BETIELLO/A
Ye a cría d’a baca dica que tiene un año u dos, que allora se clama bimardo/a. D’o latín VĬTĔLLUS, VĬTĔLLA, achiquidors de VĬTŬLUS, VĬTŬLA.
En aragonés se troba tamién as barians betiecho, betieto en redoladas an que se fazió l’apicopalatalizazión d’a cheminata latina -LL-. En aragonés ribagorzano ye bediello, con sonorizazión d’a oclusiba xorda interbocalica t > d. Tamién bediell, con a mesma sonorizazión e cayedura d’a o zaguera, mantenendo perén a diftongazión Ĕ > ie.
En catalán ye vedell, en oczitano vedèl u vedèth, no fén-do-se a diftongazión en istas
luengas. En franzés: veau.
O bocable castellano becerro, a RAE e Corominas lo fan deribar de ibex, -ĭcis 'cabra montés' y -rro; cf. bicerra. O que risulta, ta yo lo menos, una miqueta estranio. S’emplega vitela ta fer referenzia á ra piel d’ixe animal que se feba serbir ta manuscritos u miniaturas en as puendas meyebals.
En o Semontano se conserba a esprisión “gordo como un betiello”. En a Coronica de San Chuán d’a Peña se fa referenzia á “bacas betelleras”, ye dizir, paritas u con betiello.
Chulio de 2025, BOMBOLÓN BUXO