Belgisch Limburg nog diverse carnavalsstoeten rondtrekken, zoals bijvoorbeeld in Maaseik. Dichter bij huis, in Sittard, is het traditionele krombroodrapen. Voor ons is dat niet weggelegd, wij hebben besloten om het Hertogenpad weer op te pakken. Het zijn immers nog maar drie weken tot Pasen, en Paaszaterdag wordt de Kennedymars weer gelopen. Althans door Tiny, als alles mee zit. Afgelopen week was er een kleine “hittegolf” in het land, met temperaturen boven de 15 ˚C. Maar het was maar voor kort, voor vandaag is er weer lichte sneeuw gemeld en temperaturen rond het vriespunt.

We zijn ruim op tijd in Deurne waar we de bus naar de Crayenhut nemen. Om 10:15 u beginnen we dan aan de wandeling van vandaag die ons naar de Peel zal leiden. Na zo’n 700 meter gaan we rechtsaf en komen we op een graspad dat langs een kanaal loopt. Hier is de grens tussen Brabant en Limburg. In het begin is het pad redelijk te doen maar verderop wordt het toch zwaarder. Veel zand, en oneffenheden.

Langs het kanaal liggen om de paar honderd meter kazematten, waarschijnlijk aangelegd kort vóór de tweede wereldoorlog aangelegd ter verdediging tegen de Duitsers. Nu dienen deze bunkers als winteronderkomen voor vleermuizen. Jack moet even aan de vader van Tiny denken. Die vertelde vroeger dat hij bij het begin van die oorlog ook moest dienen in zo’n bunker, ergens bij Elsloo. De hoge heren zaten ergens anders, veilig ver weg van het krijgsgeweld.

Dan komen er een aantal motoren langs, zogenaamde Off the Roads. En dan weten we gelijk waarom dit pad zo bezaaid is met kuilen. Die motoren ploegen het hele pad om. En even later komen ze weer terug, het lijkt wel een scène uit de film Spetters waar René Soutendijk in haar jonge jaren in speelde. Vijf kilometer verder eindigt dit pad bij een spoorwegovergang. Aan de overzijde gaan we naar links. We volgen een pad langs een kanaal, waar een reiger geduldig op een prooi wacht, en even later bevinden we ons weer op een verharde weg. We bevinden ons in het dorpje Griendtsveen.

Voor de plaatselijke kerk staat een maquette en dan weten we gelijk dat dit dorp de thuishaven van de bekende schrijver Toon Kortooms was. De man schreef prachtige boeken.

Via een ophaalbrug steken we het kanaal over en dan nemen we een pauze in de plaatselijke herberg de Morgenstond. De herberg straalt ouderwets gezelligheid uit, dat herken je aan het interieur. Maar ook de menukaart ziet er uitnodigend uit. Als we verder lopen hebben we zoiets van: hier moeten we eens komen lunchen op een zomerse dag!

We lopen langs de rand van het dorp waar mooie huizen aan het water liggen.

Overigens: Griendtsveen werd gesticht door de gebroeders Jozef en Eduard van de Griendt. Hun vader stichtte Helenaveen, genoemd naar zijn echtgenote.

Even later lopen we door het natuurgebied Griendtsveen. Ons pad is lang en recht toe recht aan. Het enige wat we horen is het gakken ( oftewel kwaken) van de ganzen. Het Griendtsveen grenst aan de Mariapeel. Door dit natuurreservaat lopen we over een mooi pad dat zich tussen de waterpartijen en velden heen slingert.

Van uit het water steken restanten van bomen omhoog wat een beeld schept alsof de natuur hier aan het einde van zijn latijn is. Wat “natuurlijk” niet zo is.

Van de ene kant ziet het er "doods" uit, en toch ook weer mooi. En de weergoden hebben ons vandaag niet in de steek gelaten. Het is droog, en lekker wandelweer. Als we de Mariapeel verlaten steken we bij een mooi woonhuis ( met rieten dak en een erker) een asfaltweg over, waarna we op een zandweg komen die ons naar een bos leidt. Hier lopen we over een smal kronkelend pad. Het is echter maar een klein bos. Via een wandelsluis naast een ijzeren poort verlaten we dit gebied en komen we in open akkerland.

Bij een verharde weg aangekomen zien we een monument op de plek waar men een helm van een Romeinse officier gevonden heeft. Wederom krijgen we een lang recht stuk van ca. drie kilometer voorgeschoteld. Bij een rotonde moeten we naar links en gaan we onder een viaduct door. Als we bijna aan het eindpunt van vandaag zijn ziet Jack het busje naar Deurne rijden. Jammer, dat wordt dus weer een uurtje wachten. Al wachtende beseffen we dat het toch wel koud is!

Lees verder Heitrak - Meijel