همیشه لباس الفاظ و لغات به قامت معانی کوتاه بوده اما آنچه با ماگفته اند آن می کنیم ...(میرزا عبد الناصر شجاعی ه ی چ)

هُوْ

...

اشاراتی نورانی و دریافتی رحمانی در قلمِ عبدِ فانی هیچ همدانی.

روزی عین القضات همدانی نوشت:

«لاشیخَ ابلغُ من العشق »؛

سالک را هیچ پیری کاملتر از عشق نیست

ص58 تمهید دهم

ودیگر روز "ه ی چ" نوشت:

جمالِ جلال حق را بگونه ای نیکو نشانِ اهلِ التباس می دهند که تاب وتوان دیدنِ جلال را داشته باشد

که اگر این تلطیف نباشد روح بپرد و جسم بِدرَد...

چه میدانند ازاسرار ما ،

از نوای عنقاء،

ازطور سینا ،

و غیرت حق بر اولیاء،

چه می دانند از جماعت بی خویشان

که درکشفِ ، مرآتِ خویشند ایشان

آن را که ،از " أخفی " خبرآمده

چون در "خفی" بگوید اهلش تاب نیاورند وهلاک شوند

چه رسد به اهل سِرّ

دیگر،حساب عاشق وعارف و صوفی و عابد و زاهد و فقیه معلومتر...

هالکون الّا العاملون، و العاملون کلّهم هالکون الّا المخلصون، والمخلصون فی خطر عظیم ..همین معنی را دارد...

هُوْ

...

نون.

نور حقیقت آدمیست که طبیعت انسانی را سوزد وفطرتش را بر افروزد،

درکِ حقیقت دشوار است و "حقِ حقایق "ورای "حق"است فکیف الی حقیقة الحقیقة

سیّد اهل حقیقت گفت «رأیت ربی بعینی و قلبی.»

زیرکانِ هستی از این اشارات بهره خواهند برد

درویشی میگفت :

گمان نکنم بفهمد این معانی راکسی

مگر که به قوس ثانی رسیده باشد.فَکانَ قابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنی..

«دنى» مشتق از «دنو» به معناى قُرب است

اما قُربِ قُرب لوح محفوظ است!!!

جایی که بی دلیل و معید و استاد و مرید، اسمِ مجید و رسم فرید را

از عرش تا فرش درک کنی...

مَا کُنتَ تَدْرِی مَا الْکِتَابُ وَلَا الْإِیمَانُ وَلَکِن جَعَلْنَاهُ نُوراً نَّهْدِی بِهِ مَن نَّشَآءُ

اوراق لوح، شَـراباً طَهُورا است گفتگویش حال است و همراهیش مُترَبّی ست .

تو خود دلِ خود ندیده ای،جان را کِی دیده باشی!؟

وچون جان را ندیده باشی جانان را چگونه دیده باشی.

چون وقت باشد تورا در عالم الرَّحْمَنُ عَلَّمَ الْقُرْآنَ

و جمله اسرار الهی را دردایرهء با بسم الله ویا در میم بسم الله به تو نمایند

پس عَلَّمَ بِالْقَلَمِ عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ یَعْلَمْ معلم تو شود این همه در دلِ تو منقش شود؛

دلِ تو لوح محفوظ شود

بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَّجِیدٌ . فِی لَوْحٍ مَّحْفُوظٍ تو را خود گوید آنچه را که با روح الامین گفت

پس قطره ای از علمِ لدنی در دهان تو چکانند که علم اولین وآخرین بر تو روشن و پیدا گردد

«قطر‌قطره فی فمی. علمت بها علم الاولین و الأخرین»

***************************************************

،ای دوست دراین دریای پر آشوبِ حقایق، لنگری نداری جز تسلیم

...اما چگونه تسلیم شدن و بر چه کسی مهم است

این جماعتِ تَر دامن وآویزان بر تصوف و عرفان ، ومدعیانِ آگاه از مکتب و قرآن

...دستشان خالی تر از این حرفهاست که بخواهند از تو دستگیری کنند

!تو دستگیری داری بزرگتر و مسیری داری طولانی تر از مقصدی که اینها نشانی میدهند

همانگونه که بوی پیراهن یوسف دلیل راهِ یعقوب شد و او هدایت کرد

...تو به عطرو بوی حق خوش بین باش که مطلوب، اشتیاقش بیش از طالب است به مطلوب

ذره ذره ذکر حق را یاد کن

خویش را از بندها آزاد کن

،از بند رها شو چون کاهی ، تاکهربای حق تو را جذب کند و آنگاه که مجذوب شدی اختیارت ارادهء حق است

!شرم باید کردن ازحق،پیروِ ناحق چرا

(اشاراتِ هیچستان)

شاهدان درسِیرِ کوهِ قافِ عزلت، قیامت را دیده اند و از دیوانِ محشرفارغند، خود حسابانی هستند

...آسوده از یوم الحساب و سنجیده کارانی که آشنایند با میزان

خاکِ پای سِیر کردگانِ صحرای عدم، توتیای چشمِ آزادگان تاریخ است،سرو صفتانِ آزاده از"تعلّق

و سر سپردگان آنسوی "تعقل"، به آنا نیکه تکفیرشان میکنند و گناهکار شان می پندارند

با لبخندی میگویند که حکایت ما همان حکایت آینه و خاکستر است ،

ما را حاصل جز سپید رویی نیست در برابر آینه و آنچه از ما کاسته شود افزایشمان میدهد

این درد مندیست که درمان دردهای ماست

هرچند گفتارِ لبها و نگاشته های قلم را، کیفیتِ دیدارهای چشم نیست، اما مینگاریم از آن ...نگار

...هر که دیده روی حق کافر شده ،کفر ما آنسوی ایمانِ شماست

**************************************

،ای رفیق

تا از آزادی ،آزاد نشده باشی

بدان که مسخی،عادتی،تقلیدی و هنوز تولّد نیافته ای

تا مراقبه و محاسبه نداشته باشی و

عنان واردات وصادرات وجودت را در دست نگیری،همانند اسبِ عصّاری راه میروی

وبه جایی نمی رسی؛

می خواهی خدا را ببینی ؟

!!ودرآینهءآثار به نظارهء رخسارش بنشینی؟

،اما بدان

.آثار خدا با او به ظهور میرسند، ولی نمی توانند ظاهر کننده باشند

...چقدر غافل است آنکه در آینه مینگرد و میگوید فقط خود را میبینم

ای کاش کسی نور را به او نشان می داد ومی گفت که بدون نور دیگر از تو انعکاسی در

آینه نخواهد بود و ظهوری

...نخواهی داشت

"،خدا "شناسی را بگذار و در صراط،

...شناختِ "وجودت" را دریاب

دنیا را هم رها نکن ،بلکه دنیا را اسیر کن ، قبل از اینکه اسیرش شوی

...تو سر مایه ها و ابعادی داری که تشنگان زیادی را میتواند سیراب کند و جهت دهد

تو را دادند کالای وجودی ،که بر داری از این سر مایه سودی

،افسانه ها را افسون کن و طریق را دگرگون

این وجودت شاهکارِ کارهاست

...خوش نگر آن مخزن اسرار هاست

و بدان تو آرمانی داری بزرگتر از آگاهی ها

...و مقصد داری فراسوی تصور

حقِّ حقایق

هُوْ

چون بیرون آمدی از توحید و تفرید

حق را به حق یاد کن نه به توحیدت،

در معرفت و عشق و شوق و محبت هر چه دیدی کافری بود

پرده از یقین برگیر تا شاهباز اتحاد نمایان شود

ای درویش بی خویش شو

و

طوبای یقیین را بیش از این آب حیات مده...

وَكَذَلِكَ نُرِی إِبْرَاهِیمَ...را ویران کن..

هُوْ

بند از پای یگدیگرباز کنید

و تا آشیان وحدت پرواز کنید

تا رسیدن به جایگاهی امن ...

و تنها متاعی را که آنجا نمی یابید فقر است ،

پس فقر را توشه بردارید...

هو

...

یک نکته از یک دوست

،ای رفیقِ راه

(بدان، محمدمصطفی (ص

...نه" حوزوی" بود نه "خانقاهی" و نه "دانشگاهی "اما تا اعلی درجهء قُرب پیش رفت

...جایی نقل از علمِ معلّم است

و

...جایی صحبت از تربیتِ مُربّی

اما،حکایتِ حُبِّ حبیب است که محمد را به وادیِ محبت می کشاند

و این ،زیبا ترین حالتِ آموختن است

عَلَّمَ اْلإِنْسانَ ما لَمْ یَعْلَمْ ...(آموخت آنچه را که نمی ‏دانست)

...مگر ندیدی محبت با محمد چه کرد و چه گفت

:بفرمود

جامه از سر، بر کش

...برخیز

،نورالانوار تورا می خواند

...

مردمان را به جلال من یاد آوری کن،

...و به جمال من شیدا گردان

...برخیز که امروز شبانی رمه ها با توست

!!از چه می لرزی

...محمّد من

با تو به رمز، سخن خواهم گفت

إقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذی خَلَقَ(1)

خَلَقَ اْلإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ(2)

إقْرَأْ وَ رَبُّكَ اْلأَكْرَمُ‏(3)

الَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ(4)

...

و اما رفیقِ راهم ،در محبت کوش که

چون وقت باشد تورا در عالم الرَّحْمَنُ عَلَّمَ الْقُرْآنَ

و جمله اسرار الهی را دردایرهء با بسم الله ویا در میم بسم الله به تو نمایند

پس عَلَّمَ بِالْقَلَمِ عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ یَعْلَمْ معلم تو شود این همه در دلِ تو منقش شود؛

دلِ تو لوح محفوظ شود

بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَّجِیدٌ . فِی لَوْحٍ مَّحْفُوظٍ تو را خود گوید آنچه را که با روح الامین گفت

پس قطره ای از علمِ لدنی در دهان تو چکانند که علم اولین وآخرین بر تو روشن و پیدا گردد

«قطر‌قطره فی فمی. علمت بها علم الاولین و الأخرین»

هُوْ

***

اهل هیچستان، دست برکارند و دل بر یار با وجودی پر از گوهرِ شهوار،

چون صدف در تهِ دریای حقایق، لب بر لب گذاشته اندو اگر لب بگشایند گوهرها بیرون ریزند...

سر گشتگا نی که باکی ندارند از زخم زبان شنیدن

و دریا دلانی که نمی رنجانندو نمی رنجند از بی مایگان و حتی خارو خس و خاشاک را هم ،

اگر چه در سطحِ وجود دریایی شان،تا منزلِ پیوستن میزبانی میکنند...

خانه به دوشانیند بی قرار و ساعیانی در انتظارِ قرار،

سبکروحانی زنده به امید شهادت و با وضوی دیگری در احرام،

نقدِ خود را نسیه نکرده اند در انتظار محشر، چون مردم کوته نظر،

ودل شکسته گانی اند که در انکسارشان قیامتهارا دیده اند و در یافته اند این نکته را که ،

از شکستن است که نِی شکر، شاخه نبات میشود...

ای دوست ،

تا نِی، در نِی زار است و برگ دارد، بدان که "بی نواست"

و تا وقتی که اسقاط برگ نکندولاغر و ضعیف و زرد و بی دست وپای نشود" نوایی "نخواهد داشت

ای رفیق،

عالمانِ مدعی دین و گرفتار در جهلِ مرکب،بی سوادان اعظمند...

تو ریشه ات را در خاکساری محکم کن و چشم بر جودِ شمسِ حق و نورِ مطلق داشته باش..

و دوباره مینویسم که دستگیری نداری جز او و چاره ای نداری جز افتادگی،

پس بیاموز افتادگی را...

گلستانِ حقایق را اینان، بیابانی از خارهای تشنه به خون کرده اند اگر غفلت کنی گزیده خواهی شد

اگر قصد بَر بُرد داری در قمار عشق ،دل و دینت را بباز

که راهی از این نزدیکتر نیست و دراین راه چنان پای فشار

که درپای فشاری وسر افرازی، نخل هم به گردت نرسد...

در این دریای پر آشوب به گوشه ای قناعت کن و کشتی وجودت را به ساحلی امن بسپار،

و خود را مهیا بر بیخودی کن که لازم است سالک را پیش از سفر،این تَرک،

دستانت را بالا بگیر ای غریقِ دریای وحدت

که نابلد به شنا چاره ای جز این ندارد

گر چه سخنِ راست در این زمانهِ ی عسرت می رنجاند رفیقان را

اما ترکِ پند هم کم از دشمنی با دوستان نیست

پس اگر حرفی تلخ آمد در نظر، آن را از مختصاتِ دوا و دارو بدان ...

پیروی کردن از این جماعت خشک مغزو بی مایه،

مانند ترک کردنِ شیرِ مادر است به قصد شیر خوردن از دایه...

وسلام بر آنکه از حق پیروی کند

هو

...

در حق سوختن حق حقایق است از صحو تا اصطلام* بسیار راه و بیراه است

اینجا هیچ طریقِ دیگر نیست الا سكوت و تسلیم، كمال آن است كه نقص بر خود گیری.

همه در عوالم نگریستند اثبات کردند و ما به خود نگاه کردیم ونفی کردیم از خود بیرون رفتیم و باز نیادیم تا محو شدیم

اما، پس از غیبت ،غیرتش حاضر مان کرد

کنتُ کنزاً مخفیّاً، فأحببتُ أن اعرف.»

گفت:

(من گنج پنهان بودم. دوست داشتم که آشکار شوم. پس خلق را آفریدم تا شناخته شوم)

حال تو ای طایر بیداء وحدت! در آشیانهء«سدرۀ منتهی» چه نشینی؟

تو که علف خوارنیستی؛ زیر درخت طوبی چه میکنی؟ ای تشنۀ جاوید!

برو، شراب وادی نکرات جو که کوه طورِ جان عشاق ازبحر زلال جلال همه خشک لبند...

تا حیزومِ جان منطمس نشده باشد درکِ این تَرک محال است..

اصطلام:

اصطلام تجلیات حق بود که بکلیت بنده را مقهور خود گرداند ..

هو

...

حکایت "عارفان و شاهدان"

ای هستِ ما از هستِ تو ،

دل مستِ توجان مستِ تو

هستی همه سر مستِ تو،

پیمانه ها در دستِ تو

عارف چه داند این سخن...

عارف به قربِ حق رسید و پنداشت که حق را شناخت

و ندانست که این حلاوت وصل بود

وگر نه، معرفت، به عین حقیقت، کجا بود، چون آن علم خاص است حق را ...

اما عارف معزول نباشد از برخی علوم، حق بحق شناسد بقدر تعریف حق او را،

ای عارف،

تا بال با مقراض فنا نبُری با شاهدان نتوانی بپَری..

هان! اگر با بالِ عرفانت به قصد دوست بِپری از بحر فهم بیرون نروی!!!

و غرق شوی در این بحر...

(رموز راهِ بی پایان نمی دانی نمی دانی)

تو اى عارف نمیبینى بجز دریا و كشتى را

به گردابى درافتادى كه از ساحل نمیدانى...

لیس کمثله شیء حق را جز به حق نتوان شناخت نه به فهم و

وَهم و عقل و قلب و روح و معرفت و...که خلایق بدین ها محجوبند از حقِ حقایق..

عارف مستغرق است در ساحل بحر معرفت

اما آنکه در مشهد جلال ازلی غایب شد و هیچ،

دیگر حاضر نشد، چون حدث بود حال چون ببیند ،حقیقت قدیم الا به نور قدیم..

گر عرش و فرش آید به هم،

حادث چه داند از قدم

ذکرم شده هو دم به دم ،

مطلق تویی من هم عدم

حق است ، میگوید سخن...

وَ حق

بنمودندش .

شاهد شد ،واصل شد و بعد فاصل

چون بمراد رسید از فُؤاد باز ماند.

«ما کذب الفؤاد ما رأی.»

آنچه ( در غیب عالم ) دید دلش هم به حقیقت یافت و کذب و خیال نپنداشت.

شربت محبتش داد به جمالش مداوا کرد به وصالش پروراند از حق به حق رسید

به عین اجلال رسید، از جمال عظمت حق...

این عارفان گم کرده راه،

تو رهنما، دانا و شاه

سِیر و سلوکم را گواه،

رخساره ات برتر زماه

این کیست میگوید سخن..؟

پس حکایت شاهدان و ناظران و حاضران از دایره معرفت عارفان بیرون شد..

درویش من ،دل ریش من،

در عالمی بی خویش من

کافر منو بی کیش من،

ویرانه ای از خویش من

...

تمام طایران سما در نزد منقارِ عنقا ملخ کانند ناتمام!!!

کجاست عارفی که از این جا به بعد را بداند؟!!

چه کسی دانست چرا سلطان جبروت لااحصی ثناء گفت و خاموش شد؟!!

ندانستند گذر از قمر معرفت و

وصول محبت

وکفر و شوق و پرده برگرفتن از یقین و ویرا ن کردن تا جایی که

وللّه المشرق و لمغرب فأینما تولوا فثم وجه اللّه

مختصری از دعوی محبان صادق ( ابلیسِ برگزیده)

هُوْ

...

در عقبه ی کوهِ طور، موسی از ابلیس پرسید چه چیز تورا از سجود باز داشت؟

ابلیس گفت توحیدم وادعای من به یگانگی حق ،

اگر سجود میکردم مانند تو بودم تو را، ندا کردند یکبار «اُنظر الی الجبل» نگاه کردی

و مرا هزا بار گفتند اسجد الآدم اما به عهدم ماندم و گفتم لا تسجد غیری...

موسی گفت تمرد کردی از امر!!

ابلیس گفت :آن ابتلا بود نه اَمر، خدمتم صافتر است و وقتم نیکتر و ذکرم جلیلتر

طمع نفع و ضرر از میان برداشتم و

او مرا براند و یگانه شدم تاممتاز شوم و با

دیگران نیا میزم اگر سوزدم تا ابد غیر او سجود نکنم و دلیلی بر نگزینم و این دعوی محبانِ صادق است...

حاجبِ دربِ دولسترا معیاری شد تا سره از ناسره شناخته شود و او به تکلیفش پایبند ماند...

غریب ازل می دید، سجدهء اسرافیل را

که اولین ساجد بود بر آدم

و «فسجد الملایکة کلهم أجمعون» الا ابلیس

که گفت «خلقتنی من نار وخلقته من طین»

در آنجا" احمد" را گفتند نگاه کن و نکرد!!!

همانگونه که "ابلیس" سجده نکرد،

یکی معلم فرشتگان بود و سرور اهل آسمان

ویکی رسول خاتم بود و سید بنی آدم

دو تمرد یا دو ابتلا؟

رؤیت قهرِ حضرت حق

رؤیت حُبَّ حضرت حق

ای رفیق

ببین محبت ما را کجا کشانده که حروف و کلمات از شرحش عاجز مانده

چه بنویسم از

«کتاب مبین» لوح محفوظ از حکایت نار و نور...

از همه، از ه ی چ...

سجده ای مساعده بود جحودی مشاهده...

لاء جحود ،لاءنفی و لاء و لاء و سراسر ابتلاء

در توحید وصال و هجران یکیست

حق بی نهایت است..

هُوْ

...

کسی که آموخت عمل می کند و کسی که عمل می کند واقعا عالم است

و گرنه ،خرقه وسجاده و دستار و عمامه کسی را به جایی نمی رساند...

به حق الیقین می نویسم، آنکه عمل نمیکندنمی داند رازِتعلیم و تربیت را...

ای مردم :

ما در روزگاری کینه توز و زمانی پر کفران واقع شده ایم

(روزگار)نیکوکار را بد کردار می شمارد و بر ستم و سرکشی ظالمان می افزاید از دانش خود بهره نمی گیریم

و از آنچه نمی دانیم پرسش نمی کنیم از حوادث و فتنه های آینده تا بر ما هجوم نیاورده اند هراسی نداریم .

گروهی دین شان را برای این تباه ساخته اند که ثروتی بی اندوزند و یا فرماندهی جمعیتی را برای خود فراهم سازند

و یا به منبری صعود کرده برای مردم خطبه بخوانند چه بد تجارتی است که انسان دنیا را بهای خویشتن ببیند

و به جای نعمتها و رضایت حضرت حق در آخرت زندگی این جهان را برگزیند .

گروه دیگرکسانی هستند که : [ از زیر نقاب ] کارهای آخرتی دنیا را می طلبند

و آخرت را به وسیله کارهای این جهان نمی طلبند خود را کوچک و متواضع جلوه می دهند گامها را کوتاه برمی دارند

دامن لباس خویش را جمع می نمایند خویشتن را به زیور ایمان داران می آرایند [ خود را به شعار مردان صالح آراسته اند ]

و پوشش خدائی را وسیله معصیت قرار داده اند .

وگروه دیگر آنانند که پستی و بی وسیله گی آنان را از رسیدن به جاه و مقام بازداشته

و دستشان از همه جا کوتاه شده و خود را به زیور قناعت آراسته اند

و به لباس زاهدان زینت داده اند [ اما حقیقت این است ] که در هیچ زمان نه به هنگام شب و نه به هنگام روز در سلک راستینان نبوده اند .

اما،

الراغبین فی الله و بقی رجال غض ابصارهم ذکر المرجع ، و اراق دموعهم خوف المحشر ، فهم بین شرید ناد ، و خائف مقموع ، و ساکت مکعوم ،

راغبان به خدا [ در این میان ] گروهی باقی مانده اند که : یاد قیامت چشمهاشان را فروافکنده و یاد روز بازپسین اشکشان را جاری ساخته

اینان [ به خاطر سخنان حقی که می گویند ] یا از جامعه رانده شده اند و در خاموشی و تنهائی فرورفته اند و یا لب از گفتار فروبسته اند **

و بعضی هم مخلصانه به کار دعوت به سوی خدا پرداخته اند عده ای هم گریان و دردناکند که تقیه آنان را از چشم مردم انداخته است و ناتوانی وجودشان را فراگرفته [ اینان به کسانی می مانند ] که در دریای نمک غوطه ورند دهانشان بسته و قلب شان مجروح است [ آنقدر ] نصیحت کرده اند که خسته شده اند

از بس مغلوب شده اند ناتوان گشته اند و از بس کشته داده اند به کمی گرائیده اند بی اعتنائی و زهد در دنیا ...

ای مردم دنیا در چشم شما باید کم ارزش تر از پوست درخت و اضافیهای مقراضهائی که با آن پشم حیوانات را می چینند بوده باشد از پیشینیان پند بگیرید پیش از آنکه آیندگان از شما پند بگیرند

پیامی از دلِ تاریخ برای مشابهان مردم کوفه در 1395

برگرفته از خطبه سی دوم نهج البلاغه

هُوْ

علم حق را در قفا انداختند

بهرِ نان دین و حقیقت باختند

این بی رسمان و کم نگاهان،

کشتند و سوختند و خاکستر "بی خویشان" را بر باد دادند!!!

یُضِلُّ بِهِ كَثِیراً وَیَهْدِی بِهِ كَثِیراً و پیروان حق را طعن و لعن و تکفیر کردند،

با گمان ایمان ،

در حالی که غافل بودند از طغیان

مشتاقان حق، دانه های این دام شدند تا اهل طغیان در دام حقیقت هلاک شوند

وَمَكَروا وَمَكَرَ اللَّهُ ۖ وَاللَّهُ خَیرُ الماكِرینَ

از ابتدا تا انتها انبیا و اولیا جانهای پاک شان را به مشهدِ قرب آورند تا معیار و فرقانی باشد

میان سره از ناسره و فرقی باشد عقاب از شب پره

ابراهیم خلیل دلیلی شد بر رسوایی نمرودیان،

موسی بن عمران نشانه ها داد بر آن جماعتِ اهل عصیان،

شاهد مصر، گرگ حسد را خوار کرد در بازار محبان،

اما عبرت نگرفتند و ..

آن نبی کهنسال را بُهتان زدند و بدنش را قطعه قطعه کردند

سر از تن فرزندش یحیی جدا کردند"وَ سَلَـَم‌ٌ عَلَیْه‌ِ یَوْم‌َ وُلِدَ وَ یَوْم‌َ یَمُوت‌ُ وَ یَوْم‌َ یُبْعَث‌ُ حَیًّا ؛

و مسیح و جرجیس و محمد مصطفی و علی مرتضی و سید الشهدا و جماعت اولیای اهل وفا و صفا

را به جرم حق گویی از میان برداشتند!!!

و تخم جفا در زمین بی وفا کاشتند،

و مدعی علم و ریاست شدند و سر برافراشتند و پنداشتند

ریاست اهل وفا وصفا کسبی ست و غافل بودند که بی خویشان خلیفه ی حقّ اند در زمین،

وَإِذْ لَمْ یَهْتَدُوا بِهِ فَسَیَقُولُونَ هَذَا إِفْكٌ قَدِیمٌ

عجبا از این نا تمامان!

به پارسایی و عالمی نام گرفتند و به پشتیبانی منابر دشنام دادنداهل صفا را

ونترسیدند از دعا و نفرین کسانی که پشتیبان شان حضرت حق است...

واکنون هم غافلند که،

از دل اولیاء حق بذات حق دریچه ایست که ایشان بدان دریچه در ذات حق نگاه میکنند و

حق بذات خویش بدان دریچه بدیشان نگاه میکند.

نشنیدی آن پیر فارس میگفت:

"ما را قبای صفای صورت آدم است، دم «نفختُ فیهِ من روحی» اشارت ادریس در شواهد ملکوت،

حدث نوح در نوحه، آوۀ ابراهیمی، بلاء اسماعیلی، رنگ رخسار یوسف در رنگ رخسار ماست.

زوایاء احزان یعقوب خانۀ ماست. چون موسی «رب ارنی» گویم، بِدَم ثعبان، سرِ این فرعونیان بردارم.

نالهء داود در حلق ماست: مُلک سلیمان در مُلک محبت ماست. جان معصومِ یحیی در جان ماست.

کل «کلمته القاها الی مریم» در کل ماست. واشوقاء حبیب در حق ماست،

ودر مصحف شریف حق بدین سخن گواه است «کُنتم خیر اُمّة» برخوان و خبر «مَثلُ امتی کمثلِ المَطَر،

لایُدری اوله خیرٌ اَم آخرُه» بدان

این همه ماییم، و آنچه در سطر وحدت در لوح محفوظ نشان دارد، حال ماست.

کروبیان ملکوت و ملازمان سرادق جبروت مشتاق ما اند.

ازین انفاس یک نفس جهانی مردگان و ازین آشوب عالمی خفتگان.

کله پوشان مفتح اعلی چه شناسند که قوت از خوان «ما یکون من نجوی» خورند.

مست شراب جلال و مُعربد در جمال مناجی نیستانند لیکن کوْن غاشیه دار ایشانست.

عالم و عالمیانرا حکم کنند و گزیت از اهل دنیا ستانند. آن نااهل چه دانند که ایشان از کجا خورند

و بر عرصۀ صفت مهرۀ دغا از حریف عشق کجا برند؟ آنک در صورت امر متواری کلفت تکلیف است

در بزم شاهان عشق کجا بدید است؟ خام جوهری چند دارند این نشناسان نسناس تا در حق قومی طعن میزنند

که اگر صد دریاء خون باز خورند به روزی در بحر وحدت مصفاا ترند. دعویشان معنی است

و معنیشان ورای تقوی. . طوق عشق لایزالی در گردن دارند، ازان در هوای ابد پرواز میکنند."

هُوْ

...

ندیدی پیرِ بی خویشان گفت

«نپرستم خدائی را که نبینم»

عبد به رؤیت نزدیکست

تعبد اللّه کأنک تراه

ما شککتُ فی الحق منذ رأیته. و لو کشف الغطاء، ما ازددتُ یقیناً.

اگر «پرده های مادی » هم، از معارف غیبی برداشته شود; یقین و ایمان کامل من افزون نگردد

من پیوسته شاهد غیبم، حق را معاین بحق اگر پردۀ سما بر دارند، مرا در یقین زیادت نشود

. زیرا که حضورم غیبت است و غیبت حضور

ولیِ حق در صحو بعد از سکر ، چون در بحر قدم غوطه خوردی، از أصداف جان لؤلؤهای شطح برانداختی.

گفتی ،من در شبهتی نیستم، حق رادیدم و در حق شک نکردم که می بینم. چون می دیدم،

... اگر بینم بچشم سر، چنانش بینم که بچشم دل

این را نوشتم که به اینجا برسم

خاک خورده های مسیر انکسار و افتقار باید همت کنند در شرحِ مقام ولایت

آنچنانکه بزرگانی چون عین القضات همدانی در این راه پا گذاشتند و سَر دادند( مطروحه درتمهید اصل اول)

با تمام احترامی که برای سینه سوختگان صراط مستقیم شریعت وهمچنین خلفای صدر اسلام و صحابه(رضی الله عنهم اجمعین )قائلم

و بارها با تأ کید نوشته ام به حق الیقین که ضعیفترین صحابه در سلوک از بهترین های مدعی در دورانِ ما بهترند

متأسفانه در این روزها می بینیم که مقام ولایت علیِّ مرتضی (ع )را در کنار خلفا و گاهاً فقها می آورند

... که این ظلم آشکار است به مقام ولی

...قیاس خورشید ، با شمع در نزد اهل تحقیق و حق نشانی از حُمق و یا بغض دارد

قبلا هم نوشته ام،رازِ توفیقِ ما در وحدت است واین وحدت محصول معرفت است ، نه تسامح..

،این روزها نوشتن بی غرض و مرض و دور از تجزُّم و تَصلُّب و تحجُّر هنر است

خونِ ولی جوهر مداد «ن و القلم» است

"بخوانید از لوحِ محفوظش "خلق الله آدم

کلمات که در بیان خود عاجزند چگونه مختصات ولیِ حق را شرح کنند

،اما غریب ازل

،فانی ازفنا به زبانِ ربنّا، و لا احصی ثناء

...الفقر فخری سر داده وتاجِ لولاک افکنده

....و تکرار می کند

...قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ

هُوْ

...

بی خویشان به سه گونه سخن گویند

به زبانِ صحو ،علم معارف گویند

به زبان تمکین، علم توحید گویند

به زبانِ سکر، رمز و اشارات و شطح...

ای بی دیدگانِ ناشنوا ،

که تکفیر می کنید ایشان را...

به کدام زبان برایتان بنویسم که مصداق "مغضوبین و ضالّین "شمایید...

بر گوش و چشم و قلوبتان مُهرهایی ست...

خَتَمَ اللَّهُ عَلی قُلُوبِهِمْ وَ عَلی سَمْعِهِمْ وَ عَلی أَبْصارِهِمْ غِشاوَةٌ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظیمٌ

من تنها غم و اندوهم را به حضرتِ حقّ میگویم (و شكایت نزد او میبرم) و از او چیزهائی میدانم كه شما نمیدانید.

إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّی وَحُزْنِی إِلَى اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ

نوشت ،نون .شین ...اشارات غنی تر از عبارات است اما از آن هم بی خبرید

روزی آن شطاح مینوشت:

غیب دیـدن و حـیران شـدن، صـفت بندگیست.

هرچه یافت از ملک حق،گفت که ذره ئی نبود

«و اذا رأیتَ ثمّ رأیتَ نعیماً و ملکاًکبیراً». نیزگفتند

که تو مثل مائی، یعنی تورا حـی، قـادر، سمیع، بصیر، متکلم، مرید، آفریدم،

تورا لباس بقا در پوشیدم، تـا در جـوار مـا نمـیری.

ایـن رمـز «خلـق اللّـه آدم علـی صورته» بین.

چون اتصاف حاصل شد و تخلق تمام گشت،

اسمِ اعظم بیافت. پس آنگاه در تقلیب اعیان و انشاء مفردات قادر شد .

عجب مدارکه از فرش تا به عرش بکاف و نونِ حق، موجودست و بدان قایم تـا ابـد؛

اگـر به اسـمِ اعظم ،کسی هزارعالم بیافریند،

هم چون این عالم به اسم حق بوده است،

نه بغـیر قابـل و فاعـل حـق بـوَد. آن جملـه

متعلق بقدرت قادر قدیم است...

و در زبان تمکین

گفت "کُن " ،

راهی شو به راهِ عدم تارسی به در های قدم

در آنجا تغذیه شوی با غذای" الست" و "نیست " شوی همزاد فعل ،

چون باز آیی چهار سوی عالم شخص را ،

دایه شوی ،آنگه علم آدم الاسما برخوانی همسنگ آدم شوی...

اکسیر اعظم، در جسم جانت شود ،عین عین الله گردی و توانگر،

از حق فردانیت جویی در هر فرد شوی و

گویی الفقر فخری و به افتخر...

سلام بر مسافران شاهراه عدم،

و سائران عرصهء قدم راهیان میدان فنا و باقیان بحر بقا...

هُوْ

عادت بَد کمین گاهیست شیطان را،

اگر بر سجادهء نماز هم عادت کردی تَرکش کن

که عادت عبادت نیست..

و قومی بودند از شاهدان که عادتِ شان تَرکِ عادت بود..

آنها برخلافِ مردم روزگار که عادت کرده بودند ادعایِ "هستیِ " داشته باشند،

در تَرکِ عادتِ معروف درِ" نیستی" را کوبیدند و "حقیقت "را در آنجا یافتند...

تمام گنج هستی را به کُنج نیستی دیدم

بقا را یک نظردیده،فنا برخود پسندیدم

نِی ستانی به ذوقِ حقّ به پا کردم درین وادی

نگاهی خون بهایم شد بدور خویش گردیدم

چو بستم چشم هایم را سر و جانم حقایق شد

...

از شکستن است که نِی شکر، شاخه نبات میشود...

ای دوست

تو ریشه ات را در خاکساری محکم کن

و چشم بر جودِ شمسِ حق و نورِ مطلق داشته باش..

هُوْ

***

از قیل وقال، تو صاحب حال نمیشوی

با سکوتی حقیقی همراه شو

تا ندای حقیقت هستی را بشنوی

ورودی های ذهن،فکر ،عقل و قلبت را

کنترل کن تا خروجی های مناسبی داشته باشی

آفرین آن را که این جان آفرید

خلوتی را بهرِ انسان آفرید

در میان خوبها وخوابها

شاهدانِ حق درین محرابها

هُوْ

*عزلت درصیام

عزلت، از اسباب روزهء اهل باطن است

وبه عزلت در حال، در قلب، و در نفس تقسیم میشود

روزه در شریعت به معنی امساک از خوردن و آشامیدن است،

اما در طریقت عبارت است از اعراض کردن ونگه ‌داشتن دل از وسوسه‌ها

وهمین تفاوت باعث میشود دست آورد اهل شریعت و اهل طریقت متفاوت باشد

دستاوردهایی چون مکاشفه و مشاهده و معاینه و...

*دوباره حجاب است و سعی سالک در رفعٍ حجاب

مکاشفات و مشاهدات هم خود حجاب میشوندیعنی اینکه سالک تا انتها

بایدسعی در رفع حجب داشته باشد همانطور که فرموده اند:رشدارباب قلوب پاکی

از حجاب علم واصطلاحات است وتعالی اصحاب سرّ، پاکی از حجاب مشاهدات است.

ومحبین و مجذوبین در پاکی ازتوجه به غیر و غیریت میکوشند

اصحاب ولایت در پاکی از تعینات تجلّیات اسمائیه و صفاتیه سعی دارند

و ارباب صحو بعد المحو و تمكینْ پاک میکنند درون را از تلوین بعد التمكین و.....

درک احوال اهل دل اهلیت میخواهد رشد وصعود از هر منزلی اسبابی لازم دارد

که ممکن است در منازل دیگر کارایی نداشته باشدنظر در مورد ارباب قلوب ویا اصحاب سرّ

صاحب نظری میخواهد که آن منزل راگذرانده باشد ...

قسم به زمان كه انسان در زیان( ...) است مگر كسی که در پرتومعرفت

به حقیقتی می رسدکه کثرات او را از وحدت باز نمی دارد،

وکثرت، برای او رهزن نمی شود

و در کثرت، وحدت را میبیند

مگر نشنیده ای از سید الفتیان که«الشریعه قولی، و الطریقه فعلی، و الحقیقت حالی…»

وایمان مجموع اینهاست مگر مؤمنان (اهل فتوت) در واکاوی و تحلیل این مقولات گام بردارند تا از هجرانِ حقیقت بکاهند..

درویش بر توست، تبلیغ حکمِ حق

و بر ماست حسابِ خلق ...

وحضرت حق سریع الحساب است («وَاللَهُ سَرِیعُ الْحِسَابِ ؛ آیه 202 سوره بقره).

آب بودم صحبت آتش گلابم کرده است

خاک بودم کیمیا گر زر نابم کرده است

بندهء پیر خراباتم که در دیر مغان

خدمت جام و سبو را انتخابم کرده است

هو

بشنو بشنو ، پیش از این مردمان بوده اند که از ذوق و شوق و طاعت و عباد

همه چیز داشتند

و خود را چنان می نمودند که گویی هیچ ندارند

!!!و در این ایام مردمانند که ازینها هیچ ندارند

!!!و خود را چنان می نمایند که گویی همه چیز دارند

عزیزِ من، فقر مذهبی است که آنچه در کسی از صفات حسنه باشد

اظهار کردن آن جایز نیست، خاصه در کسی که آن صفات نباشد

!اظهار کردن آن کِی جایز باشد،

و لهذا بعضی درویشان را ملامتی خوانند و ملامتی طایفه ای باشند

که ایشان نه خیر خود را پیدا کنند و نه شرّ خود را پنهان دارند

( سلک السّلوک. )

مناجات:

ای حضرت حق! اگر این غم دیده شهود ازل

و بی قرار شاهد اجل

صدق درین کلام دارد،

او را از عزت دری گشای

و از قدم خاص تجلی خاص الخاص وجودش را بپوشان.

هستی در تحت قدمش محو کن به حقیــــــــــقـتـــــــــــــِ حق،

آنگه از تــــــــو به تــــــــو برسان،

و از دست و زبان این اهرمنان بی شمارِ،

که طنطنۀ فـــــا و قــــــــاف تهی از "فقـــه" دارند ...

و از سارقان چادر مریم العذراء و کفش عیسا،

که ازحقِ تحقیق جز خرافات و طامات از بَــــر ندارند،

و از متشابهان البَسه مَکر و بهتان که از نااهلی ، شمله و دلق هفت رنگ ،

خود را جنید و بایزید پندارند

برهان!

محبوبا،

مرغ انالحق را از این سرای برهان بلبل وصل را بنشان

چند بر ما خوانی «ولقد نعلم انک یضیق صدرک بما یقولون؟»

امروز را آیت «کل من علیها فانٍ» برخوان.

همه در عوالم نگریستند اثبات کردند و ما به خود نگاه کردیم ونفی کردیم از خود بیرون رفتیم و باز نیادیم تا محو شدیم

اما، پس از غیبت ،غیرتش حاضر کرد هیچ را

کنتُ کنزاً مخفیّاً، فأحببتُ أن اعرف.»

(من گنج پنهان بودم. دوست داشتم که آشکار شوم. پس خلق را آفریدم تا شناخته شوم)

اينجا هيچ طريق ديگر نيست الا سكوت و تسليم، كمال آن است كه نقص بر خود گيري.

بایزید می گفت او مرآت شد مرا من مرآت شدم اورا ...

یکی صوتی شنید چیزکی گفت یکی رویی دید چیزی دیگر...

اما شهر مصریان کور(دل) کِی شرح روی یوسف تواند کرد ،

اگر دیدند کو دستان بریده؟ این کمتر از "زنان میهمانی زلیخا" فقط مدعی اند..

آنکس که صدای او را به گوش جان بشنود دیگر ترک می کند شنیدن اصوات دیگر را

و آنکس که بیند روی او به چشم دل، دیگر ترک میکند نظر بر غیر را

قوم بنی اسرائیل با آن همه بهانه جویی و در مقابل این جماعت عهد شکن معاصر ما رویشان سپید است

عرفان حالتی از برای عارف نسبت به معروف

پس البته باید عرفان غیر معروف باشد،

و کسی که از عرفان غرضش نفسِ عرفان باشد، البته موحد حقیقی نخواهد بود...

زیرا که اراده کرده است با حق اول غیر حق اول را...

فنای مطلق عبارت است از این هستی حق مستولی شود بر هستی بنده به نحوی که هستی بنده مستهلک شود در جنب هستی حق چنا نکه مستهلک است نور چراخ در جنب نور آفتاب ...

نباشم راحت از دستت چه در خواب و چه بیداری

به هر جا، رو كنم آنجا، تو دستِ سلطنت داری

سرا پای وجودِ خود بسی در سال و مه گشتم

به غیر از تو به ملك دل ندیدم هیچ دَیّاری..

به چشم دل چو من دیدم دلِ موری عیان دیدم

سلیمانی به او اندر به كارِ مملكت داری...

ز اشراقات انوار جمالت محو و، هم هیچم

به مانند چراغی كه برِ خورشید بگذاری...

آنها که از بدایت در ره ازل به مرکب عشق به معشوق اصلی رسیده باشند،

چون او را ببینند، شهود سکر در منزل انبساط بر ایشان غالب شود،

تا عربده کنند، و این منزل سالکان را نیست، که ایشان را بدایت عبودیت بوده است نه عشق.

لیکن «صفوة الله» باشند در مقام معرفت و حیا و تعظیم، که آن منازل توحید است. لکن وشاقان حضرت و شطاحان معرفت در منزل قرب قربند.

سالکان را رؤیت قدس است، و عاشقان را منزل اُنس؛ رؤیت ایشان بجلال و جمالست بعد از انس، و سالکان را مقام فناست، و بعد از فنا عاشقان را مقام بقاست، فانی از کل اشیاء منقطع، و باقی در بقا واله.

هو

...

در این بزمگاه رزم آوران معرفت!

مگر ندانی که حد تنگدلی تا کجاست؟ و منزل جانان از جان کجاست؟

ورقی از دردم باز کن، تا حرفهای علم مجهول بینی، و از آن عشقِ خوشم بی زحمت وسواس طبع درنشان بی نشان دانی.

چه گویم!

این حدیث سِرّ خواجگان معرفتست، این رمز هم ایشان دانند، و در تنگدلی این حروف هم ایشان خوانند.

سِرّیست نهان ز همت آدمیان

آن را که نمودند، بریدند زبان.

و همین دلیل است شاهدان سوی صمت میروندو در گفت امساک دارند...

هُوْ

...

به عالم عبودیت وارد شو تا مشرق جلال ربوبیت راببینی

وَدر باغِ قُرب بوی اتحاد را استشمام کنی...

لا یَزالُ عبدی یَتَقرَّبُ إلَیَّ بالفرایض أو باداء النَّوافِلِ حتّى اُحِبَّهُ ، فَأكونَ أنا سَمعَهُ الذی یَسمَعُ بهِ ، و بَصَرَهُ الذی یُبصِرُ بهِ ، و لِسانَهُ الذی یَنطِقُ بهِ ، و قَلبَهُ الذی یَعقِلُ بهِ ، فإذا دَعانی أجَبتُهُ ، و إذا سَألَنی أعطَیتُهُ...

بنده ام به وسیله واجبات یا نوافل پیوسته خود را به من نزدیك مى گرداند، تا جایى كه دوستدارش مى شوم.

پس من گوش او مى شوم كه بدان بشنود و چشم او مى شوم كه بدان ببیند و زبان او مى شوم كه بدان سخن گوید و قلب او مى شوم كه بدان تعقّل ورزد ، هرگاه مرا بخواند، پاسخش دهم و هر گاه از من چیزى بخواهد، عطایش كنم...

تا کی،خسته دل می خواهی اَم، بنمای جام گیتی نمای را..

در آن آینه بنگر

و هستی و نیستی را در آن مرآت نظاره کن...

کبریت احمر کبریایت در نور دیدهء جان خورده

و جانِ جانی از ازل در آن مستور مانده ...

مرغان سبحانی و انالحق در نوای این سیمرغ بی نوایند...

آشیان مرغان ملکوت برشانه

حل مشکلِ سالکان جبروت در سینه

دو شش پنجی در سازِ وصل بنواز و کار را بساز...

هو

...

منکشف نمیشود حقِ حقایق به سلوکِ مسالک مگر برای کسی که معزول بدارد عقل خود را به فیضان نور حق

و مجنون شود به جنون الهی چنانکه جعفر صادق ع فرمود العشق و جنون الهی....

عالِمِ عارف کجا و عارفِ مُحب کجا...

درویش کجا و بی خویش کجا...

****

مُحبان،حبیبِ حضرت عشقند

و بی خویشان عینِ عشق...

بی خویش، قلبش غالب است بر قالبش...

و باطنش فائز است برظاهرش.

بی خویش ، دورنش آشفته است،نه گیس و ریشش...

مختصر اینکه،

درویشِ بی خویش، کسی ست که درویشی اش آشکار نباشد..

حقیقت فقر آنست که سالک،

واله جمال ازلی ومقهور جلال لم یزلی شود به گونه ای که تعلق دنیوی و اخرویِ

اوبالکلیه از نظرش مستور و ساقط گردد...

هر فنایی مستلزم بقایی ست وفنای کلی در صورتی محقق شود که محو بشریت و اثبات ربوبیت به کلیّت حاصل شود

و پس از این مرتبه فنای کل صورت بندد...

اثبات نیز چنین است اگر مراد محو کل و اثبات کل باشدبصورتی که

برخی برای مقام محو کل اشاره کرده اند به محوِ محو...( ه ی چ)

که، میداند رموز و این معما

که جاری میشود بر دفتر ما

و سلام بربی خویش دردمند و شیدای فروتن...

هُوْ

...

...ای کمترین ذرّهٔ ناچیز که در "ه ی چ" پیچیده ای

،اگرمدعیِ رؤیتِ جمالی و عشقی

كو دستِ بریده ات؟ کو بالهای سوخته از آتشِ اشتیاقت؟

اگرواله ای، كو اَرنی گفتنت در بیابانها چون موسای بی عصا؟

اگر به دروازهء قِدم رسیده ای ،چرا چون عیسی پاسدار آسمان چهارمی؟

!آنکه راز اتحاد را دانست ازپناه پردهٔ تار عنکبوت به در شد

،ای نوزادهء راهِ بی پایان

به کدام رمزِ عبور، هم پیاله شده ای با گذر کنندگان از سدرة المنتهی؟

این چه بو قلمون است كه برای باده كشان بادیه آورده ای؟

!تاج و عمامه بیَنداز، خرقه و ردا بسوزان

...تا به كِی در این مخرقه دست و پا می زنی

تا به كِی لافِ منزلِ وحدت ؟

!نشانهء رسیدن به توحید، فراموش كردن توحید است

و مقصد از توحید، فقر از توحید است

آن توحیدی كه تو بدان رسیده ای از را هِ حدث است

...اما حقِ توحید و توحیدِحقیقی از مسیرقِدم نمایان میشود

شرم دار از روی شمسِ قِدم با این حكایت وحدتت

...كفر و ایمان را به دریای مهرِ سلطان بینداز

...وبتِ بتکدهء معرفتت را بشکن

...تا پرده از یقین بر نگیری شاه باز اتحاد پدیدار نشود

...طوبای یقیین را بیش از این آب حیات مده

...ایستادن در کوچهٔ " کاف و نون "هم خامی ست

...بگذر، تا برسی

چون بیرون آمدی از تفرید وتوحید

،حق را به حق یاد کن نه به توحیدت

...در معرفت و عشق و شوق و محبت هر چه دیدی کافری بود

...در توحیدِ حقیقی وصال و هجران یکیست

حق بی نهایت است

آنچه دیدی از

صفا و صدق

،از رفق وعتق

،از تصریح و ترویح

،از تمییز و شهود حضوردر غیب

اعداد و امتداد و تحیر و تعبر وانفراد و انقیاد و ترکِ مراد و بدایت و نهایت و

، توحید و حقیقت

... برای رساندن تو به "حقِ حقیقت" بود

...ای قلزم کبریا ،تشنگان را

...وَ ای طبیب کیمیا ،بی دلان را

...وَ ای آیینهٔ صفات، بی خودان را

...وَ ای یوسف زمان، بینایان را

...وَ ای #خاموشِ گویا ،مستمعان را

،تکرار کن

لَا أُحْصِی‏ ثَنَاءً عَلَیْکَ أَنْتَ کَمَا أَثْنَیْتَ عَلَى نَفْسِک‏

« از عهدۀ ثنای تو بر نمی آیم، تو همان گونه هستی که خود را ثنا گفتی»

... که حقِ قدیم را فقط قدیم داند

هو

...

خوش دل از آنم که مرا نام نیست

"نام" نباشد به سر" اوهام" نیست...

"بی خویشان" کمانِ قاب قوسین گسیخته،

وَ از جماعت ارنی گوی گریخته ،آبروی ملاعبِ مشاهده و معاینه را ریخته اند...

وَاز بازیهای سکر و صحو تلوین و تمکین و انا الحق گویی های ناتمان دوری جسته اند ...

از میانهء لغات این کلمات («هَٰذَا رَبِّی» و «إِنِّی عَبْدُ اللَّهِ»)را برگزیده اند...

تو نیز پندِ پیر بپذیر ...

تا به کِی، دربه دری در مقالات و رسالات دیگران ...

رسالهء درونت را، برخوان.

هُوْ

***

ای بنده من !سخنِ "حقّ" آن است، که تورا به خاطر من به "وجد "آورد...

علمی که تورا از اسارتِ علمت خارج نکند و تورا همواره دربند خود نگه دارد حجابی قریب است و اگر از علمت به جهلی بروی حجابی بعید...

آنکه، آگاه تراست ساده تر است و آنکه ساده تر است زیباتر...

آنکه در فرش مستوراست،درعرش مشهورماست...

صبور باش ، هر چه در خاک غریبتر در افلاک قریب تر...

وَ أَنَّ إِلى‌ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‌ همانا انتهای سِیرِ تو بسوی من است...نجم 42

هُوْ

...

خواهیم که در نماز، بی نماز باشے

و در روزه، بی روزه

طاعت، رسم است؛

حقیقت، محو آن کند

اگر حقیقتِ طاعت خواهے

در عبادت و طاعت،

#خود مبین

تا بدان از معبود محجوب نشوے

که #حقیقت پرستش،

محو گشتن است در رؤیت حق از رؤیت طاعت...

Google Sites

Report abuse