Background:
      Born in 1974, David Yoo has often felt like an outsider. While attending an international school in Korea, he was the only Korean American student among German and Saudi Arabian classmates. When his family moved to Connecticut, he again encountered few Asian peers. He published his first book, Girls for Breakfast, when he was twenty-nine. The book is a humorous account of a Korean-American teenage hero’s efforts to fit in at a suburban American high school.

Heartbeat
By David Yoo
      My nickname’s “Heartbeat,” because my friends swear that you can actually see the pulse on my bare chest. I’ve always been skinny. Everyone assumes I’m a weakling because I’m so thin (I prefer “lean and mean” or “wiry”), despite being a three-sport athlete. I decided to do something about it this fall when Sarah, the girl I have a crush on, said, “Oh my gosh . . . you are so skinny.” She was visibly repulsed by my sunken chest as I stepped off the soccer bus after practice. I silently vowed to do everything within my power to become the “after” picture. I was sixteen years old, but looked like I was eleven.

       For the rest of fall, I did countless push-ups and curled free weights until I couldn’t bend my arms. I got ridiculously strong and defined, but I wasn’t gaining weight. I wanted to be thicker. I didn’t care about getting stronger if nobody could tell. I did research, and started lifting heavier weights at lower reps and supplemented my meals with weight-gainer shakes, egg whites, boiled yams, and tubs of cottage cheese. I forced myself to swallow the daily caloric intake equivalent of three overweight men and still wasn’t able to increase my mass. (I have a ridiculously fast metabolism.) Over Christmas break I cut out all useless movement, like Ping-Pong and staircases, because I’m like a sieve—the 83 calories in a mini-Snickers bar is moot because I waste 90 chewing it.

       I returned to school in January depressed, because I was still Heartbeat in everyone’s eyes. I constantly weighed myself. At least once an hour, no matter where I was, I’d find a bathroom so I could take off my shirt and flex in the mirror for a couple of minutes. I was so frustrated that nothing was working—but the frustration didn’t last. I was sitting in study hall two weeks ago when Sarah said the magic words: “Have you been working out, Dave? You look bigger.” I couldn’t tell if she was being sarcastic. I went home and inspected myself in the mirror. I did look bigger!

       But then I realized the reason: I’d accidentally worn two T-shirts under my rugby shirt that day. It was just an illusion. I was futilely stuffing my face and religiously pumping iron and failing to alter my appearance, and now I’d stumbled on the simplest solution to looking bigger. I felt like I was reborn. I went to school the next day wearing two T-shirts under my turtleneck. I felt solid. By the end of last week, I was wearing three T-shirts under my rugby shirt. This Monday I tucked four T-shirts under my plaid button-down. It gave me traps that didn’t exist. My Q-tip-sized shoulders transformed into NBA-grapefruit deltoids. I could tell my classmates subtly regarded me differently. It was respect. Sarah gave me a look I’d never seen before, as if she felt . . . safer around me. I was walking down the hallway at the end of the day and must have twisted awkwardly because suddenly my zipper literally exploded, and all my T-shirts spilled out of my pants. Luckily, the hallway was empty and I was wearing a belt.

       I realized I had artificially outgrown my clothes. My button-downs were so tight that a few seconds after jamming the extra layers into my pants, the pressure would suddenly bunch the cloth up in random places so it looked like I had a goiter on my shoulder or something. I complained to my parents over dinner last night. “I don’t fit into anything anymore,” I said. “It reflects poorly on you guys. You could get arrested.”

       “What are you talking about? You look the same as always. You’re still my little boy,” my dad replied, putting me in a headlock and giving me a noogie. I glared at him.

       “I need a new ski jacket,” I said. It was true. I could barely clap my hands with all the layers I was wearing. I was getting out of control at this point. The four T-shirts under my wool sweater were smushing my lungs together like a male girdle. It was a small price to pay; nobody called me Heartbeat anymore, I reminded myself.

       After dinner I went to a party. Even though it was winter, I opted to hang out on the back porch as much as possible because it was so hot inside. Being indoors was like a sauna, but Sarah was in the basement so I headed that way. We were talking and she noticed that I was dripping with perspiration. “You’re trembling,” she said, touching my shoulder. She thought I was nervous talking to her and probably thought it was cute, but in reality I was on the verge of passing out because I was wearing four tight T-shirts and two long-sleeves under my wool sweater, not to mention the sweatpants tucked into my tube socks to add heft to my (formerly chicken-legs) quads. She squeezed my biceps.

       “Jeez, Dave, how many layers are you wearing?”

       I couldn’t even feel her squeezing them.

       “I have to go,” I said, excusing myself to another corner of the basement. Everyone was smushed together. It was so hot everyone except me was hanging out in T-shirts and tank tops. I was sopping and delirious and felt claustrophobic. My chest was cold because I had four drenched T-shirts underneath my sweater. It looked like I was breaking out with Ebola or something. When I coughed people turned away from me in fear. Abandon ship, abandon ship! I had no choice but to take some layers off. I lurched to the bathroom. My arms were ponderously heavy as I pulled off the sweater. Just lifting my arms exhausted me, and I had to stop midway and take a rest by sitting on the edge of the tub, gasping. I slowly peeled off the layers, one at a time. I took off my pants and peeled off my sweatpants, too, down to my undies. I dried myself off with a wash cloth. My red T-shirt had bled onto the three white Ts because of the sweat, so they now were faded pink tie-dyes. I hoisted the bundle of clothes and was shocked at the weight. I jammed them into the closet. I’d retrieve them later, before I left. I put my sweater back on without anything underneath. After two weeks of constricting my air supply and range of motion by wearing upwards of six layers, I was amazed at how much freedom I had with my arms. I felt like dancing for the first time in my life. I suddenly realized what I really looked like at this party: a padded, miserable, and frustrated puff ball, burning up in all my layers. All this because I hated my nickname?

       I got home and realized I’d left my bundle of wet clothes back at the party. I took this as a sign. My days of wearing extra layers was officially over. Had Sarah fallen for the padded me, she’d be falling for someone else. Besides, winter wasn’t going to last forever, and I couldn’t just revert back to wearing just one set of clothes like a normal human being come spring. The change in my outward appearance would be the equivalent of a sheared sheep. From now on, I was going to just be me.

       That was last night. I’m not disgustingly thin, I constantly remind myself. I am wiry. I’m lean and mean.

       Outside it’s snowing again. There’s a party tonight, and my friends are on their way to pick me up. I don’t know what to wear, so I lay out four different outfits on the floor as if they’re chalk outlines of people. A car horn honks ten minutes later and I still haven’t decided on an outfit. Maybe I’ll just wear all of them.

Background: David Yoo is a writer who was born in 1974. He often felt like he didn't fit in. When he went to school in Korea, he was the only Korean American student.  His classmates were from Germany and Saudi Arabia.  When his family moved to Connecticut, he didn't have many Asian friends. He wrote his first book when he was 29 years old. The book is funny and tells the story of a Korean-American teenager who tries to fit in at an American high school.

Text: David Yoo wrote a story called "Heartbeat." In the story, the main character is a boy named Dave.  Dave is very skinny. His friends call him "Heartbeat" because they can see his heart beating through his chest. Dave wants to be bigger and stronger. He thinks he's weak because he's so thin. He wants to impress Sarah, a girl he likes.

Dave works out a lot. He does push-ups and lifts weights. He eats lots of food to try to gain weight. But he can't seem to get any bigger. He's very frustrated. He weighs himself all the time. He even checks himself out in the mirror.

One day, Sarah tells Dave that he looks bigger. Dave is excited, but then he realizes that he's just wearing two T-shirts under his shirt. He's tricked himself into thinking he's bigger.

Dave starts wearing more and more layers of clothes. He wears two, then three, then four T-shirts under his shirts. He feels like he's finally bigger and stronger. He thinks people respect him more. He thinks Sarah likes him more.

But wearing all those layers is uncomfortable. Dave gets hot and sweaty. He can't move his arms very well. He feels like he's going to pass out.

At a party, Sarah notices that Dave is sweating a lot. She thinks he's nervous, but he's just too hot. He's wearing so many layers of clothes that he can't even feel Sarah touching him.

Dave realizes that he's been trying too hard to change how he looks. He's been hiding himself under all those clothes. He decides to stop wearing extra layers. He wants to be himself.

The next day, Dave is going to a party. He doesn't know what to wear. He lays out four different outfits on the floor. He can't decide which one to wear. Maybe he'll just wear all of them! 

Latido del corazón

Antecedentes:

David Yoo, nacido en 1974, siempre se ha sentido un poco diferente. Al crecer en una escuela internacional en Corea, era el único estudiante coreano-estadounidense entre sus compañeros alemanes y saudíes. Cuando su familia se mudó a Connecticut, todavía se encontró con pocos compañeros asiáticos. A la edad de veintinueve años, publicó su primer libro, "Girls for Breakfast", una historia humorística sobre un adolescente coreano-estadounidense que intenta encajar en una escuela secundaria estadounidense. 

La historia:

"Latido" es mi apodo, porque mis amigos juran que pueden ver mi pulso latiendo a través de mi piel. Siempre he sido delgado. La gente asume que soy débil porque soy delgado (yo prefiero "delgado y agresivo" o "nervioso"), aunque soy un atleta de tres deportes. Este otoño, sin embargo, decidí cambiar las cosas. Sarah, la chica de la que estoy enamorado, dijo: "Oh, Dios mío... eres tan delgado". Parecía disgustada por mi pecho cuando bajé del autobús de fútbol. Silenciosamente juré convertirme en la imagen "después" de esos anuncios de pérdida de peso. Tenía dieciséis años, pero parecía que tenía once. 

Durante el resto del otoño, hice flexiones sin parar y levanté pesas hasta que mis brazos no podían doblarse. Me volví increíblemente fuerte, pero no ganaba peso. Quería ser más corpulento. No me importaba ser más fuerte si nadie podía notarlo. Investigué y comencé a levantar pesas más pesadas con menos repeticiones, y añadí batidos para ganar peso, claras de huevo, boniatos hervidos y requesón a mis comidas. Me obligaba a comer el equivalente a tres hombres con sobrepeso cada día, pero aún así no podía ganar peso. (Tengo un metabolismo increíblemente rápido). Durante las vacaciones de Navidad, dejé de hacer cualquier cosa que quemara calorías, como jugar al ping pong o subir las escaleras. Es como si fuera un colador: las 83 calorías de una mini-Snickers son inútiles porque quemo 90 solo masticándola.

Volví a la escuela en enero sintiéndome deprimido porque seguía siendo "Heartbeat" a los ojos de todos. Me pesaba constantemente, al menos una vez por hora, sin importar dónde estuviera. Encontraba un baño, me quitaba la camisa y me flexionaba frente al espejo durante unos minutos. Estaba tan frustrado porque nada funcionaba, pero la frustración no duró mucho. Hace dos semanas, Sarah dijo las palabras mágicas: "¿Has estado haciendo ejercicio, Dave? Te ves más grande". No pude saber si estaba siendo sarcástica. Fui a casa y me miré en el espejo. ¡Sí me veía más grande! 

Pero entonces me di cuenta del porqué: ese día, accidentalmente había usado dos camisetas debajo de mi camiseta de rugby. Era solo una ilusión. Había estado llenándome la cara y levantando pesas, tratando de cambiar mi apariencia, y ahora había tropezado con la solución más simple para parecer más grande. Me sentí como si hubiera renacido. Al día siguiente, fui a la escuela con dos camisetas debajo de mi cuello de tortuga. Me sentí sólido. Al final de la semana, llevaba tres camisetas debajo de mi camiseta de rugby. Este lunes, me metí cuatro camisetas debajo de mi camisa de botones a cuadros. Me dio músculos falsos. Mis delgados hombros se transformaron en hombros enormes y musculosos. Podía notar que mis compañeros me miraban de manera diferente. Era respeto. Sarah me dio una mirada que nunca antes había visto, como si se sintiera... más segura a mi alrededor. Estaba caminando por el pasillo al final del día cuando debí haberme torcido torpemente porque mi cremallera explotó y todas mis camisetas se derramaron de mis pantalones. Afortunadamente, el pasillo estaba vacío y llevaba un cinturón.

Me di cuenta de que había crecido artificialmente fuera de mi ropa. Mis camisas abotonadas estaban tan apretadas que unos segundos después de meter las capas adicionales en mis pantalones, la presión hacía que la tela se amontonara, haciendo que pareciera que tenía un bocio en el hombro o algo así. Me quejé a mis padres durante la cena. "Ya no me cabe nada", dije. "Les hace quedar mal a ustedes. Podrían ser arrestados". 

"¿De qué estás hablando? Te ves igual que siempre. Sigues siendo mi pequeño," respondió mi papá, poniéndome en una llave de cabeza y dándome un "noogie". Lo miré con furia. 

"Necesito una chaqueta de esquí nueva", dije. Era verdad. Apenas podía aplaudir con todas las capas que llevaba. Me estaba yendo de las manos. Las cuatro camisetas debajo de mi suéter de lana me estaban aplastando los pulmones como una faja masculina. Era un pequeño precio a pagar; nadie me llamaba Corazón ya, me recordé a mí mismo. 

Después de cenar, fui a una fiesta. A pesar de que era invierno, pasé el mayor tiempo posible en el porche trasero porque hacía mucho calor adentro. Estar en el interior era como estar en una sauna, pero Sarah estaba en el sótano, así que me dirigí hacia allá. Estábamos hablando y ella notó que estaba sudando. "Estás temblando", dijo, tocándome el hombro. Ella pensó que estaba nervioso hablando con ella y probablemente pensó que era lindo, pero en realidad, estaba a punto de desmayarme porque llevaba cuatro camisetas ajustadas y dos de manga larga debajo de mi suéter de lana, sin mencionar los pantalones de chándal metidos en mis calcetines de tubo para agregar volumen a mis (antes delgadas) piernas. Ella me apretó los bíceps. 

¡Caramba, Dave, cuántas capas llevas puestas?

Ni siquiera podía sentirla apretándolos. 

"Tengo que irme", dije, disculpándome para ir a otra esquina del sótano. Todos estaban apiñados. Hacía tanto calor que todos, excepto yo, llevaban camisetas y tops sin mangas. Yo estaba empapado de sudor, delirante y claustrofóbico. Mi pecho estaba frío porque llevaba cuatro camisetas mojadas debajo de mi suéter. Parecía que estaba a punto de contagiarme de Ébola o algo así. Cuando tosí, la gente se apartó con miedo. ¡Abandonen el barco, abandonen el barco! No tuve más remedio que quitarme algunas capas. Tropecé hasta el baño. Mis brazos estaban pesados mientras me quitaba el suéter. Solo levantar los brazos me agotaba, y tuve que parar y descansar sentándome en el borde de la bañera, jadeando por aire. Me quité las capas lentamente, una a una. Me quité los pantalones y los pantalones de chándal, hasta quedarme en ropa interior. Me sequé con una toallita. Mi camiseta roja había manchado las tres blancas debido al sudor, por lo que ahora eran teñidas de rosa pálido. Levanté el montón de ropa y me sorprendió el peso. Las metí en el armario. Las recuperaría más tarde, antes de irme. Me puse el suéter de nuevo sin nada debajo. Después de dos semanas de constreñir mi suministro de aire y mi rango de movimiento al llevar seis capas, me sorprendió la libertad que tenía con mis brazos. Sentí ganas de bailar por primera vez en mi vida. De repente me di cuenta de cómo me veía realmente en esta fiesta: una bola de pelo acolchada, miserable y frustrada, ardiendo en todas mis capas. ¿Todo esto porque odiaba mi apodo?

Llegué a casa y me di cuenta de que había dejado mi montón de ropa mojada en la fiesta. Lo tomé como una señal. Mis días de usar capas adicionales habían terminado oficialmente. Si Sarah se había enamorado del yo acolchado, se estaría enamorando de otra persona. Además, el invierno no iba a durar para siempre, y no podía simplemente volver a usar un solo conjunto de ropa como un humano normal en primavera. El cambio en mi apariencia externa sería como una oveja esquilada. De ahora en adelante, solo iba a ser yo mismo. 

Eso fue anoche. No estoy asquerosamente delgada, me lo recuerdo constantemente. Soy fibrosa. Soy delgada y agresiva. 

Está nevando afuera otra vez. Hay una fiesta esta noche y mis amigos vienen a recogerme. No sé qué ponerme, así que he puesto cuatro atuendos diferentes en el suelo como si fueran siluetas de tiza. Un claxon suena diez minutos después y todavía no he decidido qué ponerme. Tal vez me ponga todos.

زړه وهل

پېښې ته مخينه:

داوېد يو، چې په ۱۹۷۴ کال کې زېږېدلی، تل یو څه توپیر احساس کړی. په کوریا کې د یوې نړیوالې ښوونځي کې لوی شوی، هغه د خپلو جرمني او سعودي ملګرو په منځ کې یوازینی کوریایی-امریکایی زده کونکی و. کله چې د هغه کورنۍ کنیکټیکټ ته لاړه، هغه لا هم ډیر کم آسیایی ملګري وموندل. په ۲۹ کلنۍ کې، هغه خپل لومړی کتاب، "د ناريو لپاره ناري"، خپور کړ، چې د یو کوریایی-امریکایی ځوان په اړه یو مزاحیه کیسه وه چې هڅه کوي په یوې امریکایی لیسې کې ځای ومومي. 

کیسه:

"لاتيدو" زما لقب دی، ځکه چې زما ملګري قسم کوي چې دوی زما د پوستکي له لارې زما د زړه وهلو وهلو لیدلی شي. زه تل تنکي پاتې شوی یم. خلک فرض کوي چې زه کمزوری یم ځکه چې زه تنکي یم (زه "تنکي او تند" یا "بې صبری" ته ترجیح ورکوم)، که څه هم زه د دریو سپورټونو ورزشکار یم. په دې مني کې، په هرصورت، ما پریکړه وکړه چې شیان بدل کړم. سارا، هغه نجلۍ چې زه یې مینه کوم، وویل: "اوه خدای ... ته ډیر تنکي یې." د فوټبال بس څخه کښته کیدو پر مهال د زما سینې په اړه هغې ناخوښي ښکاره کړه. په خاموشۍ سره ما قسم وخوړ چې د وزن کمولو اعلانونو د "وروسته" انځور ته بدل شم. زه شپاړس کلن وم، مګر داسې ښکاریده چې زه یولس کلن یم. 

د د پاییز د پاتې مودې لپاره، ما په دوامداره توګه د بدن د وزن تمرینونه او د وزنه پورته کول ترسره کړل تر هغه چې زما لاسونه نور نشو کولی ټیټ شي. زه په خورا ډیره اندازه قوي شوم، مګر وزن مې نه زیات شو. زه غوښتل چې ډیر غټ شم. زما لپاره مهم نه و چې قوي شم که چیرې هیڅوک دا ونه شي لیدلی. ما څیړنه وکړه او پیل مې وکړ چې د لږو تکرارونو سره ډیرې درنې وزنونه پورته کړم، او د وزن زیاتولو لپاره مې په خپل خواړو کې پروټین شیکونه، د هګیو سپینې، پخه شوي شلغم او پنیر اضافه کړل. ما ځان ته مجبور کړ چې هره ورځ د درې ډیر وزن لرونکو نارینه وو په اندازه خواړه وخورم، مګر بیا هم وزن مې نه زیات شو. (زه خورا ګړندی میټابولیزم لرم). د کرسمس په رخصتیو کې، ما د هر ډول فعالیت څخه لاس واخیست چې کالوري سوځوي، لکه د ټینس لوبې کول یا د پله پورته کول. دا داسې ده لکه څنګه چې زه یوه چاڼه یم: د یوه کوچني سنیکر 83 کالوري بې ګټې دي ځکه چې زه یوازې د هغې د خوړلو په وخت کې 90 کالوري سوځوم.

د جنورۍ په مياشت کې مې بېرته ښوونځي ته لاړم او زړه مې ډېر خراب و ځکه چې د ټولو په نظر کې زه لا هم "زړه وهونکی" وم. دا بار په زړه کې مې تل و، لږ تر لږه په هر ساعت کې يو ځل، په هر ځای کې چې وم. د تشناب په لټه کې وم، جامې مې لرې کولې او د څو دقیقو لپاره مې د آینې په مخ کې تمرین کاوه. ډېر مې خفه کړې چې هیڅ څه کار نه کوي، خو دا خفګان ډېر وخت نه و دوامدار. دوه اونۍ مخکې، سارا د جادو کلمې وویلې: "آیا تاسو ورزش کوئ، ډیو؟ تاسو ډېر لوی ښکاري." نه مې پوهېدل چې هغه په مزاحه خبرې کوي که نه. کور ته مې لاړم او د آینې په مخ کې مې ځان ته وکتل. هو، زه ډېر لوی ښکاریدم! 

خو بیا مې پوه شو چې ولې: هغه ورځ، په تصادف، ما د خپل راګبي جرسي لاندې دوه جرسۍ اغوستې وې. دا یوازې یو وهم وو. زه د خپل مخ او وزن پورته کولو لپاره هڅه کوم، د خپل ظاهري بڼې بدلولو لپاره، او اوس ما د لوی ښکاریدو لپاره ترټولو ساده حل وموند. ما احساس کاوه چې زه بیا زیږیدلی یم. بل ورځ، زه د خپل ګردني جرسي لاندې دوه جرسۍ اغوستې ښوونځي ته لاړم. ما احساس کاوه چې زه قوي یم. د اونۍ په پای کې، ما د خپل راګبي جرسي لاندې درې جرسۍ اغوستې وې. دا دوشنبه، ما د خپل چیک شوي بټن شوي قمیص لاندې څلور جرسۍ اغوستې. دا ما ته جعلي عضلات ورکړل. زما پتلي اوږې په لویو او عضلاتو اوږو بدل شوې. ما کولی شو چې وګورم چې زما ملګري په مختلف ډول راته ګوري. دا احترام وو. ساره ما ته داسې نظر ورکړ چې ما هیڅکله مخکې نه وو لیدلی، لکه څنګه چې هغه احساس کوي ... زما شاوخوا ډیر خوندي. زه د ورځې په پای کې د دهلیز څخه تېریدم کله چې باید ما په ناخوشۍ سره ځان ټوټه کړی وي ځکه چې زما زیپ خلاص شو او ټولې زما جرسۍ له زما پتلون څخه راوتلې. خوشبختانه، دهلیز خالي وو او زه کمربند اغوستی وم.

ما پوه شو چې زه په مصنوعي ډول له خپلو جامو څخه لوی شوی یم. زما بټن شوي قمیصونه دومره تنګ وو چې د اضافي پرتو د پتلونونو کې د داخلولو څو ثانیو وروسته، فشار د کپړو په ټولولو کې مرسته وکړه، داسې ښکارېدل چې ما په اوږه کې یو ګوټ یا څه لري. ما د ډوډۍ په وخت کې له خپلو والدینو څخه شکایت وکړ. "هیڅ شی ماته نه راځي،" ما وویل. "دا ستاسو لپاره شرم دی. تاسو ممکن نیول شئ." 

"ته څه خبرې کوې؟ ته د تل په څېر ښکاري. ته لا هم زما کوچنی یې،" زما پلار ځواب ورکړ، ما یې په سر کې نیولی او "noogie" یې راکړ. ما په غوسه سره ورته وکتل. 

"ما ته نوي اسکی جاکټ ته اړتیا لرم،" ما وویل. دا حقیقت وو. زه په ټولو پوښاکونو کې چې ما اغوستي وو، تقریبا د لاس وهلو توان نه درلود. دا کار زما له کنټرول څخه وتلی وو. څلور ټي شرټونه چې زما د ګرمې جاکټ لاندې وو، زما سږي یې د نارینه وو د کمربند په څیر فشار ورکول. دا یوه کوچنۍ بیه وه چې باید ورکړل شي؛ هیڅوک مې نور "زړه" نه بولي، ما خپل ځان ته یادونه وکړه. 

د شام نه وروسته، زه يوې ګوند ته لاړم. سره له دې چې ژمي وه، ما په شا باغ کې ډېر وخت تېر کړ، ځکه چې دننه ډېر ګرم وو. دننه کېدو ته د سونې په څېر وو، خو سارا په زیرزمین کې وه، نو زه هغه ته لاړم. موږ خبرې کولې او هغې ولیدل چې زه ګرم شوی یم. "ته لړزیږې"، هغې وویل او زما اوږه یې لمس کړ. هغې فکر کاوه چې زه د هغې سره خبرې کولې ته ډارېږم او شاید یې فکر کاوه چې دا ښکلی دی، خو په حقیقت کې، زه د بې هوښۍ په حال کې وم ځکه چې ما څلور تنګې قمیصونه او دوه اوږده بازو قمیصونه د خپل ګرم سویټر لاندې اغوستي وو، پرته له دې چې د جرابې پتلونونه زما د جرابې په جرابې کې واچول شي ترڅو زما (پخوا پتلی) پښو ته حجم ورکړي. هغې زما بازوونه فشار ورکړل. 

کارمبا، ډیو، څومره پوښاکونه په تاسو دي؟

هغه حتی نه شو کولای احساس کړي چې هغه دوی ته ټینګوي.

"زه باید لاړ شم،" ما وویل، او د زیرزمینې بلې کوټې ته د تګ لپاره معذرت غوښت. ټول ګډ شوي وو. دومره ګرمه وه چې ټول، پرته له ما، یوازې ټي شرټونه او بې آستین جامې اغوستې وې. زه د غوړ په واسطه ډوب شوی وم، بې هوښه او د بندې ځای ډار. زما سینه سړه وه ځکه چې ما د خپل سویټر لاندې څلور ټي شرټونه لوند اغوستي وو. داسې ښکارېدل چې زه د ایبولا یا بل څه په واسطه ناروغ کېږم. کله چې ما ټوخی وکړ، خلک په ویره سره له ما لرې شول. د کښتۍ پریږدئ، د کښتۍ پریږدئ! ما مجبور

 شوم چې له سارا څخه په زور خپل ځان خلاص کړم او یوازې پاتې شم، شاید شپه هم تر آخره کړم، د ګوند د خدای لپاره څومره ښه وخت تیریدلی. 

ما د خپل ګرم سویټر لاندې اضافي درې قمیصونه لرې کړل. وروسته بیا مې اوریدلي وو چې زما ملګري په ټولو جامو کې، له ډيرو یې یو قمیص لرې کړل او ځان ته يې سا ورکړه، بیا مې د هغې بڼه ولید، خو خوشبختانه هېڅوک زما بد حالت ته نه و خوشحاله شوی، ځینې وختونه په ښه وختونو کې خوشحالیدل کیږي. 

Links:
Screenpal:  https://go.screenpal.com/watch/c06fY4V5vMf