Κριτική ταινίας

από την Άννα Χιώτη (B4)

Στο μακρινό μέλλον μιας φεουδαρχικής διαστρικής κοινωνίας, ο Πολ Ατρείδης αναζητά το πεπρωμένο του στον αφιλόξενο πλανήτη Ιράκας, γη που προσφέρει πλουσιοπάροχες ποσότητες σπάνιου μπαχαριού με πολλαπλής σημασίας χρήσεις.

Μία από της πιο αναμενόμενες ταινίες του 2021. Έχοντας την πικρή ανάμνηση της ομώνυμης ταινίας του Ντέιβιντ Λίντς, ο Ντενί Βιλνέβ έρχεται δυναμικά να κινηματογραφήσει μέρος από το πρώτο βιβλίο της λατρεμένης σειράς έργων του Φρανκ Χέρμπερτ. Μπήκα στην κινηματογραφική αίθουσα έχοντας ως δεδομένο πως δεν θα μου αρέσει αυτό που θα δω (καθότι δεν είμαι σε καμία των περιπτώσεων λάτρης του είδους) και με τρομερές (μα τρομερές) επιφυλάξεις για το καστ. Βγήκα από την αίθουσα εντυπωσιασμένη.

Ένα κινηματογραφικό επίτευγμα από εκείνα που σε κάνουν να χάνεσαι στην οθόνη (για αυτό και χρήζει παρακολούθησης στο σινεμά!). Φωτογραφία που κόβει την ανάσα συνυφασμένη με την εκπληκτική δουλειά του Χανς Τσίμερ στο σάουντρακ, εξαίρετο ενδυματολογικά, με προσεγμένα σκηνικά, μετατρέπουν αυτό το Dune σε μία πιο αλληγορική οπτική του βιβλίου αλλά και του ίδιου του σήμερα. Ο Βιλνέβ περνάει σε άλλο επίπεδο σκηνοθετικά, κλείνοντας πολλές φορές το μάτι στους θεατές με τις εμφανείς αναφορές του σε κλασικές ταινίες (Λόρενς της Αραβίας, Οδύσσεια του Διαστήματος). Προσωπικά λάτρεψα την ευρεία χρωματική παλέτα, κυρίως σε γήινες αποχρώσεις με τα χρώματα να ξεχειλίζουν σχεδόν σε κάθε πλάνο. Επίσης δεν μου πάει η καρδιά να μην αναφέρω τον Τίμοθι ή Τιμοτέ (Πωλ Ατρείδης) που ήταν αρκετά καλός ως πρωταγωνιστής. Πως να μην απολαύσεις την ταινία όταν έχεις μπροστά σου επί δυόμισι ώρες τον Σαλαμέ;

Όσον αφορά στα ψεγάδια της ταινίας, προς το τέλος ενοχλούν τα υπερφωτισμένα πλάνα, ενώ λίγο νωρίτερα μαύρη μαυρίλα είχε πλακώσει. Το κύριο όμως φάουλ του Ντενί είναι πως έκανε μία κάκιστη μεταφορά βιβλίου. Προσωπικά δεν έχω διαβάσει κάποιο από τα βιβλία και ίσως αν είχα, θα έβγαινα με πίεση από την αίθουσα. Δεν δινόταν ιδιαίτερη βάση στους χαρακτήρες και στην μεταξύ τους σχέση. Ένα από τα συμπεράσματα μου είναι πως ο Βιλνέβ δεν ξέρει να σκηνοθετεί ηθοποιούς! Επίσης δεν θα σχολιάσω την απαράδεκτη Ζεντάγια (Τσάνι) που ήταν ένα αμερικανάκι όταν μιλούσε, παρά μία κοπέλα της ερήμου. Φυσικά η ευθύνη είναι του σκηνοθέτη.

Ατρείδες, σκωτσέζικες γκάιντες, Βεδουΐνοι και Βερβερίνοι, παραισθησιογόνα "μπαχαρικά", μεσσίες στο νέο Dune. Σε πολλούς άρεσε, σε άλλους πάλι όχι και τόσο. Πάντως ένα είναι σίγουρο: «Όποιος περπατάει σε ευθεία γραμμή τον τρώνε τα σκουλήκια, σύμφωνα με την Αρρακινή παροιμία» (όπως έγραψε κάποιος στο Twitter).