CONCIETO: a parabra conzieto ( en l’aragonario trobamos tamién con parellano sinificato os bocables antuello, bulco, falaguera, pentecuch...cuchiflito e cuchiflaina , e en Ansó bordescada, promana d’ o latín CONCEPTUM. En primeras ha tresbatito la -m zaguera e dimpués /ke/ ha palatalizato ([k’]) ta pasar a ro fonema dentoalbeolar africato sordo /ts/ e a ro fricatibo /θ/ . Tamién ha asimilato e reduzito o grupo interbocalico /-pt-/>/ a /-tt-/ >/-t-/. Antimás bi ha diftongazión d’ o fonema / ĕ / ([e] breu) en /-ié-/). Si miramos de fer bella rapeda comparanza con atras luengas romanicas, trobamos caprici u capritx en catalá, caprice en francés, capriccio en italiano, caprichu en asturiano, capricho en castellano , capriciu en rumano...e ta totas istas luengas se da ra etimolochía d’ o italiano antigo caporiccio , de capo ( capeza) e riccio ( frisato), que antismás sinificaba “horripilazión e escalofrío” seguntes a RAE. Seguntes Corominas o castellano CAPRICHO 'antojo', 1548-51. promana d’o italiano capriccio, “idea nueva y extraña en una obra de arte', 'antojo', antiguamente, 'horripilación, escalofrío', que también tenía la forma caporiccio, S. XIV; contracción de capo 'cabeza' y el adjetivo riccio (del mismo origen y significado que' el cast. erizado)”,e ta ro catalán proposa capritx “(que alguns canvien en caprici). Capriccio, antigament ‘horripilació, pell de gallina, esgarrifança de fred’, després ‘idea nova i estranya taca d’antull o desig, capritxada’, de l’antic caporiccio contracció de capo ‘cap’ sembla assegurar no sols que capu- amb l’adjectiu riccio (del mateix origen i significat que el nostre eriçat i ariç)”. Ixo mos fa pensar que si miramos as etimolochías deseparatas de capo e riccio, ta capo ye esclatera CAPUT , pero ta riccio, mos dan l’ orichen ericius, parabra que en latín desinaba a l’ arizón (castellano erizo) con aféresis e tamién a ro caballo frisón (que tiene luengas clins ). Ixe bocable ye en relazión con a radiz indoeuropea *ghers ( “arizar, meter tieso”). Gaffiot , en o suyo muito completo dizionario d’ a luenga latina, e nusatros tenemos a idea que o pelo frisato no ye tieso o enzerruzato, si no a ro rabés.
Como curiosidá, José Casanova proposa como etimolochía as radizes bascas eri: “dolor, malotía” + KU ,elemento que sinifica “rematato en puncha”, contra a opinión d’ a RAE e de Corominas: “RIZAR, 1599. Alteración de erizar .'encrespar' (deriv. de erizo). La variante enrizar,1570, reúne los sentidos de 'erizar' y 'ensortijar el pelo'. En castellano el vocablo debió de imitarse del il. arricciare 'rizar', princ. S. XVI, que en .sentido propio significa 'erizar' y es derivado de ricido erizo'. DERIV. Rizo 'pelo ensortijado'”.
Bombolona de Propio